Carlos pov.

Na een nacht wakker te hebben gelegen en gepiekert te hebben, ben ik eruit. Ik heb liggen malen over Dave. Waarom voel ik me anders als hij dicht bij me is, en waarom maak ik mezelf minder druk wanneer ik bij Dave weg kom?

Zoals laatst bij mijn vader. Zaterdag mag ik niet dansen. Normaal zou ik woest zijn en had ik het er niet bij gelaten. Maar nu voel ik me rustig. Het is niet heel erg. Dan kan ik kijk hoe Dave speelt en misschien heb ik dezelfde avond nog wat te doen.

Maar daarbij.. Waarom zou ik verwachten dat Dave me uitnodigt?

Het feit dat Dave zich niet schaamt dat ik aan zijn zijde loopt zegt genoeg. Hij nam me al eerder mee uit, dus dat maakt mijn kans groter.

Groter dan die van Rachel.

En om de kans volledig te vergroten ga ik hem vandaag vragen of hij iets met mij wilt gaan doen. Samen ergens eten of uitgaan. Puur om te kijken of ik mezelf echt zo goed voel als ik denk dat ik me voel bij Dave. Ik ben niet gewend om contact te leggen. Laat staan om te weten hoe het is om verliefd te zijn. Daarom ga ik hem vragen. Ik wil weten hoe ik erop reageer, maar tegelijkertijd wil ik ook weten hoe Dave erop ingaat.

Alhoewel. Ook dat antwoord lijkt me duidelijk. Dat hele joch stalkt me dagelijks.

Ik loop het plein op. Voor het eerst kijk ik naar een schooldag uit. Dave zie ik meteen bij gym, dus contact zoeken hoeft geen probleem te zijn.

Ik neem mijn danskleding mee. Mijn gymkleding ligt nog bij Dave, maar die kan ik makkelijk van de week ophalen. Ik loop naar de kleedkamers. Dave is al aanwezig, samen met twee andere mensen die ik niet ken. Ze zullen wel van het honkbalteam zijn want ze zien er allerdrie bezweet uit.

"David," ik negeer de andere twee jongens.

Dave kijkt op en ik zie hoe zijn mondhoeken omlaag trekken. Blijkbaar vindt hij het nog steeds niet leuk om zijn naam te horen. Hij went er maar mooi aan.

"Ka-" "Ik heb geen tijd om te praten nu." Onderbreekt hij me bot. Dan draait hij zijn rug naar me toe en richt hij op de twee andere personen.

Wacht..

Wat?

'Ik heb geen tijd om te praten nu," zeg ik hem na met een zijkstem. Dit is echt een primeur. Dave die niet meer met me wilt praten. Nog even en meneer stalkt mij ook niet meer.

Liever denk ik daar niet overna, want ik begin net aan alles te wennen.

Nu ben ik niet aan het toegeven dat ik Dave leuk vind, maar misschien het feit dat er iemand met me praat en normaal tegen me doet, waardeer ik. Daar kan ik wel aan wennen.

Dave geeft geen acht op me. Ik draai me om, leg mijn tas op de grond neer en begin mezelf om te kleden. Of vind ik het hem wel leuk? Allemachtig.. Wat is er mis met me.

Als ik in mijn gymkleren sta zie ik dat er meer mensen de kleedkamer zijn binnengekomen om zich om te kleden. Het is onprettig. Nu er meer mensen zijn in een kleinere kamer voel ik mezelf misselijk en besuuds worden.

Ik loop langs de mensen heen naar buiten toe. Het is donker weer en ik zie dat Dave en zijn vrienden ook buiten staan.

Eens zien of meneer nu wel tijd voor me heeft.

"David," ik loop op het groepje af. Dave kijkt niet bepaald blij, maar dat boeit me niet. Ik blijf hem mooi David noemen, of hij dat wilt of niet. Dave wilt zijn mond open doen maar ik mep mijn hand ervoor. "En nu laat je me uitpraten."

