Heee iedereen, be welcome!
Beetje genoten van deze zonnige dag? Ik wel ^^ Mijn eerste vrije dag weer omdat ik mijn stage heb afgerond. *vreugdedans*
Neemt niet weg dat de komende vijf weken nog hard bikkelen wordt (wauw die woordkeuze.. voel me net een leraar). En dan nog de tentamens! Als het goed gaat mag ik door naar het tweede jaar van mijn studie. Én hopelijk haal ik mijn propedeuse!

En zondag word ik weer een jaartje ouder.. Help.. Ik zie die grijze haren al groeien..
Op mijn vaders hoofd. Gege :")

Geniet van het verhaal!

Carlos POV

______________________________________________________________________________________

Mijn lichaam trilt. Een schot is gelost en het scheelde niet veel of ik was zeer zeker bebloed geweest. En een gat rijker. Maar nu hoor ik een band leegsissen en staat Dave te koken.

Ik draai mijn hoofd richting Dave. Twee agenten houden me stevig vast. Vanuit het niks ben ik, Carlos de boxbal, gedegradeerd naar Carlos de misdadiger. Ik verdien vast en zeker hier een lintje voor en een handdruk van de burgemeester want ik ken maar zeer weinig mensen die zo snel van positie veranderen.

Om eerlijk te zijn weet ik niet eens welke positie beter was...

Zolang ik opslag krijg is het mij best.

Met fronsende wenkbrauwen probeer ik toe te kijken hoe Dave zijn auto scheef komt te staan, dankzij de kogel die door de band schoot.

"What the fuck!" Een woeste schreeuw laat me weten dat Dave niet bepaald gelukkig is.

Ik wist het. Kom je aan Dave zijn auto, dan raak je zijn tere ziel.

Damn..

Dat had ik eerder moeten weten, dan had ik dat ook kunnen doen.

Ik weet niet hoe het Dave is gelukt zo dicht bij de man met het pistool te komen ondanks alle mankracht, maar meneer de bakvis staat er. En ik kan het niet helpen maar ik grijns breed wanneer de politieman een stoere houding probeert aan te nemen. Hij zet zijn handen in zijn zij.

En hier dames en heren, de Nederlands politie. Voor al u softe gedrag en onnodig geschiet.

"Hoe?!" Schreeuwt Dave. Ik sta zeker niet eerste rang maar ik zie de duppels spuug haast door de lucht vliegen.

"Waag dat nog eens.." Dave maakt me haast stomdoof met zijn gekrijs. Zijn hand smijt uit en hij wijst in de richting van de auto. Die vent gaat een ongelofelijke levensles krijgen van Dave om de kogel in zijn band.

Hier ga ik van genieten.

Jammer dat er geen popcorn aanwezig is.

"Waag het om nog eens op hem te schieten!"

wacht..

Noemde hij zijn auto nou 'hem'?

Ik had mijn twijfels over Dave en zijn overtuiging van homo zijn. Maar nu weet ik het zeker, deze gast is net zo gay als die gozer met zijn stomme paardenkoppen met dildo's.

"Raak hem met een vinger aan en ik schiet die kogels van je door je strot!" Nu pas merk ik dat Dave het over mij heeft en helemaal niet over dat blik schroot.

Als dit nog geen liefdesverklaring was dan weet ik het ook niet meer.

En voor ik het weet trekken ze Dave met man en macht daar vandaan. Hij draait zich nog snel om naar mij, maar ik weet zeker dat we gescheiden worden. Ik grijns even naar hem en door de nacht is hij al snel vaag, een gedaante. Ik word naar achteren getrokken, verder van hem vandaan. "He!" Schreeuw ik . Ik zie Dave net nog naar me knikken als teken dat hij luistert. Mooi.

Ik haal diep adem.

"Je bent lekker wanneer je boos bent, David!"

Ik hoor zijn schelle lach voor ik in een stinkende politieauto terecht kom. Opweg naar verdommenis.

