Sloffend loop ik richting het gymgebouw. Het is drie uur en mijn geliefde dansmiddag wordt vervangen door een potje honkbal.

Wat een feest.

School was te doen vandaag. Zoals altijd waren de pauzes ongezellig en het eten onsmakelijk maar ik ben weinig lastig gevallen. Dat valt me redelijk mee maar het betekent vrijwel niks. Morgen begint alles toch weer opnieuw en heb ik weer mijn lichaam versiert met de blauwste plekken.

Maar dat maakt niet uit. Waar ik me eerder op verheug is het feit dat Dave vandaag aangenaam verrast gaat worden. Daar reken ik op.

En Marc zal me nooit teleurstellen bij zulke dingen. Vandaag had hij al een paar keer naar me geseind, grijnzend. Ik heb een paar gebaren terug geseind wat hem ervan moest overtuigen dat ik Dave probeerde te beschermen. Oké, ik schude alleen mijn hoofd maar ik ga geen moeite doen voor Dave, die jongen kost me al genoeg energie.

Al dat acteerwerk ook om hem eens een verrassen te gunnen.

Gelukkig ben ik wel zo aardig.

Ik slof de kleedkamers binnen en leg mijn tas neer. Al snel bevind ik mij tussen allemaal jongens die breder, groter en waarschijnlijk ouder zijn dan mij. Het ouder en groter zijn is niet moeilijk. Ik ben rond de één meter zeventig en bijna negentien. Het feit dat ze breder zijn is een ander geval. Ik sport al sinds ik jong ben dus spieren heb ik wel maar alle gozers die hier rondlopen lijken haast wel bodybuilder.

Ik trek een wit T-shirt over mijn hoofd heen. Mijn broek wordt vervangen door mijn stoffen broekje en ik trap mijn voeten in mijn oude gympen. Zo, klaar voor de marteling. Ik wacht tot alle jongens de kleedkamer uit zijn, zodat ik geen contact hoef te maken. Na een minuut of vijf verschijn ik op het veld. Het valt me meteen op dat Dave niet aanwezig is.

"Dales, jij gaat daar heen." De coach wijst naar een team met vijf jongens. Ze staan met een honkbalknuppel in hun handen over te gooien met ballen. Af en toe wordt er eentje weg geslagen. Fijn, de blauwe plekken die ik morgen ga krijgen worden per direct vervangen door vandaag. "En snel een beetje." Sist de man.

Met een zucht loop ik naar het groepje jongens toe. Ze merken me nauwelijks op en geloof me, ik word wel tien keer omver gebeukt. Hoe het mogelijk is weet ik ook niet maar blijkbaar loop ik lichtelijk in de weg.

Prima dat ze mij niet opmerken, maar sinds wanneer is honkbal rugby geworden?!

"Oké," de coach loopt naar ons toe. Het hele gedoe moet nog beginnen maar zijn gezicht is al knalrood. "We gaan het slaan oefenen want vrijdag was echt een ramp. Stelletje wijven, die cheerleaders kunnen het zelfs nog beter." Hij kijkt er gefrustreerd bij en ik hoor enkele jongens zuchten. "Hoe gaan jullie in hemelsnaam die verdomde Lions verslaan?!"

Dat is ook iets typisch. Tegenwoordig speelt onze school de afgelopen jaren goed honkbal en zijn we ingedeeld in ploegen met andere scholen. Eens in de twee jaren zijn er wedstrijden en dit jaar is onze school er ook bij. Niet dat ik er veel vanaf weet, ik word er enkel alleen mee dood gegooid door alle posters en schreeuwende bakvissen. Daarnaast hebben de teams allemaal Engelse dierennamen en heet die van onze school 'BullDogs.' Ja. Ze zijn erg origineel.

"Heeft iemand Dave gezien?!" Coach kijkt de jongens bloeddorstig aan.

Met liefde kijk ik toe hoe iedereen hun hoofd schudt.

De coach moppert wat en kijkt even om zich heen. "Dus ga jullie slag oefenen. Sla zover je kan en probeer dan de homerun te rennen. Dat is wel het minste wat jullie kunnen geven. Mike en Rowan het veld in, jullie vangen."

De twee jongens lopen het veld in. Ik ken ze nauwelijks maar heb ze wel gevoeld doordat ze me een paar keer omver beukten. Heerlijk gevoel was dat trouwens, maar niet heus.

Ik ga in de rij staan. Niet omdat ik dat wil maar omdat de coach me met priemende ogen aankijkt.

