[[Zawgyi]]

ယောက်ဖ

(AN/brother-in-lawကိုဇနီးသည္မ်ားဘက္ကျဖစ္လို႔ခဲအိုလို႔ပဲသံုးေပးထားပါတယ္၊အမွန္ဆိုေယာက္ဖလို႔အရမ္းေရးခ်င္တာ၊မိန္းကေလးေတြဘက္ကၾကၫ့္တာဆိုေတာ့ခဲအိုပဲအသင့္ေတာ္ဆံုးထင္လို႔၊အဆင္ေျပတယ္ထင္လားဟင္?)

ေဆာင္းတြင္းမနက္ခင္းသည္အေအးျမဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္၍ငွက္မ်ားပင္ေစာေစာထရန္ျငင္းဆိုၾက၏။ေနမင္းလည္းႏိုးထရန္ဆႏၵရိွသၫ့္ပံုမေပၚ။သို႔ေသာ္ျငားလည္းႏွစ္သစ္သို႔ေရာက္ရိွလာၿပီျဖစ္၍စစ္တပ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ၏အိမ္ေတာ္မွာေတာ့တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေသာဆူညံမႈမ်ားရိွလ်က္။အေစခံမ်ားသည္အရာရာကိုအစီစဥ္တက်ေနရာခ်လ်က္ရွင္းကာသုတ္ကာႏွင့္အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။အမ်ိဳးသမီးအႁခြေအရံမ်ားကေတာ့ဤကာလႏွင့္သင့္ေတာ္ေလ်ာက္ပတ္ေသာအဆင္တန္ဆာမ်ားျပင္ဆင္လ်က္အလုပ္မ်ားေနသည္။အိမ္ရွင္မႏွစ္ၪီးျဖစ္ေသာCao Xin၏ဇနီးသည္ဟုန္အာႏွင့္Liu Cuo၏ဇနီးသည္လိဟြာတို႔ထိန္းခ်ဳပ္ကြပ္ကဲမႈေအာက္တြင္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားသည္ၿပီးေျမာက္သြား၏။Chu Meiသည္ေရွာင္းစန္၏ဇနီးျဖစ္သည္ႏွင့္အတူဂုဏ္ယူဖြယ္ရာဧၫ့္သည္မ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာကိုသိသည့္အတြက္မီးဖိုေခ်ာင္ကိုတာဝန္ယူကာၪီးစီးရသည္။ဟုန္အာႏွင့္လိဟြာႏွစ္ၪီးသည္ဧၫ့္သည္မ်ားအေၾကာင္းသိခ်င္လြန္း၍Chu Meiအနားတဂ်ီဂ်ီလိုက္ကပ္ေနေတာ့သည္။သို႔ေပမဲ့တစ္ခြန္းမွမဟေသာChu Meiေၾကာင့္သိခ်င္စိတ္မ်ားကိုမီးစာထၫ့္ေပးေနသလိုပင္။

အမွန္ပင္သူတို႔၏အစ္ကိုႀကီးအမတ္မင္းလုခ်န္သည္ေန့လည္ခင္းပိုင္းတြင္လာလည္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းစကားပါးလာခဲ့သည္။ေယာက်္ားသားမ်ား၏ဆိုစကားအရအစ္ကိုႀကီးသည္အေဖာ္မပါပဲအလည္လာခြင့္မရိွဟုသိခဲ့သည္။ထိုေၾကာင့္လည္းပါလာမည္မလားမွန္းဆ၍အဆိုးဆံုးကိုႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၾကသည္။အစ္ကိုႀကီး၏အေဖာ္ျဖစ္သူသည္လိင္တူျဖစ္ေၾကာင္းကိုဟိုးယခင္ကတည္းကသိရိွႏွင့္ၿပီးၿပီ။ဧကရာဇ္၏ပုဂၢိုလ္ဆိုင္ရာကိစၥမ်ားကိုဘယ္သူမွထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲၾကေပမဲ့လည္းဟန္က်ိဳးတြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာအစ္ကိုႀကီးကိုလာေရာက္ေခၚယူသၫ့္အံ့မခန္းျဖစ္စဥ္သည္သမိုင္းတြင္က်န္ရစ္ေလာက္ေအာင္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္းစစ္ေရးအရာရိွအိမ္ေတာ္တြင္ေနထိုင္သူအမ်ားသည္ဧကရာဇ္ႏွင့္ဆက္ႏြယ္မႈရိွသည္ဆိုၿပီးအထူးအခြင့္အေရးမ်ားရရိွတတ္ၾကသည္။

Chu Meiႏွင့္ေရွာင္းစန္လိုအေတာ္အသင့္ကၽြမ္းဝင္ေနသည္မဟုတ္ပဲဟုန္အာႏွင့္လိဟြာသည္ေယာက်္ားသားမ်ားထံမွသာခဲအိုျဖစ္သူအေၾကာင္းကိုၾကားဖူးခဲ့သည္။တစ္ခါထက္ပိုၿပီးေရာက္လာဖူးေပမဲ့ဟုန္အာထံတြင္ခဲအိုျဖစ္သူကိုေတြ့ရန္အခြင့္အေရးအၿမဲတမ္းမရိွခဲ့။

Cao Xinသည္ဧကရာဇ္အားလူသားျဖစ္တည္မႈ၏အဆိုးရြားဆံုးဥပမာဟုအၿမဲတမ္းေဖာ္ျပေလ့ရိွသည္။Liu Cuoကေတာ့Cao Xinမွာပထမဆံုးႄကံုႀကိဳက္ေသာအခ်ိန္မွာပဲဧကရာဇ္ေၾကာင့္စိတ္ဒဏ္ရာရသြားသည္ဟုဆိုသည္။ေရွာင္းစန္ကေတာ့တစ္ပါးသူကိစၥရပ္မ်ားကိုထုတ္ေဖာ္ေျပာေလ့မရိွ။အစ္ကိုႀကီးေဘးတြင္အခ်ိန္အေတာ္ၾကာအမူေတာ္ထမ္းခဲ့ေသာေရွာင္းစန္ထံတြင္တစ္ပါးသူကိစၥရပ္မ်ားအေပၚစိတ္မဝင္စားတတ္ေသာအက်င့္စရိုက္ထပ္တိုးလာခဲ့သည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္းေရွာင္းစန္ထံမွသူတို႔ဘာမ်ွေမး၍မရ။

