Ήταν Σάββατο βράδυ. Εννιά συγκεκριμένα. Η συναυλία ήταν να αρχίσει στις δέκα στο πιο διάσημο μπαράκι της περιοχής.

Φόρεσα ένα μαύρο σκισμένο τζιν με ένα μαύρο crop top και τα άσπρα sneakers μου. Δεν μου αρέσουν τα τακούνια. Σπάνια θα τα φορέσω. Έδεσα ένα κάρο πουκάμισο στην μέση μου και βάφτηκα. Έβαλα μπόλικη μάσκαρα και έντονο κόκκινο κραγιόν.

"Σοφία, είσαι έτοιμη;" ακούω το Νίκο να φωνάζει από κάτω.

"Ναι κατεβαίνω." λέω και αρπάζω το τσαντάκι μου.

"Έτσι θα έρθεις;" ρωτάει όταν με βλέπει.

"Γιατί τι έχω;" τον κοίταξα απορημένη.

"Είσαι πολύ casual για κλάμπ, δεν νομίζεις;"

"Αυτό εννοείς. Ναι έτσι θα έρθω." απάντησα. "Ποιοι άλλοι θα είναι μαζί μας;"

"Μαζί μας κανένας. Θέλω να περάσω λίγο ποιοτικό χρόνο με την αδελφή μου. Αλλά άκουσα ότι σχεδόν όλο το σχολείο θα είναι εκεί."

"Ποιοτικό χρόνο; Που; Στον FY;"

"Θα δεις θα σ'αρέσει. Πάμε γιατί θα αργήσουμε."

"Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει. Πάμε!"

Στην πραγματικότητα ήθελα πολύ να τον δω από τότε που του είπα ότι έχω κανονίσει για το Σάββατο δεν μου ξανά έστειλε μήνυμα και εγώ δεν είχα το θάρρος να του στείλω. Να του πω τι; Γιατί δεν μου μιλάει; Ούτε καν τον ξέρω.

Δέκα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στο μπαρ. Δώσαμε τα εισιτήρια και μας άφησαν να μπούμε. Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι ούτε κοντά, ούτε μακριά από την πίστα.

"Γεια σας τι θα πάρετε;" μας ρώτησε ο σερβιτόρος.

"Μια βότκα λεμόνι και μια μπύρα." λέει ο Νίκος καθώς βγάζει τα τσιγάρα από την τσέπη του.

Ναι ο αδελφός μου καπνίζει σχεδόν ένα χρόνο τώρα. Εγώ ήμουν η πρώτη που το είχα μάθει. Εγώ ήμουν και αυτή που τον βοήθησα να το πει στους γονείς μας.

Ο Σερβιτόρος επέστρεψε με τα ποτά μας. Ο Νίκος έβγαλε και πλήρωσε.

"Κερνάνε οι γονείς μας." μου είπε και εγώ γέλασα.

Πάντα το ίδιο κάνουν.

Εκείνη την ώρα άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο FY. Η ματιές μας κλειδώθηκαν για μια στιγμή και αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου άλλου. Ο Νίκος γύρισε προς την είσοδο και μετά προς τα εμένα.

"Μου κρύβεις κάτι;" με ρωτάει απορημένος.

"Αυτό!" λέω και βγάζοντας το κινητό μου του δείχνω την συνομιλία μας.

"Ουαου. Είσαι πολύ καλή ηθοποιός." μου λέει γελώντας. "Πάμε τώρα να με γνωρίσεις στον φίλο σου."

"Τι λες ρε; Πας καλά; Και τι θα του πω; Για σου θα ήθελα να σου γνωρίσω τον αδελφό μου."

"Ναι. Γιατί; Αν προσθέσεις ότι είμαι και πολύ μεγάλος φαν του, ίσως να γίνω και εγώ φίλος του."

"Συγνώμη αν σας ενοχλώ. Έχω εντολές από το Φίλιππο να σας αλλάξω τραπέζι και να σας πάω ακριβώς δίπλα στην σκηνή."

Μαζεύουμε τα πράγματα μας και ακολουθάμε τον κύριο που μόλις είχε έρθει.

"Καλή σας διασκέδαση." λέει μετά από λίγο και φεύγει.

"Ποιος είναι ο Φίλιππος;" γυρνάω προς τον αδελφό μου.

"Εγώ." ακούω μια γνωστή φωνή από πίσω μου.

Αμέσως γυρνάω και τον βλέπω να στέκεται από πίσω μου με τα χέρια του στις τσέπες. Χαμογελάω. Μου είχε όντως λείψει πολύ.

"Τι κάνεις μικρή;" με ρώτησε και κάθησε δίπλα μου.

"Καλά είμαι. Να σου συστήσω από εδώ τον αδελφό μου, τον Νίκο. Μεγάλος φαν σου." λέω διστακτικά.

"Έχεις γούστο φίλε." λέει ο FY και κάνουν μία αντρική χειραψία. "Όχι σαν την αδελφή σου."

"Έτσι εε;" λέω αμέσως και σηκώνομαι.

