Είχαν περάσει 2 μήνες από τότε που έδωσα πανελλήνιες και 8 από όταν μίλησα τελευταία φορά με τον Φίλλιπο. Ήμουν πλέον εντελώς καλά και είχα πάψει να τον σκέφτομαι εδώ και πολύ καιρό. Σήμερα έβγαιναν οι βάσεις και μαζί με τα παιδιά είχαμε όλοι μαζευτεί στο σπίτι μου.

Πρώτος πληκτρολόγησε τους κωδικούς του ο Αχιλλέας. Τ.Ε.Φ.Α.Α. Θεσσαλονίκης έγραψε η οθόνη και ένα χαμόγελο έλαμψε στα χείλη του.

"Τα κατάφερα." φώναξε και σηκώθηκε γιατί ήταν σειρά της Αθηνάς να δει που πέρασε.

Ιστορίας και Αρχαιολογίας Ιωάννινα, έγραφε στην οθόνη και όλοι ενθουσιαστήκαμε.

"Τουλάχιστον είναι το τμήμα που θέλω." είπε καθώς σηκωνόταν.

Επόμενη ήταν η Δήμητρα. Κάθισε και πληκτρολόγησε τους κωδικούς της. Φιλολογίας Ιωάννινα.

"Θα νοικιάσουμε μαζί σπίτι φιλενάδα." αγκάλιασε την Αθηνά.

Σειρά του Άγγελου να κάτσει στον υπολογιστή. Ιστορίας και Αρχαιολογίας στα Ιωάννινα και αυτός.

"Θα περάσουμε υπέροχα οι τρεις μας." είπε και φίλησε την Δήμητρα στο στόμα.

"Σοφία σειρά σου." με έβγαλε από τις σκέψεις μου ο Αχιλλέας.

"Και αν δεν έχω περάσει γυμναστική ακαδημία;" τον κοιτάω. "Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο."

"Θετικές σκέψεις μόνο." λέει η Δήμητρα και κάθεται δίπλα μου. "Έλα βάλε τα στοιχεία σου."

Βάζω τα στοιχεία μου και περιμένω να φορτώσει η ιστοσελίδα. Κλείνω με τα χέρια μου τα μάτια μου.

"Είμαστε μαζί." ακούω τον Αχιλλέα να λέει και βγάζω τα χέρια μου. "Θεσσαλονίκη σου ερχόμαστε." φωνάζει και μου κάνει μια φιλική αγκαλιά.

"Σοφία." ακούω το Νίκο να φωνάζει.

"Τι θέλεις Νίκο;"

"Που πέρασες; Είδα στην τηλεόραση ότι βγήκαν οι βάσεις." ξεπροβάλλει το κεφάλι του από την πόρτα.

"Θεσσαλονίκη Τ.Ε.Φ.Α.Α." του λέω χαρούμενη.

"Τέλεια θα έχω το σπίτι όλο δικό μου." λέει και μου κάνει μια σφιχτή αγκαλιά.

"Ηρέμησε... Δεν φεύγω ακόμα." του απαντάω και το βλέμμα του σοβαρεύει.

"Κρίμα.... Και χάρηκα τόσο πολύ." έκλεισε την πόρτα και έφυγε.

Τα παιδιά ξέσπασαν στα γέλια και εγώ μαζί τους. Αφού κλείσαμε εισιτήρια για την Δευτέρα για να πάμε να κάνουμε τίς εγγραφές και να δούμε για σπίτια, αποφασίσαμε να πάμε για καφέ.

Μπήκαμε στην καφετέρια κοντά στο σπίτι μου και καθίσαμε σε ένα τραπέζι. Λίγο πιο πέρα από εμάς κάθονταν δύο παιδιά. Ο ένας μου φαινόταν γνωστός αλλά δεν έδωσα σημασία.

Έστρεψα το βλέμμα μου προς τους φίλους μου που συζητούσαν για την φοιτητική ζωή.

"Δεν θα χαθούμε έτσι;" ρώτησε με παράπονο η Αθηνά.

"Όχι βέβαια." την κοίταξα. "Θα μιλάμε."

Εκείνη χαμογέλασε.

Δεν θέλω καν πια να ακούω για το δρόμο, Χάθηκαν όλοι οι φίλοι μου, όλοι οι φίλοι μου, όλοι οι φίλοι μου, Φοβόμουν για τον αδερφό μου, καθώς από άτομα, Έσβηνα τα ίχνη μου, έσβηνα τα ίχνη μου, έσβηνα τα ίχνη μου.

Τοτε ήταν που κατάλαβα ποιος ήταν αυτός που καθόταν μερικά τραπέζια πιο πέρα από μας. Γύρισα να τον κοιτάξω και αυτός με κοιτούσε ήδη. Του χάρισα ένα αμήχανο χαμόγελο και επέστρεψα το βλέμμα μου στα παιδιά.

"Πως νιώθεις;" με ρώτησε η Δήμητρα.

"Αμήχανα." απάντησα σιγανά.

"Φαντάζομαι πόσο δύσκολο θα σου είναι να βρίσκεστε στον ίδιο χώρο." πρόσθεσε η Αθηνά.