သူတို႔ႏွစ္ၪီးစလံုးသေဘာတူလက္ခံထားေသာအရာမွာခဲအိုျဖစ္သူသည္နတ္ဘုရားအသြင္ခမ္းနားတင့္တည္ေသာအသြင္ရိွၿပီးအရာအားလံုးကိုစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာသူဟူ၍။အစ္ကိုႀကီးထံသို႔ေရာက္ရိွလာေသာအေကာင္းဆံုးသို႔မဟုတ္အဆိုးဆံုးလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပမႈႏွင့္စိတ္အားထက္သန္မႈေတြသည္ခဲအိုျဖစ္သူကိုျမင္ေတြ့ခ်င္စိတ္မ်ားအေပၚထပ္ေလာင္းေပးေန၏။ခဲအိုျဖစ္သူကိုႀကိဳဆိုရန္သင့္ေလ်ာ္ေသာက်င့္ဝတ္ထံုးတမ္းမ်ားကိုပင္ေယာက်္ားသားမ်ားႏွင့္ေလ့က်င့္ရင္းသင္ယူလိုက္ေသးသည္။ဟုန္အာသည္Cao Xinကိုခဲအိုေနရာထား၍ေလ့က်င့္ေသာအခါတြင္Cao XinထံမွXuan Yuan Jingႏွင့္သူနဲ႔ဘယ္ေနရာတူေနလို႔လဲဆိုေသာမေက်မနပ္ေအာ္ဟစ္သံကတစ္ေဆာင္လံုးပင္ၾကားႏိုင္သည္။အကုန္လံုးကေတာ့ရယ္ေမာေနၾကေပမဲ့Liu Cuoကေတာ့ေခါင္းသာခါသည္။ေရာက္လာေတာ့မၫ့္အစ္ကိုႀကီးအေပၚCao Xinျပႆနာမရွာရန္သာဆုေတာင္းေနမိသည္။

"အျမန္လုပ္ၾက..ကတိုက္ကရိုက္ဆိုေပမဲ့လည္းအေကာင္းဆံုးေတာ့ျဖစ္ခ်င္တယ္"

နန္းေတာ္ရိွစည္းစိမ္အျပၫ့္ႏွင့္စားပဲြေသာက္ပဲြမ်ားႏွင့္မယွဥ္သာေပမဲ့အနည္းဆံုးေတာ့ဧကရာဇ္အားသက္ေတာင့္သက္သာရိွေစခ်င္သည္။သူတို႔အတြက္ေၾကာင့္အစ္ကိုႀကီးမ်က္ႏွာပ်က္ရတာမ်ိဳးအျဖစ္မခံႏိုင္။ထို႔ေၾကာင့္လည္းစာေရာက္ရိွလာကတည္းကအလုပ္မ်ားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။မနက္ခင္းတြင္ဧကရာဇ္အလိုမက်တာတစ္စံုတစ္ရာမရိွေအာင္ေနာက္ဆံုးစစ္ေဆးဖို႔ရန္သာက်န္သည္။

"ညီမသံုးကအနားယူသင့္ေနၿပီ..လြန္ခဲ့တဲ့လကပဲကေလးေမြးထားရတာ..အရမ္းအားမစိုက္နဲ႔..ငါပဲၾကၫ့္ေပးလိုက္မယ္"

ေနာက္အက်ဆံုးထိမ္းျမားခဲ့သူျဖစ္ေပမဲ့Liu Cuoသည္ရာထူးအေနႏွင့္ဒုတိယေနရာတြင္ရိွတာေၾကာင့္ေနရာစီလ်ွင္လိဟြာသည္ပထမဆံုးထိမ္းျမားခဲ့သူCao Xinဇနီးဟုန္အာထက္ျမင့္၏။

"အစ္မႏွစ္ကအရမ္းစိုးရိမ္တတ္တာပဲ"

ဟုန္အာလည္းလက္ႏွင့္အသာကာၿပီးရယ္ေမာလိုက္သည္။လိဟြာသည္လြန္စြာစိုးရိမ္ပူပန္တတ္သူျဖစ္ၿပီးအရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလိုက္၍စိုးရိမ္တတ္သည္။အလြန္ေကာင္းေသာေယာက္မျဖစ္၏။ထူးကဲေကာင္းမြန္ေသာမိခင္လည္းျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ဟုန္အာသည္သူတို႔ေယာက္်ားသားမ်ားကဲ့သို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ကေလးမ်ားအတူႀကီးျပင္းလာၿပီးညီအစ္ကိုအရင္းခ်ာမ်ားသဖြယ္ျဖစ္လာရန္လိဟြာကိုယ္တိုင္မွကေလးရလာဖို႔ေစာင့္ေတာင္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့။

ဟုန္အာစေနာက္ေနတုန္းမွာပဲတံခါးဝကိုေစာင့္က်ပ္ေနေသာလူငယ္သည္ေလ်ွာက္တင္ရန္အထဲဝင္လာသည္။အိမ္ႀကီးရွင္မ်ားသည္ေနာက္ေဘးၿခံထဲေရာက္ေနၾကသည္ျဖစ္၍အရင္ဆံုးေတြ့ေသာအိမ္ရွင္မႏွစ္ၪီးထံတြင္သာေလ်ွာက္တင္လိုက္သည္။

"သခင္မ..ဂိတ္တံခါးမွာတစ္စံုတစ္ေယာက္ေရာက္ေနပါတယ္..နာမည္ေျပာရန္ျငင္းဆိုၿပီးသခင္ႀကီးနဲ႔ေတြ့ဖို႔လာတယ္လို႔ပဲေျပာပါတယ္"

ဟုန္အာႏွင့္လိဟြာသည္မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔လ်က္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကၫ့္မိၾကသည္။

ဒီေလာက္အေရးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာဘယ္သူေရာက္လာျပန္တာလဲ?အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ခဲအိုျဖစ္သူေရာက္အံ့ဆဲဆဲအခ်ိန္က်မွ

"အျခားအခ်ိန္မွသာျပန္လာဖို႔ေျပာလိုက္ပါလား?"

ဧၫ့္သည္ကိုယဥ္ေက်းစြာျငင္းဆိုရန္လူငယ္အားလိဟြာသည္သိသာထင္ရွားေသာစိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈေတြနဲ႔အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။သို႔ေသာ္လည္းတံု႔ဆိုင္းေနေသာလူငယ့္အသြင္ေၾကာင့္

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"

"အဲ့..တာ..က.. ထိုသူ႔အသြင္မွာအေရးပါေသာသူပံုစံျဖစ္လို႔ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးျငင္းဆိုရန္သတၲိမရိွပါ"

"အဲ့တာဆိုလည္းငါကိုယ္တိုင္ထြက္ေတြ့ၿပီးသြားခိုင္းလိုက္မယ္"

အေစခံ၏အခက္အခဲကိုနားလည္ၿပီးအိမ္ေတာ္၏အိမ္ရွင္မေနရာႏွင့္ဧၫ့္သည္ကိုျငင္းဆိုရန္ဟုန္အာဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ဟုန္အာသည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္၏သမီးျဖစ္ၿပီးလက္မထပ္စဥ္အခါကဧည္သၫ့္မ်ားကိုတည္ခင္းေနရာခ်ထားေပးေလ့ရိွ၏။ေခါင္းမာေသာစားသံုးသူကိုေတာင္ကိုင္တြယ္ႏိုင္သူျဖစ္၍ယံုၾကည္ခ်က္လည္းရိွသည္။ဤအေျခအေနကိုကိုင္တြယ္ႏိုင္သည္ျဖစ္၍စိတ္မပူရန္လိဟြာလက္ကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးလိုက္၏။

