Heeyaaa,,

terug met een baanbrekende titel, vind je niet?

In ieder geval. Eindelijk weer een update. Eerlijk, ik vond het lastig om dit hoofdstuk te schrijven. Of in iedergeval iets te verzinnen. Waarom? Ik heb geen idee, maar ik heb niet echt het gevoel om te schrijven. Wie weet is het volgende week wel weer terug.

Dat brengt me bij iets anders. Ik sta op het punt steeds meer wattpad op te geven. Ik wil niet zeggen dat ik ga stoppen of iets. Dat vind ik altijd zo raar om te doen. Mensen die roepen dat ze stoppen en uiteindelijk terugkeren. Niks mis mee! Maar dat is me al zovaak overkomen met vriendinnen op dergelijke (chat)sites dat ik me daaraan niet ga wagen. Dus ik en stoppen, dat ga ik niet zeggen. Maar ik ben zeker aan het minderen. Het lukt me niet om te schrijven. Of.. In ieder geval vanuit het niks wat te schrijven. Hopelijk is het binnenkort weer terug. Maar het verklaard mijn manier van updaten, schrijven, wellicht wat meer voor jullie.

Maar ik wil jullie niet met niks achterlaten! Ik ben de type persoon die roept: Als er niks in je opkomt, of als je niet tevreden bent. Update niet. Hier ben ik altijd bij gebleven, zoals je kan merken. (Vandaar geen vaste updatedagen bij mij!) Maar nu ik al tijden niks meer van me heb laten horen, heb ik me gewaagd aan dit hoofdstuk. Ik kan niet ontkennen, ik heb geschreven wat ik erin wilde hebben, ik heb zelfs gelachen. Maar die 100% tevredenheid is er even niet. Hmm...

Daarnaast was ik al een tijdje bezig met een nieuw verhaal, misschien ook wel bekend onder sommige van jullie. (Verhaal staat nog niet online) Maar sinds deze week merk ik dat stukken hoofdstukken zomaar weg zijn :( Misschien niet goed opgeslagen of een foutje in mijn laptop, in ieder geval mis ik hele stukken en ook dat heeft mijn plezier bederft in het schrijven.

LONG STORY SHORT > Ik zit er qua schrijven dus wat doorheen. Qua lezen ook, ik volg zoveel boeken en allemaal leuke boeken door lieve vrienden. Maar het lukt me niet meer om alles bij te houden. Ik merk hier en daar een beetje telleurstelling op onder de schrijvers die ik volg. Het spijt me, ik probeer te doen wat ik moet doen. Maar het lukt me gewoon niet meer allemaal zo! Laten we hopen dat het allemaal terug komt.

Maar goed, hier de update. Ondanks alles :)
_______________________________________________________________________________________________
Carlos POV

"Carlos," ik draai me om naar Dave, die vervolgens de ponykoppen in mijn handen duwt. "Wil je dit even naar de auto brengen?"

Ik kijk zwijgzaam naar de knuffels op een stokje. "Wat ga jij doen dan?"

"Ook naar de auto, maar ik wil daar niet mee gezien worden." Zegt hij simpel voor hij naar Steven toeloopt. Het duurt me even tot ik besef dat Dave de allergrootste sukkel is die ik ooit heb gezien, maar ik kijk er niet eens van op. "eikel," mompel ik.

"Maar," hoor ik naast me.

Oh nee.. heb je hem ook weer.

"Als David de eikel is, dan maakt jou dat toch het vrouwtje." Aiden doemt naast me op en ik heb moeite om hem niet in de paardenkoppen te laten stikken. En daarnaast, wat nou David?!

"Wat zeg je?!" Ik draai me naar hem toe en trek mijn mond in een spleet.

"Carla," hij haalt zijn schouders op.

Deze jongen..

"Hier," ik duw de knuffels in zijn handen. "Dat staat jou veel beter. En dan nog iets, ik ben Carlos. Geen Carla. De eerstvolgende keer dat je het lef hebt om dat weer te zeggen, steek ik zo'n stok in je gat. Begrepen?!"

"Dat valt onder verkrachting." Aiden fronst. "Ken je dat woord?"

Nou.. En alsof ik het ken. Bakvisman heeft me er zeer zeker kennis mee laten maken.

