Het is stil aan de keukentafel, ondanks mijn ouders, Rachel en Dylan aanwezig zijn.

Het enige wat ik hoor is het tikken van bestek op het bord.

"Dat was weer goed eten," bekroont mijn moeder zichzelf. Mijn vader kijkt der kort aan wanneer hij zijn laatste stuk kip opeet. Ik geloof haar best. De kip, sla en gekruide aardappelen met allerlei sausjes roken niet verkeerd.

Damn. En dan heb je mij. Aan de spruitjes en droge aardappelen.

"Over eten gesproken, Dave blijft morgen eten."

Drie keer raden wie er morgen niet mee eet.

Voor de duidelijk steek ik wel een hand op.

"Alles in orde voor zaterdag?" Mijn vader heft zijn schouders wanneer hij tegen Dylan spreekt. Mijn broer haalt onverschillig zijn schouders op. "Ik ben de beste. Dus dat komt goed."

Ik kan het niet laten om te grijnzen. Mijn broer is slecht, wie weet nog slechter dan ik ben. En dan weet je hoe slecht het mag zijn. Dylan kan er geen reet van, honkballen. Net zo min als Rachel aantrekkelijk kan zijn. Geen wonder dat ze alleen maar bakvissen aantrekt.

Ondanks de ruwe gedachte krijg ik er buikpijn van. Wat heeft Rachel wat ik niet heb?

Prima. Niet lastig te antwoorden. Een rotkop, mensen om haar heen en een vrouwelijk geslachtsdeel. Het is maar net wat je aantrekkelijk vindt.

"En jij bent er ook, zaterdag." Ik merk aan de norse toon dat mijn vader tegen mij spreekt.

Het liefst had ik geprotesteerd. Maar dan wordt ik vast opnieuw genegeerd, net als Dave deed. Gadverdamme.. Dave.. Waarom denk ik aan hem. Ik wil niet meer aan hem denken en aan vanmiddag. Hoe hij me negeerde terwijl ik voor het eerst mezelf bloot had gelegd. Het voelde goed om eindelijk los te komen, maar drie seconden later voelde het ook meteen als een ondergang.

Het enige wat hij deed was spelletjes spelen. Laffe spelletjes. Met mensen hun gevoelens kloten is zwak. Heel zwak en laag.

"Ja," Rachel fronst haar wenkbrauwen. "Wil je hem er zaterdag wel bij hebben?"

Ik richt mijn ogen op mijn zus. Liever gezegd bloedverwant want zus klinkt teveel belovend. Ze heeft dezelfde rare blik in haar ogen als vanochtend bij school en ik zet me scherp.

"Omdat hij een flikker is."

"Rachel!" Mijn moeders stem schiet omhoog. Het verbaast me dat ze zo reageert. Mijn vader zijn blik verhard en ik zie zijn ogen mijn kant uitpriemen. "Is dat zo?" Zijn ademhaling klinkt hoorbaar en ik zie hoe hij het bestek loslaat.

Mijn mond wordt droog en ik voel me licht in mijn hoofd worden. "Nee," haal ik uit. Het klinkt kalm en rustig, de woorden, het klinkt als alles dat ik niet ben.

"Jawel!" Rachel haar handen schieten op tafel. Het geeft een harde klap. "Hij stond zijn liefde te betuigen aan Dave." Mijn hart schiet op hol. Ik had gehoopt dat ze het niet hard gehoord. Dus toch. "En niet alleen om mij voor gek te zetten of om hem af te pakken," dramt ze verder. Ze lacht spottend. "Alsof hij kan. Nee, ook omdat hij het meende. Carlos is een vieze gore homo."

Ik duw mijn tanden op elkaar. "Ik ben geen vieze gore homo." Sis ik tussen mijn lippen door. Het bloed begint te koken en mijn handen klemmen zich om mijn mes en vork. Man.. Ik had haar zo graag nu tussen mijn handen willen hebben.

Mijn vader heeft zijn ogen op me gericht.

Ik voel me woest.

"Het maakt me niks uit wat je bent. Maar mijn zoon ben je niet meer." Wanneer hij die woorden uitspreekt, met kalmte in zijn stem, voel ik me raar genoeg opgelucht. Hij is klaar met mij? "Maar zaterdag ben je aanwezig, anders vind ik je." Hij zoekt oogcontact met mij, wat snel gevonden is. "En ik breek je. Al je botten in je lichaam. Want weet je wat ze in mijn tijd met homo's deden?" Gaat hij verder, zijn donkere ogen lijken zwarter dan ooit. Het opgeluchte gevoel maakt weer plaatst voor angst. Want dit klinkt alles dan goed. "We verbrandde ze."

"Gaan we Carlos verbranden?" Dylan zijn stem wordt opgewekt en wanneer mijn vader opstaat merk ik mijn ademhaling op. Opgejaagd en snel. Mijn handen trillen. Is dit normaal? Is dit wat er gaat gebeuren?

