Ken je dat moment dat je verbrand bent en je de eerste keer jezelf ziet met het "nieuwe" gezicht.

Zo niet.

Lucky you.

"Heftig," zeg ik eerlijk wanneer ik in de spiegel kijk. Het verband is er vijf minuten geleden vanaf gehaald en mijn linkerhelft is.. Verbrand. Het heeft alle kleuren van de regenboog en ik voel me meer homo dan ooit. Paars, blauw, oranje, rood en zelfs een beetje zwart zit erop. "Het trekt bij," zegt de dokter. "De kleuren trekken weg, maar dat heeft tijd nodig." vertelt hij me.

Goh, ik was al bang dat ik mijn hele leven erbij zou lopen als de Duitse vlag.

Maar dat is al een zorg minder.

"We verbinden je gezicht," gaat de oude man verder. "Er zit een zalf in wat je gezicht zal verzachten. Morgen moet het verband af en zul je je moeten insmeren met deze zalf." De man overhandigd met een potje waar ik geeneens de moeite doe om de naam vanaf te lezen. Zo belachelijk lang is het. Waarom noemen ze zo'n potje niet gewoon simpel "potje Henkie" in plaats van dit.. Nou om jullie toch details te geven zeg ik dat het een groen potje is met een deksel.

Veel plezier ermee.

Mijn gezicht wordt ingepakt en ik hou nog een kort gesprek met de dokter. Hij is enthousiast over het feit dat mijn gezicht zo snel heelt, en volgens hem heeft het te maken met mijn fanatieke leven en gezonde voeding.

Dat laatste kan hij weglaten want aan de kliekjes in ons huis kan je je afvragen of er geen schimmel op zit.

Maar prima, complimenten voor de kok..

"Je kan vandaag naar huis, meneer van Dale komt je halen." Hij knikt me toe, glimlachend. Zonder besef dat die vent me de dood injaagt. Ik voel mijn hart onder mijn borst kloppen en tegelijkertijd mijn gezicht vanuit het niks jeuken.

Me pa komt me halen..

Ik wil die oude vent vragen of hij alvast een kamer in het ziekenhuis vrij houdt, maar hij verdwijnt weer als sneeuw voor de zon. Mijn handen trillen en ik voel hoe mijn lippen droog worden. Shit.. Me pa komt me halen en ik ben zo niet klaar voor dit moment.

"Hey!" Als ramp tot overmaat komt bakvissenjongen Dave binnen zetten. Jawel hoor. Als er iemand alle ellende compleet wilt maken heb je Dave nodig.

Ik voel hoe mijn vuisten zich ballen. Damn.. Hij ziet er zo goed uit.

Dave heeft opnieuw een strak zittend shirt aan en een korte gymbroek. Zijn haren zitten woest door elkaar, ik wil het bijna beschrijven als woest aantrekkelijk maar dan ga je haast denken dat ik lief Ben. En nee, mijn kwaadaardige deel is er niet vanaf verbrand van het frituurvet. Leuk kookfeestje was dat trouwens..

"Wat ben je aan het doen?" Dave trekt zijn donkere wenkbrauw op waardoor er een rimpel op zijn voorhoofd verschijnt. "Man, ik hoor je hijgen."

"Ja joh," ik probeer mezelf te kalmeren. Ook is begrijp dat er iets in mijn lichaam gebeurt waardoor ik zo reageer. 'Vertel me nog meer dingen die ik niet weet."

"Je ziet er goed uit," hij knipoogt naar me voor hij bij me komt zitten.

"Ga zo door en jij hebt vanavond nog een overnachting in dit hotel," Grom ik.

Dave grinnikt zacht. Pakt mijn gezicht beet tussen beide handen en trekt me lichtelijk naar zijn gezicht toe. Ik voel zijn ademhaling en tegelijkertijd mijn handen zweten. Zijn donkere ogen kijken recht in de mijne en ik zie hoe hij grijnst. "Zó sexy," zijn stem is hees en heel laag tijdens het uitspreken van die twee woorden.

Ik slik.

En hoop vervolgens te stikken in mijn eigen spuug.

"Ik heb je gewaarschuwd," piep ik.

"Spannend," Dave buigt naar me toe en bijt even op zijn onderlip. Onbewust haal ik diep adem wanneer ik naar hem kijk. Shit man.. "Vertel me nog meer spannende dingen," terwijl hij dat zegt krijgt hij meer sprankels in zijn ogen en buigt hij zich over me heen. Het overvalt me volledig wanneer er een jongen, wie ik altijd zo diep en innig heb gehaat, op mijn lichaam zit. Dave buigt zich naar me toe en ik merk dat bijna onze neuzen raken. Er borrelt iets in me en ik weet niet of dit onbekende gevoel ook woede is, maar tegelijkertijd ben ik ook kwaad.

