Είχα μείνει πλέον μόνη μου μέσα στα σκοτάδια. Το μόνο που έβλεπα ήταν μια καρδιά πού είχε σχηματίσει κάποιος με κεράκια και στην μέση ένα τραπέζι με δύο καρέκλες.

Ήμουν πολύ περίεργη ποιος τα είχε σχεδιάσει όλα αυτά. Κάποιος ήρθε από πίσω μου και μου έκλεισε τα μάτια. Αμέσως αναγνώρισα την μυρωδιά του.

Χαμογέλασα και αφού έβγαλα τα χέρια του από τα μάτια μου γύρισα και τον κοίταξα. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Δηλαδή δεν με ξέχασες;" τον ρώτησα χαμογελώντας.

"Φυσικά και όχι χαζό μου." είπε και με φίλησε. "Ποτέ δεν θα σε ξεχνούσα."

Χαμογέλασα ξανά και τον φίλησα.

"Όλο αυτό το σχεδίασες μόνος σου;" ρωτήσα περίεργη.

"Με μια μικρή βοήθεια." είπε και εμφανίστηκαν ο Στέφανος και ο Αχιλλέας.

"Είστε όλοι τρελοί." χαμογέλασα.

"Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ." είπε ο Φίλλιπος και με τράβηξε κοντά του.

"Καλά να περάσετε!" είπε ο Αχιλλέας και έφυγε μαζί με τον Στέφανο.

Ο FY με τράβηξε και καθίσαμε στο τραπέζι. Άνοιξε την σαμπάνια και έβαλε στα ποτήρια μας.

"Στην νέα μας αρχή!" είπε και τσουγκρισαμε.

"Στην νέα μας αρχή!" είπα και εγώ κοιτώντας τον. "Και για πες μου τώρα πως έπεισες τον αστυνομικό να σε βοηθήσει;"

"Ποιόν τον Στέφανο; Δεν είναι αστυνομικός. Είναι απλά ένας φαν που προσφέρθηκε να με βοηθήσει."

"Και το περιπολικό;" ρωτήσα περίεργη.

"Είναι του πατέρα του..." χαμογέλασε.

"Πραγματικά είχα πιστέψει ότι με ξέχασες." άλλαξα ξανά την συζήτηση.

"Είσαι το μοναδικό άτομο που δεν ξεχνάω ποτέ..." έκανε μία μικρή παύση. "Θέλω να δώσουμε μία υπόσχεση." με κοίταξε μέσα στα μάτια.

Σηκώθηκα και τον πλησίασα. Έκατσα στα πόδια του και ένωσα τα μέτωπα μας.

"Ότι θέλεις." είπα και τον φίλησα γλυκά.

"Θέλω να υποσχεθούμε και οι δύο ότι δεν θα βγάζουμε συμπεράσματα αν δεν ακούσουμε και την εξήγηση του άλλου. Ότι και τα καλά και τα άσχημα θα τα περνάμε μαζί."

"Στο υπόσχομαι, μωρό μου." χαμογέλασα και τον φίλησα γλυκά.

"Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια." ψιθύρισε στο αυτί μου.

"Σε λατρεύω..." απάντησα και απλά τον ξανά φίλησα.

Εκείνη την στιγμή το κινητό του άρχισε να χτυπάει επίμονα.

"Παρακαλώ;" τον άκουσα να λέει. "Τι θέλεις Άγγελε... Όχι ρε... Ποια συναυλία; Αφού το ήξερες ότι δεν θα είμαι Αθήνα σήμερα... Όχι δεν με ενδιαφέρει... Ακύρωσε την είναι αδύνατον να βρεθώ Αθήνα απόψε... Ρε μαλακά, αφού σου είπα θα είμαι Θεσσαλονίκη. Καλά πες τους ότι έγινε λάθος συνενόηση... Ότι η συναυλία είναι για αύριο... Και ότι εξαιτίας του λάθους δεν θα πληρώσουν τίποτα τελικά... Ωραία θα τα συζητήσουμε από κοντά αύριο το πρωί... Ναι ευχαριστω για την χαλάστρα... Άντε γεια!" έκλεισε το τηλέφωνο και τον κοίταξα περίεργα. "Τίποτα μία παρανόηση του manager." χαμογέλασε γλυκά.

"Είχες κανονίσει συναυλία για απόψε και την έχασες για να δημιουργήσεις όλο αυτό;" τον ρώτησα αμέσως.

"Όχι.. Ήταν πραγματικά λάθος συνενόηση. Αυτό το σημερινό το ετοίμαζα από την στιγμή που μου είπες ότι θα φύγεις για Θεσσαλονίκη..."

"Είσαι υπέροχος..." είπα και εκείνος γέλασε.

"Απλά προσπαθώ να είμαι καλός και σου υπόσχομαι ότι θα είμαι."

Δεν απάντησα απλά τον κοίταξα στα μάτια και του χαμογέλασα.

"Μου αρέσεις πολύ περισσότερο έτσι." του είπα. "Αλλά δεν θέλω να σε αλλάξω. Μου φτάνει μόνο που είσαι καλός μαζί μου."

"Σε ευχαριστώ..." χαμογέλασε. "Έλα να σε πάω τώρα σπίτι σου. Είναι ήδη αργά και εγώ στις 5 θα πρέπει να πάρω το τρένο για Αθήνα."

"Θα πρέπει να σου πω κάτι πάνω σε αυτό." τον κοίταξα.

"Ξέρω ότι μένεις με τον Αχιλλέα και δεν νιώθω απειλή από αυτόν. Και θα έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ να σε βλέπω."

"Διαβάζεις τις σκέψεις μου;" ρωτήσα γελώντας.

"Απλά σε έχω μάθει πάρα πολύ καλά." με φίλησε γλυκά.

Χαμογέλασα και αφού τον χαιρέτησα μπήκα στο σπίτι μου.

Στον καναπέ κοιμόταν ο Στέφανος οπότε προσπάθησα να κάνω ησυχία για να μην τον ξυπνήσω. Πήγα στην κουζίνα και έβαλα λίγο νερό. Επέστρεψα στο σαλόνι και από εκεί πέρασα σιγά δίπλα από τον Στέφανο για να πάω στο δωμάτιο μου.

"Πως πήγε μικρή;" τον άκουσα και σταμάτησα τις προσπάθειές μου.

"Γεια σου Στέφανε και καληνύχτα."

"Καλημέρα λένε τέτοια ώρα." ακούστηκε η φωνή του Αχιλλέα από την κορυφή της σκάλας. "Τι ώρα είναι αυτή που γυρνάς μικρή.

"Άντε από εδώ ρε. Να σου θυμίσω ότι είσαι 2 μήνες μικρότερος."

"Αυτά παθαίνεις οποίος πάει να το παίξει έξυπνος στην κοπέλα το FY." γέλασε ο Στέφανος.

"Πείτε τα εσείς εγώ αποχωρώ. Πάω για ύπνο." είπα και ανέβηκα τις σκάλες.

"Μην ξεχάσεις να ονειρευτείς το amore σου." είπε ο Στέφανος και έτσι έξυπνη καθώς ήμουν του πέταξα ένα μπαλάκι που είχε μείνει στο σπίτι από τους προηγούμενους.

Τέλος κεφαλαίου...

Όπως σας υποσχέθηκα λοιπόν έτοιμο και το δεύτερο κεφάλαιο που σας υποσχέθηκα λόγω των views που έφτασαν το 1k...

Για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ πολύ.

Τώρα όσον αφορά το κεφάλαιο, ελπίζω να σας αρέσει.

Τα λέμε την άλλη εβδομάδα εκτός απροόπτου...