Ik zweer je, als deze relatie niet loopt zoals het zou moeten lopen kan ik hem nog altijd aangeven voor verkrachting.

Ik loop richting de parkeerplaats, gevolgd door de kleinere jongen. Hij lijkt door de knuffels niks te zien, maar blijft vrolijk doorlopen. Het zou me niet verbazen als hij nog eens voor de auto knalt. "Ik vind het geen probleem, zon stok in mijn reet. Begint hij dan. Ik heb wel ergere dingen meegemaakt."

"Ik denk niet dat ik dit hoef te weten h-"

"Zoals Stevens stok." Onderbreekt Aiden me bruut.

Ik weet zeer zeker dat ik dit niet hoefde te weten.

"Nou geweldig," mompel ik zacht. "Dat is best rottig op het begin.. Je weet wel." Gaat Aiden luchtig verder. "Het doet nogal pijn. Ik kon niet echt fatsoenlijk zitten en zal ik jou wat vertellen. Jij kan nog geeneens fatsoenlijk lopen."

Mijn wangen beginnen te gloeien en meteen schieten mijn ogen zijn kant op. "Wat?!" Sis ik naar hem. "Hou dat voor je alsjeblieft!"

"Maar ik weet wat je doormaakt. Wij zijn buddys for life!"

O man.. Zeg me dat hij dat niet zei. "Stop daarmee, dat is echt gestoord."

Aiden haalt zijn schouders op. "Probeer je benen wat dichter bij elkaar te houden dan," adviseert hij mij zonder pardon. Nog even en ik geef hem nog adviezen over zijn manier van leven. En dan begint het bij een hoog flatgebouw en een enkeltje naar beneden.

Ik zwijg en begin verder te lopen. Die Steven en Dave zijn volledig uit het zicht, wat mij enkel en alleen maar depressief maakt. Ik wil niet opgescheept zijn met dit joch naast me. Hij is echt te direct. Ik vond Dave al een directe gast, maar dit slaat op alles. Het valt me nog mee dat hij niet bang is voor een uitbarsting van mijn kant. Maar misschien maakt het hem allemaal geen reet uit.

"En wat als ik Carla vervang door Carly."

"Ben je niet bang voor een stokslag?" Vraag ik hem dan maar. Ik duw vervolgens mijn kiezen op elkaar. Man, dit joch begint me te vervelen.

"Neejoh," zegt hij zwaaiend met zijn handen. De paardenkoppen vliegen alle kanten op. "Ik ga toch al dood, wat maakt het dan nog uit."

Oh.. Oké.. Als jij het zegt

Het verklaart zon beetje wel waarom hij schijt aan alles heeft.

"Whoa!" De paardenstokken vliegen plotseling voor mijn gezicht en ik hoor een doffe dreun. Aiden ligt op de grond, bovenop een vrouw. Naast hun belanden de paardenkoppen met hun dildostukjes. Door de landing maken ze weer een muziekje, wat de hele situatie nog belachelijker maakt dan het is.

"Aiden," mompel ik. Hij kronkelt lichtjes, alsof hij aan het dansen is op het muziekje. "Kom van die vrouw af!"

"Bedankt voor het breken van mijn val!" Hij aait eerst door de donkere haren heen van de vrouw voor hij opstaat. Dan maakt hij ongemakkelijke danspasjes op de muziek van de eenhoorns. Ik kreun, trek hem verder naar achter en strek dan mijn hand uit naar de vrouw. Een schok gaat door mijn lichaam heen wanneer ze hem aanpakt. "Carlos," zegt ze.

Het liefst liet ik haar vallen. Maar mijn lichaam is zo gespannen van wat ik nu zie, dat ik totaal niet meer weet hoe ik moet gaan bewegen. Mijn moeder haalt zichzelf overeind en kijkt me vervolgens weer aan. "Carlos," zegt ze dan weer.

Het voelt raar om haar mijn naam te horen zeggen. Meestal was het uit woedde. Maar het lijkt nu..

Anders?

"Hoe is het met je?" Ik zie hoe haar ogen blijven steken op mijn rode litteken wat de helft van mijn gezicht bedekt. Ik zwijg, haal mijn schouders naar haar op en zet vervolgens een stap naar achteren. Ik voel hoe mijn lichaam trilt.