Wat denkt hij wel niet, ik onderop?!

"Ga van me af," snauw ik. Mijn vuisten komen dreigend voor zijn gezicht. Ookal weet ik dat ik hem niet ga slaan... Ik kan het niet!

"Of anders?" Dave pakt mijn polsen beet en duwt ze boven mijn hoofd neer. Mijn hart mist een beat wanneer hij naar me toe buigt en zijn lippen de mijne raken. Kleine schokjes schieten door me heen en ik merk hoe goed het voelt. Ik kan het niet laten om te zuchten.

Dave glimlacht tegen mijn lippen aan, duidelijk tevreden met mijn reactie.

Ik haat hem.

Hij zoent me en hij streelt mijn handen. Via mijn handen glijden zijn handen naar mijn armen. En vanaf daar door mijn haar.

Het voelt zo verschrikkelijk goed dat ik alles vergeet. Mijn armen sla ik om zijn schouders heen en mijn benen krullen lichtelijk omhoog. Zijn lippen strelen de mijne en ik kan niet anders dan breed grijnzen en beschuldigd genieten van het gevoel wat door mijn lichaam stroomt.

Voorzichtig glijdt mijn hand do- "Gadverdamme!"

Dave schiet overeind en dit keer ben ik half in coma door mijn vaders geschreeuw.

Zijn ogen staan letterlijk ik vuur wanneer hij ons bekijkt. "Gatver, dat dit kan gebeuren." Gorgelt hij op.

"Het is jouw schuld dat ik er zo uit zie," kaats ik terug. Natuurlijk weet ik dat het hier niet over gaat, maar wat boeit mij dat nu.

"Was dit nog niet genoeg?" Sist mijn vader wanneer hij op ons afstapt. Hij richt zich eerst op Dave, die zijn wenkbrauwen lichtelijk gefronst heeft. Dan kijkt hij mij aan. Met zijn ijzerige ogen zoals altijd. "Wat wil je, Carlos?! Hoe vaak.." Zijn handen vormen zich in vuisten. "Hoe vaak ga je me nog belachelijk maken tegenover iedereen!"

Ik merk dat hij moeite doet. Hij wilt me slaan. Hoogstwaarschijnlijk nog uit het raam mieteren ook. Maar in plaats daarvan is hij Dave aan het inpalmen met zijn toneelstuk.

Gelukkig valt Dave op verminkte mensen.

Oh.. En woeste mensen.. Jongens, we hebben een probleem want mijn vader is plotseling een goede concurrentie geworden.

"Je gaat mee naar huis!" Mijn vader stapt op me af en grijpt mijn arm beet. Ik word overeind getrokken en voel hoe mijn hele lichaam zich aanspant van een soort angst.

"Dit duurt me te lang, laat hem los." Matchoman Dave komt er droog tussen in staan.

"Ga weg man," snauwt mijn vader hem af. Hij laat mijn arm niet los.

Dave legt zijn arm op die van mijn vader. Zijn gezichtsuitdrukking is koud en ik voel me.. Als ik nu mijn arm op die van Dave leg zijn we een driehoek...

Hij duwt mijn vader. Of spermadonor. Me vader stapt naar achteren, duidelijk niet blij met daves actie.

"Wat moet je?!" snauwt hij. Nog geen twee seconden later begint hij met zijn vuisten te meppen en zie ik toch echt voor me hoe bakvissenman met mijn spermadonor staat te vechten. En ik weet niet eens of ik hiervan geniet of dat dit..

"Ik Neem Carlos mee." Dave duwt mijn vader tegen de muur aan. Ik zie door zijn shirt heen hoe zijn spieren zich aanspannen, en damn.. Hij heeft spieren. Mijn vader probeert zich los te wringen, maar dat lukt niet.

Oh Lord.. Dit is zo genant.. Wat als de dokter nu binnen komt?

"Carlos," Dave draait zich om en houdt mijn vader nog stevig in zijn grip. Het lijkt een soort paringsdans, maar daar wil ik liever niet over nadenken op dit moment.. Stel je voor, Dave en mijn vader strelend op bed en... O MAN.. STOP!

Het frituurvet stijgt echt naar mijn hoofd..

"Ga naar mijn auto."

"Ne-" "Nu!" Oké!