Na vijf seconden begint die vent alweer te krijsen. De opstelling is niet goed en iedereen neemt zijn gezijk aan alsof het erbij hoort. Het is net mijn vader.

"In tweetallen!" Roept hij. "En oefenen."

Iedereen begint tweetallen te maken wat mij de kans geeft om op een bankje te schuiven. Ik wil wel voor reserve spelen, daar ben ik altijd erg goed in tijdens gym.

"Dales!' Roept de coach naar me. "Jij gaat samen met Mike."

En ik me maar denken dat ik er gemakkelijk vanaf kwam.

Met tegenzin sta ik op en slof ik naar Mike toe. Ik heb mijn middag opgegeven om een balletje te slaan met een team die zich naar een hondenras vernoemt. Ik ben zo vereerd dat ik er bijna misdadig van word.

"Oke," Mike kijkt me aan en neemt me in een oogwenk op. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien is hij niet tevreden met mij. Zijn ogen glijden over mijn lichaam. "Kan je slaan?"

Ik haal mijn schouders op. Ik heb totaal geen zin in deze onzin en al helemaal niet met hem. "Oké," blijkbaar gaat het Mike niet snel genoeg want hij raapt een knuppel op en duwt een bal in mijn handen. "Neem even een meter of drie afstand."

Ik trek een wenkbrauw op en voel het natte stof van de bal tussen mijn vingers. Het voelt vies en plakkerig.

Feest.

"Wat is je naam." Het klinkt niet als een vraag maar eerder als een dreigement. "Gaat jou niks aan Michael."

Eindelijk krijg ik Mike waar ik hem hebben wil. Hij ziet er geïrriteerd uit en duwt de honkbalknuppel op de grond. Hij doet me denken aan Dave met zijn gezichtsuitdrukking. Die was gister net zo blij toen ik opmerkingen aan het maken was tegen heb. Ik weet eigenlijk niet waarom Mike chagrijnig begint te worden maar ik voel me een gezegend persoon. "Luister, gooi gewoon die bal. Ik moet trainen." Sist hij.

"Ik had ook moeten trainen hoor," ik draai mijn ogen en neem dan een paar meter afstand om van zijn gezeur af te zijn. Man, dat joch kan nog zeiken ook. Mijn arm hef ik in de lucht en vervolgens gooi ik naar hem toe. Mijn gooikunsten zijn vergelijkbaar met mijn andere 'talenten'. De bal vliegt met een rare slinger door de lucht maar met een wonder weet Mike hem meteen raak te slaan.

Ik ben onder de indruk. Ik kan dus toch gooien.

Oké, Mike heeft gewoon geluk.

"Probeer bovenhands te gooien." Roept Mike me toe. Hij is niet bepaald onder de indruk en zijn stem verraadt dat hij chagrijnig is. Ik knik, raap nog een bal van de grond en richt mijn blik op de jongen. Zijn bruine ogen staan geconcentreerd en zijn lichaam gespannen; hij staat wijdbeens, half voorover met zijn handen op de knuppel. Plaats er een WC onder en het plaatje is bijna compleet.

Ik gooi de bal toe, dit keer bovenhands. Hij vliegt over Mike heen en belandt bij de andere spelers.

"Allemachtig man," kreunt hij vervolgens. "Kan je nou echt geen bal gooien. Wat ben je, een wijf?!" Ik zie vanaf een paar meter afstand de aders in zijn nek kloppen en kan concluderen dat dat niet gezond is.

Ik draai mijn ogen naar hem. "Je moet gewoon beter slaan."

"Ik zal jou eens slaan," Mike komt letterlijk op me afgestampt. Zijn mondhoeken staan omlaag en zijn ogen lijken wel vuur te spuwen, al maakt het me er niet warmer op. Mijn lichaam spandt zich aan en mijn blik verstrakt. "Raak me eens aan." Zeg ik met een lage stem als waarschuwing.

Mike komt voor me staan. Hij is een kop groter en zijn haar zit nog perfect in model. De knuppel in zijn handen geven me toch wel wat kriebels.

"Ik weet wie je bent," snauwt hij plotseling. Het speeksel vliegt in het rond. "Dat is niks nieuws," ik recht mijn rug. "Over jou valt trouwens ook niks speciaals te zeggen."