မဖိတ္ေခၚေသာဧၫ့္သည္ကိုႏႈတ္ဆက္ရန္ဂိတ္တံခါးဝရိွရာသို႔ေလ်ွာက္လွမ္းသြားသည္။

ရွည္လ်ားေသာအျဖဴေရာင္သားေမႊးဝတ္ရံုကိုဝတ္ဆင္ထားေသာအမ်ိဳးသားသည္ဂိတ္တံခါး၌တင့္တယ္စြာရပ္လ်က္။လမ္းမထက္မ်က္ႏွာမူေနသည္ျဖစ္၍ေက်ာ့ရွင္းေသာေနာက္ေက်ာဘက္ျခမ္းကိုသာဟုန္အာျမင္ေတြ့ရသည္။

"ဆရာ..ေတာင္းပန္ပါတယ္..ဒီကေန့ဧည္သၫ့္လက္ခံေတြ့ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး"

ဟုန္အာအနားသို႔ေလ်ွာက္လာတာကိုသိေနပံုရသည္။ရုတ္တရက္ေခၚလိုက္တာျဖစ္ေပမဲ့ထိတ္လန႔္သြားျခင္းမရိွ။

ပန္းပြင့္မ်ားပြင့္အာလာသလိုပဲျဖည္းၫွင္းစြာဟုန္အာရိွရာဘက္ျခမ္းသို႔လွၫ့္လာသည္။

မ်က္ဝန္းမ်ားသည္လေရာင္လႊမ္းေသာေဆာင္းၪီးေရကန္သဖြယ္ၾကည္လင္လ်က္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ပေန၏။ေသသပ္ေသာမ်က္ခံုးသည္ၿပီးျပၫ့္စံုစြာစီတန္းေနၿပီးႏွာေခါင္းအျမင့္ႏွင့္ေတာ့တဲြဖက္ညီလွ၏။ႏွင္းတမ်ျွဖဴေဖြးေသာႂကြေထည္အသားအေရ၌ႏူးညံေသာႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုသည္ႏွင္းေျမတြင္ပြင့္အာေနေသာပန္းႏုေရာင္ပယင္းရို႔စ္ပန္းပြင့္ေလးမ်ားအသြင္။ရႈပ္ေထြးေသာပန္းခတ္မ်ားထိုးေနေသာခရမ္းႏုေရာင္ဝတ္ရံုကိာထူထဲႏူးညံ့ေသာအေပၚဝတ္ရံုမွဖံုးကာလုမတတ္ျဖစ္ေနသည္။

တစ္သက္တာတြင္ဤမ်ွေခ်ာေမာလွပသူမေတြ့ဖူးေသာဟုန္အာသည္အေတာ္ၾကာသၫ့္အထိဘာေျပာရမွန္းမသိပဲၾကၫ့္ေန၏။တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ားအႏွီပုဂၢိုလ္သည္လူမဟုတ္ နတ္ျပည္မွဆင္းသတ္လာေသာနတ္သားဟုေျပာလ်ွင္ေတာင္ဟုန္အာယံုမိမည္။

ထိုသူသည္ဟုန္အာကိုေခါင္းအစေျခအဆံုးမည္မ်ွတန္သည္အားခန႔္မွန္းသလိုႏွင့္တခ်က္ၾကၫ့္လာ၏။ၿပီးလ်ွင္ေအးတိေအးစက္ႏွင့္ၿခံဝင္းအတြင္းအလုပ္မ်ားေနၾကေသာအမူထမ္းမ်ားရိွရာသို႔အၾကၫ့္ေရြ့သြားသည္။သူ႔ပံုစံမွာဟုန္အာကိုမသိေက်းကၽြန္ျပဳ၍စကားဆိုဖို႔ရာထိုက္တန္ေသာသူကိုရွာေနပံုရ၏။

ဤကဲ့သို႔အႏိွမ္ခံရျခင္းသည္ဟုန္အာစံအိမ္သို႔ေရာက္ၿပီးေနာက္ဒါပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္၏။ၿမိဳ႔ေတာ္မွာသူမ်ားလည္းအလည္လာတတ္ၾကေပမဲ့အႏွီေခ်ာေမာလွပေသာပုဂၢိုလ္လိုမ်ိဳးေမာက္မာသူမရိွ။ယံုၾကည္မႈလဲြကဲေနေသာထိုသူ႔ထံတြင္ဟုန္အာသည္အလြယ္တကူေခါင္းငံု႔ခံမၫ့္သူမဟုတ္။အေစာ္ကားခံလိုက္ရသလိုခံစားရၿပီးေနာက္ေဒါသႏွင့္အတူအသံလည္းျမင့္လာသည္။

"လူႀကီးမင္းရွင့္..ဒီေန့ခဲအိုျဖစ္သူအလည္လာမွာျဖစ္၍အျခားဧၫ့္ေတြ့လက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး..ေနာင္မွသာထက္လာခဲ့ပါ"

"ခဲအို??"

အသံသည္ၾကည္လင္၍ေတးသံသာ၏။အနည္းငယ္မ်ွအံ့ၾသသြားေသာပံုေပၚေပမဲ့ေတးသံသာကေတာ့ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္းမရိွ။ၿပီးလ်ွင္မ်က္ခံုးရိုးမ်ားက်ဳံ႔ဆင္းလာ၏။

"ဟုတ္ပါတယ္..ခဲအိုျဖစ္သူပါ"

ဟုန္အာသည္ဧကရာဇ္ကိုခဲအိုေတာ္ထားရျခင္းအေပၚလြန္စြာဂုဏ္ယူသူျဖစ္သည္။လိပ္တူႏွစ္သက္ျခင္းသည္မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔စရာအျခင္းအရာျဖစ္ေနဆဲကိုလွစ္လ်ူရႈလ်က္ေက်နပ္အားရျဖစ္ေနေသာအသံႏွင့္

"ငါတို႔ရဲ့အစ္ကိုႀကီးအမတ္မင္းလုခ်န္ကဧကရာဇ္အႏွစ္သက္ဆံုးသူဆိုတာဟန္က်ိဳးကလူတိုင္းသိၾကတယ္..ၿပီးေတာ့ဒီကေန့ကဟန္က်ိဳးကိုအစ္ကိုႀကီးႏွင့္ဧကရာဇ္နဲ႔အတူျပန္လာမဲ့ေန့ပါ..ဒီကလူႀကီးမင္းနားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္"

နတ္ဘုရားအသြင္အလွပိုင္ရွင္၏က်ဥ္းေျမာင္းေသာမ်က္ဝန္းထက္ေအးစက္ေသာအလင္းတန္းျဖတ္ေျပးသြားေသာေၾကာင့္ဟုန္အာမတတ္သာပဲရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာသည္။ယခင္ကရိွခဲ့ေသာသတၲိႏွင့္ယံုၾကည္ခ်က္ေတြသည္တစ္ဝက္အထိေတာင္ေလ်ာ့ပါးသြားကုန္၏။

