Η επόμενη μέρα ξημέρωσε. Σήμερα με τον Αχιλλέα θα πηγαίναμε για πρώτη μέρα στην σχολή. Είχε ήδη μπει Οκτώβρης όπως καταλάβατε. Με τον Φίλλιπο είμασταν καλύτερα από ποτέ.

Ερχόταν συχνά και περνάγαμε ώρες αγκαλιά βλέποντας ταινίες η κάνοντας βόλτες στην πόλη. Ήταν όλα τόσο υπέροχα. Η ζωή μου είναι απλά υπέροχη αυτή της στιγμή. Η Δήμητρα, η Αθηνά και ο Άγγελος είχαν έρθει δυο τρεις φορές και εμείς με τον Αχιλλέα και τον Στέφανο είχαμε πάει στα Γιάννενα.

Με τον Στέφανο είχαμε γίνει πολύ καλοί φίλοι. Τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα. Μας βοήθησε να προσαρμοστούμε πολύ εύκολα.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και ετοιμαστήκα. Φόρεσα ένα μαύρο φούτερ με ένα μαύρο σκισμένο τζιν και το δερμάτινο jacket μου. Έβαλα τα άσπρα sneakers μου και έπιασα τα μαλλιά μου μία ψηλή κοτσίδα. Βάφτηκα ελαφρώς και έβαλα τα γυαλιά ηλίου μου.

Ο Αχιλλέας με περίμενε κάτω και μαζί ξεκινήσαμε για το πανεπιστήμιο.

Μπήκαμε στο τεράστιο κτίριο και αμέσως μια ομάδα παιδιών έπεσε πάνω μας για να μας βοηθήσει. Μα καλά είναι όλοι τόσο ευγενική εδώ πέρα; Σκέφτηκα αμέσως και τους χαμογέλασα.

"Ευχαριστούμε αλλά δεν χρειαζόμαστε τίποτα." ξεκίνησε ο Αχιλλέας. "Ξέρουμε ακριβώς που είμαστε και που θέλουμε να πάμε." ολοκλήρωσε σπρώχνοντας ελαφρώς μερικά παιδιά για να περάσουμε.

"Μα δεν έκαναν και τίποτα. Θέλανε μόνο να μας βοηθήσουν." παραπονέθηκα.

"Ναι με την προϋπόθεση ότι ως αντάλλαγμα θα γραφτούμε στην παράταξη τους." είπε και μου έδωσε τα φυλλάδια.

"Ναι, αλλά δεν είναι κακό το να κάνουμε καινούριους φίλους;"

"Όχι δεν είναι αλλά όχι αυτούς. Που θα σε περνούν κάθε τρεις και λίγο και θα σε ζαλίζουν με μαλακίες."

"Καλά πάμε τώρα να κάνουμε τις διαδικασίες που χρειάζονται και τα λέμε σε λίγο." απάντησα και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.

Τρεις ώρες αργότερα είχαμε επιτέλους τελειώσει με αυτά και περιμέναμε τον Στέφανο σε μια καφετέρια εκεί κοντά.

"Γεια σας!" λέει ο Στέφανος μόλις εμφανιστεί. "Πως πήγε η πρώτη μέρα;"

"Καλά ήταν." απάντησε ο Αχιλλέας. "Αν εξαιρέσεις την ταλαιπωρία που φάγαμε στα γραφεία τα υπόλοιπα ήταν όλα πολύ καλά."

Μετά από αρκετή ώρα αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι. Ήμουν πολύ κουρασμένη οπότε ανέβηκα απευθείας στο δωμάτιο μου. Πέταξα το μπουφάν σε μια καρέκλα και έβγαλα τα παπούτσια μου. Έκανα ένα σάλτο στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκα σχεδόν αμέσως.

Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει από όταν αποκοιμήθηκα, αλλά ένιωσα ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτάει επίμονα. Δεν ήξερα ποιος ήταν. Άνοιξα τα μάτια μου και αναγνώρισα το ξανθό κεφάλι του Φίλλιπου. Αμέσως σηκώθηκα όρθια και πήδηξα στην αγκαλιά του. Είχα τόσο καιρό να τον δω.

"Μου έλειψες!" μου ψιθύρισε στο αυτί καθώς με ξάπλωσε απαλά στον κρεβάτι.

