"Mam, dit is Carlos." Presenteert Dave me alsof ik een zak hooi ben.

Niet dat ik dat nu aan het ontkennen ben.

Ik voel hoe Dave zijn arm over mijn schouders laat glijden, wat me mateloos irriteert.

Dave zijn moeder kijkt rustig toe. Ze lijkt veel op haar zoon. Donker haar, donkere ogen. Ze is alleen niet zo lang. Ze is klein. Een beetje rond maar aan haar gezicht af te lezen is ze zorgzaam.
Ze glimlacht naar me. "Welkom Carlos, kom binnen." Ze zet een stap opzij en laat ons beide erin. Het valt me op hoe rustig ze doet. Ze is niet eens agressief wordt om het feit dat het al bijna ochtend is. Mijn ouders zouden me eerst onderuithalen voor de deur. Me schoppen en vervolgens de deur weer dicht doen. Drie keer raden wie er dan als een zwerver buiten slaapt.

"Carlos blijft slapen." Dave kijkt me even aan en laat vervolgens zijn arm van mijn schouders glijden. Het voelt als een soort van opluchting voor me. Hij laat me zweten.

"Zal ik de logeerkamer klaar maken?" Zijn moeder staat al in de startblokken om mij van een slaapkamertje te voorzien. Wacht..

Betekent dit dat ik in een echt bed ga slapen?

Ik wil net een vreugdedans doen voor dit kleine ronde peroontje als Dave me onderbreekt. "Dat hoeft niet." Dave laat zijn ogen op me vallen en ik zie hoe hij naar me begint te grijzen. Het maakt me ongemakkelijk, vooral nu zijn moeder erbij staat. "Hij slaapt bij mij. Nu hij mijn vriend is."

Ik klem mijn kaken op elkaar. Net wanneer ik mezelf naar buiten wil bombaderen sluit Dave zijn moeder de deuren. Deze familie is afgestemd op seksuele gebeurtenissen.

Dave grijnst nog kort naar me. Hij lijkt wel gestoord, of in ieder geval niet goed bij zijn hoofd. Waar heeft die gozer het lef om hier het spelletje door te spelen? Straks denkt iedereen nog dat we echt een stel zijn, terwijl ik eerder kotsneigingen krijg van deze gozer. "Kom," Dave loopt voor me uit de trap op. Een smalle trappengang brengt ons op een overloop. Het is een dunne kamer, bomvol met deuren die allemaal op elkaar lijken.

Dave loopt door de hal heen naar het laatste deur. We stappen naar binnen en ik krijg bijna een hartverzakking om het aanzicht van Dave zijn kamer. Het is een kleine kamer. Niet groter dan twee bij twee meter. Er staat een bed en een kast in maar daar stopt het ook. Dave zijn muren zijn gebombadeerd met verschillende soorten posters en op de hoek van het raamkozijn staat een laptop te flikkeren.

Lucht wordt haast uit me geperst bij het aanzicht en mijn handen beginnen vochtig te worden. "Zo klein?" Mijn stem begint zelfs hoger te worden. Allemachtig.. Ik wankel naar het raam toe, wat nog geen twee stappen nodig heeft, en ik druk hem met volle macht open. Het helpt een beetje, maar niet veel. Ik word moe. Heel moe. "Ik ga slapen." Ik laat me op Dave zijn bed zakken. Het voelt zacht. Heerlijk zacht. Het moet zeker tien jaar geleden zijn geweest dat ik in een echt bed heb geslapen. Maar dankzij mijn clausterfobie kan ik er niet van genieten. Ik val meteen in slaap.

.

"Carlos!" Ik voel twee handen tegen mijn schouders aan duwen. Mijn lichaam krimpt in één en een golf van angst schiet mijn lichaam binnen. "..Wat?" Ik open mijn ogen en laat lucht uit mijn longen ontsnappen wanneer ik Dave voor me zie..

Gelukkig.. Het is Dave.. Niet mijn vader..

"Wat?!" Dit keer probeer ik hem af te snauwen. Vooral wanneer meneer besluit om halfnaakt voor me te staan, alsof hij een één of andere God is.

