Here we Go again!! Zijn er mensen die trouwens Dave echt niet mogen of kunnen we hier spreken van een dictatuur?
__________________________________

Aan het eind van de ochtend heb ik me half om half gehouden aan Daves woorden.

Mijn gezicht is nog in tact, dat wel. Of hoe Dave het verwoorde als lekker bekkie. Maar ik ben geslagen. En niet zo'n beetje ook.

Marc moest zijn agressie kwijt. Gelukkig voor hem, stond ik daar al inspiratieloos te zijn. Hij had tijd. Ik had tijd. We matchen volledig en een knokpartij schoot los.

Oké.. Ik had geen tijd over geboekt speciaal voor het slaan, maar goed. Ik heb mezelf opgeofferd voor alle mensen op de aardbol om een boxbal te zijn. Dus bedank me maar.

De ochtend ging volledig zoals gepland. Niet bij mij overigens, maar door het lot. Ik ben genegeerd in de lessen, heb alleen gegeten, en ben gestompt. Uiteindelijk kreeg ik weer verschillende opmerkingen als varkenskop en loser. Je zou zeggen dat ze na vijf jaar pesten creatief zouden worden. Maar dat mag niet baten.

Daarnaast had ik mijn schooltas niet mee kunnen nemen, waardoor ik vaak uit de lessen verwijderd werd. Die tas ligt namelijk nog bij Dave te rotten. Ik wil hem niet meer ophalen, want dan moet ik opnieuw bij Dave langs. Straks denkt die vent nog dat ik iets van hem wil.

"Dales!" De coach wenkt me. Met moeite sta ik op en sjok ik het sportveld in. Ik heb geen zin om te gymmen, en nu al helemaal niet. Het is warm, iedereen zweet en mijn schouders doet zeer. Uiteindelijk staan we als kleffe lammetjes tegen elkaar aangeplakt om op het bankje te kunnen zitten. Het ruikt zuur en ik durf te wedden dat de persoon links van me wel bedorven moet zijn van binnen. Gosh, wat een meur..

"We rennen naar de overkant en terug," de coach stampt enthousiast op de grond. "Dus opstaan!"

"Het is te warm," klinkt het van de zijkant.

De coach zijn ogen schieten naar de betreffende persoon. Nog geen paar seconden later staat iedereen en vraag ik me af of degene dood neer is gevallen.

"Klaar!" De coach fluit op zijn metalen fluitje. "AF!"

We rennen als idioten naar de overkant. En dit geloof je nooit. Ik sta aan kop.

Voor het eerst merk ik dat de coach me toe staat te knikken. Een kleine bemoediging, en dat nog wel van die vent. Ik ren harder. Mijn energie wordt uit mijn lichaam gesleurd maar ik moet. Misschien krijg ik wel een kleine aanprijzing.

Of een voldoende op gym.

Wereldwonderen bestaan nog.

"Whoa!" Marc pleurt zich voor mijn voeten neer en ik ga met volle gang onderuit. Gevolgd door meerdere mensen die bovenop mijn vallen.

Heel erg gezellig dit.

"Nee!" De coach begint op me te schelden. "Zo moet het niet!"

Goh.. Je meent het..

"Opnieuw, en verpest het deze keer niet Dales!"

Heeft het nog zin om naar Marc te wijzen? Ik geloof het niet..

Opnieuw staan we op een lijn. Enkele boze blikken kijken mijn kant op. Vast blij dat we het opnieuw mogen oppakken. Ja, chagrijnige mensen, ik vind het ook geweldig dat ik pleurde en dat we deze hel mogen overdoen. Ik ben echt trots, haast vereerd.

Het fluitje klinkt weer en daar gaan we.

Iedereen spurt naar voren en ik meen zelfs kreetjes te horen van alle kanten. De coach zijn ogen houden zich gericht op de voorste. Met ingehouden adem lijkt hij de tijd op te nemen.

Perfect

Dit geeft mij de tijd om hem te peren.

Ik ren mooi de andere kant op, richting de kleedkamers. Ik ben zeker gek om als een idioot heen en weer te rennen met dit warme weer. Mooi dat die vent zich bezig houdt met de beste, om vervolgens de laatste op het eind af te snauwen. Drie keer raden wie daar nu niet bij zit.

