Emily schrok wakker van een hoop geschreeuw en gescheld. "Blijf uit mijn beurt kren!" snauwde Mazes stem. De deur van Emily's kamer vloog open en Smaragd kwma binnen gehobeld. "Is hij altijd zo?" vroeg ze aan haar terwijl z ehaar pruik fikste. Emily dacht na. Maze was die stille kanppe jongen van de school waar elk meisje mee op date wilde. "Nou niet echt," gaf Emily toe. Maze stampte binnen gehuld in een jasje die zeer veel weg hadt van de jurk van tinkerbell. "Zo willen ze ons de paradé laten doen!!" gromde Maze. Emily probeerd om niet te lachen. "Lach maar! Ik hoop dat je ook nog lacht als je weet wat je ana moet," bromde Maze. "Alsof jij dat weet," hoonde Emily. Een kleine vrouw met dik wanggetjes en overdreven veel make-up dribbelde met vele stofffen in haar handen achter Morana aan die er aan kwam hinken. "Maze blijf staan. Zo krijg we je nooit mooi," zei Morana. "Mooi! Mooi!" piepte Maze met overslaande stem. Hij draaide een rondje. "Ik zie eruit als een bos trol!" "Al die frutseltjes en kantjes en!!" tierde hij door. "Als je nou eens blijft staan dun kunnen we van dit zielig hoopje modder dat je bent nog een beetje iets toonbaars maake," zei Morana. Maze bleef beduust staan. "Modder?" zei hij licht beldigt. "Volg me jongeman!" zei de vrouw met de stoffjes. "Emily dit is Kluister. Ze is een beginnnede styliste en heeft samen met....Waar is hij!?" snoof Smaragd. "Ik ben hier. Mijn naam is Damoclus ik ben Kluisters oudere broer. Ik hoopte al dat ik iemand zoals jij zal krijgen,' zei een man. Zijn huid was zo glimmend wit als parrrolmour, zijn ogen waren bruin en er leek een haardvuur in te dansen, zijn kleding was baby blauw en zijn haar knal roze. Hij droeg roze make-up onder zijn ogen en nam Emily in zich op. "Wat bedoel je?" vroeg Emily "Hij is je styliste." zei Smaragd "Hij is goed heel goed," bromde Morana. "Kunt u ons heel even alleen laten," vroeg Damoclus. Hij sloot de deur voor de andere en Emily stond nu alleen met hem in een kamer. "Blijf stilstaan," zei Damoclus. Emily moest wel blijven staan, omdat ze al bijna tegen de muur stond terwijl ze haar styliste zijn spullen uit zijn zakken haalde. "Ik dacht om je anders te maken dan de meeste district zeven tributen," mompelde Damoclus. "Anders? Voor wat?" zei Emily. "Voor de paradé natuurlijk, schatje," antwoorde Damoclus terwijl hij Emily opmat. Emily herinderde de koetsen met paarden van de voorige jaren. "En hoe moet ik eruit zien?" vroeg ze bot. "Wow rustig. You're like ice beautiful, but cold," zuchtte Damoclus. "Eh bedankt?!" snauwde Emily. Damoclus glimlachte zijn warme lach nara haar en Emily ontspande meer. "Dus hoe laat je me eruit zien?" vroeg ze opnieuw, alleen een stuk vriendelijker dan voorheen. "Wat als je we neer zetten als iets dat niemand meer vergeet?" vroeg Damoclus. Ik knikte en zag hoe Damoclus als een echte cogelaar een jurk tevoorschijn toverde. Er waren rode rozen op geborduurd en de stof was van zwart satijn. Toen ze hem aandeed was haar buik bloot, maar de rest bedekt in de warme, maar ademende stof. "Dat ziet er beter uit dan in verwachtte," zei Damoclus luchtjes, maar Emily kon zien dat hij rood werdt. "Kom ik wil weten wat Maze er van vindt," zei hij. Emily knikte en  liep achter hem aan naar de kamer waar ze ook hadden gegeten. Maze en Smaragd waren daar aan het