Hai!

Here it is!

En ik noem in dit hoofdstuk speciaal de volgende personen die er als de kippen bijwaren, en mijn vriendinnen hielp met hun PWS. (werkstuk)

Dus bedankt voor de volgende mensen!
Wees zeker dat je hun profiel bekijkt!

Stijnwolfseye

SjakielaMahone

sinningphangirl

PaintedTree

Ik weet belooft had een hoofdstuk toe te wijten. Maar dit zal niet gaan lukken in de aantal mensen vergeleken het aantal hoofdstukken wat gaat komen. Ik had ook niet zoveel hulp verwacht dus echt bedankt!

Zit jij nog niet tussen de bedankte mensen? Dan komt dit ik de volgende hoofdstukken!

Note:

Voor diegene die afvroegen. Huh, wie was Mike in het vorige hoofdstuk? Hier een terugblik op hoofdstuk drie:

Iedereen begint tweetallen te maken wat mij de kans geeft om op een bankje te schuiven. Ik wil wel voor reserve spelen, daar ben ik altijd erg goed in tijdens gym.

"Dales!' Roept de coach naar me. "Jij gaat samen met Mike."

..

"Ik zal jou eens slaan," Mike komt letterlijk op me afgestampt. Zijn mondhoeken staan omlaag en zijn ogen lijken wel vuur te spuwen, al maakt het me er niet warmer op. Mijn lichaam spandt zich aan en mijn blik verstrakt. "Raak me eens aan." Zeg ik met een lage stem als waarschuwing.

Mike komt voor me staan. Hij is een kop groter en zijn haar zit nog perfect in model. De knuppel in zijn handen geven me toch wel wat kriebels. Hij geeft me een duw en ik zet onhandig wat stappen naar achteren waardoor ik bijna val. Om evenwicht te houden grijp ik hem beet. Aan zijn reactie te merken had hij het niet verwacht want al snel erna tuimelen we over de grond en hoor ik de coach schreeuwen, gevolgd door jongensstemmen. Ze klinken opgewonden.

"Mike, Dales!" Klinkt het boven alles uit.

Ik open mijn ogen en zie Mike boven me. Hij heft zijn vuist die met een noodgang contact maakt met mijn gezicht. Ik krimp ineen en grijp naar mijn lip terwijl bloed mijn mond in spijbelt. "Mike!" Klinkt het nu dichterbij. Mijn bloed begint pas echt te koken wanneer ik Mike naar me zie grijzen. Tevreden.

__________________________
Ja remember?
Oke komkommer!

We gaan verder met de lovebirdsss ~~~~~~~
Me hoofdpersoon zal me haten als ik hem zo ga noemen...

__________________________________________________________________

POV Carlos

"Ik heb nooit geweten dat je zo goed kon dansen," Dave en ik zijn aan de wandel gegaan na ik een potje heb gedanst.

"Ik denk dat je veel niet van me weet," ik haal mijn schouders op.

"Je bent mishandeld, de helft van je gezicht is verbrand. Je ben sarcastisch en een hele goede danser. Ik kom geloof ik dichtbij."

Ik ben gevleid.

"En nu ik." Ik stop met lopen en kijk rustig naar Dave. Zijn donkere haren en ogen zijn weg gevallen door de nacht. Het is eigenlijk ook laat, ik geloof een uur of één. "Oké," Dave loopt naar me toe en ik zie hem zijn jas optrekken. "Kom maar op.'

"Je.." Hoe langer ik naar hem staar hoe dieper mijn gedachtes komen. Hij is knap, zorgzaam, eerlijk en ongelofelijk le-"Bent irritant."

Een zeer relevante omschrijving van Dave als je het mij vraagt.

"Ik ben niet alleen irritant," hij trekt zich dichter naar me toe en ik voel me meteen warmer worden dan ik ooit was. Oké, op die dag na dan dat ik een soort van opgeofferd werd door de frituur. "Ik ben ook je vriend."

Mijn wangen beginnen roder te kleuren en ik knik. Dat hele gebeuren dat ik ja zei tegen hem, op zijn vraag of ik zijn vriend wilde zijn, was ik alweer vergeten. Er is vandaag ook zoveel gebeurt. En het is allemaal nog niet zo slecht.

"Je had je team niet moeten opgeven."

"Je moet dit niet blijven zeggen." Dave slaat zijn armen om mijn middel en ik ruik zijn geur. Het is zoet, maar het is geen vieze zweetgeur. "Ik ben blij dat ik dit heb gedaan. Ik ben blij dat ik je heb kunnen zien dansen en dat je me vriend bent."