Met mijn blije kop loop ik de kleedruimtes binnen. Het is er broeierig, maar dat boeit niks. Ik hoef tenminste niet te rennen en heb zelfs tijd voor mezelf.

"Dat was een lelijke val," Dave staat tegen de muur aangeleund. Nonchalant

Het verbaast me niet eens dat Dave hier staat. Hij stalkt me overal en nergens. Het valt me wel vies tegen dat ik geen privacytime heb voor mezelf.

"Toevallig dat je hier ook bent, David."

"Ik zou het wardeeren om me niet zo te noemen, w-"

"David, David, David, David, Daaaavid." Zing ik dan. Ik rek mijn linkerarm uit om er een mooie dans van te maken, maar de pijn in mijn rug verziekt de boel. Ik lig vervolgens als een zeester op de grond.

"Interessant, dat moet ik toegeven."

"Dankje, David."

Dave schudt zijn hoofd en hij loopt naar me toe. Hij is gekleed in een korte broek en een strak shirt. Een echte bakvissenaankleding. Zijn spieren komen mooi uit, wat hem vast en zeker extra puntjes geven vanuit de meiden hun aanzicht.

En dan heb je mij. De sloeber van het veld.

Aangenaam.

Dave trekt me van de koude grond af. Ik kreun van de pijnscheut die in mijn rug schiet bij de handeling. Dave fronst. "Wat had ik nou gezegd. Laat je niet slaan."

Ik trek mijn arm los uit zijn handen. "En wat nu?" Ik zet een stap naar achteren. "Ga je me nu weer een tongzoen geven?!"

Dave zijn lippen krullen op. "Je maakt me echt gek," ik zie hoe zijn ogen samentrekken. "Genieten hoor, die woeste blik in je ogen."

Mijn bloed begint te koken. "Rot op of ik sla je," dan wijs ik naar hem met mijn vuist, om hem duidelijk te maken dat ik het meen.

"Heel spannend allemaal maar dat gaat helaas niet door." Dave stapt naar me toe en hij duwt mijn waarschuwende vuist aan de kant. "Doe je shirt uit."

Owh tuurlijk, we gaan naakt zeker.

"Tongen is niet genoeg meer, eh?" Gefrustreerd ga ik door mijn donkere haren heen. Het maakt me woest dat deze gozer denkt dat ik dit nog langer pik. Ik ga echt niet mijn bovenlichaam showen aan deze gehaktbal.

"Shirt uit," commandeert Dave.

Nog geen twee seconden later ligt mijn shirt op de grond.

Ik haat mezelf.

Waarom maak ik mezelf nog gereed voor de verkrachting?!

"Goed," Dave pakt me beet en draai me om. Ik voel me zeer ongemakkelijk om met me rug naar hem toe te staan, vooral omdat ik nu niet kan zien wat hij gaat doen. Dave zet zijn handen op mijn schouders en ik voel hoe hij masserende bewegingen maakt.

Het gebeurt opnieuw. Ik ontspan.

Alles lijkt los te komen en mijn schouders beginnen bij de seconden minder te stekken. Kriebels verspreiden zich over mijn rug en ik ben er zelfs niet van bewust dat ik mijn adem inhou.

Dave zijn handen glijden zacht over mijn schouders heen glijden. En het voelt fijn. Heel fijn.. Zijn vingers kneden mee. Het zorgt ervoor dat alles begint te tintelen en mijn lichaam week begint te worden.

"Zoals ik zei, je knalde best hard op de grond." Dave klinkt rustig en ik voel hoe zijn duimen tegen mijn schouderbladen aanduwt. Het zorgt ervoor dat ik diep uitadem.

Dave laat zijn armen om mijn schouders glijden. Zijn voor lichaam staat tegen mijn rug aan. Ik merk hoe hij tegen me aanleunt en hoe zijn handen over mijn schouders wrijven. "Je staat er niet alleen voor Carlos," mompelt hij. Ik haal diep adem. "Blijf ontspannen." Zegt hij.

