Het is een grote chaos op het veld. Mensen schreeuwen, roepen en het team van Dave lijkt haast wel gestoord. Volgens mij is dit nu het team van de agressie want mijn vader komt er ook bij staan schelden. Het maakt het zooitje helemaal compleet.

Allemachtig, Dave.

Ik heb niet gedacht dat dit zou gebeuren. Wellicht hoopte ik erop dat ze zouden winnen en Dave me mee zou nemen naar dat stomme feest. Dan werd voor mij in ieder geval duidelijk dat hij toch iets voor me voelde en er niet voor schaamde. Maar nee, meneer moet er zo nodig weer een show van maken.

Fijn Dave. Had totaal niet gehoeven.

"Nou zeg," mompelt Maria die eindelijk bij is gekomen van haar shock. "Wat hier nou net gebeurde."

"David heeft zichzelf voor lul gezet voor de hele school." Help ik haar.

Wanneer ze naar me kijkt weet ik dat het misschien een goede opmerking is. Maar het is wel de waarheid want Dave gozer.. Dit was echt geen goed idee.

"Waar is hij nu heen?" Maria staat op en haar ogen lijken naar haar zoon te zoeken. De donkere kijkers glijden over het veld heen, maar geen spoor van Dave te herkennen."Ik hoop niet dat hij domme dingen in zijn hoofd haalt."

Meer achterlijke dingen zoals deze.. Nou, ik heb geen idee. Als hij zelfs zijn team laat stikken heb ik er geen vertrouwen meer in. En plotseling schiet het me dan ook te binnen. Dave zou nooit zomaar dit opgeven, dit is iets waar hij maanden voor heeft gewerkt. Mijn lichaam trilt wanneer ik opsta. Zoeken is een goed idee. "Ik kijk wel even waar hij is," zeg ik rustig tegen Maria. Maar in mijn hoofd ben ik alles behalve rustig. Als Dave maar geen domme dingen doet.

Damn.. Wat als dit allemaal in opdracht is van een één of andere lul?!

Maria knikt en ik loop de trap af naar beneden. Wanneer ik het veld opkom voel ik me klein tussen alle lange gozers. En er is inderdaad geen Dave te herkennen.

Verdomme Dave.. Waar ben je?!

"Jij!" Mijn vader vliegt haast op me af. Ik zie een grijns opkomen wanneer hij mijn gezicht ziet, maar die is ook gauw verdwenen. "Jij hebt hiervoor gezorgd!" En dan komt ook mijn broer de gezelligheid betreden. "Vieze homo!" Ik word in mijn rug geduwd. Heerlijk. Ik strompel en zet vervolgens twee stappen naar voren. "Raak me niet aan!" Ik probeer Dylan aan de kant te duwen maar het helpt niet. Hij duwt hard terug en ik zie hoe mijn vader zijn vuist heft. Het wordt echt een complete chaos en voor de zoveelste keer in mijn leven wordt het probleem op mij afgeschoven. Bedankt Dave, je bent echt een held!

Een vuist vliegt op mij af. Mijn ogen sluiten zich en mijn armen hef ik boven mijn hoofd.

"Uwhmpf,"

Ik open mijn ogen en zie mijn vader.. Nou ja, de vent die doet alsof hij mijn vader is. Met een bloedneus staan. Even verwacht ik Dave te zien, maar mijn ogen vangen Mikes bebloedde vuist op.

Ik zweer je. Mijn mond zakte open.

"Ga Dave zoeken!" Hij duwt me bij het clubje schreeuwende mensen weg. Ik knik gehoorzaam en begin te lopen. Wanneer ik omkijk zie ik pas wat voor onrust er is. Mensen slaan, schreeuwen en het speelveld is een slachtveld geworden.

Ik begin te rennen. Zo snel als mijn benen kunnen. Ondanks ik Dave niet zo goed ken als ik zou willen, weet ik een plek waar ik kan kijken.

En dat is waar alles begon.

Mijn benen brengen me waar ik moet zijn. Een versnelde ademhaling ontsnapt uit mijn lippen. Even haal ik diep adem, deels om mijn moed te verzamelen. Hier moet hij zijn.

"David!"

Ik wist dat hij hier was.

Ik loop de kleedkamer in waar het verdacht rustig is. Dave zit op de bank, hij heeft zijn armen naast zijn zijde en zijn handen die steunen op het houten bankje. "Sjees man, je bent nog een grotere sukkel dan ik dacht." Mompel ik wanneer ik zijn richting oploop.