Dave pakt mijn hand beet en duwt hem naast mijn lichaam. "Luister Carlos, we zijn klaar met praten. Zorg er eerst maar voor dat je jezelf onder controle hebt voor je je mond open trekt tegen mij. Of de rest van je familieleden."

Waar gaat dit in hemelsnaam over?!

Ik kan niks zeggen. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen. Dave draait zich simpel om en ik duw mijn kaken op elkaar.

Prima, als hij niet gezien wilt worden met mij dan toch lekker niet. Ik wil ook helemaal niet gezien worden met hem. Gadverdamme, daar moet ik niet eens aan denken. Waarom probeer ik het ook? Alsof ik iets van Dave af wil weten. Helemaal niet zelfs. Dus waarom doe ik ook moeite.

Ik slik mijn gedachtes in wanneer Dave voor me langs loopt. Hij ziet er goed uit vandaag. Zijn haren zitten weer in model, zijn shirt zit strakker dan ooit tevoren en op een één of andere manier laat het zijn spieren heel goed zien. Een beetje te goed.

De gymles start en het verloopt zoals gewoonlijk. Alhoewel, bijna als gewoonlijk. De coach scheldt, Marc slaat me duizenden malen onderuit en Dave geeft geen aandacht aan me. Dat laatste blijft bij me steken. Want waarom ook niet. Zie ik een keer niet tegen school op, weet Dave me weer onderuit te halen. Geweldig. De liefde zeker.

Holy shit. Ik bedoel hierbij niet dat het onze liefde is.

Dave en ik.. Liefde? Laat me niet lachen. Oké, en kotsen.

In de kleedkamers bedenk ik dat het misschien beter is om met Dave te praten wanneer er geen mensen bij hem zijn. Prima, Dave heeft een bakvissenreputatie om overeind te houden. Daar hoor ik niet bij. Helemaal perfect, ik wil er niet eens bijhoren.

Ik laat mezelf op een bankje zakken in de kleedkamers. Langzaam maar zeker loopt het leeg. Maar Dave is nergens te bekennen. Ik heb hem ook niet weg zien gaan, maar hij is ook niet binnen geweest. Zijn tas ligt op de grond en de nikeschoenen liggen ernaast. Het zijn heldere witte gympen. Ik vraag me af hoe hij ze zo schoon houdt, maar tegelijkertijd weet ik ook niet beter. Mijn schoenen van twee tientjes zijn al bijna drie jaar oud.

Na tien minuten is Dave er nog steeds niet. Het knaagt aan me. Waarom is Dave er niet? Is hij me echt aan het ontlopen?

Ik bijt op mijn onderlip. Mijn lichaam duw ik van het houten object af. Ik loop door de nauwe gang heen naar de uitgang, waar ik het antwoord vind. Op het veld zie ik Dave staan. Niet Dave alleen, ook Dylan, Mike en nog enkele andere honkbalspelers. Dave ziet er duidelijk gestresst uit. Hij heeft zweetdruppels op zijn gezicht en zijn mond staat in een spleet. Overduidelijk een houding die ik niet gewend ben van hem.

"Jullie kunnen gaan, en het moet beter morgen." De coach schreeuwt nog een paar keer voor er beweging in het team komt. Ze lopen naar de kleedkamers.

"David," begint ik opnieuw.

Dave kijkt niet op.

Oké, deze vent..

"David," ik pak hem bij zijn arm beet. Dave draait zich naar me toe. "Wat?" Zijn stem klinkt laag. "Ik wil met je praten, heb je dat niet door?" Ik trek mijn wenkbrauw op.

"Ik wil niet met jou praten," bromt hij.

"Waarom niet?" Hij komt teminste niet meer weg. Dan moet hij maar weglopen zonder arm, want die laat ik zeker niet los.

"Omdat ik geen zin meer heb om tegen je te praten." Dave duwt me van zich af, maar ik laat niet los. "Doe normaal," snauw ik. Het begint me te irriteren. Waar slaat dit op?! Dagen loopt hij me achterna, letterlijk mijn kont te likken. Hij heeft het over gevoelens en zijn kleffe handjes zitten overal en vervolgens wilt meneer niet praten.