ေက်ာ္လြန္ရန္မစြမ္းသာေသာအလွတရားမ်ားပိုင္ရွင္၏ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္သည္တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေကာ့ၫႊတ္တတ္လာသည္။ရုတ္တရက္ပင္သူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားသည္မိုးေသာက္ခ်ိန္၏ပထမဆံုးေရာင္ျခည္တန္းတစ္ခုႏွယ္ရႊန္းဆိုလာ၏။ေအးစက္ေလးလံေနေသာေလထုသည္လည္းေလ်ာ့ပါးသြား၏။

"သိၿပီ..ခဲအိုတဲ့လား..ဟမ္"

အစကေတာ့ဓားျမအဖဲြ႔ၾကားတြင္အမ်ိဳးသမီးရိွေၾကာင္းမၾကားဖူးသၫ့္အတြက္ခဲအိုဆိုေသာစကားအေပၚေတြေဝသြား၏။လုခ်န္၏ခ်စ္သူအျဖစ္သမာရိုးက်ေခါင္းစဥ္အတပ္ေခၚခံရသူသည္သူျဖစ္ေနမယ္လို႔က်င္းမထင္မွတ္ထားခဲ့။သူတို႔၏လက္ခံမႈအေပၚတစ္စိတ္တစ္ေဒသအားျဖင့္ဝမ္းေျမာက္လ်က္လုခ်န္သာသိသြားလ်ွင္ဘယ္လိုမ်ားတံု႔ျပန္ေလမလဲေတြးမိရင္းအမူမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔အႃပံုးတစ္ခုကျဖစ္တည္လာသည္။အရူးတစ္သိုက္၏ေခါင္းေဆာင္ဟူေသာဂုဏ္သတင္းကိုႏွစ္ၿခိဳက္သူအဖို႔ေခါင္းအစေျခအဆံုးနီရဲလ်က္လြန္စြာရွက္ေသြးျဖာေနလိမ့္မည္။

ဒါေပမဲ့လည္းလူရူးတစ္သိုက္မွဤကဲ့သို႔ကၽြမ္းဝင္စြာေခၚေဝၚေသာအသံုးအႏႈန္းသည္သူ၏ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာအဆင့္အတန္းကိုနိမ့္က်ေစ၏။ထိုသူမ်ားႏွင့္က်င္းစပ္စပ္ယွက္ယွက္မေနခ်င္။သူနဲ႔မေတြ့ခင္ကတည္းကရိွခဲ့ေသာလုခ်န္၏ေသြးေသာက္ညီအစ္ကိုမ်ားသာမဟုတ္လ်ွင္...

မ်က္စိက်ိန္းေစႏိုင္ေသာအႃပံုးေၾကာင့္ဟုန္အာ၏လက္ေတြ့က်က်စကားမ်ားသည္ေပ်ာက္ရွကုန္၏။ေဒါသမ်ားလည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။အႏွီပုဂၢိုလ္ကိုဟုန္အာတိုက္ရိုက္မၾကၫ့္ရဲ။ပံုက်သပ္ရပ္ေသာရုပ္ထုႏွယ္မ်က္ႏွာထက္ခိုးၾကည့္ရင္းအစီစဥ္မက်ေသာစကားမ်ားကိုဆိုလာသည္။

"အ..အင္း..ဟုတ္.."

လွပတင့္တယ္ေသာအမ်ိဳးသားလာေရာက္မႈကိုျငင္းဆိုရန္ႀကံရြယ္ထားေသာကိစၥရပ္သည္ေရ႔ွမဆက္ႏိုင္ျဖစ္ေန၏။ဤပုဂၢိုလ္ထံတြင္အဆင့္အတန္းျမင့္မားေသာအရိွန္အဝါရိွသည္ကိုလည္းဟုန္အာသတိျပဳမိသည္။ထိုသူ႔ထံတြင္လူအမ်ားမျငင္းဆိုႏိုင္ေအာင္လုပ္ထားေသာတစ္စံုတစ္ရာကရိွေနသည္။

"ငါ့ကိုအိမ္ေတာ္ရဲ့သခင္ဆီေခၚသြား"

အသံတြင္လိုက္ပါလာေသာေအးစက္တင္းမာမႈကထိုသူသည္ခြင့္ေတာင္းေနသည္မဟုတ္အမိန႔္ေပးေနသည္ျဖစ္ေၾကာင္းေထာက္ျပေပးေန၏။ျငင္းဆန္ျခင္းကိုလက္ခံမည္မဟုတ္ေသာအမိန႔္။

"မွန္လွပါ..လူႀကီးမင္းဒီဘက္ကိုႂကြပါ"

Cao Xinႏွင့္အျခားသူမ်ားအစ္ကိုႀကီးကိုေစာင့္ရင္းရယ္ေမာဆူညံေနၾကေသာအိမ္ေတာ္အတြင္းပိုင္းသို႔တျခားအပိုတစ္ခြန္းမွမဆိုပဲဟုန္အာလမ္းျပေခၚေဆာင္သြားသည္။

"ဒီတစ္ခါေရာဟန္က်ိဳးမွာအစ္ကိုႀကီးဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနမလဲမသိဘူး..အဲ့ဒီေစာက္ဧကရာဇ္လာၿပီးအစ္ကိုႀကီးရဲ့အခ်ိန္ေတြကိုလက္ဝါးႀကီးအုပ္ကတည္းကငါတို႔အတြက္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး"

Cao Xin၏ဂႏၲဝင္တင္ေလာက္ေအာင္က်ယ္ေလာင္ေသာအသံသည္အေဝးကပင္ေတာင္ၾကားေနရသည္။ရိုင္းစိုင္းေသာအသံုးအႏႈန္းေၾကာင့္က်င္းမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔သြား၏။ဘယ္ေလာက္ပင္ရိုင္းစိုင္းေနပါေစလုခ်န္၏ေသြးေသာက္ညီအစ္ကိုမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္က်င္းအတြင္း၌သာထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။လုခ်န္၏သူ႔ညီအစ္ကိုေတြအေပၚကာကြယ္ေပးမႈသည္က်င္းအားေဒါသထြက္ေစၿမဲျဖစ္ေပမဲ့ထိုရူေထာင့္အေပၚဘယ္ေတာ့မွေျပာင္းလို႔ရမွာမဟုတ္မွန္းက်င္းသိသည္။အႏွီမ်က္စိစပါးေမႊးဆူးစရာတစ္သိုက္အားလုခ်န္ေဘးမွေပ်ာက္ကြယ္သြားရန္သာဆုေတာင္းေနမိသည္။အနည္းဆံုးေတာ့အခုအခ်ိန္မွာလုခ်န္၏အေဝးမွာသာရိွေနၾကသည္။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ေတးထားလ်က္က်င္းမၾကားသလိုသာဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ဤအရူးဓားျပေတြမိုက္မဲစြာျပဳေသာရိုင္းျပမႈမ်ား၏အျပစ္ဒဏ္ကိုလုခ်န္ခံယူမယ္ေျပာထားတာပဲ။သေဘာတူထားေသာအေၾကာင္းအရာရိွတာမလို႔မည္သို႔ေသာအျပစ္မ်ားေပးရန္ေကာင္းမလဲေတြးရင္းစိတ္ႏွလံုးလည္းျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာသည္။

