Lieve allemaal, LONG TIME NO SEE DID YALL MISS CARLOS??

, hierbij voor jullie een hoofdstukje wat ik jaren terug had geschreven. Toen voelde ik er niks voor, vanochtend had ik het weer gelegen, lichtelijk bewerkt.
Het gaat een beetje van hot naar her, maar dit is een soort van epilogig geval.

Groetjesss

~(^-^)~
Lets start off with Daves POV:

"Waarom hou jij van Carlos?"

Verbaast kijk ik naar mijn jonge zusje. Ze ligt in bed, haar vlechtjes zijn net uit, waardoor het net lijkt alsof ze krullen heeft. "Omdat hij bijzonder is." Zeg ik tegen der.

Ze glimlacht even en nestelt zich dan tegen me aan. Ze veegt in haar gezicht, terwijl ik de dekens wat hoger bij haar optrek. "Waarom vraag je dat?"

"Hij is altijd boos op jou." Zegt ze dan simpel.

Ik grijns terwijl ik mijn ogen sluit. Ik ben gek op het jongere tuig in huis, wat door de leeftijd geen blad voor de mond neemt om bepaalde dingen te vragen. Laatst vroeg ze Carlos of ze eventjes voor haar mee wilde dansen op Beyonce, omdat ze wist dat hij van dansen hield. Ik had gedacht dat Carlos raar naar der zou kijken, of weg zou lopen. Maar uit bekende bronnen was hij met haar gaan dansen.

Ik was er niet bij. Misschien maar goed ook. Mijn moeder was op dat moment in de keuken en zag vanuit haar ooghoeken die dingen gebeurde. Ze wees me al vaker erop dat, ondanks Carlos niet wist hoe hij fatsoenlijk moest socialiseren, hij echt een groot hart heeft. Vooral voor kinderen.

Geloven doe ik wel, maar ik zou het geweldig vinden om het ook met mijn eigen ogen te kunnen zien.

"Welnee," Val ik terug op haar. "Carlos is niet boos op mij."

"Op wie dan?"

Ik haal mijn schouders op. "Op de wereld.. Zijn ouders. Die waren nooit lief voor hem."

"Is hij daarom hier?" Ze gaat iets rechtop zitten. "En is mama z'n nieuwe moeder? Want mama is echt super lief!" Ze klapt in haar handen, blijkbaar vindt ze het idee wel leuk.

Ik knik naar der en duw een kus op der wang. "Ja, precies zoals je zegt." Dan sta ik op en duw ik haar voorzichtig liggend. "En nu ogen dicht, je bent al tien minuten langer op." Plaag ik der.

"Niet zeggen tegen mama," ze grijpt me beet en duwt mij ook een kus op mijn wang. "Lekker slapen!" Kirt ze.

Nadat ik haar weltrusten heb gekroeld loop ik de slaapkamer uit en zet ik de deur op een kier. Ik loop naar de slaapkamer van Carlos. Hij ligt eigenlijk rond deze tijd altijd te maffen als mijn ouders weg zijn. Volgens hem is het geen zak aan zonder mijn moeder, en van mij hoeft 'ie niks te hebben beneden. Tot ik naar zijn kamer toe kom.. Dan is het andere koek.

Of banaan. Wat hij wilt.

Ik duw de deur voor gevaar voor eigen leven open, waar ik geen Carlos vind. Opmerkelijk..

Scheelt dan wel weer een dode blik.

Dan loop ik naar beneden toe, de woonkamer in. Weer geen Carlos.

"Waar is Carlos?"

Mijn broertje kijkt even weg van de tv, de kamer rond, om me vervolgens opgehaalde schouders te geven. Ik draai me om en frons.

Dansen heeft hij niet,  hij heeft voor het eten gedouched.

Ik draai me weer om en loop de trap op. Nog een keer kijk ik in zijn kamer, vervolgens in mijn kamer en zelfs in de kast. Wat overduidelijk een achterlijke actie is, want hij zou zichzelf nooit in de kast smijten.

"Carlos," ik hoor vanuit de kamer naast de mijne een opgewonden stem. "Dit leger moeten we ook grijpen!"

"Klaar en-" Carlos stem komt boven dat van mijn broertje uit. Hij klinkt dieper en wat voller dan normaal.

Nieuwsgierig stap ik mijn slaapkamer uit, richting dat van Daniel. De deur staat op een kier wat mij de mogelijkheid krijgt om er doorheen te kunnen kijken.

Ik buig naar voren toe en zie door het kleine kiertje mijn jongere broertje. Hij ligt met een paar legerpopptjes op een kleed. Het kleed staat in het teken van het leger, met een basis, kastelen en hutjes op geanimeerd. Die heeft hij van mijn vader gekregen toen hij terug kwam van zijn missie. Ooit hoop ik ook in het leger te kunnen stappen.