Ik knik zwijgzaam, niet wetend wat ik nu moet zeggen. Moet ik nu sorry zeggen. Of hem juist bedanken?

Dave haalt zijn armen om me weg en pakt mijn hand beet, die ik dan ook meteen weer terug trek. "Sorry," mompel ik dan pas. Mijn handen jeuken van mijn actie. Waarom kan ik ook niet normaal doen? "Ik ben dit hele gedoe niet gewend. Beter sla je me, dat voelt normaal aan." mompelend trek ik mijn schouders op.

"Nee, je went er maar aan." Dave pakt simpelweg weer mijn hand beet en trekt me mee vooruit. Het voelt een beetje onwerkelijk, alsof ik met mijn moeder aan de hand loop. Maar dan nog.. Wanneer heeft mijn moeder mijn hand beet gehouden? Nooit, ze zag me liever voor de auto verschijnen dan dat ze me hand beet hield.

Ik kijk even opzij naar Dave. En dan besef ik me dat ik best gelukkig ben.

Maar meteen is de vraag hoelang.

Dave neemt me mee naar huis. Thuis gaan we meteen naar boven en in de gang zwaai ik hem dan ook mooi gedag. "weltrusten," zeg ik simpel.

Dave trekt zijn mondhoeken omhoog en schudt vervolgens zijn hoofd. Ik voel hoe me dichter naar hem toe trekt en zijn lippen op de mijne duwt. We raken in gevecht in onze zoen. Dave duwt me tegen de deur aan, een kreun ontsnapt uit mijn mond. We zoenen hevig door. Ik open de deur en we vallen de kamer bijna binnen. Wanneer Dave me richting het bed duwt weet ik wat er gaat komen. Ik grijns, trek hem gewillig mee terwijl mijn handen over zijn rug naar onderen glijden. Ik voel hoe gespierd Dave is. We laten ons op bed zakken. Daves gewicht drukt op mijn lichaam, maar het voelt niet verkeerd.. Dave duwt zijn tong tegen mijn lippen aan en al snel zit er iets in mijn mond.
Tevreden trek ik mijn armen op en sla ik ze om zijn schouders heen.

Dit voelt zo verdomd goed..

Al snel voel ik Dave zijn handen over mijn lichaam glijden. Het voelt goed, zo verdomd goed. Hij grijnst tegen mijn lippen aan wanneer ik mijn lichaam iets dichter tegen de zijne druk.

Dave begint aan mijn shirt te trekken. Ik grinnik en trek hem uit. Afwachtend kijk ik naar Dave, klaar om hem ook shirtless te zien. Maar de bakvisman negeert mijn wens. Hij buigt zich naar me toe en geeft me kleine kusjes op mijn mond. Ik voel zijn handen op mijn buik. Het voelt zo goed. Tegelijkertijd klopt mijn hart als een malle en wil ik weg.

Dave streelt me, zijn handen gaan fijn over mijn buik heen en ik probeer mezelf rustig te krijgen.

Misschien is de kamer wel te klein voor me..

Een rare schok gaat door me heen wanneer ik Dave zijn handen bij mijn broek voel. Dit voelt niet goed. "David..' begin ik. Mijn hart gaat tekeer en ik merk dat ik mezelf druk begin te maken. Wil ik hem wel in mijn broek en tot hoever gaan we?

Ben ik nog niet klaar voor seks?

Ik ben oud genoeg. Dave is leuk genoeg en ik ken zijn speeksel goed genoeg om te weten dat dit geen spel is..

Maar waarom maak ik me zo druk?

Dave is gestopt en streelt met zijn handen naar boven. "Het is oké." hij kust mijn mond. "Carlos, je bent knap."

Even voel ik me ontspannen, maar dat gevoel is meteen weg wanneer zijn handen mijn schouders raken vlakbij mijn nek.

Ik denk aan eerst. Aan mijn vader hoe vaak bij me daar ruw beetpakte- hij wilde dat ik stikte. Hij zorgde ervoor dat ik stikte...

Ik krijg geen lucht meer en de gedachten schieten als foto's door mijn hoofd heen. Ik duw Dave ruw weg en mijn eigen lichaam tegen de muur aan. Even kreun ik wanneer ik mijn hoofd stoot tegen de muur.

"Carlos," Dave is overeind gaan zitten. Mijn ogen vallen in zijn bezorgde ogen. "hé, gaat het.."