"Και εμένα πολύ." απάντησα και τον φίλησα.

Μετά από λίγο σταμάτησε να με φιλάει και άρχισε να κατεβαίνει πιο κάτω μέχρι που έφτασε στην αρχή της μπλούζας μου. Με κοίταξε και εγώ του έκανα νόημα να συνεχίσει. Μου έβγαλε την μπλούζα και συνέχισε να μου δίνει υγρά φιλιά σε όλο μου το σώμα. Έφτασε στο παντελόνι μου και του επέτρεψα να μου το αφαιρέσει.

Ξεκίνησε να μου χαϊδεύει την κλειτορίδα πάνω από το εσώρουχο και ταυτόχρονα να μου αφήνει φιλιά σε όλη την μέση μου. Αναστεναξα από ευχαρίστηση. Ανέβηκε προς τα πάνω ξανά και με φίλησε. Ξεκουμπωσε το σουτιέν μου και το πέταξε. Ύστερα αφαίρεσε και το εσώρουχο μου και άρχισε να παίζει με την κλειτορίδα μου.

Έμπλεξα τα χέρια μου στα μαλλιά του και μερικές ακόμα φωνές ηδονής μου ξέφυγαν. Κατέβασε το παντελόνι και το εσώρουχο του και με κοίταξε. Του έγνεψα θετικά και αυτός με πλησίασε ξανά. Μπήκε σιγά σιγά μέσα μου στην αρχή και αύξανε ταχύτητα καθώς περνούσε η ώρα. Εγώ έβγαζα συνέχεια κραυγές ευχαρίστησης.

Μόλις τελειώσαμε και η δύο ξάπλωσε δίπλα μου και με κοίταξε στα μάτια.

"Αν και είναι νωρίς μπορώ να σου πω με σιγουριά πλέον ότι σ' αγαπώ πριγκίπισσα μου." είπε και χαμογέλασε.

"Και εγώ σ' αγαπώ μωρό μου." τον κοίταξα μέσα στα μάτια.

Μείναμε έτσι για αρκετή ώρα μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν είμασταν μόνοι στο σπίτι και ότι ο Αχιλλέας μπορεί να είχε ακούσει τίποτα.

"Και αν μας άκουσε ο Αχιλλέας;" ρωτήσα πανικόβλητη.

"Ηρέμησε." με καθησύχασε ο Φίλιππος. "Δεν υπάρχει κανένας στο σπίτι. Ζήτησα από τον Αχιλλέα να μας αφήσει λίγο μόνους."

"Ναι... Αλλά πώς ήξερες ότι... Να... Θα κάναμε κάτι;;"

"Δεν ήξερα." με κοίταξε. "Αλλά το ήθελα."

"Και εγώ... Πολύ..." απάντησα και ένιωσα τα μάγουλα μου να καίνε.

"Τώρα γιατί ντρέπεσαι;" με ρώτησε γελώντας ελαφρώς.

"Γι' αυτό που έγινε πριν." απάντησα κοιτώντας άλλου.

"Γιατί δεν σ' άρεσε;"

"Όχι! Το αντίθετο μάλιστα.... Μου άρεσε πάρα πολύ." έκανα μια παύση. "Και γι' αυτό ντρέπομαι δεν το έχω συνηθίσει ακόμα." συνέχισα και ξεκίνησα να ντύνομαι.

"Να αρχίσεις να το συνηθίζεις πριγκίπισσα." είπε και μου έδωσε ένα γλυκό φιλί. "Θα σε περιμένω στην κουζίνα."

Τέλος κεφαλαίου....

Ελπίζω να σας αρέσει θα τα πούμε σε ένα επόμενο κεφάλαιο... Δεν σας λέω μέρα γιατί δεν ξέρω πότε. Ξέρετε μετά τα Χριστούγεννα έρχεται εξεταστική και έχω μπλέξει. Ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση...

Ξέρω ότι είχα πάει πως μέχρι τις γιορτές θα τελειώσει το βιβλίο αλλά μάλλον τελικά δεν είναι δυνατόν αυτό να γίνει... Θα δούμε πως θα πάει.

Δεν σας εύχομαι καλή χρονιά γιατί θα ανέβει εορταστικό κεφάλαιο σίγουρα και θα τα πούμε εκεί...