"Prima," mompel ik. Om mezelf een houding te geven pak ik de paardenkoppen van de grond af. Eigenlijk geeft dit geen houding, want welke gast pakt nou eenhoorns met dildos van de grond af? Ja, mij niet gezien hoor.

Of. Oké, nu doe ik het toch.

Oh jeej.. Dit is zo niet mannelijk.

"Gay," zegt Aiden simpel.

Ik sla een paard tegen zijn hoofd aan.

Moet hij zeggen.

"Carlos," hoor ik haar weer zeggen. Met moeite draai ik mijn ogen richting mijn moeder. Ik zie hoe ze fronst, hoe ze iets probeert te zeggen maar uiteindelijk weer de woorden inslikt. "We gaan," laat ik Aiden weten. Nog voor ik een stap kan zetten, steekt mijn moeder haar hand naar me uit. "Het spijt me."

Het blijft even stil.

Mijn hart gaat tekeer en hoe langer ik naar haar kijk, hoe meer ik over alles begin te twijfelen. Waarom zou ze zo iets zeggen? Ik heb haar nooit geboeid, sterker nog ze heeft me nog nooit aangekeken. Tot nu. Het maakt me misselijk. Waarom weet ik niet. Maar hoe ik moet reageren.. Weet ik ook niet.

"Oké," Zeg ik.

"Echt," er schiet een soort van paniek door haar ogen heen. Heel kort. "Je bent mijn kind. Ik heb gefaald." Dan slaat ze haar ogen neer.

Hoe langer ik hier stil sta, hoe meer ik mezelf voel verliezen. Mijn gedachtes lijken stil te staan en ik weet niet eens meer hoe ik helder moet denken. Waarom zegt ze dit? Wat moet ze van me?!

"Carlos?" Dit keer is het Aiden die mijn naam noemt. "Gaat het?" Zijn wenkbrauwen, die hij overigens niet lijkt te hebben, zijn naar elkaar toegetrokken. Hij lijkt echt bezorgd. Nog een baanbrekend moment op de dag.

"Het spijt me. Zo ontzettend," begint mijn moeder weer. "Ik ben ergens anders gaan wonen." Dan knikt ze naar haar koffers. Ze zijn groen en groot. "In een hotel. Je vader is een beest. Je broer en zus zi-"

"Noem ze niet zo!" Schreeuw ik naar haar. "Ik heb geen familie!"

Het verbaast me serieus wanneer haar ogen groter worden. Wat had ze gedacht? Dat ik na alle jaren hun nog als mijn familie beschouwde? Jaa, daag.

"Kom, we gaan." Aiden grijpt mijn hand beet. Hij voelt koud en ik merk aan zijn manier van doen dat hij echt graag weg wilt. "Ik zit in het hotel vlakbij het meer, je kent het wel." Zegt mijn moeder plotseling. "Als je.." Even blijft ze steken. Aiden trekt nogmaals aan mijn hand. Uiteindelijk loop ik met hem mee.

"Als je langs wilt komen mag dat altijd." Hoor ik haar plotseling roepen. Haar stem klinkt strak, alsof ze moeite heeft met het te zeggen. Maar tegelijkertijd voelt het.. Anders dan anders. Uitnodigend. Angst?

Ik negeer het, laat me door Aiden naar de parkeergarage leiden en staar naar de paardenkoppen in mijn handen.

"He!" Hoor ik Steven roepen. Het klinkt niet erg vriendelijk. "Waar waren jullie, man we hebben een kwartier staan wachten." Aiden krijgt een mep tegen zijn achterhoofd, gevolgd door een chagrijnige blik. Aiden zijn mond dropt open, dan wijst hij naar mij. "Ik botste tegen c-" Ik mep voor hij nog iets verder kan zeggen mijn hand tegen zijn mond aan.

Dit wil ik niet.

Ik wil niet delen wat er net is gebeurt. Ik wil niet dat Dave me zal vertellen dat ik naar mijn moeder moet gaan voor een bonding. Sterker nog, ik wil gewoon geen bonding met iemand. Misschien met Dave dan. Maar dat is het.

Ik voel een tong tegen mijn hand aan.

