"Φίλλιπε πρέπει να μιλήσουμε." του είπα καθώς μπήκαμε στο δωμάτιο μου.

"Τι έγινε;"

"Θα φύγω για Θεσσαλονίκη. Πέρασα Τ.Ε.Φ.Α.Α. εκεί." απάντησα με μία ανάσα.

"Και εγώ;" με ρώτησε με μια μικρή ενόχληση.

"Δεν ξέρω Φίλλιπε. Αλλά δεν θέλω να χάσω αυτή την ευκαιρία..." τον κοίταξα. "Ξέρεις ότι είναι το όνειρο μου."

"Ποτέ θα φύγεις;"

"Θα πάμε με τον Αχιλλέα την Δευτέρα να δούμε για σπίτι και από πρώτη Οκτώβρη μετακομίζουμε."

"Και εμένα ποτέ σκεφτώσουν να μου το πεις;" πλέον ήταν εμφανής η ενόχληση στην φωνή του, παρόλο που προσπαθούσε να μείνει ήρεμος.

"Με δουλεύεις τώρα;" προσπάθησα να μείνω χαλαρή. "Ούτε καν που μιλαγαμε. Τι ήθελες να κάνω δηλαδή; Να σου στείλω μήνυμα έτσι στο άκυρο;"

"Αν μιλάγαμε δηλαδή μπορεί και να μην πήγαινες Θεσσαλονίκη;"

"Αλήθεια; Δεν ξέρω. Ήταν κάτι που πάντα ήθελα. Και το ξέρεις αυτό."

"Τότε να το κάνεις..." είπε και με πλησίασε. "Και εγώ θα έρθω μαζί σου."

"Δεν είσαι αναγκασμένος, αλλά αν το θέλεις έλα. Θα χαρώ πολύ γι'αυτό." τον φίλησα.

"Δεν ξέρω αν θα μένω μόνιμα αλλά θα έρχομαι οπότε μπορώ." μου είπε αφού απομακρυνθήκαμε. "Πρέπει να φύγω τώρα. Θα έρθεις το βράδυ;"

"Που;"

"Έχω συναυλία στο Γκάζι."

"Θέλεις να έρθω;"

"Φυσικά και θέλω."

"Τότε θα έρθω." λέω καθώς ανοίγω την εξώπορτα.

"Θα σε περιμένω." μου δίνει ένα φιλί και μπαίνει στο αυτοκίνητο του.

Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου και στέλνω μύνημα στα κορίτσια να συναντηθούμε κατά τις 8 στην στάση.
Ανοίγω την ντουλάπα μου και ψάχνω τι να φορέσω. Τελικά κατέληξα σε ένα μαύρο δερμάτινο κολάν με μια ριγέ μπλούζα και τα άσπρα σταράκια μου. Έδεσα το jean jacket στην μέση μου και ήμουν έτοιμη.

"Νίκο θα έρθεις στον FY;" ρωτήσα καθώς έμπαινα στο δωμάτιο του.

"Μπα όχι... Έχω κανονίσει με τα παιδιά να πάμε σε άλλη συναυλία."

"Οκ. Καλά να περάσετε."

"Και εσύ..." μου κλείνει το μάτι.

"Άντε ρε... Από εδώ..."

Κατά τις εφτά μισή πιάνω τα μαλλιά μου μία ψιλή αλογοουρά και βάφομαι ελαφρά. Βγαίνω και συναντάω τα κορίτσια στην στάση.

"Λοιπόν τι θα κάνουμε;" ρωτάει η Δήμητρα ενθουσιασμένη.

"Θα πάμε για brands στο juicy στον Χολαργό και μετά στην συναυλία του Φίλλιπου στο Γκάζι."

"Τι ώρα είναι η συναυλία; Θα προλάβουμε;" ρωτήσε η Αθηνά.

"Ναι ρε μην αγχώνεσαι." της απαντάει η Δήμητρα καθώς κατεβαίνουμε στο μέτρο των Αμπελοκήπων.

Μερικά λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει στον Χολαργό και μπήκαμε στο μαγαζί καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι και παραγγείλαμε.