praten, maar je kon beter zeggen dat Smaragd aan het ratelen was en Maze stijfjes knikte wanneer ze stil was. Beide sprongen ze op toen Damoclus zijn keel schraapte. Maze werdt rood toen zijn blik langs Emily liet glijden. Smaragd vloog in Damoclus armen en hij draaide haar rond. "Dat ziet er geweldig uit schat!" zei Smaragd. De twee lieten elkaar niet los en Emily en Maze stonden een beetje moeilijk tegenover elkaar. "Je ziet er prachtig uit," zei Maze uitijndelijk. "Emily als jij weer je normaale kleding aantrekt wil Morana jullie twee spreken," zei Smaragd. Maze was al gekleed in zijn olijfgroene broek, zwarte shirt en bont jack. Emily rende bijna naar haar kamer om de zachte stof van haar lijf te halen. Ze hadt een lichte hekel aan jurken, maar vooral als ze zo lang waren dat je er over heen ging struikelen. Emily vouwde de jurk met zorg op en trok haar kleding kast open. Hij hing vol met jurken in felle kleuren en ppatroontjes. Met een zucht pakt Emily de kleding van de boete op van de grond en trok het aan. Ze liep terug en zag meteen dat Morana niet in een goede stemming was. Ze had weer één van haar vieze sigaren op gestoken en wisselde dode blikken met Smaragd. Maze zat al op de zachte blauwe bank en schoof op zodat Emily naast hem kon zitten. "Ik heb een idee zodat we je levend door deze spelen krijgen," gromde Morana naar Emily. De laats genoemde trok haar blote voeten op de bank en trok een wenkbrauw op. "Ik? Waarom niet Maze?" vroeg Emily. "Omdat hij edelmoedig en een sukkel is," snauwde Morana. "Maze wil dat je het overleefd," zei Smaragd gepikeerd. Maze werdt rood en Emily duwde haar kniee tegen de zijnen. "Sukkel," fluisterde ze, maar ze glimlachte wel. "Mag ik nu mijn plan uit leggen!?" snauwde Morana naar Smaragd. Smaragd knikte stijfjes. "Jullie twee gaan een toneelstuk opvoeren. Jullie zijn de gedoemde geliefde uit district zeven." Emily gleed van de schrik van de bank en klapte met haar hoofd tegen de taffel. "Emily!" riep Maze. "Ben je oké?" vroeg hij. Emily knikte en vreef over haar hoofd. Ze kreeg wilde absoluut nietd oen alsof ze verliefd was op Maze, hoe ver zo hij gaan om iedereen daar in te laten geloven? Emily keek even naar Maze. "Wat?" vroeg Maze die haar blik zag. "Je lijkt bijna telurgesteld," zei hij. Hij glimlachte zijn sluwe glimlach. "Ik denk dat ik dit in zekere zin ook ben," zei Emily. Emily was nooit verliefd geweest op een jongen en ze hadt geen idee hoe ze moest reageren. "Ben ik niet goed genoeg?" vroeg Maze. "Nee! Maze! Ik......Ik weet het niet," zei Emily. Emily probeerde niet te huilen want Maze leek echt gekwestst. "Het is gewoon een toneelstuk zodat jij het overleefd," zei Maze. Emily knikte en veegde haar ogen af aan haar kleding. Maze sloeg zijn arm om haar heen. "Het is goed als je het niet wil," zei hij. "Het was compleet Morana's idee! En ik hadt al tegen haar gezecht dat het een slecht idee was," zei Smaragd een tikje zelf voldaan. Damoclus kneep zacht in haar arm en gaf haar een waarschuwende blik. "Ik wil alleen zijn," zei Emily. Morana knikte en Emily liep terug naar haar kamertje. Ze keek naar het land dat voorbij sjeeste. Ze zat zeker een uur zo tot de sneeuw begon te vallen en het te koud was om nog in haar rokje en blouse te blijven. Ze besloot om de badkuip te vullen met heet water en een bad te nemen.