Daniel is sinds hij klein is al gefascineerd door het leger, maar door zijn autistische stoornis heeft hij moeite dingen te delen. Hij wilt het niet delen met mij, aangezien ik alles al weet. Zijn zussen vinden het daarintegen niks aan. Maar Carlos blijkt daarom juist de geschikte kandidaat. Hij heeft geen enkele kennis van het leger.

Naast Daniel ligt Carlos met een stel legerpoppetjes voor zich. Hij ligt op de grond, armen en benen dicht bij elkaar en zijn ogen gericht op Daniel. "We moeten tijgeren om ze te ontwijken soldaat!" Hoor ik Carlos zeggen. Daniel schiet enthousiast door zijn knieën en volgt Carlos. Vervolgens worden er dingen gezegd die ik niet kan verstaan en tot mijn verbazing high fives uitgedeeld.

"Oké, captain Joe." Fluistert Daniel, die helemaal in het spel gezogen zit. "We moeten terugtrekken, ze hebben ons door."

"Nooit!" Fluistert Carlos terug. "Wie terugtrekt, gaat altijd dood ten onder. We moeten aanvallen. In die opstelling," hij wijst naar een paar poppetjes. "Posities.. in..." Carlos gaat volledig op in het spel. Hij heeft rode wangen en zijn ogen zijn gefocused op Daniel en het spel.

Ik grijns, me moeder had zeker gelijk.

....
Carlos Pov (uurtjes later)
~(^-^)~

"David,"

Ik sta in de kamer van Dave. Zijn lichaam is naar de mijne afgedraaid en ik weet zeker dat zijn ogen daarnet nog gesloten waren. Maar dat is niet iets wat mij iets kan schelen. M'n reet, al waren z'n ogen uit z'n kassen. Reageren doet ie maar.

"Hoe laat is het?" Mompelt hij. Zijn stem is hees. Net wakker dus.

"Half twee in de nacht."

Hij laat zucht horen. "Wat is er?"

"ik heb na zitten denken." Ik leun tegen de deurpost aan en kijk toe hoe mijn vriend zich langzaam omdraait. Het is donker in de kamer. Ik van lichtelijk een soort van oogcontact op bij hem weg. "Ik wil op mezelf." Ik schud mijn hoofd. "Wij gaan op onszelf," herhaal ik vervolgens.

"Owh." Dave klinkt meer wakker. "En hoe wilde je dat gaan doen?"

"Nou, je koopt een huis en dan ga je erin." Ik draai mijn ogen.

Dave kijkt me zwijgend aan. Denk ik. Ik kan namelijk niet heel goed zien in het pikkedonker.

"Nee, idioot. Hoe komen we aan dat geld?"

Ik trek een wenkbrauw naar hem op door de lichte belediging, maar loop vervolgens de kamer verder in en trek de deur achter me dicht. "We kunnen nog altijd mijn ouders.. Ik bedoel, mijn spermadonor en baarmoeder vermoorden. En dan Dylan en Rachel," ik vermijd automatisch het woord 'broer en zus'. "Dan krijg ik heus wel de erfenis."

Ik voel een arm om mijn middel en al snel lig ik naar Dave in bed. Ik hoor zacht gemompel en vervolgens even diep gezucht. "Ik weet niet of dat zo werkt, hoe graag ik er ook in mee wil gaan."

"We kunnen ze een mes in hun gezicht steken." Ga ik verder.

"Het klikt zeker nog niet tussen jou en je moeder hé?"

Ik zwijg. De afgelopen twee weken heb ik bij mijn moeder 'gewoond.' Welja.. Ik leef op school, hang veel bij Dave rond en slaap af en toe thuis. De relatie met mijn 'moeder' of baarmoeder, loopt niet echt op rolletjes meer. Eigenlijk is dat nooit zo geweest.

"Als je soms had gehoopt dat we hand in hand zouden lopen en Sintmaarten liedjes zouden zingen op elf november. Nee."

"Dat had ik eerlijk gezegd ook niet achter je gezocht." Ik voel zijn lippen tegen mijn wang aan schuren, waardoor er enkele kriebels in mijn onderbuik ontstaan. Zijn lippen dalen iets meer af richting mijn kaak, en blijven daar vervolgens steken.

"Nou, was ik eventjes bang dat je dat achter me zou zoeken. Nog even en je fantaseert nog over dat ik je überhaupt mag."

Dave lacht zacht tegen mijn huid aan. Ik voel aan zijn ademhaling dat hij iets verhoogt. "Hé," fluistert hij plotseling bij mijn oor. "Als je me niet mocht, waarom duwt je pik dan tegen me been aan."

"Dit is een kindvriendelijk hoofdstuk, dankjewel." Snauw ik terug.

Voor Dave nog meer seksuele opmerkingen probeert te maken, verander ik maar het onderwerp naar het minst opwindede op de gehele aardbol. "Mijn moeder wilt dat ik thuis ga wonen. Dus beter gaan we op ons zelf wonen."

