Ήταν απόγευμα. Ετοιμαστήκα, πήρα την τσάντα μου και έφυγα για το φροντιστήριο. Η Δήμητρα και η Αθηνά μόλις με είδαν έτρεξαν προς το μέρος μου.

"Που ήσουν το πρωί;" με ρώτησε η Δήμητρα.

"Μεγάλη ιστορία... Θα σας εξηγήσω αργότερα." χαμογέλασα.

"Έχει να κάνει με τον Φίλλιπο;" ξανά ρώτησε η Αθηνά.

"Ναι." είπα και ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου.

"Λοιπόν λέγε." πρόσταξε η Δήμητρα καθώς αφήναμε τις τσάντες στις καρέκλες.

"Ήρθε το πρωί από το σπίτι και με πήρε. Πήγαμε στο στούντιο και έκανε μια ηχογράφηση και μετά πήγαμε για καφέ και αυτό βασικά. Συζητήσαμε διαφορά και παραλίγο να καρφωθώ ότι μου αρέσει πάρα πολύ." είπα με μία ανάσα.

"Πρώτων όταν μιλάμε παίρνουμε και καμιά ανάσα." ξεκίνησε η Αθηνά. "Και δεύτερον πως το έσωσες;"

"Βασικά δεν ξέρω αν το έσωσα ακριβώς. Μπορεί και να με κατάλαβε, γιατί την ώρα που με άφησε στο σπίτι το μεσημέρι με ρώτησε αν μου αρέσει."

"Και τι του απάντησες;" με κάρφωσε με το βλέμμα της η Δήμητρα.

"Τίποτα... Απλά μπήκα σπίτι μου."

"Χαζό είσαι;" αναφώνησε η Αθηνά. "Τώρα του επιβεβαίωσες το ποσό πολύ σου αρέσει."

"Ήταν λάθος μου δηλαδή;" τις κοίταξα ερωτηματικά.

"Πολύ μεγάλο και άντε να το διορθώσεις τώρα." Με κοίταξε η Δήμητρα. "Τέλος πάντων... Αυτό είναι για εσένα."

"Από ποιον;"

"Από την διεύθυνση του σχολείου." γέλασε η Αθηνά.

"Η δήλωση για την πενθήμερη." είπα και το έβαλα στην τσάντα μου.

"Θα έρθεις;" με κοίταξε η Δήμητρα.

"Φυσικά και θα έρθω. Γιατί να μην έρθω;"

"Ξέρω εγώ. Μήπως στο απαγορεύει ο Φίλιππος."

"Ποιος είναι ο Φίλιππος;" ρωτάει ο Άγγελος που μόλις είχε μπει στην τάξη.

"Να μην σε νοιάζει εσένα." τον κοιτάω άγρια.

"Καλά, καλά μην νευριάζεις." είπε αυτός. "Εγώ την κάνω bae." είπε και αφού φίλησε την Δήμητρα άφησε την τσάντα του και βγήκε έξω.

"Τώρα ο Άγγελος τι σου έφταιξε;" με ρώτησε νευριασμένη η Δήμητρα.

"Μα δεν το εννοούσα. Για πλάκα το είπα!" παραπονέθηκα.

"Φαινόσουν πολύ σοβαρή πάντως." ξεπρόβαλλε το κεφάλι του από την πόρτα ο Άγγελος.

"Χαχαχ συγνώμη..." είπα χαμογελώντας γλυκά.

Ο Άγγελος έρχεται πάλι μέσα και ο Αχιλλέας τον ακολουθεί από πίσω.

"Λοιπόν ποιος είναι τελικά ο Φίλλιπος;" ρωτάει ο Άγγελος.

"Ο FY." απαντάω χαμογελώντας.

Ο Αχιλλέας πήγε να πει κάτι αλλά έμεινε κάγκελο όταν άκουσε αυτό που ξεστόμισα.

"Βγήκες με τον FY;" κατάφερε και ρώτησε τελικά, μετά από λίγο.