Er werdt op de deur geklopt en Emily hadt nog net tijd om haar nachtjapon en ondergoed aan te doen voor Maze binnen kwam. "Stoorde ik je?" vroeg hij. "Nou dit is een privé vertrek," momperde Emily. Maze droeg nog steeds zijn jack, maar daaronder hadt hij een zacht grijze broek en een warme blauwe trui aan. "Voel je je beter?" vroeg hij. Emily ging op het bed zitten en knikte. Maze nam naast haar plaats en ze keken een tijdje lang zwijgend naar de vallende sneeuw. "Zou ik tegen Morana zeggen dat ze iets anders moet proberen?" vroeg Maze. "Nee. We doen dit. Samen," zei Emily. Ze twijfelde nog steeds, maar ze wist dat ze veilig was bij Maze. "Vraagje ik ken je niet eens. Niet meer dan dat armste meisje van District zeven met die dronken moeder," zei hij. Emily glimlachte. "En ik ken jou niet meer dan de crush van alle meisjes in mijn klas," kaatste ze terug. "Ik kan niet eens vertellen wat je lievelings kleur is," zei Maze. "Mint groen en aardappel geel. Ik weet dat dat raar klinkt...En de jouwe?," zei Emily grinnikend. "Lila zoals de lavendel die altijd rond het hek groeit in district zeven," antwoorde Maze. "Dat vreeselijke hek?" snoof Emily. Ze rilde van de kou en probeerde het deken onder Maze vandaan te trekken. Maze trok zijn Jack uit en sloeg hem om haar schouders. "Jeweet nu wel dat we als een stel verliefde vogeltjes moeten reageren op alles?" vroeg Maze. Emily zuchtte en knikte. De sneeuw veranderde in regen die overging in onweer en flitsen. Maze wilde net opstaan en weg gaan toen een flits de blauwe kamer liet oplaaien. Emily sprong op en Mazes jack gleed van haar schouders op de grond. "Niet gaan!" zei Emily. Ze trilde en klampte zoch vast aan Maze. "Rustig. Het is maar onweer," zei Maze. "Blijf Maze," fluisterde Emily. Maze sloot de deur weer en tilde Emily op. "Zet me neer," bromde ze. Maze glimlachte naar haar, maar hij hield haar niet en ze vielen op het bed. Emily sloeg haar handen om Maze en ademde de geur van thuis in. Maze streelde door haar haar. "Ga slapen," zei hij. Emily voelde zich stom terwijl Maze de dekens over haar heen legte en zijn handen om haar middel sloeg. Emily was d eoudste. Ze hoorde voor Maze te zorgen. Hij was veertien en zij vijftien, maar stiekem vondt ze het fijn om weer te voelen alsof iemand om haar gaf. Jack gaf om haar, maar hij was niet vaak thuis. Chillen met vrienden, drank smokkelen en werken was precies wara zijn leven uit bestond en hij was e rblij mee. Emily moest voor haar moeder zorgen en ze was bijna elke avond alleen. Om Maze zo dicht bij te voelen was beanstigend en fijn. Hele even was er alleen zijn warme adem in haar nek, zijn armen die haar bij zich hielden en het tikken van de regen tot dit werdt verstoord door een bliksemflits en gruwlijke herrinderingen aan de Hunger games die ze op de tv hadt gezien.

Emily werdt wakker van een koude grond. Ze lag op de vloer met de zware ruwe deken op haar. Iets zwaars drukte op haar en toen ze haar hoofd optilde zag ze dat het Maze was. "Wordt eens wakker!" riep hij. "Wat?" mopperde Emily. "Je licht op mijn benen. Ik voel ze haast niet meer," kreunde Maze. "Waarom liggen jullie twee op de grond?" vroeg Smaragd. Emily vroeg zich dat ook af en beide keken ze Maze aan. "Dat heet zwaartekracht," zei hij stijf. Het was een grap, maar op de manier dat hij het zei