Emily huilde en vloekte naar haar speigelbeeld. Ze had haar jurk aan stukken gescheurd en geprobeerd om haar haar los te maken. Nu stond ze in haar ondergoed, met uitgelopen make-up en geklit haar voor een spiegel. Ze haten Maze, ze haten de strakke hotel kamer, ze haten de spelen, ze haten haar moeder, ze haten Smaragd met haar wobbelhaken, ze haten Damoclus met zijn neppe glimlach, ze haten Morana met haar harde eerlijkheid, maar ze haten voral haar zellf en haar spiegelbeeld. Met al haar woeden bukte ze de spiegel in elkaar. Het glas viel uit de freem en sprong in haar hand. Woedend om haar stom heid gleed ze langs de muur. Nu hadt ze ook nog bloed op het tapijt gemorst. Perfect. Ze moest haar zelf bedwingen om niet de hele kamer kapot te maken en het uit te schreeuwn. Misschien kon ze zelfs wel uit het raam springen? Ze schudde haar hoofd. Waar was ze over aan het denken? Ze moest de spelen winnen. Voor haar broer en misschien ook een beetje voor Maze. De deur ging open zo zacht dat ze het eerst niet door hadt. Morana stond in de opening. "Je ziet er uit als een gek," zei ze. "Bedankt," snikte Emily. "Maak je je zorgen?" vroeg Morana. "Ja ik kan dit nooit winnen," zei Emily. "Geloof me er is nooit een winaar," zei Morana. "Jij won," snikte Emily. Morana schudde haar grote hoofd. "There is no winner only Snow," zei ze. Emily dacht er over na en veegde de make-up verder uit. "probeer te slapen," zei Morana voor ze weer de kamer uit ging. Nattuurlijk moest Emily slapen ze zou morgen haar nieuwe jurk voor het inetrvieuw met Caesar Flickerman moeten passen. Ze besloot om eerst een korte warme douche te nemen. Nadat ze de korte douche zeker een uur had laten duren, omdat er zo veel soorten zeep was en ze het allemaal wilde proberen ging ze ruikend als een wilde bloemenweide naar bed.

Ze nam plaats aan het ontbijt, gehuld in een warme roze badjas. "Morguh. Wil je wat koffie?" vroeg Maze. Emily vergaf hem die kus nog steeds niet en negeerde hem. Ze nam plaats tussen Damoclus en Smaragd die hun handen gedwongen los moesten laten. Mokkend at Emily een enkel broodje. "Heb je geen honger?" vroeg Morana. "Nhe," bromde Emily die gedachteloos boter op het tafelkleed smeerde. "Ik heb echt een hele mooie jurk gemaakt," zei Damoclus. Met een zwierig gebaar haalde hij een rode jurk tevoorschijn. "Het idee is dat als je draait de rozen uit elkaar vallen en je dan een witte jurk aan hebt," legde hij uit. "Wit?" bromde Emily achterdochtig. "Eh ja....Opdracht van Snow, hij wil jullie twee koppelen," zei Damoclus. Hij was duidelijk ook niet heel blij. "Dat is helemaal jouw schuld!" schreeuwde Emily hysterisch. Terwijl ze een bord richting het hoofd van Maze gooide. Het kwam met een harde klap op zijn neus en de stukjes bord maakten wonden in zijn wang "Au!" riep hij terwijl hij zijn bloed weg veegde met zijn hand. "Bewaar dat maar voor de arena of wil je nu al dood door Snow?" vroeg Damocles. Emily wilde bijna kniken. "Oké ik weet dat je boos op me bent je punt is gemaakt," zei Maze. Emily besefte dat ze niet boos moest blijven omdat ze dan nooit Mazes leven kon reden. "Oké ik ben niet meer boos," zei ze zuchttend. "Mooi zo," zei Morana. "Eet wat," zei Damoclus. Morend stopte Emily een hap krentenbrood in haar mond. "Goed zo," zei Smaragd.

