Ik staar voor een tijdje naar de dichte slaapkamerdeur voor ik in actie kom. Ik draai me op mijn zij en laat mijn ogen door het kleine kamertje glijden. Normaal gesproken zou ik adem te kort hebben van dit aanzicht, maar nu ben ik zo opgewonden dat het me niks doet. Man, ik ga seks hebben.. Ik moet Dave hier nog maar eens voor bedanken.

Nee, stop.

Dave verdient geen bedankje, behalve als het gelijk staat aan liggen onder de grond. Dan verdient Dave het van harte.

De condooms moeten wel ergens op de Noordpool liggen want Tirza is na een paar minuten nog steeds niet terug.

Ik duw mijn lichaam overeind. Het kamertje ligt vol met spullen en de lucht ruikt naar iets geks. Bedorven voedsel of iets.. Niet iets smakelijks, maar goed. Je moet er wat voor over hebben.

In de slaapkamer staat een kast, praktisch tegen de deur aan. Naast het bed zit een klein nachtkastje. Even vraag ik me niet af of daar de plasticgoedjes in zitten. Straks zoekt dat mens voor niks de hele flat door, terwijl het hier twee centimeter van me vandaan zit. Om haar te helpen, en voornamelijk mijn ongeduldige zelf, ruk ik de lade open van het nachtkastje. De lade schiet eruit en meteen belanden de inzittende voorwerpen door de kamer.

Holy moly.

Ik maak er nog een grotere rotzooi van en mijn kleren zijn nog geeneens uit.

Man.. Nu kan ik dit ook nog eens gaan opruimen..

Met tegenzin laat ik mezelf op de grond zakken. Ik raap de kleine pruldingen op en duw het terug in de lades. Als laatst pak ik een boekje beet, die open is geslagen. Mijn ogen glijden vrijwel meteen over de letters heen.

'Doorboord door bloed.'

Oké.. Leuk bedacht denk ik maar. Misschien hoort dit wel bij een gedicht?

Ik sla een bladzijde om en frons dan naar het volgende stukje tekst.

'Vandaag had ik de drang om hem te smoren tussen mijn handen.  12-03-16'

Ligt dit aan mij of is dit geschift?

Dit zit hopelijk toch niet in het soort. Daarmee bedoel ik het vrouwelijk soort. Want anders word ik spontaan homo.

Ik blader door het boekje heen. De teksten variëren van het verlangen van vermoorden tot getekende opgehongen poppetjes aan een stukje touw. Ik begin zelf bijna over mijn nek te gaan. What the heck!?

In verband met het feit dat ik wil leven, pak ik mijn shirt van de grond en trek ik hem aan. Ik blijf geen minuut langer bij de psychopaat. Waarom tref ik dit überhaupt weer?! Waarom niet Dave.. Verdomme man. Misschien was het wel handig als Dave nu in de buurt was, dan had ik hem gebruikt als schild.

De deur schiet open en het roodharige meisje stapt het kamertje in. "Ik ben er," ze duwt met twee handen tegelijk haar rode haren naar achteren.

"En ik moet gaan," ik loop langs haar heen en zwaai haar in gedachten gedag.

"Waarom?" Ze pakt mijn arm beet.

Oké Carlos. Blijf mannelijk, ze is van het vrouwelijk geslacht. Het enige fascinerende wat ze kan doen is bloed verliezen zonder te sterven. Dat is überhaupt een applausje waard, maar dat houdt mij niet tegen. Ik kan dit.

"DAAG!" Ik draai me om en stamp naar de voordeur. Shit, dit was weer eens lekker mannelijk.

"Nee!" Een strijdkreet klinkt achter me. Gevolgd door rennende voetstappen. Holy! Ik moet snel zijn.

Voor ik de deur wil los gooien en mezelf naar buiten wil bombarderen, schiet er een naaldhak tegen de deur aan. Gevolgd door nog een strijdkreet. Sjees, is dat wijf aan het bevallen?!

"Maak de deur niet open! We gaan eerst in bed!" Ze klinkt als een wilde bras. Ik weet niet eens of zo iets bestaat, maar zo klinkt ze. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat haar gezicht net zo rood is als haar haren. Dit zou je bijna woest aantrekkelijk kunnen noemen maar ik voel me niet aangetrokken.

"We gaan seks hebben!" Ze grijpt me bij mijn strot beet. "En wel nu!"

Ik schud mijn hoofd meteen. "Laat me los, ik sla geen wijven maar als je niet oppast." Mijn stem wordt lager en ik voel kippenvel over mijn lichaam schieten.

"Spannend, ik zal je afleren." Ze duwt me tegen de deur aan. Ik span mijn kaken aan en duw haar naar achteren. "Ik ga naar huis."

