WEES WELKOM IN DIT HOOFDSTUK!

Carlos pov.

Ik zweer mijn ogen waren nog maar een paar seconden open, en Dave smijt alweer met conclusies.

"Man, je bent nog chagrijniger dan normaal."

Ik draai me naar hem toe en knijp vervolgens mijn ogen tot hele dunne spleetjes. "Wil je soms een slag? Jij maakt mij wakker." Wanneer ik over zijn schouders heen kijk, richting het raam, zie ik dat het buiten nog donker is. Wel.. Verdomme.

"Hoe laat is het?!"

"Zes uur."

Waarom vroeg ik nog aan hem of hij een slag wilt? Hij verdient er gewoon een.

"Ben je gestoord of zo?" Meteen dwarrelt een misselijk gevoel bij me op. Oh nee.. Ik slag mijn handen tegen mijn voorhoofd. Niet te hard ofzo, want dan zal meteen mijn vel losraken. "Je bent gespannen voor vandaag en dat gaan we verhelpen." Ik voel Dave zijn adem tegen mijn nek.

"Door de creep uit te hangen?" Kreun ik vermoeid.

Mijn misselijkheid valt eigenlijk goed te verklaren. Ik ben bang voor vandaag. Vandaag is de uitspraak. De uitslag. Ik zal weten waar mijn leven zal eindigen en als dit slecht nieuws wordt. Dan pak ik alvast die eenhoornknuffels van Celiné en sla ik mezelf gewoon dood.

Ja.. Jezelf doodknuppelen is een betere optie dan terug gaan naar dat gekkenhuis.

"Nee, wen er nou eens aan." Ik voel een kriebelend gevoel in mijn nek. Hij geeft me zachte kusjes en ik kan een grijns niet onderdrukken. Eigenlijk is het nog allemaal niet zo slecht hier..

Dave verpest natuurlijk die gedachtes zo snel mogelijk door de dekens van me af te trappen en me richting het voeteneind te drukken. "Eraf," Commandeert hij. "We gaan sporten."

"Je wilt dood of zo?" Ik trek mijn wenkbrauwen op en draai me naar hem om. "Hallo, David." Ik zwaai met mijn hand voor zijn ogen. "Contact aan mij. Zei je sporten, hoe laat is het ook alweer?"

"Nu zal het wel een paar minuten over zes zijn." Antwoordt hij schouderophalend.

"Het duurt niet lang en we vieren dat jij de grond in gaat." Ik sla mijn armen over elkaar. "Écht niet dat ik die sportschool in ga. Wat denk je? Ik heb mijn rust nodig voor vandaag." Ik draai me dan om naar het voeteneind en buig voorover om de dekens van de grond te halen.

Ik voel twee handen bij mijn achterste. Eerst een soort van kneep waar ik van schik en dan word ik naar voren geduwd.

En daar lig ik dan. Boven op de dekens.

"Ben je doof?!" Schreeuw ik. Dave schudt zijn hoofd, laat zich naast me neer zakken en duwt vervolgens een hele hand tegen mijn mond aan. "Ssst, er slapen mensen." Ja? Vind je dat gek ofzo?!  Het is verdomme zes uur in de ochtend! Welke sportschool is er nou open.

"Pak je kleren, je kan nu toch al niet meer slapen." Hij staat vervolgens op en trekt me overeind. Het is wellicht waar dat ik nu al niet meer kan slapen, ik ben gespannen genoeg. Dat geeft mij nog meer vraagtekens waar hij het lef vandaan haalt om mij wakker te maken. "Weet je," mompel ik wanneer ik achter hem aan slof. "We konden ook gaan sporten wanneer ik wakker werd."

"Klopt," Dave draait zich naar me toe. "Maar dat was minder leuk geweest."

Ik snuif diep en bal mijn vuisten. Mijn hoofd begint licht te tintelen van kwaadheid. Het liefst sla ik hem nu neer, maar daar heb ik niet veel aan. Wie weet moet hij mijn getuige wel zijn bij de rechtszaak.