Ik knik en haal opnieuw erg diep adem. Dit klopt niet. Waarom zegt Dave dat tegen me? Ik sta er wel alleen voor, niet alleen vandaag mast ook gisteren en morgen weer. En dat gaat niet veranderen.

"Oké?" Ik voel Dave zijn adem in mijn nek. Het kriebelt en ik weet niet goed wat ik ermee aanmoet. Ik weet eigenlijk niet wat ik met alles aanmoet. Waarom trekt Dave plotseling zoveel met me op en doet hij aardig met me? Ik kan niet zeggen dat onze eerste ontmoeting spetterend was. Ik kon hem wel vermoorden.. Oké, nu nog steeds. Maar Dave leek me op dat moment ook niet te mogen. Maar nu lijkt het net alsof hij alleen maar dicht bij me wilt zijn. En ik weet niet of dat een goed teken is.

Het ergste is nog wel dat ik niet weet of ik dit zelf wel of niet wil. Het liefst zie ik Dave vertrekken. Maar als ik er nu overna denk, geniet ik wel van het feit dat er iemand is die naar me omkijkt en contact met me legt. En niet op een manier door me verrot te slaan.

"Oké, wie weet." Murmel ik.

"Je doet je best er maar voor," Dave zijn handen glijden over mijn borstkas en ik zweer je dat mijn ogen bijna uit mijn kassen rollen. "Anders leer ik het je wel."

Hallo?! Ik hoef geen levenslessen à la David! We weten allemaal hoe dat gaat aflopen..

Ik knik.

Verdomme... Waarom kan ik niet wat terug zeggen?! Alles wat ik probeer te bedenken lijkt stom, of niet hard genoeg. Ik vraag me bijna af of ik niet ziek aan het worden ben. Mijn opmerkingen waren mijn specialiteit, maar nu voel ik me nutteloos. Meer dan ooit.

"Heel goed," Dave zijn warme handen laten een spoor van kriebels achter op mijn huid. Alles tintelt en kriebelt, en Dave lijkt goed te weten wat hij aan het doen is. Zijn adem kriebelt in mijn oor en zijn handen blijven net om mijn middel steken. Ik hou mezelf in wanneer hij zich daar stil houdt.

"Ga je nu braaf dansen en op jezelf passen? Zaterdag had je een wedstrijd zei je. Misschien kom ik wel kijken."

Ik pis haast in me broek om het feit dat hij zo dicht tegen me aanpraat. Het maakt me ongemakkelijk, tegelijkertijd hunker ik naar meer.

"Hou je bek, je hebt je hondbalwedstrijd zaterdag. Daarnaast zou ik jou er niet bij willen hebben." murmel ik om mezelf hoog te houden.

"Fout antwoord," Dave geeft me een kneep in mijn zij, wat een sprong van energie oplevert. Ik wurm me los uit zijn armen en zet een stap naar achteren. Het warme gevoel in mijn lichaam blijft, ondanks Dave zijn armen niet meer om mijn lichaam zijn geslagen. Ik draai me om en geef Dave een kwade blik. "Waag dat niet weer!"

Grijnzend kijkt de donkerharige jongen mij aan. Hij haalt zijn hoofd iets opzij terwijl zijn grijns blijft steken. "Ticklish much?"

Ik klem mijn kaken op elkaar terwijl ik mijn wenkbrauwen frons.

"Ach, kom op. Niet zo kwaad kijken." Dave lijkt er plezier in te hebben want hij glimlacht breed. "Morgen doen we het over, oké? Of je moet je aan je afspraak houden."

"Ik zal jou morgen slaan, dan hou ik me zeker aan mijn afspraak." Ik ruk mijn gymtas van de muur af. "Mag ik nu privacy?"

Dave laat zijn bruine ogen over mijn lichaam heen glijden. "Tuurlijk, maar ik verzeker je. Over een tijdje weet je niks meer van het woord privacy." Hij knipoogt naar me. Na die woorden lijkt de kleedkamer vol te stromen met bezweette jongens. Sommigen geven mij en Dave een vragende blik. Andere hebben het niet eens door. "Zeker, ik zal jou eens leren wat het woord privacy inhoudt. Pervers."