"အေရ႔ွဘက္ျခမ္းေဒသကိုငါတို႔ေရာက္သြားတုန္းကဆိုရင္အစ္ကိုႀကီးမွာအခ်ိန္ေတာင္မေပးႏိုင္ဘူး..စေရာက္တုန္းတစ္ခါရယ္ျပန္ေတာ့မဲ့တစ္ခါရယ္ပဲေတြ့ရတယ္..တစ္ခ်ိန္လံုးငါတို႔ကိုေဖာ္ေရႊပ်ူငွာတဲ့အိမ္ေရ႔ွစံHuan Shu Chengပဲအေဖာ္ျပဳေပးေနတာ"

Ge Qingသည္အိမ္ေရ႔ွစံအေပၚ၌အေတာ္ပင္အျမင္ၾကည္ပံုရသည္။အခြင့္အေရးရတိုင္းအိမ္ေရ႔ွစံေကာင္းေၾကာင္းထၫ့္ေျပာတတ္သည္ကိုလူတိုင္းသိၾကသည္။အမွန္တကယ္မွာGe Qingသည္အိမ္ေရ႔ွစံလိုမ်ိဳးဂုဏ္ပုဒ္ရိွသူႏွင့္သိကၽြမ္းဝင္ခဲ့သည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုႂကြားဝါလိုျခင္းသတ္သတ္ျဖစ္သည္။

ေထာက္ခံမႈႏွင့္အတူေခါင္းၿငိမ့္ရင္းCao Xinသည္မဖိတ္ေခၚပဲစကားဆိုလာျပန္သည္။

"ဟုတ္တယ္..အိမ္ေရ႔ွစံ Huan Shu Chengကအမွန္ပင္ခ်ီးက်ူးထိုက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲ..ေတာ္ဝင္မ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ငါတို႔ကိုေလးစားသမႈနဲ႔ဆက္ဆံတယ္..အစ္ကိုႀကီးဟာေလဘာလို႔မ်ားအသည္းႏွလံုးမရိွတဲ့ဧကရာဇ္ကိုျပစ္ၿပီးသူ႔ကိုမေရြးလဲမသိဘူး"

"အဟမ္း!"

လူသတ္မႈက်ူးလြန္လိုေသာအရိပ္အေယာင္မ်ားထြက္လ်က္ၾကၫ့္ေနၿပီးသတိေပးရန္က်င္းေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္သည္။ေတာ္ဝင္ပိုးမႊားေကာင္ေကာင္းေၾကာင္းေတြမ်ားေျပာေနလိုက္တာ!ေရွာင္းခ်န္ငါ့ကိုပစ္သြားၿပီးစက္ဆုပ္စရာအေကာင္ေနာက္လိုက္ေစခ်င္ေနၾကတယ္!

ဧကရာဇ္၏ႀကိဳတင္အသိမေပးပဲေရာက္ရိွလာမႈေၾကာင့္တစၧေသရဲျမင္လိုက္ရသလိုမ်က္ႏွာမ်ားျဖဴဆုတ္ကုန္ၾကသည္။အစ္ကိုႀကီးေရာက္မလာခင္ဧကရာဇ္အရင္ေရာက္လာမည္ဟုမထင္မွတ္ထားခဲ့။

ဧကရာဇ္အေပၚအရိုအေသမတန္ၾကေပမဲ့လည္းသူတို႔သည္အခုအခ်ိန္မွာႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏လက္ေအာက္ခံျဖစ္သည္။အရာရိွမ်ားျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လည္းဧကရာဇ္ကိုဂါဝရျပဳရမည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

ေခတၲမ်ွမလႈပ္မယွက္ထိတ္လန႔္သြားၾကၿပီးေနာက္အကုန္လံုးဒူးကိုယ္စီၫႊတ္လ်က္သက္ေတာ္ရာေၾကာင္းရွည္ေစေၾကာင္းဆုေတာင္းသံမ်ားထြက္လာေတာ့သည္။

အကုန္လံုးရုတ္တရက္ဒူးၫြတ္သြားသည္ကိုျမင္ၿပီးဟုန္အာၾကက္ေသေသသြားသည္။သူမအၿမဲတမ္းေလ့က်င့္ခဲ့ေသာအရွင္မင္းႀကီးအားဂါဝရျပဳပံုကိုတေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနၿပီးဘာလို႔ဒူးေထာက္ေနၾကမွန္းစဥ္းစားမရျဖစ္ေနသည္။

"အာ..အိုင္းယား..ဘာလို႔ကၽြန္မနဲ႔လာေလ့က်င့္ေနတာလဲ?မခံယူဝံ့ပါဘူး"

ဟုန္အာသည္သူမကိုစေနာက္ၿပီးေလ့က်င့္ေနၾကသည္ဟုထင္သြားၿပီးတႃပံုးႃပံုးႏွင့္လက္ခါယမ္းေန၏။သူမေနာက္တြင္ရပ္ေနသၫ့္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာအေရာင္အဝါမ်ားလႊမ္းႃခံုေနေသာဧကရာဇ္ကိုအရိုအေသေပးေနၾကေၾကာင္းသတိမျပဳမိ။

သူ႔ဇနီး၏အျပဳအမူေၾကာင့္Cao Xinအရွက္ရသြား၏။သူမသည္တကယ္ပင္အေျခအေနကိုမဖတ္တတ္။သူ႔မိန္းမကိုဧကရာဇ္ဘာမ်ားအျပစ္ေပးမလဲမသိႏိုင္တာမလို႔Cao Xin၏နဖူးထက္ခၽြေးမ်ားျပန္လာသည္။

"ဟုန္အာ..ဒူးေထာက္စမ္း..အျမန္!"