Dave grijnst, buigt zich naar me toe en duwt zijn lippen tegen de mijne aan. Ik kan het niet laten om van zijn kus een korte zoen te maken. Dave zijn lippen proeven altijd goed. Ik vraag me af of die van mij verbrand proeven.

Dave stopt en knikt naar me. "Je bent ontzettend leuk wanneer je kwaad bent."

Ik wil hem slaan maar hij is al op tijd weg.

Nog geen paar minuten later zitten wij in de auto op weg naar de sportschool. Ik ben eerlijk gezegd nu al moe en het enige wat ik vandaag heb gedaan is de trap aflopen.

Daar kreeg ik trouwens ook niet de kans om Dave eraf te trappen.

Jammer. Maar goed.

Bij de sportschool aangekomen lopen we naar binnen. Het valt me op hoeveel mensen gestoord zijn, want het is redelijk druk. We lopen eerst de trap op, wat voor mij al lichtelijk vermoeiend is. Dan gaan we de kleedkamers in. Ik spot natuurlijk Dave zijn afgetrainde lichaam, die hij niet ongezien laat met zijn witte tshirt die hij erover trekt. Ik hou het daar in tegen casual met een loshangend zwart shirt. We lopen de zaal in en ik word al moe als ik naar de sportende mensen kijk.

"Misschien is het beter als we alleen conditietraining gaan doen vandaag." Dave bekijkt me even voor hij zijn hand op mijn linker schouders legt. Ik weet wat hij bedoelt. Ik mag nog geen al te zware dingen tillen, want mijn huid is nog volop aan het genezen.

Dus we staan op de loopband.

Hier word ik ook niet heel gelukkig van.

Vooral niet wanneer ik de loopstand al vermoeiend genoeg vind en Dave naast me letterlijk nog sneller rent dan ik ooit voor mijn ouders heb gedaan. En dat is snel.

"He, kom op Carlos zo voel je je nooit fit."

"Als ik ga doen wat jij doet, scheur ik nog liever uit mijn vel en ha- HE!" Dave zijn hand vliegt over het dashbord van mijn loopband. Meteen begin dat stomme ding sneller te lopen en nog even en ik ren op de snelheid dat Dave doet. "Stop dat!" Schreeuw ik. Ik probeer op hem in te slaan, maar Dave trekt zich grijnzend terug. "Hou dat even vol," zegt hij luchtig.

Even!?

Neem die even maar terug want ik peer hem.

Ik probeer mijn voeten aan de zijkant te zetten, wat verrassend genoeg lukt. Mijn beide voeten staan aan weerszijde van de band en mijn ademhaling is hoorbaar tot mars. Wanneer ik naar Dave kijk zie ik hem grijnzen.

Já, lach maar. Maar ik heb dit keer gewonnen.

Ik smijt mijn ene been naar de andere kant, maak een misstap en plaats mijn voet op de band. Meteen vliegen mijn bene door de lucht heen en kom ik terecht op de grond, een meter of twee van de band vandaan.

Mijn handen steunen op de grond wanneer ik mezelf overeind probeer te halen. Op de achtergrond hoor ik Dave als een gestoorde lachen, haast hysterisch. Nog even en ik schop zijn benen nog onder hem weg en dan zullen we hier bakvissen zien vliegen. Ik klem mijn kaken op elkaar en doe mijn best om nog iets door mijn spleetjes te kunnen zien. Ik heb ondervonden dat, wanneer ik kwaad ben, ik mijn ogen tot spleetjes trek en meteen mijn gezichtsveld een stuk minder groot is geworden.

Dave ligt haast naast me op de grond van het lachen. Dat is jammer, want nu hoef ik hem niet meer neer te trappen.

"Dat was niet grappig!" Snauw ik.

Dave schudt zijn hoofd, nogsteeds vol van plezier. Nog even en ik smijt mezelf uit het raam, dan mag ie zoveel lachen als hij wilt. Mijn lichaam is op van de stress en ik heb geen zin om uitgelachen te worden door iemand die verdomme gisteren ook nog heeft besloten dat hij het leger nog inwilde. Ja, dat ben ik zeker nog niet vergeten.