Dus daar loop ik. Ik heb vandaag de meest bizzare dag van mijn leven en raar genoeg voelt het goed.. Het voelt goed om Dave gezoend te hebben zonder me aangevallen te voelen.. Ik heb nooit gedacht dat ik me opgelucht zou voelen dat iemand me zo zou behandelen, ik had gedacht dat niemand me zou kunnen aanraken zonder dat ik in paniek zou schieten. Maar beter dan dit kan het niet.. En als klap op de vuurpijl vloert hij mijn vader.

Nou, dan weet je dat het liefde is..

.. Zei ik nou liefde.

Ik schud mijn hoofd wild wanneer ik Dave zijn auto instap. Ik geloof nog altijd niet in liefde.. Waarom zou ik zelfs nog in Dave geloven. Toen ik hem vertelde dat ik hem leuk vond, werd ik meteen onderuit geschopt. En ik heb er spijt van ook. Hoe kon ik ooit iemand vertellen, en vooral bakvissenman, dat ik hem leuk vond. Het heeft me in ieder geval een beeld gegeven dat Dave.. Niet bij mij hoort. Hij hoort bij de rest van de bakvissen. En niemand hoort bij mij. Hoe graag ik het zou willen.

Mijn benen trek ik op bij die gedachten. Dave hoort niet bij mij, dat is duidelijk. Zelfs al zou hij me leuk vinden, en ik hem, het kan niet. Dave zou uiteindelijk nooit honderd procent voor me kiezen. Hij zou vast en zeker altijd voor zichzelf kiezen en zijn roem. Dat is een soort karaktereigenschap van de bakvissensoort.

Vissen en hun manier van leven..

Ik schrik op als de deur open schiet en Dave instapt. Hij heeft weer een blauw oog.

"Leuk oog." Mompel ik, afvragend wat mijn vader hem heeft aangedaan.

Dave kijkt even naar mij. Dit keer is zijn rechteroog de klos geweest. Hij is rood en donker van kleur. Apart hè, dat ze het eigenlijk een blauw oog noemen. "Lekker bekkie," Hij knipoogt met zijn goede oog en start vervolgens de auto.

Ik voel me raar genoeg warm worden. En geïrriteerd.

We rijden de parkeerplaats af richting de snelweg. Dave heeft zijn ogen geconcentreerd op de weg en zijn handen geklemd aan het stuur. "Waarom zei je niks?"

"Zei wat?" Ik trek mijn wenkbrauwen op. Niet dat het veel effect heeft want ze zitten namelijk onder het verband.

"Dat je mishandeld werd." Hij richt zijn ogen even kort op mij. Nu pas zie ik hoe bezorgd hij is..

"Waarom zou ik?" Ik ga rechtop zitten en verbreek zolang het kan het oogcontact niet. Gelukkig is Dave verstandig en geeft hij het spelletje staren snel op, anders komen er ongelukkig. "Aan wie zou ik het moeten zeggen, mijn vrienden zeker?" Ik grijns. "Of de docenten.. Oh, wat dacht je aan jou?"

"Stop met spotten. Je had het moeten zeggen." Dave zijn stem wordt lager en ik voel een hand op mijn been. "Ik weet.. Niet," gaat hij verder. "Wat je allemaal hebt meegemaakt. Alleen de rode draad; je wordt mishandeld zowel thuis als op school."

Nou applaus voor hem.

"Als het kon gaf ik je een staande ovatie."

"Je bent zo sarcastisch maar dat gaat je nu niet helpen. Man, wat zou jij je klote hebben gevoeld. En nu nog steeds." Hij kijkt opnieuw naar me en elke keer wanneer hij dat doet, komen de woorden harder aan. "Verdomme man, natuurlijk heb ik me klote gevoeld in al die jaren. Maar wat verwacht je nu, dat ik eventjes gezellig kom uithuilen bij ome Dave? Ik dacht het niet," breng ik uit. "Je kan praten wat je wilt maar verder dan dit komen we niet."

"Ik breek je wel een keer, en dan mag je uithuilen bij ome Dave. Afgesproken?"

Ik sla mijn armen over elkaar en draai me wat om. "Je zet me thuis af."

Dave lacht spottend en ik voel een zacht kneepje in mijn knie. "Zoals ik laatst al zei, ik blijf bij je en laat je niet alleen. Vooral niet bij al die mensen bij je thuis." Hij streelt vervolgens naar mijn hand toe en knijpt er een paar seconden in. "Belooft, vanaf nu zorg ik voor je. En ga je eens meemaken hoe het is om normaal te leven. Niemand komt meer aan jou."

"Psychopaat," ik draai mijn ogen. "Verwacht maar niet dat we iets hebben hoor."