"Nee," plotseling verschijnt er een naaldhak in haar hand. "Je blijft hier!" Dan schiet het zwarte leer tegen mijn borst aan. Ik grijp haar pols beet en smijt hem haast weg. Voor ik echt wil uithalen, bedenk ik mezelf dat het van het vrouwelijke geslacht is en dat vrouwen slaan geen porum is. Ik duw haar weg, open de deur en ren als een man met ballen naar de trap.

Een strijdskreet laat horen dat ze me aan het achtervolgen is. "Kom hier!"

Dit mens?!

Ik ren naar beneden toe, maar Tirza lijkt ook niet van ophouden te weten. Vele schoenen vliegen me om de oren en nu pas kan ik begrijpen waarom vrouwen meerdere schoenen nodig hebben.

Ik duw de deur open en smijt mezelf naar buiten. De frisse lucht schiet me tegemoet, gevolgd door een laars. "Rot op!" Ik raap de laars van de stoep en draai me om. Mijn lessen honkbal beginnen toch van pas te komen. "Ga naar binnen of ik sla je neer!"

"Nee!" Tirza begint het op het huilen te zetten. "Kom hier!" Ik zie hoe ze een mes uit haar broekzak haalt. Dan haalt ze uit en snijdt ze letterlijk door mijn arm heen. In plaats van terug te slaan kijk ik met open mond naar mijn arm.

Prachtig. Nog een litteken.

"Nu mee naar binnen," ze veegt haar tranen uit haar ooghoeken. Ze glimlacht vervolgens. Ik krijg de rillingen van der.

"Carlos!" Dave komt naar me toegelopen.

Halleluja! Nooit gedacht dat ik blij ben om hem te zien.

"Dave," ik zet een stap naar hem toe. "Ey, gaan we naar huis." Zeg ik.  Ik frons mijn wenkbrauwen naar hem, in de hoop dat hij naar me knikt en we samen bij dit gestoorde wijf weglopen. Ongelofelijk dat ik liever bij hem ben dan bij een lekker stukje vlees.

Maar wel een rauw stukje vlees.

"Nee," Tirza begint weer met haar laarzen te zwaaien. "We gaan naar binnen Carlos, we zouden seks hebben!"

"Seks?" Dave trekt een wenkbrauw op en ik voel hoe hij een arm over mijn schouders heen slaat. Tirza knikt. Ze ademt snel en hoorbaar, blijkbaar klaar voor een spectaculair avondje.

"Niks daarvan," vervolgens slaat Dave nog een arm om mijn lichaam heen en sta ik letterlijk tegen hem geduwd. Het maakt me ongemakkelijk, mijn hart begint sneller te kloppen en even weet ik niet bij wie ik liever ben. Dave buigt naar me toe en duwt zijn lippen ruw tegen mijn voorhoofd aan. "Hij is van mij." Hij ruikt ergens naar, maar ik kan de geur niet plaatsen.

"Wat?"

"Van mij!" Zijn stem wordt hard, ongecontroleerd. "Ga weg."

Tirza lijkt de boodschap door te krijgen want ze zet een paar stappen naar achteren. Ze laat haar ogen even over mijn lichaam gaan, voor ze zich omdraait en weer de deur naar binnen gaat. Terug het benauwde gebouwtje in.

Ik sta nog al die tijd in Dave zijn armen geklemd. "Uh, dankje."

"Graag gedaan."

.............

.....

Oké..

"Dave.. Je mag loslaten. Ze is weg."

"Ik laat je niet los."

"Dat doe je wel. Je stinkt. Ik heb je bedankt, laat me los." Ik duw tegen hem aan. "Het spelletje is klaar hoor."

"Het is geen spelletje, jij bent van mij."

Ik verslik vanuit het niks. What!?

"Ik doe niet aan spelletjes," Dave zijn handen gaan door mijn haren heen en ik voel nog een hoestbui opkomen. Hij ruikt naar drank, maar hij is niet dronken. "Jij bent van mij. We zijn samen uit gegaan, Carlos. En nu breng ik je thuis."

"Prima!" Blur ik uit. "Breng me maar thuis!" Wat een gestoorde zak. Hij en Tirza zouden net zo goed een stel kunnen zijn.

Dave laat me los en ik vlieg meteen opzij, minimaal twee meter afstand want anders word ik besmet van zijn ziekte. Gatverdamme, Dave en zijn spelletjes. Het valt nog te betwisten of hij beter is dan Tirza.

"Waar woon je?" Vraagt hij wanneer we terug lopen naar het gebouw waar het allemaal begon.

"Gaat je niks aan," snauw ik naar hem.