"prima," ik ga erbij liggen, draai mijn rug naar Dave toe en trek mijn dekens op. Waar ik vrijwel meteen spijt van heb. Dave deed niks verkeerd.

Ik verpest alles.

Dave komt achter me liggen en ik voel zijn hand op mijn rug. "Hey, het is oke Carlos. Ik snap je. Contact is moeilijk."

Ik knik en trek de dekens nog hoger op. Snel sluit ik mijn ogen, voor Dave kan zien dat ze vochtig zijn.

..

"Carlos?!"

Ik kreun, word wakker en trek de dekens op wanneer Maria op de deur van mijn slaapkamer klopt.

Op het begin was ik best blij. Haar als een soort van second moeder. Maar dan hoeft de zoon/moeder relatie niet zo ver te gaan dat ze me van bed komt roepen. Laat mij maar liggen.

En man.. Dit bed ligt verdomd goed.

"Het is voor jou," Dave port me.

Vergeten dat mister Bakvis bij me in bed ligt.

"Wat," ik smijt de dekens van ons af en duw mezelf overeind. Meteen verdien ik een chagrijnig gezicht van Dave maar dat negeer ik. Als ik moet lijden, dan hij ook.

"Carlos!'

Ik haal diep adem en sta op.

"Dan geef jij antwoord. Zo werkt dat." Dave trekt de dekens van de grond en draait zich vervolgens om.

Ik negeer Dave nog altijd en kleed mezelf aan. Welja. Een joggingbroek is genoeg. Ze vindt het vast geen last dat ik hier met een sixpack rondloop.

"Carlos!"

Een luide zucht ontsnapt uit mijn lippen wanneer ik de trap af stamp. Maria staat voor de deur. Naast haar staat een man met een nette jas en een koffertje. Ik frons kort.

"Iemand wilt even met je spreken," Maria knikt naar de vent met de koffer.

De man steekt zijn hand naar me uit en stelt me voor als John Sonne.
Ik zeg simpelweg me voornaam en dan wordt hij binnengelaten door Maria. We gaan de woonkamer in en de man gaat zitten. "Luister," hij vouwt zijn handen. "Je ouders willen je terug."

Hah. Haha.. Ah..

"Grapje zeker?" Ik sla mijn armen over elkaar heen. 'Ik dacht het niet."

"Jawel, en je moet." De man schudt zijn hoofd. "Je bent niet oud genoeg om uit huis te gaan zonder toestemming. Ik moet je terughalen."

Ik krijg een blik van Maria en ik weet wat dit betekent. Ze heeft me gisteren in de auto al aangespoord om me ouders aan te geven. Ze weet niet alles. Maar wel genoeg om te weten dat dit niet hoort. Ik haal diep adem. Nee, ik wilde ze niet aangeven. Het zou natuurlijk niet eens in mijn voordeel uitlopen. Mijn familie haat me en damn. Mijn ouders zullen er mim of meer voor zorgen dat dit voor mezelf nadelig zal uitvallen. Want hun hebben daar ook macht.

"Ik ga niet terug."

"Het spijt me. Maar het is mijn plicht om je terug te halen naar je ouders. Ik begrijp dat ruzies niet prettig zijn maar wanneer je even je eigen fouten inziet dan willen je ouders je echt wel vergeven." De man trekt de koffer dichter tegen zich aan, alsof het zijn kind is die hij borstvoeding moet geven. "Je moeder is bezorgd. Net als je vader."

Bezorgt mijn reet.

"Sorry hoor," Maria komt er tussen in. "Waar zou Carlos spijt voor moeten betuigen." Ze probeert los te frutselen wat er gezegd is.

"Wij in jeugdzorg hebben ontvangen dat Carlos is weggelopen alleen omdat hij straf kreeg voor het slaan van zijn broer Dylan. En het betasten van Rachel."

Mijn mond zakt open.

"Haar betasten?!" Ik begin spottend te lachen. Dylan sla ik met liefde op zijn bek maar dit.. "Gadverdamme! Ik heb een vriend, ik vind meiden niks aan. Wie haar überhaupt zou willen aanraken heeft gewoon een zieke geest!" Mijn wangen kleuren vuurrood en ik wijs naar mijn gezicht. 'Mijn ouders hebben me verdomme verbrand, en hun willen me terug. Om me te vermoorden zeker?! Van jeugdzorg ben je? Dan zorg je voor mijn veiligheid en niet voor me dood!" Ik sta op en geef een schop tegen de tafel aan. De de woede van alle jaren, en gisteren, borrelen een beetje naar boven maar dat is al snel weg wanneer Maria mijn hand beetpakt. "Je gaat niet terug. Daar zorg ik voor."