"He!" Roep ik. Ik trek mijn hand weg en veeg zijn kwijl aan zijn eigen broek af. Aiden trekt een gezicht. "Aiden vloog tegen een vrouw aan, dat was alles." Help ik hem uiteindelijk.. of mezelf. "Hé, Aiden wees eerlijk." Sneer ik.

Aiden zijn gezicht trekt in een diepe frons. Ik probeer hem blikken te sturen dat hij moet knikken, maar in plaats daarvan kijkt hij mij schuin aan. "Wat is er nou, moet ik nu gaan liegen of moet ik eerlijk zijn. Ik krijg geen hoogte van je."

Mijn hemel..

"Wat is er?" Dave loopt naar ons toe en ik voel een hand op mijn schouders.

"Carlos laat niet duidelijk weten of ik mag vertellen dat ik op zijn moeder ben gevallen."

Man..

"Wat is er gebeurt?" Dave draait zich naar me toe, zijn blik verandert in een ongerust iets en ik kan alleen maar mijn schouders ophalen. "Mijn moeder, ik kwam haar tegen." Vertel ik hem.

"Je bent weggelopen, toch. Van haar?"

Ik knik en ik zie Dave opgelucht ademhalen. "Gelukkig, je weet niet waar dat mens aan toe is. Wie weet begon ze wel met rare praatjes, of.." Zijn blik verandert weer wanneer hij mijn gezicht ziet. "Is er iets gebeurt? Wat zei ze."

"Ze is in een hotel getrokken.. Ik denk dat het thuis niet zo lekker gaat." Mompel ik.

Dave schudt zijn hoofd. "Laat het. We wachten op de rechtszaak, als dat achter de rug is ga jij dansen. Ik het leger in en dan-"

"Je gaat wat?!" Mijn stem slaat over en voor het eerst in een lange tijd voel ik weer een vlaag van irritatie over me heengaan. "Sinds wanneer ga jij het leger in?

"Sinds ik vijftien was wilde ik het al. Ik dacht dat je dat al wist." Antwoordt vriendjelief.

Mijn kaken klem ik op elkaar en ik voel hoe mijn handen trillen. Wat denkt deze gast? Dat ik erachter sta dat hij het leger ingaat. En dan? Dan ben ik weer alleen. Legers staan bekend met hun uitzendkracht en daarintegen is het ook niet het aller veiligste beroep of zo iets. Liever had ik Dave ik een kringloopwinkel gezien dan in een legerpakje.

Alhoewel.. Zon pakje..

"Hé," brengt Dave me terug op aarde.

Ik maai met mijn handen in de lucht. "Prima, doe wat je niet laten kunt." Stik erin. "We gaan naar huis. nee. Verjaardag Weet je nog?" Dave fronst diep naar me, knikt vervolgens en loopt naar de auto toe.

(*0*)—(^-^)—(*-*)

En hier zit ik dan. Met een gebakje op mijn schoot.

Ik heb niks te vieren. Binnenkort zit ik in de rechtszaak, beslissen over mijn leven. Dat kan twee dingen betekenen: Of ik ga er letterlijk aan, of ik kan eindelijk beginnen met wat ik echt wil.

Daarbij komt kijken dat het echt gaat om wat ík wil. Want Dave peert hem naar het leger en ik sta er weer mooi alleen voor. Ik slik. Damn.. Ik had gehoopt dat het een grapje was geweest. In de rit naar Dave zijn huis was het akelig stil. Ik was chagrijnig. Nee, grapje. Ik ben chagrijnig. Alles loopt constant verkeerd, net wanneer ik bedenk dat het prima aan het lopen was. Krijg je dit weer.

Man, mijn leven zit vol grapjes.

"Hoef je niet?" Maria kijkt me aan en schenkt me een glimlach toe. Ik schud mijn hoofd en zet het schaaltje op tafel. Dave laat zijn ogen even bezorgd op me neervallen. Ik zie hoe hij fronst, probeert te zeggen dat ik normaal mee moet gaan doen. Maar dat lukt niet. Dave heeft alles voor elkaar. lieve ouders, normale broers en zussen en vrienden. En een toekomst.. Hij doet zijn ding..

Laat mij dan de mijne doen..