Την επόμενη μέρα το πρωί το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει και εγώ πετάχτηκα από το κρεβάτι. Φόρεσα το μπλε τζιν μου και ένα μαύρο φούτερ και πήρα την τσάντα μου. Κατέβηκα κάτω και αφού ήπια ένα ποτήρι χυμό άνοιξα την πόρτα για να φύγω.

Άκουσα κόρνα και κοίταξα για να δω ποιος είναι. Τι στο καλό; Γιατί είναι ο Φίλιππος εδώ; Και από πότε σηκώνεται τόσο νωρίς;

Σταματάει το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι μου και κατεβαίνει.

"Καλημέρα!" λέει άκεφος.

"Καλημέρα." απαντάω. "Πως και απ'εδώ;"

"Ήρθα να σε πάρω να πάμε για καφέ."

"Μα...."

"Ναι ναι ξέρω. Έχεις σχολείο και πρέπει να πας."

"Ακριβώς! Οπότε γιατί είπαμε πως είσαι εδώ;"

"Για να πάμε για καφέ. Ξέχνα το σχολείο για σήμερα."

"Φίλλιπε χρειάζομαι τις απουσίες μου."

Ωραία τότε σου υπόσχομαι ότι θα σε πάω την τρίτη ώρα πίσω."

"Αν είναι έτσι το δέχομαι. Λοιπόν που πάμε;"

"Είπαμε για καφέ." γελάει δυνατά.

"Δεν είσαι αστείος!" τον κοιτάω και του ρίχνω μια φιλική μπουνιά στον ώμο.

"Μην παρενοχλείς τον οδηγό όταν το αυτοκίνητο βρίσκεται εν κινήσει."

"Σιγά ρε." γελάω ειρωνικά.

"Καλά θα σε φτιάξω εγώ..."

Δεν απάντησα. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Πηγαίναμε προς κέντρο απ'ότι κατάλαβα.

Αφού διανύσαμε μια μεγάλη διαδρομή με το αμάξι, περίπου μιάμιση ώρα σταμάτησε και πάρκαρε.

"Φτάσαμε." μου λέει και ανοίγει την πόρτα μου.

"Τι gentleman;" γελάω.

Κάνει και αυτός το ίδιο. Μπαίνουμε σε ένα τεράστιο κτήριο και ανεβαίνουμε μερικούς ορόφους. Τότε είναι που συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε ένα στούντιο ηχογράφησης.

"Εμμ F... Γιατί είμαστε εδώ;" των ρωτάω περιέργη.

"Γιατί έχω να κάνω μια ηχογράφηση." απάντησε. "Δεν θα αργήσω. Σε λίγο φεύγουμε."

"Με την ησυχία σου." είπα και έκατσα δεν μια καρέκλα δίπλα σε αυτόν που επεξεργάζεται την φωνή.

"Όταν έχω νεύρα φεύγω Βερολίνο κάποτε έβγαζα τα φράγκα από το ξύλο έφευγα με ψάχναν σαν να ήμουν ο nemo, αν με θες δως μου ένα λόγο για να μείνω. Δεν χρειάζομαι εκπτώσεις για να ψωνίσω, κι ας έχω 4 αδέλφια να φροντίσω, αφού έφτασα ως εδω δεν έχει πίσω." *

Εγώ τον κοίταγα. Πως τραγουδάει κάτι που δεν βγάζει νόημα. Τι φάση; Μετά από κανένα 2ωρο επιτέλους τελείωσε και με την επεξεργασία του τραγουδιού και φύγαμε.

Κάτσαμε σε ένα καφέ εκεί κοντά.

"Να σου κάνω μια ερώτηση;" ξεκίνησα.

"Μόλις την έκανες;"

"Ε τότε να σου κάνω άλλη μία;"

"Εεε μόλις την έκανες και αυτή;" γέλασε.

"Καλά άστο. Δεν την κάνω."

"Έλα πες μου." παρακάλεσε.

"Πως τραγουδάς κάτι που δεν έχει νόημα;"

Με κοίταξε και χαμογέλασε.

"Σημασία δεν έχει το να βγάζει νόημα, αλλά το να αρέσει στον κόσμο. Και αφού αυτό αρέσει, αυτό τραγουδάω."

"Δεν έχεις νιώσει όμως ποτέ την ανάγκη να τραγουδήσεις κάτι που να περνάει κάποιο μύνημα;"

"Όταν 'ξηγήθηκες, 'ξηγήθηκα.Όταν μ' έθιξες, δε θίχτηκα. Εσύ με έδειξες, δε δείχθηκα. Πέθανα, δεν συγκινήθηκα. Έχω πολλές μαλακίες στην πλάτη μου. Μα μένουνε μόνο από πίσω μου, γι' αυτό βλέπουν μόνο τα λάθη μου." είπε με το ρυθμό του τραγουδιού. "Σου έλυσα την απορία;"

"Με κάλυψες απόλυτα."

