Vandaag is mijn plan duidelijk.

Niemand zit me tegen. Ik ga naar school en vervolgens naar dansen. Wie er nu voor zorgt dat ik mijn training niet haal krijgt te maken met mijn vuisten.

Duidelijk?!

Top

Op school aangekomen smijt ik mijn fiets in de fietsenstalling en loop ik richting de schooldeuren. Mijn plan is simpel en ik ben ervan overtuigd om het te volgen. Geen liefdadigheid of menselijke aanvallen meer.

Ik loop door de gang heen richting mijn kluisje, waar ik mijn danstas in parkeer.

"Carlos,"

Ik draai me om en kijk recht in de ogen van een onbekende jongen.

"Dave wacht op je, bij de kleedhokken." En weg is die gozer.

Dave wacht op me..?

Ach, ik had erop gerekend dat mijn plan niet uitkwam.

Waar ik niet op had gerekend is dat Dave weer op speekselpad is.

Met lood in mijn schoenen stamp ik door de gang heen. Ik kan er beter voor zorgen dat ik bij de kleedhokjes weg blijf. Gelukkig is dat geen ramp. De kleedhokken zijn bij het gymgebouw, en geloof het of niet, ik haat gymmen.

Maar waarom Dave me opwacht is me een raadsel. Ik heb gisteren niks bij hem geflikt, dus beter houdt dat jochie zijn speeksel waar het hoort. Voor ik hem een reden geef om zich met mij te bemoeien.

"Hè," hoor ik.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen wanneer ik Charlie zie. Ze is klein, heeft donkerblond krullend haar en is een van de liefste mensen die ik ken.

"Hey," ik frons mijn wenkbrauwen naar haar. "Jij zit hier toch niet op school?"

"Nee," ze glimlacht. "Ik kwam alleen even posters ophangen, dat weet je toch?"

Ik blijf fronsen.

"Voor reclame voor in de Dome."

Mijn wenkbrauwen veranderen nog steeds niet van vorm.

Charlie schiet in de lach en laat vervolgens de flyers zien die ze in haar handen heeft. "Ons dans optreden, weet je nog?"

"Nee," beken ik dan eerlijk. Ik begrijp totaal niet waar ze het over heeft.

"Oh, ja! Sorry. Je was er maandag niet, maakt niet uit." Ze glimlacht verontschuldigend. "We hebben over een maand eens dans optreden in de Dome. Ik ben alvast posters aan het ophangen, je weet maar nooit. Hoe meer mensen, hoe meer kans voor ons om door te breken."

Ik kijk Charlie vol ongeloof aan. Wij, dansen in de Dome?! Het is een van de grootste gebouwen in onze omgeving  ik kan niet begrijpen dat wij daar mogen dansen. Oké, niet dat wij slecht zijn. Ons team is best sterk. Maar hoe we het geflikt hebben om daar te komen, mag Joost weten.

Maar opnieuw. Ik ken geen Joost.

"Gaaf hè!" Charlie glimlacht naar me.

"Wat is er gaaf?" Marc komt er met alle vreugde bijstaan. Blijkbaar met zoveel vreugde dat het plezier van ons wordt afgenomen.

"Marc ga weg." Mijn stem wordt lager.

"Wat dan?" Hij draait zich voor een kwartslag naar me toe, maar zijn grijze ogen blijven bij Charlie. "Mag ik niet gezellig meepraten."

Ik duw mijn tanden op elkaar. Ik zie Marc liever niet bij Charlie. Ze is een van de liefste mensen die ik ken. Daarnaast wil ik niet dat Marc überhaupt de mensen van mijn dansclub leert kennen. Dan kan ik zeker naar het dansen fluiten en kan ik mijn sociale contacten tellen op één hand.

En dat zijn namelijk de coach die me verrot schelt en de dikke kater van de buren.