...

"Ik geef je tien minuten om je spullen te pakken." De agent kijkt op zijn horloge voor hij mij weer aankijkt. Na gisteravond zijn we helemaal teruggereden naar Nederland. We hebben een kort en bondig gesprek gehad over het einde van mijn leven voor we terug kwamen bij het huis van Dave. En meteen kreeg ik als bevel dat ik mijn schrooitje moet halen om vervolgens naar mijn ouders te gaan.

Maar ik vraag me sterk af wat dit voor zin heeft.

Binnen een aantal uur ben ik toch dood. Dan heb ik niks meer aan mijn spullen en mijn 'familie' zal het toch verbranden als ritueel. Met mijn lichaam bovenop het kampvuur

En worden ze daarna aangehouden?

Neeuh, ze zeggen gewoon dat ik Rachel én mijn vader heb verkracht om vervolgens mezelf in de vuur en vlam te steken. Niet dat dat een verklaring is, maar de politie zou het verhaal toch wel geloven.

De enige die het niet zullen geloven is Dave, Maria en die achterlijke gymcoach die mijn plotseling even van de ellende wilde redden. Waarschijnlijk omdat hij vindt dat ik Dylan moet vervangen omdat ik nog nét niet zo slecht ben als hem.

Maar dan moet ik samen met Dave spelen, en ik wil niet samen met Dave spelen. Ik mag hem niet.

Maar ik hou wel van hem.

"Nou, gaan we nog of hoef je niks mee?"

Net wanneer ik nee wil zeggen, trekt bakvisman aan mijn hand. "Kom, je kleren." Zegt hij. Ik zucht zacht, draai me om en loop achter Dave aan de trap op. "Acht minuten!" Roept de agent me na.

Nog een paar minuten en ik zal jou eens laten zien hoe het is om frituurvet op je bakkes te hebben.

We lopen mijn kamer in en ik sluit de deur. "Nou, en wat? Beter laat ik mijn spullen hier, ik bedoel maar. Daar mag ik het toch niet gebruiken." Ik zie hoe Dave zijn wenkbrauwen optrekt. "Sterker nog, ik krijg niet eens de kans om het te gebruiken. Ze schieten me vast toch wel af wanneer ik het huis binnenstap."

"Vast niet." Dave schudt mijn hoofd. "Dat geeft toch al teveel troep. Al dat bloed." Hij trekt me iets dichter naar zich toe. "Het komt goed."

"En dat denk je echt?" Ik grijns eventjes naar hem en ik zie hoe Dave zijn blik even verandert. "Ik denk dat je maar beter afscheid van me kunt nemen. En zorg voor een goede grafsteen. Ik denk dat mijn ouders toch gaan voor 'dit is voor iedereen het beste.'."

Al.. Is dat nog niet zo'n erge tekst..

"Ik neem geen afscheid van jou." Dave haalt diep adem en legt vervolgens zijn handen op mijn heupen. "Nou David, dat is lichtelijk onbeschoft om geen afscheid te nemen van je vriend."

"Ik zorg ervoor dat ik een huis kan krijgen en dan trek je bij mij in." Zegt hij simpel.

Deze gast..

"Oh, wat een geweldig plan!" Ik klap in mijn handen. "Ik mocht hier niet wonen, maar vast en zeker wel bij jou als je alleen woont. Enig!" En dan komen mijn ouders binnen met welkomsplanten en laten ze trots een bericht achter op Facebook hoe blij ze voor me zijn.

O, o, ooh. Wat zijn we toch gelukkig.

"Ik zorg ervoor dat je bij mij kan blijven. Al is dat het laatste wat ik doe." Zegt hij voor hij zijn lippen op de mijne drukt. Ik wil hem vragen of hij van plan is om mijn ouders op te blazen met een bom, maar dan hoor ik iets. Dave zijn ademt trilt en ik zie nu pas weer dezelfde bezorgde expressie van gisteren.