Αφού τελειώσαμε ξανά πήραμε το μέτρο για να πάμε στο Γκάζι (αν πάει με μέτρο δεν ξέρω και όλας). Η ώρα ήταν περίπου 10 παρά όταν φτάσαμε και μπήκαμε μέσα.

Ο Φίλιππος ήταν ήδη στην πίστα και τραγουδούσε το δεν με θέλουν. Σπρώξαμε αρκετό κόσμο και καταφέραμε να βρεθούμε στην πρώτη σειρά. Εκείνος μόλις με είδε χαμογέλασε. Όλο σχεδόν το μαγαζί γύρισε και με κοίταξε.

Ένοιωσα τα γεμάτα μίσος βλέμματα των κοριτσιών να με διαπερνούν και την Δήμητρα να με κοιτάει συμπονετικά.

"Μην δίνεις σημασία στα δεκατριάχρονα." ψιθύρισε στο αυτί μου και γέλασα ελαφρώς.

"Δεν νιώθω απειλή." φώναξα για να με ακούσει αυτή.

Εκείνη την στιγμή η μουσική σταμάτησε και ο FY ήρθε κοντά μου. Μου πρόσφερε το χέρι του για να ανέβω στην σκηνή. Όταν πλέον ήμουν πάνω ήρθε κοντά μου και το μόνο που έκανε ήταν να με φιλήσει.

Κραυγές θαυμασμού αλλά και αποδοκιμασίας ήχησαν γύρω μας, αλλά δεν μας ένοιαζε. Συνέχισε να με φιλάει και πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Όταν απομακρυνθήκαμε του χαμογέλασα και επέστρεψα στην θέση μου.

"Είσαι το ένα και μοναδικό ναρκωτικό μου Σοφία. Έχω εθιστεί στα φιλιά σου, στην μυρωδιά σου και στην φωνή σου από την πρώτη στιγμή που σε είδα." τον άκουσα να λέει στο μικρόφωνο.

Ήμουν σίγουρη ότι είχα γίνει κατακόκκινη από την ντροπή μου. Έκρυψα το πρόσωπο μου στις παλάμες μου και ένιωσα τα ζεστά του χέρια να με αγκαλιάζουν. Η Αθηνά και η Δήμητρα λίγο πιο πέρα χαμογελούσαν με την όλη σκηνή που εξελισσόταν.

"Μου αρέσει όταν ντρέπεσαι." ψιθύρισε στο αυτί μου και εγώ τον φίλησα γλυκά.

"Πήγαινε να συνεχίσεις..." του είπα και τον έσπρωξα ελαφρά.

Με φίλησε γλυκά και ξανά ανέβηκε στην σκηνή. Χαμογέλασα ελαφρώς στην σκέψη του τι είχε μόλις συμβεί και πήγα να πάρω ένα ποτό από το μπάρ.

Τα κορίτσια με ακολούθησαν και καθίσαμε όλες μαζί στην μπάρα.

"Είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σου." λέει ο μπάρμαν καθώς μας πλησιάζει. "Τι θα πάρετε κορίτσια;"

"Τρεις βότκες λεμόνι." απάντησε κοφτά η Αθηνά.

"Άγρια... Μ'αρέσει.." είπε και πήγε στο πίσω μέρος να φτιάξει τα ποτά μας.

Η Αθηνά γέλασε σιγανά και εμείς την κοιτάξαμε με νόημα...

"Ορίστε τα ποτά σας..." είπε ξανά ο άντρας μόλις επέστρεψε.

Η Αθηνά τον κοίταξε λίγο διστακτικά και μετά αποφάσισε να το προχωρήσει λίγο.

"Πώς σε λένε όμορφε;" ρώτησε και έγειρε προς την μπάρα.

"Αντώνης χάρηκα... Και εσύ είσαι η;" εγώ και η Δήμητρα σηκωθήκαμε και επιστρέψαμε στην σκηνή για να τους αφήσουμε να γνωριστούν...

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει.

Αποφάσισα να κάνω αυτό το βιβλίο μικρού μήκους οπότε σε 2 - 3 κεφάλαια τελειώνει...

Και πάλι ευχαριστώ για την στήριξη σας.