"Ik ga er weer vandoor," Charlie lijkt zich ongemakkelijk te voelen bij Marc en ik geef haar geen ongelijk. Die gozer werkt al ontrouw op bij tien kilometer afstand. Moet je nagaan hoeveel angst een mens kan voelen wanneer hij voor je neus staat.

Ik zwaai Charlie gedag en kijk vervolgens Marc aan. Hij grijnst, draait zich om en loopt zonder iets te zeggen weg.

Het baat me lichtelijk zorgen. Een Marc dat het hier bij laat is een Marc die je begrafenis regelt.

Surprise..

Met een dubbel gevoel loop ik door de gang heen naar de jongenswc. Ik ben blij dat Charlie me dit heeft vertelt. Maar tegelijkertijd hoop ik dat ze niks heeft gemerkt dat wat hier afspeelt.

School en dansen hou ik gescheiden. Ik wil niet dat mensen van dansen zien hoe het er aan toe gaat op school. Ze zullen me vast zielig of zwak vinden, of ze willen me juist helpen. En ik weet niet wat erger is.

Ik open de deur naar de wc en stap naar binnen.

"Hallo Carlos,"

Ik kijk recht in de ogen van Dave.

Plotseling heb ik geen zin meer om te plassen.

"Hey, in de kleedkamers zou ik je zien toch?" Ik steek mijn hand op als gedag en draai me weer om.

Toedels.

"Dit vind ik anders ook een prima plekje, lekker afgelegen." Zegt Dave.

Dit is het moment dat ik letterlijk naar de deur ren om mijn leven te redden.

En natuurlijk. Knalt de deur open. Recht in mijn gezicht, vlieg ik door de ruimte heen recht in Dave zijn armen.

Degene die mij heeft geramd met de deur is niet eens meer naar binnen gekomen.

Dat moet hij ook maar niet doen want dan staat diegene hooguit medeplichtig aan verkrachting.

"David!" Ik duw tegen de brede armen aan die om mijn lijf zijn gefringeld. "Laat me los!"

Dave grijnst me tegemoet in de spiegel en ik doe moeite om niet live te gaan overgeven.

"Wat dacht je van nee."

Wat dacht je van een explosie van urine. Want ik moet nu echt nodig.

"Je kan kiezen, praten of tongen?"

"Je bent zo recht door zee," zucht ik. "Laat me los en ik zal erover nadenken."

Dave reageert niet en ik begin onrustig te worden. Zijn armen zitten om me heen geklemt. Het voelt niet goed. Ik haat contact. Het maakt me misselijk en angstig.

"Dan praten we zo," zegt hij alsof hij mijn gedachtes kan lezen. "Wat vind je van mijn oog."

"Als je een compliment verwacht kan je echt lang wachten. Ik walg van je." Het kwam er soepel uit.

"Dan kijk je maar even goed in de spiegel."

Om het mezelf gemakkelijker te maken richt ik mijn ogen in de spiegel. Wat me meteen opvalt is Dave gezicht. Zijn linkeroog is nog licht gezwollen. Maar zijn rechteroog is dik, rood en blauw. Ik vraag me af waarom me dit niet eerder is opgevallen want dit is op tien kilometer afstand te zien.

"Mooi oog heb je daar, vandaag gekregen?"

"Toevallig vanochtend. Ik dacht dat ik je had gewaarschuwd, Dales."

Mijn hart slaat over en plotseling besef ik wat er hier gaande is. Dave denkt dat ik er weer voor gezorgd heb dat iemand hem kwam toetakelen.

Met alle liefde had ik dat zeker gedaan. Maar dat gaat niet. Want één. Ik ben te lui om zulke dingen te bedenken. En twee; er is niemand die even voor mij Dave in elkaar slaat.

"Ik was het niet," mompel ik benauwd wanneer Dave zijn handen naar mijn heupen glijden. Gadverdamme, haal me hier weg!

"Ik heb je gewaarschuwd." Klinkt zijn stem.

Ik word misselijk door de angst. Waarom word ik niet gewoon met rust gelaten? Verdomme, ik heb niks gedaan.