leek het meer alsof hij bij een dode stond. "Eh ja," zei Smaragd. "We zien jullie straks bij het ontbijt. En Maze gaat naar zijn EIGEN kamer,' bromde ze voor ze weg liep. Maze trok Emily van de grond en liep met een glimlach zijn eigen kamer in. Emily sloot de deur achter hem en trok een simpele jurk uit de kast die tot haar knieën kwam met een zonnebloemen motiefje en trok Mazes jack ove rhaar schouders. Ze voelde zich vreeselijke in die vrolijke troep van het capticol. "Je ziet er schattig uit," zei Damoclus toen Emily plaats nam voor het ontbijt. Maze kwam een paar miniuten later gehuld in een nette broek en blouse in fel geel. "Jemig ik zou bijna een zonnebril nodig hebben," lachte Emily. Ze gaf Maze zijn jack terug, maar hij wiegerde hem aan te nemen. "Hou maar," zei hij. Emily glimlachte naar hem. "Goed tortelduifjes," zei Morana. Meteen besefte Emily weer dat hij zo vriendelijk deed omdat ze het toneelstuk moeten volhouden straks als er camreras zijn. Emily voelde trannen prikken toen ze besfete dat ze geen vrienden, maar vijanden waren. Een Avox zette warme koffie, chocolademelk en afbak broodjes neer waar de groep meteen op aanviel. Morana stok haar sigaar weer op en wisselde woedende blikken met Smaragd. Damoclus kuste Smaragd op haar wang en Smaragd begon meteen te blozen en ontspande. Emily merkte op dat die twee heel close waren. "Waar is jouw styliste?" vroeg Emily aan Maze. Maze slikte een hap door en dacht na. "Geen idee en het boeit me ook niks," antwoorde hij. "Kluister werkt aan de laatste dingen voor de Paradé. Jeweetwel de paarden, versiering van jullie wagen en de laatste details aan Maze's kleding," zei Damoclus. Maze snoof. "Paarden?" vroeg Emily Ze dacht aan de stattige beesten die door de bossen rende rond district 7. Zo mooi zo pluizig. "Ja paarden," zei Morana alsof het het normaalste terwereld was. "En dan belangrijker als jullie straks aan jullie training beginnnen is het beter als ik jullie samen train," zei Morana. "Nee," zei Maze. "Oké dan train ik jullie los van elkaar, maar dan nog een vraag waar zijn jullie goed in?" vroeg Morana. "Emily is heel sterk," zei Maze meteen. "Nee hoor," stammelde Emily meteen. "Jawel ik heb je gezien. Je helpt je broer soms met de bomen. Ze is echt super sterk gewoon beschijden, maar super sterk. En weet je nog dat je dat rot joch bijna dood maakte met een simpele oude hakbijl?" zei Maze. Emily herrinderde hoe ze als klein meisje van zes haar vader hielp en haar eigen oude bijl hadt. Een jongen die zeker een kop groter was hadt gezecht dat meisjes dat niet konden en ze hadt hem waarschijnlijk vermoord als haar vader niet hadt ingegrepen, ze wist niet dat Maze dat had gezien. "Wat dacht je van bijlen? Ze zijn er wel vaker tijdens een spelen en zijn erg handig," zei Smaragd. "Volgens mij ben ik hun coach," bromde Morana. "Ik vindt het een geweldig idee Smaragd," zei Emily vriendelijk. "Goed dus je moet trainen, maar zorg dat niet iedereen meteen ziet dat dat je sterke punt is tijdens de groep training," gromde Morana bijna. "En wat is jouw goede punt?" vroeg ze daarna aan Maze. "Geen," zei Maze. "Je hebt er vast één probeer gewoon zo veel mogelijk," zei Smaragd bemoedigend. "Hup ga naar jullie kamer het voorbereidingsteam wacht daar," zei Damoclus. "Laat ze nog even eten, Sweetheart," zei Smaragd.