Mike geeft me een duw en ik zet onhandig wat stappen naar achteren waardoor ik bijna val. Om evenwicht te houden grijp ik hem beet. Aan zijn reactie te merken had hij het niet verwacht want al snel erna tuimelen we over de grond en hoor ik de coach schreeuwen, gevolgd door jongensstemmen. Ze klinken opgewonden.

"Mike, Dales!" Klinkt het boven alles uit.

Ik open mijn ogen en zie Mike boven me. Zijn ogen staan verwilderd. "Ahwm," kreun ik. Mijn lichaam doet zeer van de klap, vooral na vanochtend. Mike daarin tegen maakt het er niet beter op. "Rot op man," ik duw mijn handen tegen zijn borstkas aan om hem weg te duwen.

Mike heft zijn vuist die met een noodgang contact maakt met mijn gezicht. Ik krimp ineen en grijp naar mijn lip terwijl bloed mijn mond in spijbelt. "Mike!" Klinkt het nu dichterbij. Mijn bloed begint pas echt te koken wanneer ik Mike naar me zie grijzen. Tevreden.

Mijn rechterarm vormt een vuist en dan gaat het snel. Mijn vuist vliegt naar Mikes gezicht, die hem met gemak ontwijkt. Ik duw vervolgens zijn lichaam van de mijne af en probeer op te staan. Mike grijpt me bij mijn shirt en duwt me terug op het gras. Mijn hoofd maakt een klap op de grond en opnieuw kreun ik van de pijn. Het bloed heeft zich ondertussen gevormd als oppersmaak in mijn mond.

Mike schiet overeind en ik zie een knuppel in zijn handen verschijnen. Een paar kreten later kijk ik in slowmotion toe hoe de knuppel contact maakt met mijn bovenlichaam. Een verschrikkelijke pijnscheut schiet door mijn lichaam heen en ik krimp opnieuw in elkaar. Mijn lichaam spandt zich op een nare manier samen. Ik krijg geen lucht binnen. Mijn ogen sluiten zich en bloed verzamelt zich in mijn mond. Ik moet slikken maar dat lukt niet. Mijn lichaam snakt naar adem. Waarom kan ik verdomme geen lucht binnen krijgen?!

Ik kreun jammerend wanneer mijn mond zich opent en lucht mijn longen vult. Natuurlijk schiet het bloed me naar binnen en begin ik te hoesten. Pijnscheuten schieten door mijn lichaam heen en opnieuw krimp ik in elkaar. Het hele avondtuur komt pas teneinde wanneer ik gestopt ben met hoesten en ik op adem ben gekomen.

"Ey, ben je oké?" Een bekende jongen kijkt me bezorgd aan. Het maakt me alleen maar misselijker aangezien het Marc is.

"Natuurlijk is hij niet oké," de coach komt erbij staan en Mike is nergens meer te herkennen. Hopelijk is hij afgevoerd naar het gekkenhuis want dit was wel erg zielig voor woorden. "Oh Dales, wat maak je er ook altijd rotzooi ervan. Kom, we dragen hem naar de EHBO." De coach reikt me een hand toe. Ik neem hem aan en hou een strijdkreet in van pijn wanneer hij me overeind helpt. Mijn benen zakken als pudding onder me weg, gelukkig word ik van beide kanten ondersteund.

"Ik breng hem wel alleen," Offert Marc op. Ik bid dat de coach er niet op in gaat.

Drie seconden later vier ik mijn sterfdag als ik met ondersteuning van Marc naar het gebouw toe loop. "We hebben je vriendje even onder handen genomen," laat hij me vervolgens weten. "En nu hij de boodschap binnen heeft gekregen, zal ik overstappen naar jou."

Marc laat me los, ik strompel naar voren en voel een pijnsteek door mijn been schieten. Ik zak door mijn knieën en maak met mijn hoofd contact met de grond. Ik voel me verschrikkelijk en mijn hoofd bonst. "Zolang jij leeft, maken wij een hel van je leven. Misschien is iedereen wel beter af zonder je miezerige leventje." En dan verdwijnt Marc.

Eindelijk rust

Ik sluit mijn ogen en probeer bij zinnen te komen. Het boeit me voor geen zak dat hij achter Dave aan zit. Hij doet maar, ik heb geen medelijden met meneer de bakvissen aantrekker. Hij verdient die klappen meer dan mij.

Ik staar naar het plafond en frons mijn wenkbrauwen. Zal ik nu naar huis gaan en daar de extra blauwe plekken opvangen of blijven liggen.

De keuze lijkt me duidelijk.

