Dikiliyorum pencere pervazında,
Dirseklerim acıyor dayadığım pencere kenarında.
Soğuk bir kış sabahının ilk ışıklarını beklerken,
Tenim gibi ruhum da titriyor bu dondurucu kederden.

Işıklar da gri zavallı ruhum gibi,
Renkleri çekilmiş sessizlik değiyor göz bebeklerime.
Bakışlarımdaki donukluk taşmış dünyaya,
Sensizliğin sesi çınlıyor kulaklarımda.

Uzakta bir çiçek nazarıma değiyor,
Bu soğuğa inat kalbim gibi kan kırmızı.
Nefesim buğulanıyor anılarım gibi,
Onlar gibi yavaş yavaş yüzüme vuruyor.

Ölümü bekleyen umutsuz bir hasta gibi,
Bekliyorum sessizce seni, senin gelmeni.
Yine gün batıyor ruhumun limanlarında,
Kucaklıyor beni zifiri yalnızlık, kuşatırcasına...

< E.Y. >

Şiir hakkında ne düşünüyorsunuz?