"School, ga je mee?"

"Rot op," ik draai me om en trek de dekens over mijn schouders heen. Voor het eerst in mijn leven kan ik heerlijk slapen en word ik niet wakker met pijn in mijn lichaam. En wie krijgt de eer om dit te verpesten? Tuurlijk, David. Nog even ik geef hem een prachtige handdruk.

Recht in zijn bolle kop.

Mijn ogen schieten open wanneer ik een gewicht op mijn rug voel. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een knie. "Wat zei je?" Dave zijn stem klinkt boven me.

Was het mijn vader maar die naast mijn bed stond..

"Ga van me af!" Ik voel me kwaad worden. Dave legt zijn handen op mijn schouders neer en ik voel hoe hij masserende bewegingen maakt. "Rustig aan, Carlos. Laat me je ontspannen." Dave zijn vingers kneden in mijn schouders.

"Ontspannen, hah?" Spot ik. "Je laat me kotsen."

"Nou, geniet ervan." Dave zijn adem is dicht bij mijn oor en ik voel hoe ik naar adem hap. Verdomme.. Mijn lichaam spant zich meer aan en mijn ademhaling begint vanuit het niks op te lopen.

Dave negeert het hele gebeuren en ik voel hoe zijn vingers door blijven kneden. Het maakt me ongemakkelijk, maar tegelijkertijd is het niet verkeerd.. Helemaal niet zelfs.

Mijn ogen zakken dicht en het gespannen gevoel in mijn lichaam maakt plaats voor een fijn gevoel. Aangename tintels spreiden zich over mijn rug heen. Nog nooit heb ik zo iets ervaren. Iemand die me teder aanraakt.

Dave zijn handen maken me rustig en ik sta in de startblokken om in slaap te zakken.

"Voelt het goed?"

Ik murmel als antwoord.

"Mooi, je bent eens tevreden." Ik voel Dave zijn gewicht van mijn rug af, wat me meer ademruimte geeft. Net wanneer ik Dave een puntje van kritiek wil geven met dat ik alles behalve tevreden ben, voel ik een volle kneep in mijn reet.

Wel verdomme..

Ik draai me om en schiet overeind. "Wat deed je, klootzak?!"

De haat is wedergekeerd.

Dave kijkt toe naar me, hij heeft zijn armen over elkaar geslagen en hij buigt zijn hoofd. Het geeft hem een donkere uitdrukking. "Je bent leuk wanneer je woest bent."

Ik klem mijn kaken op elkaar. Ik haat dit stomme joch. Hij verdient een roggel in zijn bilspeelt voor deze opmerking.

Maar het lukt me niet om iets tegen Dave te zeggen. Ik kan mijn mond niet opentrekken. Misschien omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Maar misschien ook omdat hij halfnaakt voor me staat, te doen alsof hij een badgozer is.

Damn.. Hij maakt me woest.

En dat vindt hij aantrekkelijk..

.

"Oké, hoeveel mensen wonen hier?" Ik staar naar de eettafel die echt mega is. Er staan minimaal wel tien stoelen aan en aan de zijkant zie ik nog een kinderzitje. Net zoals Dave zijn slaapkamer, is het huis beneden ook klein. Er staan twee kleine banken in de woonkamer met een TV. De rest van de kamer is gevuld met de eettafel en een kast. Hier en daar ligt speelgoed, leesbladeren of apparaten. De keuken is een kleine hoek.

Maar ik kan niet zeggen dat het ongezellig is. Enkel en alleen benauwend voor mij.

"Negen" antwoordt Dave zijn moeder, Maria. "Samen met Daniel heb ik vijf zoons en twee dochters. David, wil je even je vader roepen?"

Halleluja, hoe houdt dit mens zoveel kinderen in bedwang?! Mijn ouders janken al om de kleinste dingetjes en deze vrouw loopt te stralen over elk woord wat ze uitkraamt om der kinderen.

Eerst zien en dan geloven of dit gespeeld is. Binnen nu en vijf seconden zal het wel een bende worden met mensen en gillende kinderen.