Na een kwartier ben ik de grond zat. Mijn rug doet zeer en ik ben moe. Ik wil slapen.

Langzaam sta ik op en schuivel ik naar de kleedkamer van de jongens. Ik voel me lomp nu mijn enkel steekt. Langzaam maar zeker kom ik bij de kluisjes aan, mijn lievelingsplekje van de hele school. Heerlijk nauw.

Merk mijn sarcasme op.

"Carlos!"

Ik word op een verrassende manier begroet door een hand tegen mijn strot en een contactmomentje met de muur. Heerlijk!

Het houdt ook niet op.

Dave verschijnt voor me. Hij heeft zijn linkeroog bijna gesloten en er zijn schrammen erop te zien. Zijn lip is gescheurd en onderaan zijn kin zit nog een veeg bloed. Ondanks zijn feestelijke uiterlijk is hij niet bepaald blij. Arme David.

"Wat?" Kreun ik uit onder zijn hand die nog altijd mijn keel beet heeft.

Na jaren dit meegemaakt te hebben kan ik mijn plezier niet op. Ik gun hem geen kans.

"What the fuck man?" Daves hand verdwijnt en hij grijpt me bij mijn kraag. Vervolgens word ik naar voren gerukt. "Wat ben je aan het lullen man?!" Zijn stem slaat over en ik zie de woede in zijn ogen.

Ik grijns enkel. Dit is puur genieten om hem zo te zien. Uit controle.

Dave laat me los. Zijn ogen staan nog altijd in vuur en zijn houding ziet ernaar uit alsof hij me wel in elkaar wilt slaan. Maar er gebeurt niks.

Teleurstellend.

"En nu?" Ik sla mijn handen in een en richt mijn ogen op Dave. Zijn ogen zijn donker. Donkerder dan normaal. "Ga je me slaan?"

"Het is een waarschuwing," Dave kijkt me doordringend aan.

"Een waarschuwing voor wat, David?"

Dave ziet er nog altijd onrustig uit. Haast uit controle. En dat is wat me trekt. De gozer die het altijd zo mooi voor elkaar heeft staat hier voor mijn neus te stressen. Ik ga hier zeker wel van genieten.

"Luister Carlos, ik heb geen zin in dit gezeik. Je moet je bek houden tegen Marc."

"Dreigend." Ik knik bewonderend vol met spot.

Dave zijn uitdrukking veranderd plotseling. Hij grijnst naar me. Zijn ogen lijken lichter te worden en hij stapt naar me toe. "Weet je Carlos," hij stopt een paar centimeter voor mijn neus. Het begint intimiderend voor me te worden. Ik hou er niet van als mensen dichtbij me komen zonder enige bedoelingen. Het geeft me een claustrofobisch gevoel.

"W..wat?" Mijn stem klinkt schor.

Lekker dreigend ook.

Dave heeft zijn ogen op de mijne gericht. Ik herken zijn bruine ogen, ze lijken lichter dan ze gisteren waren. Zijn ademhaling begint tegen mijn huid aan te kriebelen en ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. "Kan je gaan, je verpest mijn uitzicht." Ik zet mijn handen tegen zijn bovenarmen aan om hem weg te duwen.

Maar Dave komt dichterbij.

Voor ik het weet duwt Dave zijn lippen op de mijne. Een heel raar gevoel dringt mijn lichaam in. Het voelt onbekend en meteen rijst paniek in mijn lichaam. Wat is die gozer aan het doen?!

Mijn lichaam is letterlijk bevroren en ik weet niet wat er gebeurt. Ik weet niet eens wat ik moet denken. Alles loopt vast. Het enige wat ik weet is hoe Dave zijn lippen op de mijne beweegt, zonder enige reden!

Mijn armen voelen slap en ik heb geen kracht meer om tegen zijn armen aan te drukken. Ik weet zeker dat mijn ogen groot zijn. Die van Dave zijn gesloten en zijn ademhaling loopt op, net als die van mij.

Hij stopt, zijn lippen verlaten de mijne en hij pakt mijn gezicht beet met beide handen. Het valt me niet eens meer op hoe bebloed ze zijn. "Laat dit een waarschuwing voor je zijn," Dave begint naar me te grijnzen. Zijn stem klinkt zwaar. "Want anders weet ik je te vinden." Vervolgens likt hij zijn lippen, laat hij me los en verdwijnt.

Verstijfd sta ik tegen de muur aan.

What the Hell happened?!