Het geeft me de rillingen. Misschien is het na vandaag echt over..

"Nog twee minuten!" Schreeuwt de vent van beneden.

"Sjees man." Mompelend laat ik Dave geïriteerd los en haal vervolgens diep adem. "Ik hoef geen kleding mee. Ze bekijken het daar maar hoor. Nou, wat staar je?" Ik haal een hand door mijn haar. "Je hebt nog een minuut en een paar seconden om afscheid te nemen. Die minuten zijn sneller om dan jij denkt."

"Twee minuten," Dave knikt naar me. "Dat is genoeg tijd om afscheid te nemen."

"Mooi. Nou Dave, het beste." Ik haal loom mijn schouders op. Het was leuk zolang het duurde.

"Ja, niet zo sukkel." Dave rukt me bijna mijn armen van mijn lijf als hij me naar hem toetrekt. "Ik dacht eerder aan een tongsessie."

"Owja, helemaal vergeten dat jij van verkrachting opgewonden werd." Mijn herinneringen schieten terug naar Dave en zijn dreigementen. Damn.. Dat zijn een van de beste dreigementen die ik ooit heb gehad. Stel je voor dat Marc nu ook komt aanzetten met tongzoenen. Ik zou mezelf van de kerktoren mieteren.

Dave zijn zachte lippen duwen tegen de mijne aan en ik voel hoe hij zijn handen op mijn heupen laat rusten. Ik grijns even kort tegen zijn huid wanneer ik mijn lippen op de zijne laat bewegen. Mijn armen laat ik om zijn hals glijden. Zijn ogen zijn ogen zijn de meest heldere ogen die ik ooit heb gezien. Mijn hart slaat een paar keer over nu ik weer besef hoeveel geluk ik heb. Dave de Bakvisman is van mij. Het is alleen nog een dingetje dat ik zijn achternaam niet weet. Het boeit me steeds minder wat mensen over mij denken, ik wil dat iedereen weet dat hij van mij is. Ze hebben het maar te accepteren.

Dave zijn tong duwt tegen mijn lippen aan en opnieuw grijns ik. Ik geef toestemming en kam met mijn vingers door zijn zwarte haren heen. Zijn zoete geur maakt me gek. Plotseling krijg ik de neiging om Dave te vertellen hoeveel ik van hem hou.

Mijn opwinding wordt groter wanneer ik Dave diep hoor ademen. Zijn tong duwt tegen de mijne en ik probeer mijn kreun in te houden. Ik merk hoe Dave grijnst, voor hij het zelfde kunstje weer opnieuw uithaalt. Ik dacht het niet vriend..

"Auu- Fuck Carlos! Waarom bijt je me?!" Dave trekt zich terug en zijn gezicht staat niet bepaald happy meer.

"Ik hou heel veel van je." Blur ik uit. Daarna geef ik mezelf een beste mep in mijn gezicht, want dit was de meeste stomste manier om het te zeggen. Mijn hart gaat tekeer en ik kan het niet ontkennen dat ik het meen, én dat ik het graag wilde zeggen. Nu. Maar op de manier hoe ik het deed was het zeker..

Niet meer dan een drie waard..

Mooi dat ik vandaag dood ga, want dit is echt niet goed.

Dave zijn chagrijnige blik is veranderd en hij glimlacht er zelfs een beetje bij. Ik wist stiekem wel dat hij een kinky persoon was.

"Je bent echt.." Dave schudt een paar keer zijn hoofd voor hij zijn armen om mijn lichaam sluit. Hij duwt me opnieuw tegen zich aan en ik voel zijn lippen op mijn voorhoofd. "Onhandig. Ik hou ook van jou.'

"BENEDEN KOMEN!" Schreeuwt de vent met zijn achterlijke polshorloge.

Ik kreun even zacht in Dave zijn nek. Ik voel kleine kusjes op mijn haar en voorhoofd, ruik zijn geur en.. Ik voel me rotter dan ooit.