"Sorry, maar je kop toen je eraf vloog." Dave zet een van de lelijkste gezichten op en ik hoop van harte dat hij geen beroerte heeft, want daar lijkt het er nu gedacht veel op. Hij veegt zijn tranen weg en duwt zacht een kus op mijn wang. "Ik weet het goed gemaakt, we gaan naar huis en een film kijken. Als ik je nog kwaader ga maken kan het nog wel is nadelig uitlopen in die rechtzaal."

"Wat nou weer dan?!"

"Je ziet eruit alsof je iedereen een trap wilt verkopen."

"Jij valt niet onder iedereen." Ik haal mezelf overeind en loop alsvast naar de kleedkamers. Mooi, daar ben ik ook vanaf. Dave volgt en moet natuurlijk nog weer een opmerking maken.
"Je blijft lekker als je boos bent. Laten we gaan douchen."

Natuurlijk..

Na heel wat zuigzoenen later lopen we richting het dorsphuis. Waar de rechtzaak wordt gehouden. Ik had gehoopt dat het heel fancy in een soort van rechtzitting zou zijn, maar sinds we leven in een low-budget dorp moeten we het doen in een één of andere gymzaal.

Super.

"Carlos, het komt goed jongen." De man met de koffer komt naar me toegelopen. Hij knijpt in mijn schouders en neemt dan ergens plaats. Mijn lichaam is er niet minder gespannen op. Zelfs niet wanneer ik Dave zijn armen om me heen voel. Binnenkort ga ik weten wat er gaat gebeuren, en dat voelt niet goed. Het voelt niet goed om een onwetend iemand laten te beslissen wat goed voor mij is.

"Ik ben bij je, oke?" Dave laat zijn handen over mijn rug glijden. Ik knik, duw mijn gezicht iets verder tegen zijn schouders aan en blaas diep uit. Dit voelt niet goed.. Verdomme, dit voelt alles behalve goed.

Ik hoor zacht gegrinnik. Wanneer ik iets over Dave zijn schouders heen kijk zie ik Dylan en Rachel voor me langs lopen, gevolgd door mijn ouders. Het geeft mij een misselijk gevoel om te weten waar dit nu echt om draait. Mijn waarheid tegen hun leugens. Mijn vader kijkt nog even achterom en laat een van zijn smerige grijnzen zien.

Mijn lichaam lijkt er ruw op te reageren. Een golf van misselijkheid komt boven en ik herinner me die nare brandgeur.. Die onvergetelijke pijn en mijn geschreeuw. Mijn gezicht begint te jeuken en ik wil naar huis.

Naar huis bij Sarah en Dave.

Dave duwt me bemoedigend naar voren. We gaan zitten, vlak bij de man met zijn koffer. Dan kan ik ze altijd nog in elkaar slaan met die achterlijke koffer van hem.

Iedereen staat plotseling op wanneer een soort pausgeval de kamer bewandelt. Hij neemt zijn plek achter een soort van preekstoel en begint dan dingen te vertellen. Ik weet dat ik moet opletten en ik weet dat dit over mij gaat. Maar mijn gedachtes glijden weg naar mijn mogelijke toekomst..

Verschillende mensen spreken. Zoals de man met de koffer, hun mannetje met de koffer, die paus en mijn vader. Nou, dat van mijn vader was wel een grote grap.

"Ik kan het niet geloven," zegt hij hoofdschuddend wanneer hij heen en weer loopt. "Mijn zoon en dochter," hij wijst naar Dylan en Rachel. "Zijn dromen van kinderen."

Nachtmerries, maar ga verder. Ik verspreek me ook wel eens.

"Ik hou zielsveel van ze." Hij legt zijn handen op zijn borst. "Ook van Carlos." Hij kijkt even naar me en ik voel hoe mijn lichaam zich aanspant. Leugenaar. "Heel veel, maar hij brak mijn hart wanneer hij zijn zus verkrachtte en de benen nam met deze jongenman, die Dylan ook jarenlang heeft gepest."

