Είχε περάσει μια εβδομάδα σχεδόν. Σήμερα ήταν η μέρα που θα φεύγαμε για Θεσσαλονίκη, μαζί με τον Αχιλλέα. Για να κάνουμε την εγγραφή και να βρούμε σπίτι.

Ήμασταν στο σταθμό του τρένου και περίμενα τον Φίλλιπο να έρθει. Σε δέκα λεπτά το τρένο έφευγε και αυτός δεν είχε εμφανιστεί. Είχαμε να μιλήσουμε από εχθές το βράδυ.

Άνοιξα το κινητό μου και του τηλεφώνησα. Δεν το σήκωσε. Του έστειλα μύνημα. Και πάλι δεν πήρα απάντηση. Τα μάτια μου άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα.

"Σοφία πρέπει να επιβιβαστούμε." μου λέει ο Αχιλλέας και με τραβάει.

"Δυο λεπτά ακόμα." λέω ελπίζοντας να εμφανιστεί.

Περνάνε τα δύο λεπτά και πάλι τίποτα. Γυρνάω και ακολουθώ τον Αχιλλέα μέσα στο τρένο. Καθόμαστε στις θέσεις μας και ανοίγω το κινητό μου. Ήμουν νευριασμένη αλλά και στεναχωρημένη ταυτόχρονα.

Άνοιξα το προφίλ μου στο insta και και ανέβασα την φωτογραφία που έβγαλα πριν.

Sofi_Augerinou

Sofi_Augerinou Something new start now💪❤️ #newstart #newgoals #newme #newlife
AchilleasMan θέλω τα κρεντιτς μου amiga
itsDimitra κουκλάρα μου...
Athinorama σου εύχομαι τα καλύτερα..

Ύστερα άνοιξα την συνομιλία μου με τον Φίλλιπο.

Sofi_Augerinou
Εγώ φταίω που σε πίστεψα. Τελείωσε Φίλλιπε... Ξέχασε με και θα κάνω και εγώ το ίδιο.... Καλή συνέχεια...

Ο Αχιλλέας πέρασε τα χέρια του γύρω μου... Και τα δάκρυα μου άρχισαν να τρέχουν.

"Είσαι δυνατή Σοφάκι. Ξεπέρασε το. Μπορείς. Έχεις εμένα στο πλευρό σου."

Δεν μίλησα απλά χώθηκα στην αγκαλιά του. Ήξερα ότι όλο το βαγόνι είχε στραμμένο το βλέμμα του σε εμένα, αλλά δεν με ένοιαζε. Το μόνο που ήθελα αυτή την στιγμή ήταν να κλάψω για να ηρεμήσω.

6 ώρες αργότερα φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη. Αφού φάγαμε όλη σχεδόν την μέρα στους δρόμους καταλήξαμε σε ένα ωραίο, σχετικά μεγάλο σπιτάκι λίγο έξω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης και όχι πολύ μακριά από την σχολή.

Αφήσαμε τα πράγματα μας και αποφασίσαμε να βγούμε μια βόλτα στο κέντρο να φάμε κάτι πρόχειρο. Γυρίσαμε μια βόλτα την πόλη και καθίσαμε σε ένα ήσυχο σουβλατζίδικο στο κέντρο της πόλης.

Ήταν η πρώτη μας μέρα στην πόλη και προφανώς δεν έλειψαν τα στορυ και οι δημοσιεύσεις στα social media. Ο Φίλιππος μου είχε απαντήσει σε μερικά από αυτά αλλά ήμουν νευριασμένη μαζί του και δεν του απάντησα καθόλου.

Μίλαγα με τον Αχιλλέα και το κινητό μου άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Ο Φίλιππος με έπαιρνε τηλέφωνο. Δεν το σήκωσα. Του το έκλεισα. Ξαναχτύπησε. Αλλά και πάλι δεν το σήκωσα. Αυτό συνεχίστηκε για περίπου 2 λεπτά. Μέχρι που δεν ξαναπήρε.

Ο Αχιλλέας με κοίταξε και μου χαμογέλασε συμπονετικά.

"Γιατί δεν του το σηκώνεις, μπορεί να θέλει να σου μιλήσει..." ξεκίνησε και τον κοίταξα καλά καλά. "Άφησε τον να σου εξηγήσει."