"Βασικά έχει ξαναβγεί μαζί του." απαντάει η Αθηνά και χώνεται στην αγκαλιά του Αχιλλέα.

"Δηλαδή τα έχετε;" ξανά ρώτησε αυτό κοιτώντας με.

"Βασικά οχι. Έχουμε βγει δύο φορές. Αυτό είναι όλο."

"Ναι καλέ... Γι'αυτό λάμπουν τα μάτια σου οπότε μιλάς για εκείνον." είπε σοβαρά ο Άγγελος.

"Γιατί δεν μιλάς;" ρώτησε ο Αχιλλέας.

"Τι να πω; Αφού όπως φαίνεται τα ξέρετε όλα." γέλασα.

"Και τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα;" ρωτήσε ο Άγγελος.

"Δεν ξέρω... Ότι είναι να γίνει θα γίνει." λέω και κάθομαι στην θέση μου αφού μπήκε μέσα ο καθηγητής.

"Καλά. Θα μας πεις τα υπόλοιπα μετά." λέει ο Αχιλλέας και κάθεται από πίσω μου με τον Άγγελο.

Η Δήμητρα με την Αθηνά κάθονται μαζί μπροστά μου και εγώ ενδιάμεσα κάθομαι μόνη μου, ευτυχώς.

"Εε να σου πω!" με σκουντάει μισή ώρα αργότερα ο Αχιλλέας.

"Τι θες;"

"Πόσο καιρό γίνεται όλο αυτό; Πόσο καιρό βγαίνεις με τον Φίλλιπο;"

"Από τότε που είχα πάει στην συναυλία του.." γυρνάω μπροστά.

"Καλά και γιατί δεν το προχωράτε τότε;" πετάχτηκε ο Άγγελος.

"Δεν θέλω να το συζητήσω..." είπα και επέστρεψα το βλέμμα μου στον πίνακα.

"Σου έχει κάνει κάτι;" είπε λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε ο Αχιλλέας.

"Ησυχία στα τελευταία θρανία παρακαλώ." μας κοίταξε ο καθηγητής.

"Συγνώμη κύριε." είπε ο Αχιλλέας και καλά μετανιωμένος. "Λέγε τι σου έχει κάνει."

"Τίποτα. Χαλάρωσε. Εγώ δεν ξέρω τι θέλω." έστρεψα το κεφάλι μου άλλου.

"Ει. Μην είσαι έτσι. Ξέρεις ότι μπορείς να υπολογίζεις σε εμάς mi amigo."

"Όπα να και το ισπανικό." γέλασα δυστυχώς δυνατά.

"Λοιπόν. Άγγελος, Αχιλλέας και Σοφία έξω τώρα. Και να μην σας δω πριν το διάλειμμα." φώναξε νευριασμένος ο καθηγητής.

Σηκώθίκαμε και κατευθυνθήκαμε προς την πόρτα.

"Εσείς κορίτσια που πάτε;" ρώτησε ο καθηγητής.

"Με τους φίλους μας." απάντησε χωρίς να μασάει η Δήμητρα.

Γι' αυτό την αγαπάω αυτή την κοπέλα. Τα λέει όλα χωρίς να μασάει, σταράτα και έξω από τα δόντια.

Βγήκαμε και οι 5 έξω και πήγαμε απέναντι στην καφετέρια και καθίσαμε.

Τέλος κεφαλαίου!

Ελπίζω να σας αρέσει.

Προσπαθώ πολύ ώστε να γίνονται τα κεφάλαια ωραία και να μην είναι βαρετά. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να είναι ρεαλιστικά τα κεφάλαια.

Τώρα θα μου πείτε ότι στα φροντιστήρια δεν υπάρχουν ωριαίες. Κι όμως στο δικό μου υπήρχαν. Αφήστε. Πάλι καλά που εγώ ήμουν ήσυχη μαθήτρια.