"Που πας;" με ρωτάει ο Νίκος.

"Κάπου που να μην είναι αυτός." απαντάω δείχνοντας τον FY.

"Έλα. Πλάκα σου κάνω." λέει και μου πιάνει το χέρι. "Να το συζητήσουμε μετά; Πρέπει να βγω!"

'Εντάξει." χαμογελάω και κάθομαι πίσω στην θέση μου.

"Μ' αρέσει που το παίζεις και θυμωμένη." μου ψιθυρίζει και ανεβαίνει στην σκηνή από την πλαϊνή σκάλα.

"Σ'αρέσει;" ακούω τον Νίκο να μου λέει.

"Δεν ξέρω, μπορεί." χαμογελάω ξανά.

"Σ'αρέσει." Ξαναλέει καταφατικά αυτή την φορά.

Γυρνάω και τον κοιτάζω καθώς τραγουδάει και χοροπηδάει πάνω στην σκηνή. Φαίνεται τόσο χαρούμενος. Σίγουρα αγαπάει αυτό που κάνει.

Τρεις ώρες μετά ευχαρίστησε το κοινό και κατέβηκε από την σκηνή. Ο κόσμος άρχισε να φεύγει. Ήρθε προς το μέρος μας.

"Θα με περιμένεις; Πρέπει να πάω στο backstage." με ρώτησε κοιτώντας με έντονα.

"Θα πρέπει να γυρίσω σπίτι με τον αδελφό μου."

"Σε πειράζει να την κρατήσω λίγο παραπάνω; Θα την φέρω πίσω ασφαλή." κοιτάει τον Νίκο παρακλητικά.

"Όσο θες. Θα πω στους γονείς μας ότι συνάντησες την Δήμητρα και κάτσατε παραπάνω και ότι θα σας φέρουν οι γονείς της σπίτι."

"Εντάξει." του είπα χαμογελώντας.

"Κανονίστηκε." γέλασε ο FY. "Τα λέμε σε λίγα λεπτά."

"Μου χρωστάς." ψιθυρίζει ο Νίκος.

"Λέγε τι θες;"

"Δεν ξέρω. Θα το σκεφτώ και θα σου πω αύριο. Καληνύχτα." λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

"Καληνύχτα."

Εκείνη την στιγμή βγήκαν από τα παρασκήνια η Δανάη και η Αναστασία τσιρίζοντας. Από μέσα μου παρακαλούσα να μην με δουν, αλλά που τέτοια τύχη.

"Hey. Γεια σου Σοφία. Τι κάνεις;" ρωτήσε η Δανάη τραβώντας προς τα πάνω την ήδη υπερβολικά κοντή φούστα της.

"Καλά είμαι. Εσείς; Βλέπω είσαστε πολύ χαρούμενες." λέω με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Μα πως να μην είμαστε. Βγάλαμε φωτογραφία με τον νούμερο 1 σταρ της Ελλάδας." είπε η Αναστασία. "Έπρεπε να είχες δεχτεί την πρόταση που σου έκανα το πρωί."

"Αχ συγνώμη. Δεν ήξερα ότι νοιαζόσουν να βγάλω και εγώ φωτογραφία με τον νούμερο 1 σταρ της Ελλάδας."

"Μα είσαι φίλη μου... Θέλω τα καλύτερα για εσένα."

"Ωωω σε ευχαριστώ. Το εκτιμώ αφάνταστα."

"Group hug." φωνάζει η Δανάη και έρχεται κοντά μου.

"Όχι καλύτερα όχι. Να είμαι λίγο άρρωστη και δεν θέλω να σας κολλήσω."

"Περαστικά σου τότε. Καληνύχτα." λέει η Αναστασία και φεύγουν.

"Παμε;" ακούω τον FY και σηκώνομαι.

"Που πάμε;" τον ρώτησα καθώς βγαίναμε έξω από το κλάμπ.

Είδα την Δανάη και την Αναστασία δίπλα από ένα αυτοκίνητο να μας κοιτάνε με ζήλια.

"Τις ξέρεις;" με ρώτησε.

"Δυστυχώς." απάντησα και γέλασε. "Τελικά δεν μου απάντησες που πάμε;"

"Έκπληξη!" είπε και μου άνοιξε την πόρτα στο αμάξι του.

"Τι gentleman!" λέω και τον ακούω να γελάει λιγάκι.

Τέλος κεφαλαίου.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Ξέρω ξέρω το έκοψα σε ένα αρκετά ενδιαφέρον σημείο, αλλά θα δείτε στην πορεία γιατί.

Μην με σκοτώσετε ακόμα.

Τα λέμε την επόμενη Τρίτη (με μία μικρή επιφύλαξη γιατί φεύγω για διακοπές την Παρασκευή και δεν ξέρω αν θα προλάβω να το ετοιμάσω). Και μην ξεχνάτε να περνάτε καλά και να διαβάζετε βιβλία που σας ευχαριστούν.

Φωτογραφία πάνω τα ρούχα που φόρεσε η Σοφία.