Την επόμενη μέρα το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει στις 8 και εμείς είχαμε κοιμηθεί δύο ώρες μόνο. Το πρωινό σερβιριζόταν στις 9, οπότε αλλάξαμε και κατεβήκαμε κάτω στην τραπεζαρία, η οποία ήταν ήδη γεμάτη.

Σε ένα απομακρυσμένο τραπέζι είδα πολλές κοπέλες μαζεμένες, αλλά δεν έδωσα σημασία. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να πιω τον καφέ μου για να ανοίξει το μάτι μου.

"Καλημέρα." λέει βαριεστημένα ο Άγγελος.

"Ρε σεις τι γίνεται εκεί πέρα; Γιατί έχουν μαζευτεί εκεί όλες οι κοπέλες;" κοίταξε στην γωνία ο Αχιλλέας.

"Άγνωστο." λέω ανοίγοντας το κινητό μου.

prince.fy
Σώσε με.

Sofi_Augerinou
Τι λες; Δεν καταλαβαίνω.

prince.fy
Δεν στην γωνία στην τραπεζαρία.

Sofi_Augerinou
Όπα κάτσε. Γι'αυτό έχουν μαζευτεί όλες οι λυσάρες εκεί.

prince.fy

😂😂😂

Sofi_Augerinou
....

Δείχνω τα μηνύματα στα παιδιά και πάω προς το μέρος του λίγο νευριασμένη. Σπρώχνω μερικά κορίτσια και στέκομαι μπροστά του.

"Φίλλιπε, θέλω να μιλήσουμε." είπα χωρίς να με νοιάζουν τα παράξενα βλέμμα τον συμμαθητών μου.

"Δεν βλέπεις ότι έχω δουλειά;" ρωτάει ειρωνικά.

"Και τότε γιατί μου ζήτησες να σε σώσω;" λέω και άρχισα να νευριάζω περισσότερο.

Αυτός σηκώνεται, με πιάνει από τον καρπό και με τραβάει έξω από την τραπεζαρία. Με κολλάει σε ένα τοίχο και έρχεται κοντά μου.

"Όταν μιλάω με τις φαν μου κάνεις δεν με διακόπτει. Το κατάλαβες;" ψιθυρίζει στο αυτί μου και ανατριχιάζω.

Δεν θα τον αφήσω όμως να με επιρρεάσει. Τον σπρώχνω δυνατά και απομακρύνομαι από κοντά του.

"Τότε να μην μου έστελνες μύνημα." πάω να φύγω, αλλά μου πιάνει ξανά το χέρι δυνατά.

"Άσε με. Με πονάς!" παραπονέθηκα και αυτός άφησε το χέρι μου.

"Συγνώμη." λέει απολογητικά και σκύβει το κεφάλι. "Δεν ξέρω τι με έπιασε."

Σε αυτές τις λέξεις όλος μου ο θυμός έκανε φτερά και τον πλησίασα. Έπιασα με το χέρι μου το δικό του και το έσφιξα. Αυτός σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.

"Καλύτερα να μείνεις μακριά μου." είπε και τον κοίταξα. "Είσαι ένα υπέροχο άτομο και δεν θέλω να σε καταστρέψω." συνέχισε και αφού ξέμπλεξε το χέρι του από το δικό μου έφυγε.

Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου και έτρεξα πάνω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Δεν ξέρω από πότε εγώ κλαίω για κάποιο αγόρι, αλλά να που το κάνω.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο Αχιλλέας. Έκατσε δίπλα μου και εγώ τον αγκάλιασα. Μου χάιδευε την πλάτη για να ηρεμήσω.

"Θέλεις να μου πεις τι σου έκανε;" με ρώτησε γλυκά.

"Έφυγε Αχιλλέα. Μου είπε ότι δεν κάνει για εμένα και έφυγε."