"Ja," bevestigd mijn vader zijn vraag.

En daarbij ook de mijne.

Dave pov

"Zullen we even langs mijn huis?" Rachel heeft zich naast me gevestigd. Haar ogen zijn constant gericht op haar mobieltje. "Ik wil nog even douchen voor we gaan uit eten."

"Prima," ik rij de parkeerplaats af richting haar huis. Het maakt me niet uit wat ze wilt, als deze avond maar opschiet. Om de een of andere reden heb ik totaal geen zin om met haar te eten en is mijn eerste gedachte over Rachel compleet bijgesteld.

Ze is me iets teveel.. Sloerie.

"Is Carlos thuis?" Ik richt mijn ogen kort op Rachel die zich niet verroert. Ik vraag me af waar hij is. Sinds gisteren heb ik hem niet gezien.

"David, ik vind je leuk." Carlos had zijn wenkbrauwen diep gefronst en ik zacht hoe hij zijn handen tot vuisten gebald had toen hij die woorden uitsprak. Daarna werden zijn ogen groter alsof hij doorhad wat hij had gezegd. Het maakte me heel warm van binnen tegelijkertijd ook bang. Want wat betekende die woorden nu voor Carlos? Speelde hij een spelletje met me? Ik wist het niet. Carlos zag er hopeloos uit wanneer ik Rachel beet had gepakt om haar middel. Ik kan het niet uit me geheugen schiften maar ik kreeg er kriebels van. Carlos Dales, iemand die je de bek zou snoeren om van alles en nog wat, toonde gevoelens. Ik denk dat mijn hart een slag miste.

"Rachel," probeer ik opnieuw. Dit keer dwingender.

"Wat," haar stem schiet geïrriteerd omhoog.

"Waar Carlos is," ik richt me opzij en verhef mijn stem. Rachel schrikt duidelijk want voor het eerst sinds ze in me auto zit maakt ze oogcontact. "Sorry, ik kreeg nogal een raar bericht te lezen." verontschuldigd ze zich. "Maar Carlos is thuis, waarom?"

"Omdat hij er vandaag niet was," ga ik verder.

"Hij voelde zich ziek." Ze richt zich weer op haar mobiel wanneer ze het non nonchalant vertelt.

Ziek huh? Carlos is nog nooit ziek geweest sinds ik weet. Altijd was hij op school. Weer of geen weer, in elkaar geslagen of kotsend. Carlos was er.

Misschien is het mijn schuld waarom hij er niet is.

Best een goed idee dat Rachel moet douchen, ze is een meid en dat gaat uren duren. Voornamelijk met haar gezicht, die zit namelijk onder het plamuur. Ik krijg genoeg tijd om Carlos even een kort bezoekje te brengen.

Ziekenbezoek.. Klinkt niet slecht. Zelfs een beetje aardig van mezelf.

Ik stap meteen uit bij haar huis en marcheer het pad op. Rachel is sloom maar dat boeit niet, zolang ze straks maar alle tijd neemt vind ik het best.

Ik had verwacht dat ze veel op Carlos zou lijken maar dat valt tegen. Carlos is direct, heeft geweldige opmerkingen maar lijkt heel bewust te zijn van alles om zich heen. Rachel niet, die doet overduidelijk wat ze zelf wilt zonder enige respect voor mensen om haar heen of haarzelf. Zo heb ik al bijna tig keer haar borsten verwonderd omdat ze haar shirtje omlaag blijft trekken.

"Wil je op mij kamer wachten?" Rachel kijkt me voor de tweede keer aan voor we de trap oplopen.

"Nee," dan loop ik Carlos mis. Hij ligt vast beneden op de bank voor de televisie. Wat heb ik er dan aan om boven op die kamer van haar te zijn. Ik word nog kleurenblind van al het paars en roze om me heen.

"Waar dan?" Rachel draait zich fronsend om.

"Ik wil wat drinken," ik begin zelf ook te fronsen om mijn antwoord. Lekker direct Dave..

Rachel loopt de trap af en gaat voor me uit de keuken in. Allemachtig man.. Hier kan je wel duizend mensen voeden.

"Hallo," klinkt het voor me. Ik schrik me dood wanneer een vrouw op haar knieën op de grond zit. Vlak voor me.. Dit geeft me rare gedachtes.

"Hallo?"

"Sorry," begint de vrouw. Ik herkende haar bijna niet zonder haar idiote knot maar het moet Rachels moeder voorstellen. "We hebben frituurvet op de vloer gekregen."

Ik frons mijn wenkbrauwen terwijl ik om haar heen loop. Een rare plek om frituurvet op de grond te hebben, vooral omdat daar geen frituurpan staat of überhaupt een plek is voor een frituurpan.

Vreemde rijke mensen..

"Hier," Rachel overhandigd me een glas water. Uh.. Bedankt?