Dave kijkt op. Zijn bruine ogen kijken naar de mijne en ze zijn Helder dan ooit. 'Carlos," begint hij. "Weet je wel hoe laat het nu is."

Sjees Dave, je stelt ook perfecte vragen.

"Ik heb geen idee, tijd om naar het ziekenhuis te gaan.." Zeg ik. Dave trekt zijn wenkbrauwen naar me op. Shit.. Het is serieus.. "Boeit het iets?" Deze gozer heeft echt een enkeltje nodig naar het ziekenhuis want ik geloof dat er in zijn bovenkamer niet veel goed gaat.

Dave komt overeind en hij stapt naar me toe. Pas als hij dicht bij me is blijft hij stilstaan. Zijn ogen zijn helder en ik zie hoe hij even glimlacht. "Ik deed dit voor jou," zegt hij simpel.

Jaa daag!

"De schuld nu op mij afschuiven hè?' ik begin spottend te lachen. " dat dacht ik dus even niet. Jij hebt jezelf en het team laten stikken."

"Iedereen dacht dat we zouden winnen, maar dat had nooit gekund. Hooguit speelde we gelijk. Als we gelijkertijd een punt hadden gemaakt met het andere team was niks verloren, sterker nog, dan het het spel nog uren kunnen duren."

"Dus je dacht, wauw. Laat ik verliezen en dan zeggen dat het voor mij is. Dave, ik ben vereerd. Bedankt." Ik draai mijn ogen en steek mijn handen in mijn zakken. "En nu de echte reden." Wat hij zegt klopt niet. Er moet iets achter zitten. Dave laat zijn team heus niet stikken voor mij. En al helemaal niet omdat hij vroegtijdig wilde stoppen met dit spelletje. Hij heeft hier verdomme maanden aan gewerkt, dan geeft hij niet op omdat het spel nog uren zou kunnen duren.

"Dit was de echte reden." Dave slaat een arm om me heen en trekt me dichter tegen zijn lichaam aan. Plotseling beginnen bepaalde plekken te jeuken en mijn keel wordt droog. "Je zei dat niemand je begreep, dat ik je niet begreep. Je had gelijk. Ik weet niet hoe het is als iedereen je haat." Dave trekt zijn wenkbrauw naar me op. "Maar binnenkort wel."

Het wordt echt een tijd dat ik wegloop en niet achterom kijk. Want dit is geschift.

"David.." Murmel ik. "Je bent écht gek."

"Op jou," zegt hij vervolgens. Ik duw mijn tanden in mijn lip en probeer niet rood te worden. 'Prima, zwijmel zwijmel. Laten we gaan." Ik wil me omdraaien maar Dave blijft me stevig beet houden om mijn middel. "Niks zwijmel zwijmel." Zijn stem wordt zwaarder. "Carlos, wanneer heb je nou eens door dat ik echt om je geef."

Ik zwijg.

"En als ik je dit vraag. Weet je nou hoe laat het is?"

Ik schud mijn hoofd naar hem.

"Over een kwartier begint je dansen. We kunnen het redden."

Mijn ogen worden groter en ik begin aan Dave zijn arm te trekken.  Een uitspatting van energie schiet in me omhoog. "Je liegt als je barst man." Ik begin zenuwtrekjes te krijgen door mijn hele lichaam. "Nee, ik ben niet vies van een spelletje honkbal stoppen om jou te brengen waar je hoort." Shit shit shit.. Dit begint echt een beetje op romantiek te lijken!

Het duurt nog even een paar seconden tot het echt bij me binnenkomt.

Dave heeft het honkballen echt gestopt om er voor mij te zijn.

"Kom dan!" En voor ik het weer rennen ik en Dave als twee debielen de kleedkamer uit richting de parkeerplaats. "Carlos!" Roept Dave naar me. Hij wijst naar het veld terwijl ik juist het pad wilde nemen.

Even sta ik stil. "Over het veld is korter." Laat hij me weten.

Dat klopt maar ik had niet gedacht dat hij de rest nu al onder ogen wilde komen. En vooral niet in deze staat waarin iedereen elkaar probeert te vermoorden. Nog even en er komen fakkels en hooivorken aan de pas.

"Kom dan," zegt Dave. Dit keer uitdagender. Dit keer ben ik het dan ook niet die hem mee trekt over het veld heen, maar is Dave het die mijn arm beetpakt en me meesleurt.