Mijn mond zakt open. Wauw, zelfs Dave heeft een rol gekregen in de proces.

De paus knikt langzaam. Mijn vader gaat verder. "We gaan naar psychologen, doktoren en proberen dit proces te verwerken." Ik knik. Geen slechte keus die psycholoog want jullie zijn gewoon ziek.

"Ooh, mijn hart is gebroken." Jammert mijn man. "We waren een prachtige familie.." Hij schudt zijn hoofd. "Toch om alles te bewijzen hebben wij een video-opname van de verkrachting." En zonder enige emotie, ik dacht zelfs een brede grijns te zien, drukt hij de tv aan.

Ik zie iemand in een bivakmuts, hoogswaarschijnlijk Dylan, Rachel droogneuken. Er klinkt wat gegil en zelfs wat gegiechel. Dan gaat het beeld uit.

"Mijn hart." Jammert mijn vader.

"Heeft hij die?" Fluistert Dave zacht. Ik grijns. Dit is alleen maar voordelig, ze kunnen toch inzien dat dit nergens op slaat en ze laten mij gaan. Mag ik hopen.

Dan mag Rachel nog even haar woordje doen. Ze vertelt hoe aangedaan ze is door de verkrachting maar ze niks liever heeft dat ik weer terug kom. Ik weet zeker dat ze me iets gaan aandoen wanneer ik terugkom. Sterker nog, het lijkt net alsof haar blik me probeert te vertellen dat ik alvast mijn begrafenis mag gaan plannen.

Dave mag raar genoeg niks zeggen. Net als Sara. De man met de koffer heeft kort gesproken over mij. Niet dat het veel invloed had, ik had net zo goed mijn vader voor me laten spreken. Maar het maakt niet uit, ik weet zeker dat hun het hebben verpest.

"De laatste persoon die we willen horen is meneer Cees Horst."

Cees wie!?

Een grijsharige vent in een donkere spijkerbroek en een blauwe overhemd stapt naar voren. Pas wanneer hij zich omdraait, zakt mijn mond open. De coach!?

Man! Die herken je bijna nooit meer zonder trainingspak!

"Goed, we wilden even een bijstaander horen praten over dit hele gebeuren. Ga los." Zegt de paus.

"Nou uh. Carlos is een ramp van een joch." Begint hij. Ik draai me naar Dave toe en schud mijn hoofd. Tuurlijk, moet hij het op het laatste moment verpesten.. Ik zie zelfs hoe Dave zijn kaken op elkaar zet.

"Hij kan vrij weinig. Zoals rennen. Of zijn best doen. Het liefst schakelt hij mijn hele honkbalteam uit." Hij schudt zijn hoofd.

Dit is de eerste zin waar een beetje waarheid in zit.

"Maar ik weet ook dat die jongen altijd onder de blauwe plekken zit. Of verrot wordt uitgescholden door zijn broer en zus. Die zijn daarin tegen nog ergere mensen. Nog nooit heb ik iemand zo zijn best zien doen en nog harder zien failen dan mijn oma van honderd op naaldhakken. Man, wat een ramp. Onbeschofte mensen die alles krijgen wat ze willen. Ik zie Carlos steeds meer vooruit gaan. Spaar hem en laat hem niet terug gaan naar die geschifte familie."

Mijn mond ligt letterlijk op de grond. Zelfs Dave heeft een gezicht vol verwondering opstaan.

De paus lijkt minder gecharmeerd. Mijn vader begint zelfs te praten over omkoping.

Wat dacht hij. Heb je gezien hoe klein Sarahs huis is met al die kinderen? Die kan haar geld heus wel ergens anders in steken dan in mijn leven. En Dave en ik hebben daarnaast niks.

De paus begint op een stok te slaan en nu komt de eerlijkheid naarbij..

Alleen leugens blijken naar voren te komen en mijn angst wordt werkelijkheid wanneer de paus zegt dat ik terug moet naar mijn ouders. Voor mijn eigen best wil..