Na het eten nam Damoclus Emily mee om haar jurk te passen. "Ik kan geen adem halen," kreunde Emily. "Ademen doe je erna maar," zei Damoclus. "Hoe kwam je op het idee van het ontwerp," vroeg Morana die de twee gade sloeg. "Uit district 1," zei Damoclus. "Dan ademen ze vast niet daar," gromde Emily. "Kop op," zei Morana die het gepiep van Emily duidelijk zat was. Gehuld in een mooie witte jurk draaide Emily zachtjes rond. "Je bent een plaatje," zei Damoclus. Hij stak Emily's haar op met een pin waar een zilvere vlinder op zat om het af t emaken. Morana liep om Emily heen. "Misschien nog wat glitters?" vroeg ze. Damoclus schudde gerergerd zijn hoofd. Emily hadt door dat hij klaar was met Morana die zich overal mee bemoeide, maar Emily hadt belangrijkere dingen om zich druk ove rte maken. Maze gehuld in wit pak bekleed met een rode cape van rozen kwam de kamer in. Hij leek op ene boze kleuter die door zijn moeder gedwongen was om iets moois ana te trekken voor het kerstdiner. Emily gniffelde en trok haar jurk op zodat ze naar hem toe kon lopen. Bijna ging ze door haar enkel door de witte laarzen met mega haken, maar ze bleef nog net staan. "Kijk je uit?" vroeg Maze. Zijn stem was zachter en dieper dan meetsal, alsof hij net hadt gehuild. Emily haalde haar schouders op. Even stonden ze elkaar alleen aan te staren tot de deur dichtviel en Damoclus en Morana de kamer hadden verlaten. "Dus.....," zei Maze. Hij haalde zijn hand door zijn haar. "Een beetje raar dit," zei hij. "Vertel mij wat," bromde Emily. "Het spijt me," zei Maze. Emily draaide langzaam haar hoofd zodat ze hem aankeek. "Waarvoor?" zei ze haast onhoorbaar. "Die kus," antwoorde Maze. "Excusses geacepteerd," siste Emily. Bijde zuchtte ze. "Je begrijpt toch wel dat we verliefd moeten reageren?" vroeg Maze. "Kunnen we niet iets anders verzinnen?"  vroeg Emily, die zich gehuld in de dikke stof op het bed liet zaken. Maze ging naast haar zitten. "Kan niet....We zijn er nu al mee begonnen en......," Hij stotterde vreeslijk. Emily hadt het gevoel dat er meer achter dit zat dan haar veilig uit de spelen krijgen. Maze pakte Emily's hand vast en maseerde die zachtjes. "En wat?" vroeg Emily voorzichtig. Maze schraapte zijn keel en liet haar hand los, maar Emily merkte dat zijn  vingers trilde. "Niks," zei hij. Emily wist dat hij loog, maar besloot om niet verder te vragen. Zwijgend zaten ze op het bed terwijl de trein schudden. 