"Έχω βαρεθεί κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια ρε Αχιλλέα. Πόσο ακόμα να ανεχθώ τα ίδια λάθη. Τα βρίσκουμε, τσακωνόμαστε, τα ξανά βρίσκουμε. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να παίζω αυτό το παιχνίδι." ξέσπασα.

"Συγνώμη που διακόπτω." ήρθε ένας αστυνομικός. "Είστε η Σοφία Αυγερινού;"

"Ναι εγώ είμαι αυτή, αλλά μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι συμβαίνει;" λέω προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου.

"Έχει γίνει μια καταγγελία σε βάρος σας για κλοπή. Μπορείτε να με ακολουθήσετε παρακαλώ."

Εγώ και ο Αχιλλέας σηκωθήκαμε ταυτόχρονα.

"Συγνώμη κύριε αλλά δεν μπορείτε να έρθετε μαζί."

"Μα..." έκανα να παραπονεθώ.

"Επιβαρύνεις την θέση σου." απάντησε ο αστυνομικός σε αυστηρό τονο.

"Αχιλλέα... Περίμενε με στο σπίτι. Είμαι σίγουρη ότι πρόκειται για παρεξήγηση." του είπα και ακολούθησα τον αστυνομικό.

Μπήκα στο πίσω μέρος του περιπολικού και αυτός ξεκίνησε να οδηγάει. Η ώρα προχωρούσε αργά και το αυτοκίνητο πήγαινε με χαμηλή ταχύτητα. Είχε περάσει σχεδόν μία ώρα από όταν ξεκινήσαμε και ακόμα δεν είχαμε φτάσει.

"Μα καλά πόσο μακριά είναι το αστυνομικό τμήμα στην Θεσσαλονίκη;" ρωτήσα καθώς δεν άντεξα άλλο.

"Γιατί βιάζεσαι να περάσεις από το κρατητήριο;" ανταπέδωσε την ερώτηση ο αστυνομικός.

"Εγώ ξέρω ότι είμαι αθώα και μπορώ να το αποδείξω γιατί μόλις σήμερα έφτασα στην πόλη." απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

"Αυτά να τα πεις στον ανακριτή... Εγώ κάνω απλώς την δουλειά μου."

"Τότε μάλλον κάτι κάνεις λάθος. Γιατί εγώ δεν έχω ακόμα κάνει καμία ληστεία."

"Όπως σου είπα αυτό θα το κρίνει ο ανακριτής." το κινητό μου άρχισε να χτυπάει. "Μπορείς να το σηκώσεις!" μου απαντάει ο αστυνομικός κοιτώντας με από τον καθρέφτη.

"Έλα μαμά..Τι κάνεις;" είπα ήρεμη σχετικά.

"Καλά είμαι κοριτσάκι μου... Εσύ τι κάνεις;"

"Είμαι μια χαρά μαμά. Αλλά επειδή είμαι έξω τώρα να σε πάρω εγώ σε λίγο;"

"Ναι... Φυσικά... Θα τα πούμε αργότερα Σοφάκι.."

"Γεια σου μαμά!" είπα και της το έκλεισα.

"Φτάσαμε..." είπε ο αστυνομικός και μου άνοιξε την πόρτα. "Ακολούθησε με.

"Μα που είμαστε. Εδώ δεν υπάρχει αστυνομικό τμήμα." είπα καχύποπτα.

"Σε παρακαλώ ακολούθησε με. Είσαι ασφαλής όσο είσαι μαζί μου." είπε αυτός καί μου πρότεινε το χέρι του.

"Καλά." είπα και βγήκα από το αυτοκίνητο. "Πες μου τουλάχιστον το όνομα σου. Να ξέρω τουλάχιστον τον δολοφόνο μου."

"Στέφανος." γέλασε και άρχισε να προχωράει μπροστά.

Τον ακολούθησα και όταν αυτός σταμάτησε εγώ προχώρησα μπροστά. Αυτό που αντίκρισα με άφησε με το στόμα ανοιχτό.

"Περίμενε εδώ." είπε ο Στέφανος και έφυγε.

Τέλος κεφαλαίου...

Ελπίζω να σας άρεσε και πραγματικά σας ευχαριστώ για τα 1κ views. Πραγματικά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και γι' αυτό το λόγο θα ανεβάσω 2 κεφάλαια το ένα δώρο για εσάς...