Ik probeer het Dave te zeggen maar er komt niks meer uit mijn mond. Dave kijkt me aan via de spiegel. Zijn mondhoeken zijn omhoog gekrult, ik krijg je, zegt hij.

Dave slikt hoorbaar. Hij buigt naar me toe en hij kust me nek.

Ik bezwijk bijna onder een hartaanval. Mijn spieren spannen zich aan een plotseling voel ik me opgesloten en heel alleen. "Niet doen," mompel ik met moeite.

Dave draait me om en hij duwt me tegen de muur aan. Het koude gesteente drukt tegen mijn rug. Verkoeling. "Oh, man." Zucht Dave voor me. "Je maakt het jezelf zo moeilijk." En dan gebeurt het weer.

Die gore vent plakt zijn lippen op de mijne.

Ik begreep niet meer wat ik moest doen. Ik kon niks doen. Mijn lichaam zat gevangen en zijn lippen zaten op de mijne. Mijn hart ging te keer. Ik werd misselijk, moe en vooral heel gevoelig door dit alles.

En toen pas besefte ik me dat ik dit niet lang ging volhouden.

Dave zijn lippen bewogen op de mijne. Dit keer was het ruwer dan hij maandag deed. Hij duwde me bijna omver. Ik duw mijn armen tegen zijn lichaam af om af te weren. Maar Dave blijft door doen. Ik begin misselijk te worden en duw mijn lippen stevig op elkaar.

Dave stopt. Met voldoening kijkt hij me aan. 'Als ik jou was zou ik me rustig houden, want het lijkt erop dat je het niet prettig vindt."

"Gore homo." Ik duw mijn mouw tegen mijn lippen aan en probeer het laatste beetje Dave DNA van mijn lip te schrappen.

Straks word ik nog ziek.

Mijn ademhaling loopt op als ik besef dat er net is gebeurt.

Dave knipoogt naar me en hij verdwijnt uit de ruimte.

Mijn handen trillen en ik loop pas een kwartier later het kamertje uit. Waarom dit gebeurde weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik Dave haat. Hij weet waar ik bang voor ben en dat benauwd me. Ik moet terug slaan voor hij te ver gaat.

Niks doen heeft geen zin. Alles wat Dave overkomt wordt op mij afgeschoven.

Ik moet maar een grote schep aanschaffen met een scherpe rand. Met een beetje geluk sla ik hard genoeg om Dave het ziekenhuis binnen te slaan, maar dat hij niet dood gaat. Dat scheelt me tenminste een misdrijf voor poging tot doodslag. Zo ver hoeft het ook niet te gaan.

Nog niet.

Ik slof door de gang heen en duw mijn handen tegen mijn hoofd aan. Ik voel me moe en verschrikkelijk misselijk. Zin in dansen heb ik niet maar dan kan ik alleen op school blijven of thuis.

Ik besluit school over te slaan. Mijn tas te pakken en naar mijn dansplek te fietsen waar we altijd samen komt. Het is een oude gymzaal die nu onder bezit is van Walter. Een oude man waarvan wij het gymzaal mochten gebruiken, omdat Mariska zijn kleindochter is en in onze groep zit.

Ach, soms valt mijn leven ook mee.

Ik pleur mijn fiets op de grond en zwaai de tas over mijn schouders heen. De vuilnisbak duw ik opzij en daar haal ik de sleutel vandaan, die er altijd ligt wanneer er niemand binnen is. Ik loop naar binnen, door de gang wat uitloopt tot de gymzaal. In de gang zijn nog een aantal deuren die leiden naar kleedkamers of toiletten.

Ik strompel de gymzaal binnen, laat mijn tas op de grond van en loop naar de berging. Ik pak er een mat weg, leg hem op de grond en laat mezelf erop zakken.

Hier ben ik veilig.

_________
Hee iedereen! Tijdje terug sinds de laatste update but Here I am! Wat vinden jullie trouwens van het hoofdstuk,

En boven dat, wat denken jullie van Dave..?!