သူ႔မိန္းမကိုဒူးေထာက္ၿပီးအရိုအေသေပးရန္Cao Xinခပ္တိုးတိုးႏွင့္အခ်က္ျပလ်က္ရိွသည္၊

"ေခါင္းေမာ့ေစ"

ဟုန္အာတခစ္ခစ္ရယ္ရင္းေခါင္းေမာ့ရန္စေနာက္ၿပီးေျပာစဥ္က်င္းကိုယ္တိုင္ကလည္းအခ်က္ျပရာႏွင့္တစ္ထပ္တည္းက်သြားသည္။ဟုန္အာကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းသူမခိုင္းသမ်ွစေနာက္ၿပီးလိုက္လုပ္ေနသည္ဟုထင္ေနၿမဲ။

Cao Xinခမ်ာဧကရာဇ္ကိုၾကၫ့္ေတာင္မၾကၫ့္ရဲေတာ့။သူ႔မိန္းမ၏လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ေၾကာက္ရြံသလိုအရွက္ရမိသျဖင့္ေျမက်င္းတူးကာကိုယ့္ကိုကိုယ္ေျမျမဳပ္လိုက္ခ်င္ေနၿပီ။ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပင္အသက္မဲ့ေနေသာသူ႔မိန္းမခႏၶာကိုယ္ကိုေပြ့ထားၿပီးကေလးမ်ားကတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ငိုေနေသာသူ႔ပံုရိပ္ကအေကာင္အထည္လိုက္အေတြးထဲေရာက္ရိွလာသည္။ဆိုးရြားေသာထိတ္လန႔္မႈႏွင့္အတူအသံလည္းတုန္ယင္ေန၏။

"အရွင္မင္းႀကီး..ေတာင္းပန္ပါတယ္..ဘယ္သူနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရမွန္းသူမသိလို႔ပါ..ဂရုဏာထားခြင့္လႊတ္ေပးေတာ္မူပါ"

Cao Xinသည္သူကိုယ္တိုင္မွာလည္းေစာ္ကားပုတ္ခတ္ေသာစကားျဖစ္သၫ့္အိမ္ေရ႔ွစံကိုေရြးခ်ယ္သင့္ေၾကာင္းေျပာခဲ့သည္ကိုေမ့သြားၿပီးဟုန္အာကိုခြင့္လႊတ္ေပးရန္သာကိုယ္စားေတာင္းပန္ေတာ့၏။

က်င္းသည္Cao Xinမိန္းမထံမွငါသည္သာဤအိမ္ေတာ္၌အေရးႀကီးဆံုးသူဆိုေသာအၾကၫ့္ကိုအာရံုထားသည္မဟုတ္။

ေဘးဘီဝဲယာကိုၾကၫ့္ၿပီးလုခ်န္ကိုဘယ္ေနရာမွာမွမျမင္၍မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔သြားသည္။

"လုခ်န္ဘယ္မွာလဲ?"

ၾသဇာကိတၲပရိွေသာအသံသည္ၿခံဝင္းအတြင္းဟိန္းထြက္သြား၏။

"ေလ်ွာက္တင္ပါတယ္အရွင္မင္းႀကီး..အစ္ကိုႀကီးေရာက္မလာေသးပါဘူး"

အခုမွသာဟုန္အာတစ္ေယာက္စာမဖဲြ႔ႏိုင္ေသာလွပမႈ၏အရွင္သည္သူတစ္ခ်ိန္လံုးေလ့က်င့္ေခၚေဝၚေနေသာအရွင္မင္းႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းသိသြားေတာ့သည္။ေလ့က်င့္ေနၾကျခင္းမဟုတ္။ဧကရာဇ္ကိုယ္တိုင္တင့္တယ္စြာႂကျြမန္းလာျခင္းျဖစ္သည္။

ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမွန္းမသိေတာ့ေသာဟုန္အာမ်က္ႏွာထက္တြင္အေရာင္ေပါင္းစံုျဖတ္ေျပးေန၏။ဧကရာဇ္အားသူမေျပာဆိုခဲ့မိပံုကိုျပန္ေတြးမိေတာ့ျဖဴဆုတ္သြား၏။တဖန္သူမကိုယ္သူမဧကရာဇ္လိုမ်ိဳးအရွက္မဲ့စြာသရုပ္ေဆာင္မိတာကိုေတြးမိျပန္ေတာ့နီရဲလာ၏။ဧကရာဇ္အေပၚအရိုအေသမဲ့မိတဲ့အတြက္က်ေရာက္လာမၫ့္အျပစ္ဒဏ္ကိုေတြးမိကာျဖဴေလ်ာ္သြားေတာ့သည္။

တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္လာေသာဒူးမ်ားသည္ေျမျပင္ထက္ေထာက္၍က်သြားသည္။

"ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ မိုက္မဲမိတာကိုခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ..ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ..မသိ"

တတြတ္တြတ္ရြတ္ဆိုလာေသာအရည္မရအဖတ္မရမ်ားကိုတိတ္ေစရန္လက္ခါျပလိုက္သည္။အခ်ိန္လည္းမရသလိုနားေထာင္ရန္လည္းစိတ္မဝင္စား။

ခ်စ္ရသူ၏မိုက္မဲေသာမိသားစုမွန္းသိတာေၾကာင့္ရိုင္းျပမႈကိုက်င္းခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္သည္။သူတို႔၏ရူးသြပ္မႈမ်ားကိုDatongမွအေကာင္းဆံုးသမားေတာ္ပင္ေပ်ာက္ေအာင္ကုႏိုင္မယ္မထင္။

သူတို႔အစားအျပစ္ဒဏ္ကိုလုခ်န္ခံမည္ျဖစ္၍ျပႆနာတည္ဖို႔ရာမတန္လို႔သာက်င္းဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ဆူညံေသာလူတစ္သိုက္ႏွင့္လုခ်န္ကိုဒီမွာပဲေစာင့္ရင္ေကာင္းမလား ဒါမွမဟုတ္ ယာယီေတာ္ဝင္နားေနေဆာင္ကိုပဲျပန္ၿပီးလုခ်န္ကိုရွာရမလား က်င္းခ်ိန္ဆလ်က္ရိွသည္။

ခဏအၾကာမွာေတာ့မိုက္မဲစြာလိုက္မရွာလို၍ဒီမွာသာေစာင့္ေနရန္က်င္းဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။လုခ်န္သည္ကတိျဖတ္တတ္ေသာသူမဟုတ္။ရွာမေတြ့လ်ွင္တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ဒီကိုေရာက္လာလိမ့္မည္။

ဒီကေန့မနက္တြင္က်င္းသည္ဟန္က်ိဳးနယ္စားႏွင့္အစည္းအေဝးတစ္ခုရိွခဲ့သည္။အားလပ္ခ်ိန္တြင္လုခ်န္ႏွင့္သီးသန္အနားယူရန္ေလွတစ္စင္းႏွင့္လိုအပ္သည္မ်ားစီစဥ္ေပးဖို႔ေျပာၾကားခဲ့သည္။အခန္းသို႔ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္လုခ်န္ကိုရွာမေတြ့ေတာ့။

သတင္းေကာင္းကိုလုခ်န္မရိွသၫ့္အတြက္အၾကာႀကီးဆက္လက္ထိန္းထားရမည္ျဖစ္၍က်င္းလည္းမေက်မနပ္ျဖစ္သြားၿပီးအေစာင့္ကိုေခၚကာလုခ်န္ကိုရွာခိုင္းလိုက္သည္။သို႔ေပမဲ့အေစာင့္သည္တုန္ရီစြာျဖင့္ဧကရာဇ္သြားၿပီးမၾကာခင္သခင္လုလည္းထြက္သြားေၾကာင္းေလ်ွာက္တင္လာသည္။ဘယ္ေနရာဆီလဲကေတာ့သူလည္းစကားမဆိုသလိုအေစာင့္မွာလည္းမေမးရဲခဲ့။