"Έλα ηρέμησε. Εσύ δεν έκανες ποτέ έτσι για αγόρι, τώρα τι άλλαξε;"

"Έχεις δίκιο. Ήρθα για να περάσω καλά και αυτό θα κάνω." είπα και σηκώθηκα.

Σκούπισα τα μάτια μου και διόρθωσα το μακιγιάζ μου.

"Πάμε να βρούμε τους υπόλοιπους." είπα και άνοιξα την πόρτα.

"Αυτή είναι η Σοφία που ξέρω από 5 χρονων. Ποτέ δεν το βάζει κάτω."

Χαμογέλασα και του έριξα μια φιλική αγκωνιά.

"Αουτς!" Έκανε και καλά ότι πόνεσε χαϊδεύοντας το χέρι του.

Γέλασα δυνατά, αλλά στρίβοντας την γωνία το γέλιο μου κόπηκε. Ο FY είχε κολλήσει την Αναστασία στον τοίχο και την φιλούσε χαϊδεύοντας όλο της το σώμα.

"Είσαι καλά;" με ρωτάει ο Αχιλλέας και περνάει τα χέρια του γύρω μου.

"Μια χαρα." απαντάω και με σταθερό βήμα πάω προς το μέρος τους.

Μόλις με καταλαβαίνουν σταματάνε και η δύο και με κοιτάνε. Ο FY φαίνεται εκνευρισμένος, αλλά είναι το μόνο που δεν με νοιάζει.

"Εμμ γεια σου Σοφία. Τι κάνεις;" λέει η Αναστασία ταραγμένη.

"Με εσένα θα τα πούμε άλλη φορά." την κοιτάω άγρια και χαμηλώνει το βλέμμα της.

"Σοφία δεν αξίζει. Πάμε να φύγουμε." λέει ο Αχιλλέας από πίσω μου.

Το βλέμμα του FY γίνεται ακόμα πιο άγριο.

"Και εσύ ποιος είσαι που ξέρεις αν αξίζει ή όχι ο γκόμενος; Δεν μας τα είπες αυτά Σοφάκι."

Του έριξα ένα δυνατό χαστούκι και μαζί με τον Αχιλλέα τους προσπεράσαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας προς την ρεσεψιόν.

"Είσαι καλά;" με ρώτησε στο ασανσέρ ο Αχιλλέας

"Είμαι μία χαρά. Μην ξανά ρωτήσεις." απάντησα έντονα καθώς είχα ακόμα τα νεύρα μου.

"Το ξέρεις ότι μπορείς να στηριχτείς σε εμένα έτσι;" με κάνει μια σφιχτή αγκαλιά.

"Το ξέρω Αχιλλέα. Είμαστε μαζί από 5 χρονων. Με ξέρεις καλύτερα από τον οποιοδήποτε."

"Και σ' αγαπώ άλλο τόσο. Γι'αυτό μην στεναχωριέσαι για τίποτα." λέει καθώς ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ.

Η Αναστασία μόλις με είδε άρχισε να γελάει. Δεν έδωσα σημασία όμως και τράβηξα τον Αχιλλέα μαζί μου που σταμάτησε και τις αγριοκοίταζε.

Βρήκαμε τους υπόλοιπους και τους εξηγήσαμε τι ειχε γίνει μέχρι να έρθουν οι καθηγητές και να ξεκινήσει η δεύτερη μέρα της εκδρομής μας.

Τέλος κεφαλαίου.

Ελπίζω να σας αρέσει...

Σποιλερ: Στο επόμενο κεφάλαιο θα μεταφερθούμε πολλούς μήνες μπροστά στην ανακοίνωση των μορίων κάθε σχολής.

Δεν θέλω να πω περισσότερα θα καταλάβετε όλοι γιατί.

BTW σύντομα θα μπουν νέα πρόσωπα στην ιστορία οπότε θα κάνω ένα καινούριο καστ κεφάλαιο, το οποίο θα ανέβει σύντομα, όταν επιτέλους βρω τους ηθοποιούς.