Ik hoor iemand om Dave zijn naam roepen. Dave kijkt even om zich heen voor hij naar me knikt. Hij verdwijnt uit de kleedkamer.

Raar.. Anders wist Dave me wel een opmerking terug te geven, maar nu is hij zonder wat te zeggen vertrokken. Normaal zou ik me blij voelen om Dave zo te zien vertrekken, maar nu voel ik me leeg. Waarom zei hij niks terug, en waarom is hij vertrokken?

Dezelfde middag loop ik naar huis. Mijn gymtas ligt op mijn rug en mijn schooltas heb ik nog altijd bij Dave laten rotten. Dansen ging goed. Ik deed het braaf dus ik hoef morgen zeker geen straf te verwachten van vriendjelief David.. Gatver, dat is weer een zorg minder.

Mijn fiets heb ik niet mee kunnen nemen. Dylan heeft besloten om hem op een één of andere manier in de sloot te dumpen, en mijn vader vond het een geweldige grap.

Ja, hilarisch. Ik had zelf geen betere grappen kunnen bedenken..

Ik sjok het erf op. In de verte zie ik de deur openstaan, wat mij een zorg minder geeft. Nu hoef ik niet bang te zijn dat ik niet naar binnen kan. Het wordt in ieder geval geen nacht buiten. Ik stap naar binnen, zet mijn schoenen netjes aan de kant en loop vervolgens de trap op naar mijn slaapkamer. Mijn spullen zet ik weg en dan loop ik weer naar beneden. Wanneer ik mijn spullen niet netjes opruim krijg ik altijd spontaan last van blauwe plekken..

Ik loop de keuken in. Mijn ouders, Rachel en Dylan zitten al aan tafel. In het midden staat Chinees. Het ruikt lekker maar ik heb het nog nooit gegeten. Mijn vader zegt dat het te duur is en ze anders niet genoeg hebben wanneer we met zijn vijfen eten. Dat verklaard ook zeker het feit dat ze het de volgende dag opnieuw opbakken, om dan weer de helft weg te gooien.

"Carlos, jij bent er zaterdagavond ook." Klinkt mijn vaders stem.

Waar die vent het over heeft, weet ik niet. Maar ik ben er niet.

"Ik ben ingedeeld in het team," Dylan slaat zijn handen achter zijn hoofd. "Ja, Dylan heeft een echte prestatie neergezet en laat dat zaterdagavond zien wanneer ze gaan winnen in de halve finale met honkballen." Vervolgt mijn vader. Dat is waar ook. Zaterdag is de halve finale van het honkbaltornooi. Dave speelt erin, maar tegenwoordig is ook mijn broer lid van het team.

Geweldig. Een team vol klootzakken. Het kan ook niet anders.

"Leuk, succes. Je past er perfect bij Dylan. Maar ik heb een danswedstrijd." Ik open de koelkast en haal de kliekjes van gisteravond eruit.

"Jammer voor je," mijn vader slaat met een vlakke hand op de tafel. "Je bent erbij zaterdag, als dat niet zo is zoek ik je op en zorg ik ervoor dat je nooit meer kan dansen. Is dat duidelijk?!"

Mijn zus gaat er verder op in. 'Daarna hebben we een feest. Iedereen mag iemand meenemen die in het team zit of van de chearleders." Ze gaat met haar handen door haar bruine haren heen. "Ik denk dat ik Dave meeneem."

"Geweldig!" Mijn vader laat een zucht horen. "Mijn zoon zit in het team en mijn dochter is een prachtige cheerleader. Ik ben trots. Carlos, je kunt hier nog eens van leren. Je broer en zus bereiken iets en jij bent niks."

Ik luister al niet meer.

Maar ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan door Rachel haar opmerking. Waarom zou ze ooit met die bakvis uitwillen?! Ik krijg er gewoon de kriebels van en ergens kan ik mezelf er ook kwaad om maken.

Het eten duw ik in de magnetron en een diepe frons trekt over mijn gezicht heen. Me zus gaat hoe dan ook niet met Dave uit..