"Prima, dat klinkt niet zo erg," Stemt Dave vervolgens mee in. Ik voel twee armen om mijn middel en hij schuift me op zich. "Vierentwintig uur seks per dag. Kan ik mee leven."

"Wil je soms een stomp op je kaak, vriend?" Nóg even en hij is blij dat hij nog leeft.

"Kinky," zegt Dave opgewekt.

Ik haal diep adem. "Je bent zo ver verwijderd van een knietje." Waarschuw ik hem met mijn vingers als voorbeeld. Millimeters..

"Maakt niks uit," Dave zijn handen glijden door mijn haren heen. "Ik wil ook kinderen van jou, niet van mezelf."

Wat..

Ik slik.

En hoop vervoglens te stikken in mijn eigen spuug.

"Waar gaat dit nou weer over?!"

"Over jou als vader. Ik hoef geen kinderen uit mijn zaad, perse." Zegt hij simpel.

Mijn hersenen zijn echt een driekwartslag gedraaid door deze halvegare opmerking. Ik heb het over samenwonen. Een stap in onze relatie. En deze gast gaat al minimaal zeven stappen vooruit.

En dat terwijl geen van ons twee een baarmoeder bevat.

"ja, ga je lekker?!" Ik duw mezelf lichtelijk overeind en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Nee, correctie. Ik kan hem voor zijn kop slaan. "Ik hoef nog helemaal geen kinderen. Ik heb niks met kinderen man, ik heb geen opvoeding mee gekregen. Kunnen we terug naar het moment gaan waar we het over samenwonen hadden en niet meteen het gehele gebeuren met kinderen?!"

Dave zucht onder me, overduidelijk wilt hij iets zeggen maar dat doet hij niet.

"Wat."

"Je bent goed met kinderen, Carlos." Zegt hij vervolgens. "Ik heb je zien spelen met Daniel. Je bent een geschikte vader."

"Nee, nee nee. Deze kant gaan we echt niet op." Ik duw mezelf van hem af en smijt de dekens weg. "Ik wil geen kinderen. We hebben geen baarmoeder, en we zijn nog niet lang genoeg samen om het hierover te hebben."

"En toch heb ík het hierover," Dave komt blijkbaar overeind, horende aan de geluiden.

"We nemen wel een hamster." Ik draai mijn ogen. "Nou gelukkig?"

"Owja, komt die uit jouw zaad?"

"David what the?!" Ik ga geërgerd weer liggen en voor ik het weet zit Dave op me. Super jammer dit weer.

"Ga van me af!" Snauw ik. Ik duw met mijn vuisten tegen hem aan. "Of anders?"

Mijn polsen worden beet gepakt en boven mijn hoofd gesmeten. Opnieuw reageer ik erop als een gast met psychoses. Mijn hart gaat tekeer en mijn lippen beginnen te tintelen. Ow wacht.. Dat is Dave die zijn lippen op de mijne plant.

Ik voel een tevreden grijns.

Ik haat hem met heel mijn hart.

"Carlos, ik weet zeker dat je een geweldige vader zult zijn. Maar niet nu. We hebben nog dingen op te lossen," hoor ik hem boven me zeggen. "Kinderen komen later."

Totaal geen logica dit.

"We nemen een huis en een hamster?" Probeer ik.

Het blijft stil en Dave gaat wat dichter op me liggen. Zijn warmte drukt tegen mijn lichaam aan. Het voelt fijn, kriebelend. "Nee. Wat is het allerergste wat je ooit hebt meegemaakt?"

"Hoe random ben jij?"

"Vertel," zegt hij.

Waar moet ik beginnen?

"Nou, toen dat kluisje open ging en jij daar stond?"

Dave bijt mijn lip, waar ik hem zeker voor betaald ga zeten. "Je weet wat ik bedoel," dreigt hij plotseling. Mijn lichaam voelt week door zijn aanraking en zelfs mijn ademhaling klinkt wat hoger. "Thuis, bij je ouderlijke huis. Dat bedoel ik."

Ik zwijg, duw mijn hoofd iets opzij en denk na. "Die keer dat ik voor mijn moeder kookte om haar te helpen, en daarna gaf ze er geen ene reet om.." Mompel ik. "Dat was het meest rotte ooit.."

Dave zakt wat meer op me in en ik voel een soort van warmte om me heen. "Nu kunnen we verder," zegt hij. "Een huisje.. Hamster.. En erna kids."

"Dan waar sloeg die vraag op?" Snauw ik.

"Voor ons," Dave kust mijn lippen. "Om te weten dat jij je kan openstellen. En om te weten dat ik veilig ben."

Ik staar naar Dave en knik. Hij.. Heeft gelijk..

................

Twee vragen mijn kids:
1. Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?
2. Willen jullie nog een echte eindprogloog, denk aan toekomstbeeld kinderen ect.