"Ωραία. Χαίρομαι. Εσύ τραγουδάς;"

"Τι; Εγώ; Όχι όχι. Ούτε καν."

"Έλα πες κάτι."

"Ναι για να γελάνε και οι πέτρες μετά."

"Έλα πες κάτι. Έστω το ρεφρέν απ'το αγαπημένο σου τραγούδι."

"Δεν τραγουδάω. Τι δεν καταλαβαίνεις;"

"Γιατί;"

"Γιατί δεν έχω φωνή."

"Αυτό θα το κρίνω εγώ. Έλα πες κάτι σου υπόσχομαι να μην γελάσω."

"Άντε καλά. Με έπεισες. Θα σου πω κάτι." είπα ξεφυσώντας.

"Τέλεια. Έλα να σε ακούσω."

"Είχες πει πως για πάντα θα σε διπλα στο πλευρό μου, μα όλα αλλάζουν ξαφνικά. Αγάπη φόβος γίνανε ένα, η καρδια μου όταν σε σκέφτομαι χτυπάει δυνατά." τραγούδησα και ο Φίλλιπος έμεινε με ανοιχτό στόμα. "Τόσο χάλια ήμουν;" ρώτησα αμέσως.

"Όχι. Το αντίθετο μάλιστα. Τραγούδησες παρά πολύ ωραία. Δεν έχεις σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς με αυτό;"

"Για να είμαι ειλικρινής όχι. Είναι κάτι που μου αρέσει να κάνω στο σπίτι με τους φίλους μου, αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν σκέφτηκα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Άλλωστε από πολύ μικρή έλεγα ότι θέλω να γίνω γυμνάστρια." απάντησα ειλικρινά.

"Εε τότε αυτό να κάνεις, αφού αυτό θες. Σκοπός είναι να κυνηγάμε τα όνειρα μας όσο απίθανα και αν φαίνονται." χαμογέλασε.

"Αυτό κάνω. Πες μου όμως για εσένα. Ήξερες από μικρός τι ήθελες να γίνεις;"

"Ναι. Πάντα όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω έλεγα διάσημος. Και να που τα κατάφερα τελικά."

"Σε φαντάζομαι μικρό στο καροτσάκι να λες ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις διάσημος." γέλασα δυνατά.

Ο FY γέλασε και αυτός. Αχ είναι τόσο υπέροχος όταν γελάει.

Αυτός έκανε νόημα στον σερβιτόρο για να πληρώσουμε. Έβγαλα λεφτά για να του δώσω αλλά αυτός τα έσπρωξε πάλι προς τα εμένα.

"Κερνάω εγώ." είπε και σηκωθήκαμε.

Δεν είπα κάτι. Προχώρησα προς το αμάξι του και μπήκα μέσα. Στο μυαλό μου είχε κολλήσει αυτό το υπέροχο χαμόγελο του. Βάζει μπροστά και ξεκινάει το αυτοκίνητο.

"Ξέρεις μου αρέσεις περισσότερο όταν γελάς." λέω και αμέσως το μετανιώνω.

Με κοιτάει ερωτηματικά και επιστρέφει το βλέμμα του στο δρόμο.

"Εννοώ ότι σου πάει να χαμογελάς." προσπαθώ να το σώσω.

Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του.

"Ώστε σου αρέσω;" ρωτάει αυτός ξαφνικά.

Δεν του απάντησα. Κοίταξα την θέα έξω από το παράθυρο. Για όλη την υπόλοιπη διαδρομή δεν μιλήσαμε καθόλου. Σταματάει έξω από το σπίτι μου και κατεβαίνω.

"Τελικά δεν μου απάντησες. Σου αρέσω;" φώναξε καθώς άνοιγα την πόρτα του σπιτιού μου.

Δεν του απάντησα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Το κινητό στην τσέπη μου χτύπησε.

prince.fy
Αυτό θα το πάρω ως ναι.❤️

Sofi_Augerinou
Κάνε ότι θέλεις.☺️

Άφησα το κινητό στο πάγκο και έβαλα να φάω.
........................
Τέλος κεφαλαίου....

Ελπίζω να σας αρέσει...

*Το τραγούδι που έχω γράψει στην ηχογράφηση του fy είναι ακυκλοφόρητο και μάλιστα δεν θα κυκλοφορήσει κιόλας. Βρήκα το απόσπασμα στο YouTube και το έβαλα.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο που δεν ξέρω πότε θα είναι...