Na het eten liep Emily terug naar haar kamer waar drie vrolijk uit ziende jonge dames stonden. "Oh jullie zijn zeker het voorberijdings team," zei Emily. Twee van de drie hadden grote pruiken in de kleuren fel orangje en de ander in fel rood op hun hoofd, beide hadden ze grote hakken in bijpassende kleur en een zachte bontmantel om. Hun hoofd was versierd met goude tatoo's dat er vreemd en mooi tegelijk uitzach. Ze waren duidelijk een tweeling met hun kastangje kleurige ogen die op de zelfde manier twinkelde en hun grote glimlach. De derde zag er minder spetterend uit. Ondanks de dikke laag zwarte makeup kon ze net zo goed uit district vier komen. Ze droeg haar lange paarse haren in een vlecht waar een diamand in zat gevlochten en toen ze glimalchte fonkelde haar tanden door haar beugel. Ze kon moeilijk ouder zijn dan Emily. "Ik ben Vesper en dit zijn Mara en Ara," zei ze. "We zijn je voorberijdings team!" kierde de orangje. "Wist je dat een Ara een vogel was?" zei de rode. Mara en Ara bleek al snel niet veel meer te doen dan tegen Emily te praten over nutteloze dingen en te zeggen hoe mooi en goed ze haar haar bijhield. Vesper was duidlijk de baas. Ze lakte Emily's vingers wijn rood en vlocht een roos in haar haren. "Prachtig," zei Ara en ze klapte in haar handen. "Ik hadt verwacht dat je moeilijker zou zijn," zei Vesper die een rondje om Emily heen liep. "Ik haal Damoclus wel," zei Mara. Vesper wuifde achteloos met haar handen en duwde Ara achter haar zus aan. "Vanavond ben je op tv," zei Vesper. Emily wist niet meer te zeggen dan o. "Volgens mij is jullie koets versierd met bloemen die langzaam een spoor achterlaten als jullie straks gaan rijden," babelde Vesper door. Ondanks dat Mara en Ara echt te veel geluid maakte en dat gepluk aan haar echt niet fijn was vond Emily Vesper aardig. De deur schoof open en Damoclus kwam bijna binnen vallen als Mara en Are hem niet omhoog hadden getrokken. Damoclus schommelde wat heen en weer op zijn voeten door de zware jurk voor hij de stoffen op het bed liet vallen. "De kamer uit dametjes laat me alleen met Emily," zei hij. De drie dames verdwenen weer en zo te horen begonnen ze nu aan Maze. Met een hoop gepluk en getrek kreeg Emily haar jurk aan. "Wow," zei Damoclus. Emily liep naar de spiegel en besloot dat wow een beetje matig was. Emily wist zeker dat ze nog nooit zo mooi was geweest. "Wauw dit is geweldig," besloot ze uiteindelijk. "Bedankt, laten we je naar Smaragd brengen," zei Damoclus. Heel even wiebelde Emily op haar hakken en was ze blij dat Damoclus haar om hoog hield. Na een paar stappen kon ze een soort van alleen op haar hakken lopen. "Beeldig!" riep Smaragd. Ze rende op Emily af om haar te omhelze en de twee vielen bijna samen op de grond. Maze kwam ook zijn kamer uit. Zijn haar zag er vreeslijk uit, maar zijn kleding viel mee. Hij droeg armbanden en een ketting die gemaakt leken te zijn van dorens. Ook zijn jas was versierd met bloemen en dorens. Zijn zwarte broek was simpel en hij droeg lange bont laarzen. "Stukken beter," zei Emily. "Je ziet er mooi uit," zei Maze. Emily bloosde een beetje en haalde haar hand door Maze's haar zodat het weer warrig zat. "Daar waren we dus heel erg lang mee bezig," gromde Ara. "Je bent lelijk," zei Morana. "Sorry, maar ik ben geen spiegel," zei Maze. Smaragd verslikte zich in haar thee en proeste het uit, Damoclus probeerde zijn gezicht in de vouwen van zijn jas te stoppen, Emily verstarde, maar binnen in haar barste ze van het lachen en Maze bleef recht op staan en Morana strak aan kijken. "Ik hoop dat je een slechte tijd in de arena hebt," bromde Morana voor ze opstond en weg liep. "Dat was echt een heel slecht idee," schatterde Smaragd. "Het is waar," zei Emily. "Nou en ik kan echt niet winnen van deze schoonheid." zei maze terwijl hij voor de grap op zijn knieën de hand van Emily kuste. Maze liet los en Emily voog bescheiden haar hand aan haar jurk af. "Kom jullie moeten naar jullie koets!!" riep Smaragd. De trein stopte piepend en ze kwammen op een lelijk station met nog leijkere mensen. Morana verscheen nu oook weer met haar vieze sigaar. Ze wenkte Maze en Emily door wat afgelegen straatjes tot ze bij de plek