"Όχι δεν μου είναι δύσκολο αμήχανο μου είναι." λέω και γυρνάω να κοιτάξω ποιος στέκεται από πίσω μου αφού ένιωσα κάποιον να με σκουντάει.

"Άλεξ." φωνάζω και πηδάω στην αγκαλιά του.

Ο Άλεξ είναι ξάδελφος μου, γιος του αδελφού της μητέρας μου ο οποίος πέθανε στα 55 του χρόνια από καρκίνο.

"Τι κάνεις μικρή;" ρώτησε και κάθισε δίπλα μου.

"Καλά είμαι να σας συστήσω. Παιδιά από εδώ ο ξάδελφος μου ο Αλέξανδρος. Αλέξανδρε από εδώ η Δήμητρα, η Αθηνά, ο Αχιλλέας και ο Άγγελος.

"Γιατί δεν μας τον σύστησες νωρίτερα;" ρώτησε με νόημα η Αθηνά.

"Μαζέψου. Ο Άλεξ είναι αρραβωνιασμένος εδώ και δύο χρόνια. Αλήθεια που είναι η Βερόνικα;"

"Δεν ήρθε. Άλλωστε και εγώ δεν θα κάτσω. Ήρθα μόνο να σας φέρω αυτό."

"Τι είναι αυτό;" τον ρώτησα περίεργη.

"Άνοιξε και θα δεις." λέει και χαμογελάει.

"Παντρεύεσαι! Αυτό είναι υπέροχο... Να ζήσετε." λέω χαρούμενη.

"Πας και με μεγαλύτερους τώρα;" ακούω μια γνωστή φωνή από πίσω μου.

"Να μην σε νοιάζει. Δεν μου είσαι κάτι για να σου δώσω αναφορά."

"Τι συμβαίνει εδώ; Ποιος είναι αυτός;" σηκώθηκε ο Αλέξανδρος.

"Άλεξ σε παρακαλώ μην ανακατεύεσαι. Θα το λύσω μόνη μου." λέω και τραβάω τον FY έξω από την καφετέρια. "Τι στην ευχή θέλεις από την ζωή μου; 8 μήνες ούτε καν μου μιλάς και ξαφνικά έρχεσαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα και μου κάνεις τέτοιες ερωτήσεις. Τι θέλεις από εμένα;"

"Έλα μια βόλτα μαζί μου και θα σου εξηγήσω."

"Μαζί σου θα 'θελες!" είπα ειρωνικά και έκανα να φύγω.

Πριν προλάβω να φύγω έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε κοντά του. Χωρίς να το πολύ σκεφτεί μείωσε την απόσταση μεταξύ και με φίλησε γλυκά. Στην αρχή προσπάθησα να τον απομακρύνω αλλά μετά αφέθηκα στο φιλί του και του έδωσα μεγαλύτερη πρόσβαση στο στόμα μου. Έβαλε τα χέρια του στην μέση μου και έφερε τα σώματα μας ακόμα πιο κοντά. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του έδιωξα τα πάντα από το κεφάλι μου. Με ακούμπησε στον τοίχο δίπλα μας και τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του. Δεν μας ένοιαζε καθόλου το ποιος μας βλέπει και ποιος όχι.

Μετά από λίγο απομακρυνθήκαμε για να πάρουμε ανάσα. Ακούμπησε το κεφάλι του στο δικό μου και με κοίταξε στα μάτια.

"Δεν αντέχω άλλο να μην σε έχω μόνο δική μου. 8 μήνες τώρα ξυπνάω και κοιμάμαι με την σκέψη σου στο μυαλό μου. Τρελαίνομαι στην σκέψη ότι κάποιος άλλος μπορεί να σε αγγίζει. Μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που σου ζήτησα να μείνεις μακριά μου."

Δεν του απάντησα. Έβαλα το ένα μου χέρι στον λαιμό του και τον ξανά φίλησα. Έμπλεξε το χέρι του στο δικό μου και με τράβηξε για να μπούμε μέσα. Τον σταμάτησα.

"Δηλαδή εμείς τώρα είμαστε μαζί;" τον κοίταξα στα μάτια.

Με ξανά φίλησε γλυκά.

"Αυτό σου λύνει την απορία;" χαμογέλασε ανοίγοντας την πόρτα της καφετέριας.

Τα μάτια των παιδιών έπεσαν πάνω στα χέρια μας και χαμογέλασαν.

"Αν την πληγώσεις θα έχεις να κάνεις μαζί μου." είπε ο Άλεξ και χαμογέλασα. "Εγώ πρέπει να φύγω μικρή. Έχω να κάνω πολλές ετοιμασίες για τον γάμο."

"Θα τα πούμε σε ένα μήνα Άλεξ. Χαίρομαι που αποφάσισες να νοικοκυρευτείς."

Ο Φίλιππος του δείνει το χέρι το και χαμογελάει.

"Συγνώμη για πριν..." λέει αμήχανα και εγώ γελάω σιγανά. "Ακούγεσαι!" γυρνάει προς το μέρος μου και μου δίνει ένα φιλί.

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει....

Ναι ναι είναι μαζί....

Για να δούμε πόσο θα κρατήσει.....

Τα λέμε σε επόμενο κεφάλαιο....