Ik moet als een idioot hebben gekeken want Rachel had haar ogen lopen draaien. Ze heeft hazelbruine ogen. Ze zijn mooi, maar die van Carlos lijken net iets mysterieuzer en..

Oh man.. Carlos. Ja.

"Je wilde drinken," herinnerde ze me. Ik knik, loop richting een open ruimte en kom de woonkamer in.

Het moet er vast idioot uitzien, iemand die zomaar de rest van het huis komt bewonderen maar dat boeit niet. Ik wil Carlos zien en weten hoe het met hem gaat. Ik voel me bezorgd.

"Mooie woonkamer hè?" Klinkt de stem van die gestoorde moeder achter me.

Ja prachtig..

Ik loop naar de bank toe en zie geen Carlos.

Damn.

"Oké," ik draai me om. "Op naar je kamer."

Rachel fronst naar me en loopt voor me uit door het doolhofhuis richting de trap. We lopen langs de lijsten met foto's en het blijft me opvallen dat Dylan op geen elke jongere foto te zien valt. Pas op de oudere foto's zie ik meer Dylans gezicht maar valt Carlos weer nergens te zien. Het is vreemd.. misschien iets voor rijkere mensen. Mijn moeder moest perse elk kind op de foto hebben, moet je nagaan hoeveel ellende dat moet voorstellen met zo'n groot gezin als die van ons.

"Oké," Rachel loopt voor me uit naar haar kamer toe. Ik krijg spontaan koppijn wanneer ik in het roze domein sta. Dit geeft me echt het gevoel dat ik geen homoseksueel ben.

"Ik ben douchen." Rachel loopt de slaapkamer uit en ik begin mij zoektocht. Ik wacht tot ze weg is en dan sluipt ik richting de slaapkamer die Rachel me had laten zien.

Ik klop niet aan, want dat is onzin. Carlos stuurt me hoe dan ook weg, terwijl ik eigenlijk wat heb bij te leggen.

Ik schop de deur open en grijns wanneer hij open springt in de slaapkamer zelf. Meteen krijg ik een verassing.

"Wat moet je." Dylan kijkt geïrriteerd op van bed. Zijn donkere haren zitten door de war en hij heeft een controller in zijn handen. Ik mag Dylan niet zo, hij heeft een imago van stront en daarnaast brengt hij ons honkbalteam omlaag.

"Dit is Carlos zijn kamer toch." Ik trek mijn wenkbrauwen verveeld op. "Waar is ie?"

"Carlos?" Op Dylans gezicht verschijnt een brede grijns voor hij antwoord geeft. "De kamer hiernaast. Die is van Carlos."

Hiernaast?

Ik weet zeker dat dit de kamer was die Rachel me had laten zien. Ik zet een stap terug en richt me ogen nog op de kamer. Geen Carlos. Enkel en alleen Dylan. Hij heeft wat weg van zijn moeder, hij is net zo vreemd. Rachel daarnaast ook.

"Deur dicht." beveelt Dylan me sloom

De deur trek ik dit en het geeft een harde knal. Gevolgd door een echo.

Ik loop naar de deur naast die van Dylan, opnieuw klop ik niet aan maar trek ik de deur open. Dit keer ben ik opnieuw verrast maar met een leeg gevoel en net als het gevoel in mijn lichaam, is de kamer ook leeg, met Carlos.

Het verbaast me wat ik zie. En tegelijkertijd verbaast het me niet. De kamer is kleurloos. Er is geen behang of vloer. Er is geen fatsoenlijk bed en het enige meubelstuk wat in de gigantische kamer staat is een kast.

Carlos ligt in het midden, op een matras. Zijn rug ligt naar me toe en ik voel nu pas hoe ik binnentreedt. Ik me voorop heb gesteld en mezelf zijn kamer heb in gebombadeerd. Het voelt zelfs vochtig en koud. Ik kan niet eens geloven dat dit kamertje een onderdeel is van dit huis. En zo voelt het ook bij Carlos.

Ik geloof niet dat hij onderdeel is van deze mensen.

Ik stap naar binnen, sluit de deur achter me en loop dan naar het slapende lichaam toe. Pas wanneer ik bij hem sta word ik draaierig. Het wordt ligt in mijn hoofd en even zet ik een stap achteruit. Man.. Dit kan niet.. Voorzichtig doe ik een stap naar voren om hem niet wakker te maken.

Ik slik en doe moeite om niet naar adem te happen en tegelijkertijd te kokhalzen om wat ik zie. De woede kruipt bij me omhoog en ik zak door mijn knieën heen, naast Carlos. Mijn vingers gaan over zijn hals heen. Hij voelt warm, heel warm. Ik zie hoe zijn ogen zich openen, Ondanks het dik geworden huid.

"Carlos?"

Hij schiet overeind en twee paar handen duwen me aan de kant. Ik zak achterover op mijn achterwerk op de koude vloer. Mijn ogen zijn nog altijd gerucht op zijn gezicht.

Het linkerdeel van Carlos zijn gezicht is verbrand.