Dave knikt. 'Verwacht maar niet dat dat zo blijft." Hij blijft daarna stil. Mijn tanden duwen zich in mijn lip en ik haat mezelf voor het niet kunnen terugvinden van de juiste woorden om Dave naar beneden te kunnen halen. En dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ik weet dat er dingen veranderen, ook al vecht ik ertegen. Maar ik weet ook dat ik niet voor de volle honderd procent Dave kan vertrouwen, wie weet komt hij straks met Dylan aanzetten en pakt hij die op de bek.

Nee, ik geef mezelf niet opnieuw bloot. In elkaar geslagen worden door mensen is één ding. Je gevoelens tonen en dan onderuit worden gehaald is iets compleet anders.

"Kom," ik merk dat we bij Dave zijn huis zijn aangekomen. "Blijven we hier?" Mijn stem klinkt schor. Dave knikt. "Ze vinden je hier geweldig." Hij stapt de auto uit en ik volg zijn voorbeeld, ook al wil ik hier niet zijn. Wat moeten die mensen wel niet denken?!

Dave loopt het tuinpad op en nog geen twee seconden later vliegt de deur open en stormt Maria, de moeder van Dave, recht op me af. Ze omhelst me en vertelt me hoe blij ze is om me te zien. Ze klinkt eerlijk en oprecht en vervolgens neemt ze me mee naar binnen. "David vertelde me dat je niet zo goed tegen kleine ruimtes kunt," ze fronst haar wenkbrauwen. "Dus we hebben Daniel zijn kamer voor je klaar gemaakt. Hij is toch door de week weinig thuis."

Wacht.. Ik wil Maria vertellen dat het lief is van hun, maar ik hun niet van last wil zijn. Iets waar Maria niks van wil horen. En iets vertelt me dan ook dat ze weet wat ik heb meegemaakt en dat ze me niet thuis wil hebben.

"David, laat hem even zien waar hij slaapt." Zegt ze haastig als er een kindergescheeuw vanuit de woonkamer klinkt. Dave knikt en loopt voor me uit de trap op. Man.. ik heb nu uitzicht op bepaalde dingen.

Dave gaat bij de eerste kamer rechts en ik loop hem achterna. Het is niet veel groter dan Dave zijn kamer, maar ik kon ook niet verwachten dat het zo groot als mijn kamer kon zijn, aangezien mijn kamer groter lijkt dan heel de bovenverdieping. Maar het is te doen. Het raam staat open en de muren zijn rustig wit. Het geeft me een fris gevoel zonder dat ik me benauwd of opgesloten voel. "Nice," ik stap naar het bed en voel een hele last van mijn schouders vallen. Op een één of andere manier was ik bang dat als ik uit het ziekenhuis zou komen, ik weer op de grond zou liggen. Of in de goot. Maar vannacht lig ik weer warm in bed.

"David.. Ik kan hier niet bl-" Dave duwt zijn hand op mijn mond. "Je kunt hier wel blijven. Mijn moeder gaat zich echt verdrietig voelen als je hem pleit." Zijn hand verdwijnt van mijn mond. "Je blijft hier, oké?"

Ik snap dat er niks tegen in te brengen is en plof op het bed.. Man.. Dit voelt zo goed.

"Morgen kan het verband eraf," informeer ik Dave die naast me is komen zitten. Dave grijnst. "En dan zal ik je wel even insmeren met je zalf." Hij knipoogt naar me en buigt vervolgens naar me toe. Opnieuw kriebelt een warm gevoel bij me op. Damn, ik haat mezelf.

"Dus, wat is het nu met ons?" Zijn gezicht is dichtbij de mijne en ik zie hoe hij zijn mondhoeken omhoog krult.

"Jij kiest," ik kijk hem recht aan. Ik laat me niet meer bespelen.. En al helemaal niet door hem. "Je honkbal gedoe of ik."

Het blijft even stil. Wanneer Dave niet terug antwoord begrijp ik dat hij weet dat ik dit meen. Geen stomme spelletjes meer. Hij kan kiezen tussen dat stomme balspel of ik. En ik weet dat het stom is. Als Dave mij vroeg om te kiezen tussen dansen of hem, was mijn keuze snel gemaakt. Maar dit is geen keuze tussen dansen of hem. Dit is zijn keuze voor die klotegroep of mij. En daar kan hij het mee doen.

Dave buigt zich dichter naar me toe en opnieuw wrijven zijn lippen over de mijne heen. Zijn adem tintelt op mijn huid en ik voel hoe hij glimlacht. "Ik ga trainen," dan staat hij op en loopt hij de kamer uit.

____________________________________________________________________________________
En.. Nu..?