Mijn gedachtes worden op de proef gesteld wanneer de woonkamer zich vult. Er lopen vier oudere mensen binnen. In ieder geval ouder dan mij. Dave zijn vader kan ik er meteen uithalen. De rest zullen zijn broers en zus zijn.

"Dit is mijn man Daniel, en mijn kinderen Samuel, Daniël, Lucas, Wesley, Eveline en Celine."

Het enige wat ik heb onthouden is dat Celine de baby is. Eveline de oudere zus en de rest van de gozers een oudere exemplaar zijn van Dave.

Daniel geeft mij een hand en neemt plaats aan tafel. Net als de rest. Wat ik had gedacht wordt werkelijkheid. Alleen dan op een gezellige manier en meteen ben ik jaloers op hoe Dave leeft. Hij heeft het niet alleen goed op school, maar ook thuis blijkt iedereen elkaar te mogen.

Na het eten stap ik met Dave de voordeur uit. "Eet je brood onderweg wel op, hè?" Maria duwt een sandwich in mijn handen. "Meer eten jongen, dat is goed. Vooral op de vroege ochtend." Dan zwaait ze me uit.

Nou.. Een lekker broodje sla ik niet af.

"Je familie is aardig."

Dave knikt naar me. "Ze mogen je."

"Tenminste iemand die me mag." Ik haal mijn schouders op wanneer ik zijn auto in stap. Dave grijnst naar me en volgt mijn voorbeeld. Hij start de auto en we rijden weg. Wat ik zei blijft niet onopgemerkt. Ondanks ik meen wat ik zei. Weinig mensen mogen we.

"Ik mag je," ik kijk opzij naar Dave. Hij heeft zijn ogen op de weg gericht wanneer hij het zegt. Het voelt raar.. Heel raar.

"Ik jou niet," mompel ik. Snel zet ik mijn tanden in het broodje. Hmmm..

Dave zijn mondhoeken krullen op. Hij lacht kort en door die beweging zie ik kleine haartjes op zijn wang. Ze zijn donker, net als zijn haar en ogen. Maar het stoort me niet.

Bij school stappen we uit en sloffen we naar binnen toe. Enkele ogen kijken ons na, andere beginnen te praten. Het voelt niet prettig. Ik ben het gewend maar niet om deze reden. De welbekende bakvissenjongen met Carlos. Ik hoop maar dat dit me geen valse naam gaat opleveren.

"Ik ga trainen," Dave draait zich naar me toe. We staan vlakbij de wcs en het is rustig op school. Er lopen weinig mensen op de gang. "Zorg ervoor dat ze je niet slaan, Carlos. Zou zonde zijn van je mooie bekkie."

Opnieuw klem ik mijn kaken op elkaar. Het lukt me niet om er iets uit te persen. Verdomme, waarom lukt het me niet om iets terug te zeggen?! Het maakt me niet eens meer uit of het pijnlijk zal zijn of niet. Als ik maar een ding kan zeggen om Dave de grond in te stampen. Maar één ding!

"Ik zie je later," hij knipoogt naar me voor hij zich omdraait. Een raar gevoel ontstaan in mijn onderbuik en mijn eetlust is weg.

___________________________________
Oeioei what happened Carlos? ;)

Excuses voor mijn late updategedrag.. hmm.. Ik heb een beetje moeite en ik wil jullie echt iets leuks geven om te lezen! Daarnaast heb ik werk; elke dag bijna van negen tot vier. In ieder geval deze week. Dan ga ik een week naar Italië, ik zal proberen te schrijven voor jullie! Om jullie nog meer te belasten, mwhahah, ben ik lichtelijk aangetast in het leven.

Ja.. Jullie hadden gelijk. Het is waar..

Ik ben aan de drugs..

Oké, medicijnen. Me ribben lijken gekneusd en ik moet oppassen dat ik geen longinfectie krijg.. Is dat besmettelijk?

Mwhaa.. Niet dat het erg is.. Ik maak toch geen contact a La oraal. IS DAT NOU EVEN GEEN GOED NIEUWS?

Nou toedels dit is teveel informatie