"Ik breng je thuis."

"Ik loop zelf, dankje hartelijk."

"Het was geen aanbod, ik breng je thuis." Dave klinkt dwingend en ik begin me echt te irriteren aan hem. "Denk je soms dat ik je voor niks bescherm? Zo werkt het niet," hij begint spottend te lachen. "Je mag me wel wat meer liefde geven, anders wordt het een lange relatie."

Deze vent..

"We hebben geen relatie." Het is maar dat ik geen schoen in me hand heb anders had hij een afdruk maatje achtendertig.

"Komt wel," Dave loopt voor me uit richting de parkeerplaats. "En niet weglopen, ik weet welke kant je op moet."

Verdomme..

Geïrriteerd loop ik hem achterna. Het is geen lekker idee om met Dave mee te moeten rijden, hij is gestoord. Maar daar in tegen is het een lange tijd terug dat ik in een auto heb gezeten. Mijn ouders brengen me nooit. Ik verspil benzine, volgens hen. Daarnaast heb ik geen geld voor een auto en ook geen geld voor het openbaar vervoer. Ik gooi mezelf naast Dave neer in de bijrijdersstoel. Het zit heerlijk. Het zachte stof doet me denken aan de bank thuis, waar ik ook niet op mag zitten. Het laatste voorwerp wat zacht is, is mijn matras wat op de grond ligt. Jammer genoeg is het door de jaren heen flink versleten en voelt het minder zacht aan.

"Ben je moe?" Vraagt Dave plotseling.

"Nee," ik probeer mijn ogen open te houden.

"Honkbal je morgen weer mee?"

"Nee,"

Dave kijkt even naar me. "Waarom niet?"

"Omdat ik echt niet vrijwillig mee ga honkballen, vooral niet om jou een plezier te doen David. Ik had straf."

Dave zijn kaken spannen zich aan. "Zorg ervoor dat je straf krijgt, anders doe ik het."

Dit keer ben ik degene die zich aanspant. "Rot op,"

"Try me," zegt hij simpel.

Liever niet.

"Nou, zet me hier maar af."

"Hier woont niemand, ik zie geen huis. Waar woon je?' Dave zijn ogen priemen opzij en iets zegt me dat hij me er echt niet uit gaat laten. "Thuisbrengen is een kleine moeite, dus zeg het maar."

"Hier links," mompel ik.

Dave volgt mijn aanwijzingen op. Het gaat vlot, en voor ik het weet parkeert Dave zijn auto voor mijn huis. Het is pikdonker en ik vrees voor het ergste.

"Nou, bye." Ik gooi de autodeur open en smijt mijn voeten naar buiten. Met een noodgang klapt de deur terug volg tegen mijn enkel op, waardoor ik vooruit klap van de pijn tegen de deur aan.

Smooth..

"Dat deed je interessant. Gaat het?"

"Ziet het eruit of het gaat!" Ik duw mezelf van de deur af en voel mijn enkel steken. "Ja, Dave het gaat fantastisch. Zie je me genieten? Oh, tof!" 

"Je bent weer lekker op dreef." Hij prijst me de hemel in met die woorden. Ik knik en laat mezelf uit de bijrijdersstoel zakken. "Shit!" Ik zak door naar de grond, nog even en ik lig eronder. Ik vloek hoorbaar. Verdomme, zo kan ik toch niet morgen dansen?!

"Volgens mij geniet je niet zo," ik hoor gedempte voetstappen, gevolgd door Dave die me met een kleine grijns overeind hijst. "Niet zo agressief kijken. Ik dump je alleen naar binnen."

"Erg lief David." Ik begin zijn liefdadigheid een beetje irriterend te vinden.

Dave negeert me compleet en samen lopen we mijn tuinpad op. Ik bereid me voor op het ergste, mijn ouders die geirriteerd midden in de nacht de deur open moeten doen om mij. Voor ik het weet lig ik inderdaad straks buiten en is mijn enkel een klein probleempje vergeleken de rest.

Dave sleept me voor de deur. "Oke, heb je een sleutel?"

Ik schud mijn hoofd.

"Uhm, hoe kom je anders binnen, aanbellen of zo?" Stelt hij me voor.

Hij wilt me dood hebben.

"Niemand is thuis, ik dacht dat ze de deur open zouden houden. Nou, doei." Ik duw Dave aan de kant en laat mezelf tegen de deur aanzakken. Wat boeit het ook.

"Je kan hier niet buiten blijven man, je vriest dood." Dave trekt me opnieuw tegen hem aan. Dit keer weer dwingend. "Nee, je gaat met mij mee naar huis."

__________________________________

O MA LORD..

weten jullie wat dit betekent?

Slaapfeestje!