En daar gingen we dan. Rennen over het veld heen, door de massa's mensen heen, naar de parkeerplaats. Vanuit me ooghoeken zie ik Maria vrolijk zwaaien. Dave wordt ondertussen verrot gescholden maar het tripje verloopt voor de rest goed.

Damn.. Ik wist niet eens dat ik kon rennen. Laat staan zo lang. Het is maar dat Dave me meezeult anders hoefde ik niet eens aan te komen bij het dansen. Geen energie.

Hijgend komen we aan op de parkeerplaats. Ik loop naar Dave zijn auto en ik voel een opluchting van mijn schouders glijden. Dave mag dan wel zijn team hebben laten stikken, maar dat lijkt hij wel voor mij te hebben gedaan. Want ik kan de mijne nog redden. En tegelijkertijd knaagt het in me. Nog nooit, maar dan ook nooit heb ik het gevoel gehad dat iemand iets voor me zou doen. Laat staan zijn team op geven. En Dave kennende.. Die traint jaren voor dit. En nu het zover is heeft hij letterlijk de bal naar de vijand geworpen. Voor mij.

Ik draai me om, klaar om Dave een soort van bedankje te geven. Maar wanneer ik Dave aankijk, duwt hij me tegen de auto aan. "Dave.." begin ik. Dave lijkt me niet te horen want hij buigt zich naar me toe en drukt zijn lippen op de mijne. Eerst duwt hij me tegen het metalen ding op, maar wanneer ik dan ook half op de klep lig, neemt de druk af en beginnen we te zoenen. Anders dan normaal.. En veel meer gemeend dan ooit. Mijn armen sla ik om zijn hals en ik voel hoe Dave me haast over de auto heenduwt. Een hevige zoensessie breekt uit en ik kan niks anders dan grijnzen. Nooit gedacht dat ik zou zoenen. En dat met Dave, iemand die ik nooit heb gemogen. Dave mompelt iets en lijkt zich terug te trekken, maar ik duw hem weer dicht naar me toe. Zijn lippen beewegen dan weer op de mijne en ik voel dat hij glimlacht. Dave zijn handen glijden over mijn armen heen richting mijn rug terwijl zijn mond op de mijne beweegt. Ik kreun zacht wanneer Dave me shirt wat omhoog trekt en zijn handen over mijn lichaam glijden. Het zoenen gaat snel want voor ik het weet stoppen we. Mijn adem is hoog. En Dave grijnst. "Zei je nou Dave?"

Mijn gezicht betrekt. "Ik versprak me!"

"Je kreunde het."

Verontwaardigd ga ik van de klep af. Ik voel hoe mijn mondhoeken naar beneden zakken en ik mijn armen in mijn broekzakken bombadeer. "Ik verprak me, het blijft mooi David voor me."

Dave kijkt me aan met een scheve grijnst. Hij loopt naar de deur toe en knipoogt vervolgens naar me. "Je weet dat ik je aantrekkelijk vind met die kwade blik in je ogen. Maar man, dit is nog beter." Hij leunt tegen de openstaande deur aan en bekijkt me uitbundig. "Die rode wangen en gezwollen lippen maken het helemaal af."

Ik snak naar adem. "Hou je kop!" Met grote stappen loop ik het parkeerplek af naar de weg. Dit doet hij nou expres om te stangen!

Prima, ik ga zelf wel naar dat dansen toe. Dan kom ik wel binnen met een verrassende act.

Werkelijkwaar.. ze zullen verrast zijn dat ik er ben.

"Carlos!" Dave komt naast me rijden en ik begin een opwelling te voelen. Ik zal er dan ook niet raar van opkijken als er straks een deuk in Dave zijn auto zit.

"Dave, rij door!" Snauw ik.

Dave rijdt niet door maar blijft op de snelheid van vier kilometer rijden. "Stap in. Zo kom je nooit verder dan dat je nu bent." Zegt hij. Ik zwijg. "Carlos, na alles wat ik heb gedaan ga je nu niet weglopen met zo'n gezicht. Stap in. Laat me je brengen." Zegt Dave tevreden. Ik snap niet waarom die vent loopt te grijnzen want ik loop nog altijd naast zijn auto.

Achter de auto klinkt getoeter. Als ik even een blik achterom kijk begin ik ook te grijnzen om de rij die Dave veroorzaakt op de weg. Het is ook maar dat het een smalle drukke weg is, want anders hadden ze hem heus wel ingehaald.