van bestemming warren. Het was er een beetje donker en er stonden statige paarden met even mooie koetsen. Kinderen en Peubers van verschillende districten liepen door elkaar heen en oefende nog even met zwaaien en niet van de koets afdonderen. Sommige paarden drentelde al onrustig heen en weer en de statige zwarte fries, die een koets met lichtflitsen uit district 3 trok, was totaal van slag. Emily was helemaal verbaasd door de prachtige jurken en rijk versierde wagens zag. Er waren staal grijze paarden die een koets trok die leek op steenkool. Hij was mooi versierd met glitters alsof het sterrenlicht er uit kwam, district twaalf. Er was een kleinere koets naast gepasseerd versierd met kwastjes, granen en kleedjes. Er stond een klein meisje op die net twaalf leek. Haar jurk versierd met de zelfde soort kwastjes zodat het leek alsof ze van granen was. Duidelijk district negen. Er stond een jongen van misschien dertien, maar waarschijnlijk ook twaalf naast de koets. Zijn jas leek ook van graanen, maar zijn broek was versierd met de zelfde patroontjes als de oerlelijke tapijtjes. Hij hadt de hele tijd een vreeselijk domme grijns op zijn gezicht. Terwijl Emily steeds verder afdwaalde naar andere koetsen trok iemand opeens aan haar schouder. Emily ontwaakte ene beetje, maar hadt pas echt door wat er gebeurde toen het meisje voor haar in haar vingers knipte. "Hallo! Wat doe jij hier?!" snauwde ze. Emily keek op. Voor haar stond een meisje in een duidelijk afgesheurd schirt met glitters, haar rode haren in een knot vol lichtjes, en een broek die bij haar laarzen leek op een spinnenweb. Ze leek wel opgestaan uit haar dood met haar spookachtige witte huid en bijna zwarte ogen met kleine gouden vlekjjes. "Ben jij doof?!" gromde ze. "Eh nee. Ik was afgelijd wat zei je? En wie ben je? Ik ben Emily Smith," zei Emily en ze stak haar hand uit. Het meisje trok een wenkbrauw op en negeerde de hand. "Je disctrict zoekt je. En ga nu weg ik kan de geur van rijkdom me voelen verstikken," snoof het meisje. "Toad!" riep een jongen. Hij hadt zijn bijna witen haren in een staart die ook versierd was met lampjes. Hij droeg hetzelfde als het meisje alleen zonder dat het was afggesheurd. "Emily!" riep Maze. Hij beende naar Emily. Toad, het meisje, en Emily wisselde woedende blikken die vooral van Toad kwammen tot de jongens met een zucht de twee weg van elkaar trokken. "Kom Emily we moeten klaar gaan staan," zei Maze. Emily volgde hem en klom in haar koets. Één voor één vertrokken de districten. Emily zag district 6 weg rijden en nu waren zij. "Geef een warm welkom aan district 7 met Maze Cloud en Emily Smith!" Emily voelde het licht op haar gezicht en hoorde de mensen juichen. Ze kijk achter haar en zag hoe de wagen een spoor van bloem blaadjes achter lied. "Sorry." Hoorde Emily Maze zeggen hij pakte haar handen en kuste haar wang. Emily zag in haar ooghoek hoe Snow van boven de tribune naar hun keek met een grijns. Emily trok haar zelf los en draaide zich om. Ze zag een klein meisje haar bewonderen vanaf de tribune. Ze kon niet veel doen nu, maar besloot dat Maze zodra ze van dit belachlijke wagentje ging een klap kon verwachten. Even dwaalde haar ogen af naar de beelden waar haar moeder en broer nu naar zouden kijken. Onder het grootste beeld zag ze Damoclus staan. Zijn lippen bleven het zelfde woord herhalen: Lachen. Emily merkte inderdaad dat ze niet lachten en dat Maze naast haar uist vrolijk liep te wuiven naar iedereen. Ze besloot haar nep glimlach op te zetten die ze zo haten tot ze iemand nieuwe worden hoorde gillen. "Ella Marvel en Lucas Clack uit district acht!" Morana en Smaragd hielpen Maze en Emily snel van hun koets. Emily liep naar de vos merries die braaf de hele tijd de koets hadden getrokken. Ze aaide beide over hun natte neuzen en liep toen naar Maze. Ze trok haar hak uit en zwaaide er woedend mee. "Hoe kon je dat doen!" riep Emily terwijll ze haar hak naar Maze gooide. Maze kon net wegduiken achter een lelijke bloemen vaas. "Kalmeer!" riep Smaragd. Nattuurlijk wist Emily dat het voor de sppelen verboden was om een andere tribuut te verwonden, maar ze was zo woedend. "Dat is het spel," zei Maze. "Dat was ons plan."