ပထမဆံုးသူ႔အေတြးထဲေပၚလာသည္မွာဤအိမ္ေတာ္ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္းေန့လည္ခင္းမတိုင္ေသးပဲနဲ႔အျမန္ေရာက္ရိွလာျခင္းျဖစ္သည္။

စိတ္ပ်က္မႈေတြႏွင့္စိတ္မရွည္မႈေတြသည္မ်က္ႏွာထက္စာေရးထိုးထားသည္။အႏၲရာယ္သည္သိသာထင္ရွားလြန္း၍မည္သူမ်ွအသံမထြက္ရဲၾက။ျပင္ဆင္မႈမ်ားျဖင့္သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနခဲ့ေသာအိမ္ေတာ္သည္သခ်ၤိဳင္းေျမႏွယ္ၿငိမ္က်သြား၏။အိမ္ေတာ္ရိွအမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာေတာ့ဧကရာဇ္မႂကျြမန္းလာခင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားေစာလ်င္စြာၿပီးသြားသၫ့္အေပၚေက်းဇူးတင္မဆံုးျဖစ္ေနၾက၏။

က်င္းတင့္တယ္စြာထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္အိမ္ေတာ္ရိွအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေသာလက္ဖက္ရည္ပဲြသည္စားပဲြထက္ေရာက္ရိွလာ၏။ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေသာအေငြ့အသက္ေတျြဖန႔္က်က္ေနသလိုေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာအေနအထားေၾကာင့္လူတိုင္း၌ထြက္ေျပးခ်င္ေသာဆႏၵမ်ားရိွၾကသည္။တစ္ၪီးမ်က္ႏွာတစ္ၪီးၾကၫ့္လ်က္အလြန္တရာမသက္မသာေသာအေနအထားႏွင့္ထိုင္ေနၾက၏။

လုခ်န္သည္ထံုးစံအတိုင္းမိုးအထိတတ္ေသာရယ္သံေမာသံမ်ားၾကားေနရမည္ထင္ၿပီးေရာက္ရိွလာ၏။သို႔ေသာ္လည္းသူ႔ကိုျမင္ၿပီးစိတ္သက္သာရာရသြားေသာညီအစ္ကိုမ်ားကိုသာေတြ့လိုက္ရသည္။လုခ်န္၏ပံုရိပ္သြင္ကိုျမင္ၿပီးအားလံုးလည္းတစ္ၿပိဳင္နက္သက္ျပင္းခ်မိၾကသည္။

"ဘာလဲ?ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?တစ္ေယာက္ေယာက္ကအႏိုင္က်င့္ျပန္တာလား?"

ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းေသာတိတ္ဆိတ္မႈႏွင့္ညီအစ္ကိုေတြ၏မသာယာေသာမ်က္ႏွာထားမ်ားသည္သူႏွင့္က်င္းအၾကားရိျွငင္းခံုမႈကိုေတာင္အမွတ္ရသြားသည္။

ဘယ္သူမွႏႈတ္ျဖင့္စကားမဆိုရဲ၍ဧကရာဇ္ထံကိုသာအၾကၫ့္ပို႔လိုက္ၾကသည္။

အၾကၫ့္မ်ား၏ၪီးတည္ရာတြင္ေၾကာက္ခမန္းလိလိအေျခအေန၏ဇာတ္ေကာင္ကထိုင္လ်က္။

ႀကီးျမတ္လွေသာDatongဧကရာဇ္က်င္းဇုန္!

က်င္းထံမွအဆမတန္ျဖာထြက္ေနေသာဧကရာဇ္တစ္ပါး၏အရိွန္အဝါကိုသူ႔ညီအစ္ကိုမ်ားေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန႔္ေနၾကေၾကာင္းနားလည္သြားၿပီးက်င္းကိုေခၚယူလိုက္သည္။

"အာ..က်င္း!!မင္းကဒီမွာလား?ငါကလိုက္ရွာေနတာ.အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥေရးရာေတြနဲ႔မင္းအလုပ္မ်ားေနတယ္ထင္ေနတာ"

က်င္းေဘးနားသို႔လုခ်န္အခ်ိန္မျဖဳန္းပဲေရာက္ရိွသြားသည္။က်င္းဒီေနရာေရာက္ေနျခင္းအေပၚလုခ်န္အမွန္တကယ္ပင္ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္။က်င္းကိစၥေရးရာမ်ားႏွင့္အလုပ္မ်ားေနသည္ထင္တုန္းကသူစိတ္တိုမိေသးသည္။ရံုးေတာ္ကေနအားျပန္ေမြးရန္ထြက္လာကာမွဒီမွာလည္းအလုပ္ဆက္လုပ္ေနေသးလ်ွင္ဘာမ်ားထူးမွာတဲ့လဲ?ခဏတာမ်ွေတာ့က်င္း၏ေပ်ာ္ပါးတတ္ေသာသဘာဝကိုလုခ်န္ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့၏။နန္းေတာ္ကေနထြက္ဖို႔အတြက္တစ္ေထာင့္တစ္ခုေသာနည္းလမ္းေတြကိုရွာေဖြေနေသာက်င္းသည္ဟန္က်ိဳးကိုလာၿပီးအလုပ္လုပ္မွာတဲ့လား?

က်င္းကိုေတြ့ခ်ိန္မွာေတာ့အေျခမခိုင္ေသာအေတြးတို႔သည္အလဟာသသာျဖစ္ေၾကာင္းလုခ်န္ခံစားလိုက္ရ၏။အခန္းထဲလုခ်န္ကိုရွာမေတြ့ခ်ိန္တြင္က်င္းသည္ဒီေနရာကိုလိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။က်င္း၏သေဘာထားႀကီးမႈေၾကာင့္လုခ်န္ရင္တြင္းေနြးေထြးသြား၏။

က်င္းစကားျပန္မလာခင္မွာCao Xin၏သားျဖစ္သူCao Junသည္သူတို႔ရိွရာတၫ့္တၫ့္သို႔ေျပးလာ၏။ၾကၫ့္ရူေပးေနေသာမိန္းမပ်ိဳသည္လည္းပ်ာယာခတ္စြာအေနာက္ကေျပးလိုက္လာ၏။

"အေဖ..အေဖ..အေဖ..ေစာက္ဧကရာဇ္ၪီးေလးႀကီးေကာလာၿပီလား?"