"Misschien moet je eens erover nadenken om door te rijden." Zeg ik.

"Misschien moet jij er eens over nadenken om mijn vriendje te worden." Zegt Dave.

Ik stierf terplekken.

Nee, grapje. Begrafenissen zijn redelijk duur. En dat doe ik Dave niet aan want hij gaat mijn team redden. Ik besluit in te stappen en probeer niet oogcontact te maken met het spiegelbeeld van mezelf in het raam. Ja, ik weet het. Mijn linkerhelft is verdoemd en aan de rechterkant is ook mijn wang knalrood. Je zou bijna denken dat ik daar ook verbrand ben.

"Dus, is dat een ja?" Ik zie hoe Dave zich op mij richt. Meneer rijdt nog altijd vier kilometer per uur en inmiddels worden we ingehaald door een fietser. Nog een toeter klinkt van achteren. "Rij nou maar door," mompel ik.

Dave zijn auto trekt op en binnen een paar seconden rijden we nog harder dan je mag rijden op de weg. En Dave had gelijk: Als we doorrijden zijn we op tijd voor mijn optreden. Ik weet precies, ondanks ik vaker er niet ben geweest dan dat ik er wel was, hoe de pasjes moeten. Sterker nog, ik ben een van de beste dansers van het team. Ik denk dat ik daarom van geluk mag spreken dat ik nog mag komen, omdat ze me nodig hebben. En daarnaast, we hebben een geweldige band in het team. Maar wanneer ik niet zou komen opdagen weet ik zeker dat ze mij niet meer zouden vertrouwen. En dat zou voor mij betekenen dat het klaar is.

En als dansen klaar zou zijn. Zou het voor mij allemaal klaar zijn.

"Carlos," ik voel een hand op mijn schouders. "We zijn er."

Adrenaline schiet weer door mijn lichaam. Ik sprint naar buiten, richting het gebouw wat inmiddels vol moet zitten van alle mensen. Hoe Dave het is me gelukt me dichtbij de ingang af te zetten, ik heb geen idee. Maar ik ben hem wel eeuwig dankbaar.

Bij de ingang draai ik me om. "Kom je ook?" Roep ik naar hem. Dave staat nog altijd met zijn auto voor aan. Hij heeft het raam naar beneden gerold. Achter hem is de parkeerplaats, waar ik op dit moment geen enkel leeg plekje kan spotten. "Ga nou!" Roept Dave achter me. "Ik kom er wel in."

"David," ik frons even. "Bedankt."

Ik zie Dave glimlachen voor het over gaat naar een grijns. "Is dat een ja op mijn vraag?"

Ik open de deur en stap naar binnen. Als ik me omdraai staat Dave voor me. Ik begrijp niet hoe hij binnen die drie seconden uit zijn auto is gesprongen en bij me is gekomen, maar toch staat hij hier. "Dat is een ja." Zeg ik bevestigend.

"Mooi," Dave buigt zich naar me toe en ik voel hoe hij me kust. Ik glimlach kort tegen zijn lippen aan en voel mijn lichaam heel warm worden wanneer dit gebeurt. Ik denk dat ik nog nooit iemand zo dankbaar ben geweest als ik nu.

En laat dit duidelijk zijn: Dit is nog geen Dave. Nope, nope. Ik ben Dave niks dankbaar.

Ik ben Maria dus het meest dankbaar omdat ze hem heeft gebaard.

"Nou, ga naar binnen. Ik zet mijn auto weg en dan ben ik er ook."

Ik knik en draai me om. Mijn gezicht is rood en ik weet zeker dat ik opmerkingen ga krijgen om mijn gezicht, mijn gedrag en het feit dat ik veel te laat ben. Maar het boeit me allemaal niet meer. Ik voel me raar genoeg goed, en niet alleen omdat ik kan dansen.

Eindelijk lijkt alles goed te komen.

___________________________________________________________________________
Bakvisman en mister snorpot zijn togetheeeeeer YAAAAY *-*
Ik wil jullie wattpatterties bedanken al die comments elke keer, jullie zijn gek!

Als bedankje een lekkere vroege update. Mede omdat deze al heel snel af was en jullie soms echt weken moeten wakker.. Eh,, en nee dit is nog niet het einde ^^ BUT THANK YOU ALL voor het lezen en voten en commeten en.. Nouja, jullie zijn gewoon geweldig.

Zie jullie bij de volgende update. Daar zul je meer lezen over Carlos zijn vader die de boogiewoogie doet.