Zonder kleren vertrek ik naar beneden. Ik zie dat die man een opmerking wilt maken, maar hij laat al snel zijn ogen hangen wanneer ik hem een van mijn meest moordende blikken probeer te geven.

En ondertussen de tranen uit mijn ogen probeer te wissen.

De man kijkt weg en ik voel een hand op mijn schouders. Ik heb het lef niet meer om Dave aan te kijken. Alles behalve dat. Mijn ogen zijn nattig en dat is alles behalve mannelijk. Komop Carlos, verman jezelf!

"We gaan." Zegt de man kortaf. Hij loopt het pad op. "Alleen wij twee. Ik mag geen mensen meenemen." Hij laat nog even zijn blik op ons vallen.

"Nou, dan zeg ik jullie vaarwel." Ik draai me om en voel mijn eigen stem kraken. Verdomd..

Ik zei nog zo, verman jezelf.

Dit is wat homo zijn met je doet.

"Oh lieverd!" Maria slaat haar armen om mij heen. "laat me alsjeblieft weten hoe het gaat.. En kom zo vaak als je kan langs, dan zorgen we ervoor dat alles goed komt. En ik wil dat je meteen belt, je hebt je mobiel wel bij je h-' en zo ging het door. Net zo lang tot Dave me van haar afrukte, me stevig vasthield en me beloofde dat mij niks zou overkomen. "Ik hou van je, ik bescherm je. Beloofd." Mompelt hij tegen mijn oor.

Ik hoor de man achter me kuchen.

Tijd om te gaan.

Het duurt niet lang tot ik mijn lichaam in de auto van die vent heb gesmeten. Maria, Dave en de ontelbare kindergang staat buiten mij uit te zwaaien. Het voelt rot. Alsof ik mijn familie uitzwaai en ik op weg ga naar de hel.

Nee, niks alsof. Het is de waarheid ook.

De man rijdt de straat uit en ik voel mijn hart tekeer gaan. Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik Dave zag. Shit.. Ik heb nooit gedacht dat alles tot hier uit zou komen.

Wat als Dave mij nooit gezoend had? Was het thuis dan ook niet verandert en kwam ik uiteindelijk met kleerscheuren de deur uit om mijn leven te beginnen. En nu zal mijn leven thuis eindigen.

Ik schud mijn hoofd. Ik geef Dave gewoon de schuld, zo simpel is dat. Hij had nooit moeten beginnen met die verkrachting en ik.. Ik had nooit zo hopeloos verliefd op hem moeten worden.

Eigenlijk verdien ik wel een pak slaag ja.

Van Dave.

"Waar wil je heen?" De man draait zich naar me toe. Ik doe moeite om hem niet stom aan te gaan kijken, maar dat is moeilijk.

"Naar Dave?"

"Ja, hehe. Dat is logisch." Hij draait zijn ogen. Het valt me nu op dat ze grijs zijn, net als zijn haarkleur. En vast net als zijn ziel. Nog net niet verdort. "Naar welke ouder je wilt?'

Waar heeft deze vent het over?!

De grijze gast moet doorhebben dat ik er geen reet van snap. Wat komisch is, want ik ben erachter gekomen dat ik een kontenman ben. Wellicht omdat mijn seksualiteit niet op vrouwen valt en daardoor.. oké, Carlos. Focus.

"Of je naar je vader of moeder wilt.'

"Wat dan? Ze leven toch onder hetzelfde dak." Ik draai mijn ogen lichtelijk. Niet helemaal, want dat geeft teveel moeite. "En noem ze niet zo. Maria is een ouder. Hun zijn monsters."

"Nee, je moeder is weg bij je vader." De man maakt er nu zelfs aanhalingstekens door mijn uitbarsting. Aardig, al zeg ik het zelf. "Ze zijn gescheiden. Je moet een keuze maken Carlos.. Kies wijs."

_________________________________________________________________

Oooo drommeeellsss ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~