Na een uur of misschien wel langer stopte de trein en kwam Morana de twee halen. "Komen jullie?" vroeg ze. Haar stem klonk nog steeds als dat van een leeuw, maar er klonk iets door heen...Iets bezorgds? Maze stond op en trok Emily mee omhoog. "Klaar voor?" vroeg hij terwijl ze door d estraat liepen. "Nee, maar er is geen weg terug toch?" zei Emily. Maze glimlachte, maar het was flauw en triest. De twee namen plaats op verschillende stoelen. Ze zouden bij district geroepen worden en dan zou de vrouwelijke deelnemer als eerste geintefieuwd worden. Terwijl ze wachten hadt Emily alle tijd om de andere tributen te bekijken. Een nogal nep uitziend meisje uit district 1 werdt als eerst geroepen. Ze was gehuld in een roze jurkje met hier en daar zwaanen veren, het jurkje kwma tot haar knieën en ze leek net van plastic met haar blonde twee vlechtjes, dikke laag makeup en dit jurkje ze heten blijkbaar Niki en was niet zeer sneuger zo bleek het uit haar intervieuw. Haar district genoot zag er beter uit. Hij hadt zwart kort haar en scherpe bruine ogen die alles in de gaten hielden. Tijdens zijn intervieuw kwam er niet zoveel uit behalven zijn naam. Onyx Xvier. de tributen uit district twee waren beiden gehuld in een grijze jas waarvan het meisje ene grijze rok droeg en de jongen een grijze broek. Ze heten Lulu en Elnor en waren 17 en 13. Uit district 3 kwammen twee bruin harige jonge deelnemers van 12 en 13. Ze hadden grote ogen en bleken nicht en neef. Noelle en Brave Baker. district 4 en 5 waren niet zeer interesant. Alle tributen daar uit waren rond de zestien behalve Valk de jongen uit district 5 die dertien was.  Toen was district zes aan de beurt en begon Emily licht miseliijk te worden. Nadat Jelte van 14 die nogal bloeddorstig leek was geweest klonk haar naam. Met benen van puur lood strompelde ze naar de stoel naast Ceasar Flickerman. "En dan hebben we Emily Smith!!" riep hij. "Zo jij hadt ene prachtige jurk aan tijdens de paradé," zei hij tegen haar. "Eh ja mijn stylishte is zeer talentvol," zei Emily een beetje overdonderd. Er klonk applause uit het publiek. "Laten we de beelden even terug kijken," zei Ceasar. Nattuurlijk was nu het moment van de kus op groot beeld te zien voor de tweede keer. "Wat is dat?! IS hier uitleg voor?" vroeg Ceasar na de oohs en aahs van het publiek. "Eh....," Emily werdt helemaal rood en wist niks meer uit te brengen. "Ik vraag het straks wel aan je meden tribuut. Je draagt nu ook weer ene beeldige jurk kun je een rondje voor ons draaien?" vroeg Ceasar. Emily die blij was dat hij van onderwerp was verandert stond op en draaid erond zodat de witte jurk uit elkaar viel en er een rode jruk met rozen onder vandaan kwam. Opnieuw klonken er verukte kreetjes vanuit het publiek. "Nou bedankt onze tijd zit er weer op," zei Ceasar. Hij knipoogte naar Emily. Ze was volkomen in de war en kon met mooite de weg terug vindne naar haar stoel achter de schermen. De tributen begonnen met elkaar te feluisteren. "Zouden ze verliefd zijn?" "Aandacht trekker!!" "Zo mooi is ze echt niet." "Ze lijdt de aandacht van ons af." "Pootjes gever." Maze kon nog net Emily naar haar stoel helpen voor hij naar zijn intevieuw moest. Emily letten niet meer op en kreeg pas weer mee wat er gebeurden toen. Het meisje met rode haren uit district 12 aan de beurt was. Ze stond op gehuld in een bruine jas met een soort vleugels op haar schouders. "TOAD ABERNATHY!" riep de stem van Cheasar. Het meisje, Toad, verdween naar het podium, maar Emily kon het intervieuw nog net horen, ondanks Toads ruwe en sissende stem. Ze vertelde niks over haar familie toen dat werdt gevraagd. Het enige waar ze echt een antwoord op gaf was over haar kleidng van de paradé. "Ik hoorde dat je een jruk zou dragen, maar uiteindelijk is dat niet gebeurt," zei Ceasars stem. "Nee...Ik draag geen jurken," was Toads matige antwoord. Toen de timer af ging en ze terug kwam hadt ze een tevreden glimlach. "Dat was te veel info!" siste de jongen uit distrcit 12. "Stel je niet aan," zei Toad. "NICOLES RATTY," riep Ceasar. De jongen stond op, maar Emily bleef Toad in de gaten houden. Ze wist nu al dat die twee die nog niet eens hun leeftijd prijs geven zonder strijd de gevaarlijkste tegenstanders zullen zijn.