En wat moet er straks gebeuren? Wereldoverheersing of zo?!

"Ik laat niet los tot ik heb gezegd wat ik wilde zeggen."

Dave kijkt me aan voor hij zijn ogen neerslaat. Er zit hem duidelijk iets dwars maar ik kan niet lezen wat het is. "Oké, zeg het."

"Zullen we vanavond uit?" Ik gooi het eruit voor ik er erg in heb. En geloof me, ik heb er nu echt spijt van. Waarom vraag ik het terwijl ik hem laatst een preek heb gegeven over het uitgaan en geen betekenis hebben. Sjees, ik moet echt opletten op wat ik zeg.

"Nee," Dave zijn antwoord verrast me. Ik probeer hem aan te kijken, maar hij houdt zijn ogen van me af. "Ik heb al iemand anders om iets mee te doen." Dan kijken zijn bruine ogen recht in de mijne. Hij laat een grijns zien. Het is een rare, scheve grijns. "Je dacht toch zeker niet dat ik iets met jou te maken wil hebben?"

Een raar gevoel ontstaat in mijn onderbuik. Waarom zegt hij dat?

"Ik weet niet hoor," zeg ik lichtelijk in de war. "Gisteren leek het haast alsof je me wel wilde nemen en nu dit." Ik trek een wenkbrauw op. Dit is een grapje, zeker? Ik heb netjes voor hem gedanst zoals hij vroeg en nu begint hij een volgend spelletje te openen. Ik ben er zo langzamerhand wel een beetje klaar mee.

"Ik heb al een oogje op iemand anders. Ik ging met je om omdat ik je zielig vond," Dave schudt zijn hoofd. "Ik heb je nooit gemogen." Dan duwt hij me. Ik zet een paar stappen achteruit.

Pardon!?

"Whoa, wat moet dit nu?" Verveeld gooi ik mijn handen in de lucht. Wordt de mensheid gek of zo?!

"Dave!" Mijn zus komt onze kant op gelopen. Normaal gesproken zou ze zich wegscheren wanneer ze mij zou zien, maar nu heeft ze een rare blik in haar ogen. Ik herken die blik maar al te goed; ze is iets van plan.

"Wanneer gaan we vanmiddag iets drinken?" Ze loopt naar Dave toe en laat hem een glimlach zien. Ik zie meteen al dat het een neppe glimlach is, maar bakvissenman daarin tegen moet vast en zeker verblind zijn door haar gebleekte tanden. "Meteen naar drieën?" Stelt hij voor.

Kan ik een teiltje krijgen of moet ik hier spontaan gaan kotsen?!

Rachel knikt en ik zie hoe ze haar korte rok nog iets meer omhoog schuift. Nog een paar milimeter en haar poenanie ligt bijna voor het oprapen.

"David, ik vind je leuk."

De woorden stromen uit mijn mond voordat ik er erg in heb.

Dave slaat een arm om haar middel. Een rare rilling kruipt over mijn lichaam heen wanneer hij dat doet, opnieuw word ik genegeerd. "Ik trakeer," zegt hij vervolgens. Een tevreden glimlach kruipt over mijn zus haar gezicht. "Perfect," ze knikt. "Want ik weet nog wel een leuk tentje." Haar ogen blijven even bij mij steken. Nu pas besef ik me dat ik dingen heb gezegd waar ik echt spijt ga van hebben. Ik heb soort van gezegd dat ik homo ben.

En Rachel weet het.

Ik moet weg. Ik kan dit niet langer aanzien. Hoe dit gebeurt is weet ik niet, maar Dave wilt overduidelijk niks meer van me weten. Ik hoef niet te zien hoe hij straks zijn speeksel deelt met mijn zus. Ik hoop dat ze geniet van mijn overblijfselen!

Ik draai me om en haastig zet ik het op het lopen. Steeds sneller en sneller. En mijn beeld lijkt alleen maar waziger te worden..

Rachel weet het..