De man heeft zijn ogen op mij gericht. Ik zie hoe hij geïmiteerd is door me. Wellicht door alle verhalen, of misschien door mijn uitspatting. Maar hij voelt zich niet op zijn gemak. "Vertel me jouw kant van het verhaal." Gaat hij verder.

Ik haal mijn schouders op. "Wat wil je dat ik zeg? Dat ik jarenlang in elkaar wordt geslagen. Of dat iedereen me haat." Ik frons mijn wenkbrauwen lichtelijk. Ik zie Maria zich verzitten. Haar gezicht staat bezorgt. "Je ziet hopelijk toch in dat hij geen grapje maakt." mengt ze zich weer in. "De helft van zijn gezicht is weg."

De man bekijkt mijn gezicht. Ik zie hoe zijn vingers aan zijn das friemelen. Allemachtig man, dat die vent zoveel tijd heeft gedaan om zich prima op te maken om mij een bezoekje te plegen.

"Carlos is hier omdat hij thuis mishandeld wordt en als jullie dat geen rede vinden om hem hier veilig te laten zijn, zijn jullie waardeloze mensen." Maria staat op. "Het gesprek is klaar."

De man wilt wat inbrengen maar Maria laat dit niet toe. Ze wijst hem naar de deur. Ze is opgefokt en ze haalt hoog adem. Wanneer ze terug komt zonder de vent met de koffer schudt ze haar hoofd. "Het doet me zoveel om te weten dat je mishandelt bent, welke moeder doet haar kind zo iets aan?"

Ik weet niet wat ik moest denken maar Maria was echt aangedaan.

"Als je er met iemand over wilt praten ben ik er altijd voor je. En ik wil absoluut niet dat je terug gaat. Op mijn part blijf je hier je hele leven wonen, maar je gaat niet terug."

"Bedankt." Ik sta op en besluit haar een knuffel te geven. En geloof me. Ik ben de laatste persoon van wie je een knuffel mag verwachten. Maar Maria stelt niet alleen haar huis open voor me. Maar ook haar hart. Maria knuffelt me stevig terug en ik hoor haar diep ademhalen. "Ik ga even het eten klaarmaken voor vanavond." Zegt ze vervolgens.

Voor het eerst was ik zo emotioneel betrokken bij iets dat ik vergat dat haar baarmoeder wellicht geexplodeerd moet zijn van alle kinderen.

Ik loop de gang op naar boven, waar ik Dave op bed zie zitten. "Ik hoorde alles." Zegt hij simpel.

"Mooi, dat scheelt mij uitleg." Ik laat me op bed zakken en kijk even opzij naar iets wat ik nu tot mijn vriend mag benoemen. Het voelt goed, maar ook onwennig. Erg onwennig.

"Ik heb een plan."

"Jou plannen zijn niet de beste. Zo heb je gisteren je team laten stikken," help ik hem herinneren.

"Bedankt Carlos, maar ik heb er wat beters voor terug gekregen." Hij knipoogt naar me en ik voel mijn gezicht betrekken. Je kan flirten wat je wilt David maar mij krijg je er niet warm bij.

"We gaan proberen dat je meer gevoelens toont. Al is het voor mij." Dave komt naast me liggen. Zijn warme lichaam drukt hij tegen de mijne aan en ik zie een scheve grijns op zijn gezicht komen. "Waarom?" Mompel ik. "Carlos, je kan geen gevoelens blijven onderdrukken. Ik wéét dat je me leuk vindt. Maar je bent bang."

Ik zwijg naar hem. Wilt hij me soms om de seconde zien glimlachen?

Want geloof me, dat is totaal niet gezond.

"En daarna neem je een baan."

Hoe langer ik naar Dave kijk, hoe meer ik me afvraag wat hij voor me in petto heeft. "Een baan?" Herhaal ik.

"Ja," Dave gaat met zijn hand door mijn haar heen. "Je gaat nu gewoon dansen. En ondertussen werken. Jij hebt geen school nodig. Oké? Je komt ver genoeg in dansen. Dat weet ik zeker.." Dan komt hij dichter bij me liggen. Zijn lippen raken de mijne en we raken verstrooid in een korte zoen. Al snel trek ik me terug en geef ik Dave een korte grijns.

Ondanks gisteren voel ik me beter. Ik hoop dat vanaf nu alles goed gaat en ik me kan richten op wat belangrijk is. Mezelf.