ကေလးငယ္၏ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာအသံသည္ငရဲမင္း၏ကိုယ္စားလွယ္မွသံလင္ကြင္းမ်ားတခ်န္းခ်န္းတီးလာသလိုပင္။အားလံုးလည္းမ်က္ျဖဴဆိုက္ေတာ့ေလမလားျဖစ္လာသည္။

အထိတ္တလန႔္သက္ျပင္းရိႈက္ရင္းမသိလိုက္ပါပဲနဲ႔အၾကၫ့္မ်ားသည္ဧကရာဇ္တံု႔ျပန္မႈကိုသိရရန္ေရာက္ရိွသြား၏။

ဘုရား ဘုရား! မိန္းမၿပီးေတာ့ကေလး!
Cao Xinအတြက္ေတာ့မဆံုးႏိုင္ေသာအိမ္မက္ဆိုးမ်ားအလား။ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ထိတ္လန႔္ေနေသာCao Xinသည္ေနၿမဲေနရာမွာထိုင္လ်က္သားအစားအျပစ္ခံေပးရန္အဆင္သင့္ျပင္ေနၿပီ။အေတြး၏ေနာက္တစ္ဖက္ျခမ္းမွာေတာ့'ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္..အကိုႀကီးရိွေနလို႔'

Cao Xinမိသားစုကိုညီအစ္ကိုမ်ားလက္ၿမွောက္အရႈံးေပးထားသည္မွာဟိုယခင္ကတည္းကျဖစ္သည္။ေယာက်္ားျဖစ္သူကအစမိန္းမ၊ကေလးအဆံုးမထိန္းႏိုင္ေအာင္ပါးစပ္ဖြာၾက၏။ဘယ္ေတာ့မွအရင္မေတြးပဲစိတ္ထဲရိွရာေျပာတတ္ၾကသည္။အခ်ိန္အခါေကာင္းကိုမွေရြးၿပီးဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္တတ္ၾက၏။

ေလ်ာ့ပါးလာၿပီးျဖစ္ေသာအေျခအေနသည္Cao Xinသားေလးေက်းဇူးႏွင့္ျပန္လည္တင္းမာလာ၏။အျပစ္ကင္းေသာကေလးငယ္သည္လူစိမ္း၏မ်က္ႏွာကိုၾကၫ့္လ်က္ရိွသည္။

က်င္းသည္လက္ဖက္ရည္တစ္ငံုေသာက္ကာစားပဲြေပၚသို႔ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ထားလိုက္၏။ေက်ာက္သားစားပဲြႏွင့္လက္ဖက္ရည္ခြက္ထိသံကိုလုခ်န္တင္မကအားလံုးလည္းၾကားရသည္။ေအးစက္ေသာက်င္း၏အၾကၫ့္မ်ားသည္စူးစမ္းလိုစိတ္ႏွင့္မ်က္ဝန္းမ်ားေတာက္ပေနေသာက်န္းမာဝၿဖိဳးသၫ့္ကေလးငယ္ထံေရာက္ရိွသြားသည္။အၾကၫ့္ခ်င္းဆံုသြား၏။

Cao Junသည္က်င္းႏွင့္လုခ်န္ႏွစ္ၪီးစလံုးကိုမယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္အံ့ၾသသင့္ေနေသာအသြင္ျဖင့္ၾကၫ့္ေနသည္။ဤမ်ွခမ္းနားထည္ဝါေသာသူမ်ားကိုသူမျမင္ဘူးခဲ့။

"ၪီးေလးကေစာက္ဧကရာဇ္ၪီးေလးႀကီးလား?"

အျပစ္ကင္းေသာအသြင္ျဖင့္က်င္းကိုထိုေမးခြန္းထပ္ေမးလာသည္။သူ၏ရိုးသားမႈသည္တစ္မိသားစုလံုးကိုအႏၲရာယ္တြင္းသို႔ပို႔ေနတာကိုနားလည္သၫ့္ပံုမေပၚ။သူ႔မိသားစုတင္မကအိမ္ေတာ္အတြင္းရိွလူအကုန္လံုးပါသည္။

ပံုမွန္အေျခအေနမွာဆိုလိုထိုကဲ့သို႔ခ်စ္စရာေကာင္းေသာေမးခြန္းေမးလာလ်ွင္အားလံုးရယ္ေမာမိၾကလိမ့္မည္။သို႔ေပမဲ့လည္းယခုအခ်ိန္မွာသူ႔အားေစာ္ကားေမာက္မာေသာဘယ္သူမဆိုမွန္းဆမရႏိုင္ေသာအျပစ္ဒဏ္မ်ားေပးသၫ့္ေနရာတြင္နာမည္ဆိုးႏွင့္ေက်ာ္ၾကားေသာဂရုဏာကင္းေသာဧကရာဇ္ကေရ႔ွမွာရိွေနသည္။

က်င္းကိုပူပန္လ်က္ၾကၫ့္ေနရာမွအဓိပၸာယ္ပါေသာအၾကၫ့္ႏွင့္ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲစြာႃပံုးကာလက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္ျပလာေသာက်င္းေၾကာင့္လုခ်န္မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔သြားသည္။

လုခ်န္မ်က္လံုးမ်ားသည္မယံုၾကည္ႏိုင္မႈႏွင့္အတူျပဴးက်ယ္လာသည္။မ်က္ႏွာထက္လည္းနဂိုအေရာင္ရိွမေနေတာ့။အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာက်င္းအေပၚအမွားက်ူးလြန္တာသံုးႀကိမ္ေတာင္ရိွေနၿပီ?မျဖစ္ႏိုင္တာ!

Cao Xinဘက္လွၫ့္ၾကၫ့္ခ်ိန္တြင္ေဒါသထြက္ေနေသာသူ႔အသြင္အေၾကာင့္Cao Xinအပါအဝင္ညီအစ္ကိုမ်ားလန႔္ျဖန႔္ကုန္ၾကသည္။

"Cao Xin!မင္းသားကိုမင္းဘယ္လိုသင္ၾကားေပးထားတာလဲ?တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုေခၚေဝၚရင္မွန္ကန္ေအာင္သံုးႏႈန္းရမယ္ဆိုတာမင္းသားကိုမသင္ထားဘူးလား?"

Cao Xin၏ေစာက္ဧကရာဇ္ေခၚသံကိုခဏခဏၾကားကာနားေယာင္ၿပီးေစာက္ဧကရာဇ္ၪီးေလးဟုလိုက္ေခၚသည္မွာထင္ရွားလွ၏။ဤအျခင္းအရာတြင္Cao Junသည္အျပစ္ကင္းသူျဖစ္၏။ဖခင္ျဖစ္သူကိုသာအျပစ္တင္ရမည္၊

Cao Xinလည္းေတာင္းပန္ဝန္ခ်ၿပီးခြင့္လႊတ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုျခင္းသာတတ္ႏိုင္သည္။အစ္ကိုႀကီးရိွေန၍သာအျပစ္လြတ္ေၾကာင္းသူတို႔နားလည္သည္။အၿမဲတမ္းေမတၲာဂရုဏာႀကီးမားေသာအစ္ကိုႀကီးပင္ေဒါသထြက္ေန၍အာေခ်ာင္မိေသာမိမိကိုယ္မိမိသာေနာင္တရမိသည္။

ဆိုးရြားလွေသာျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္လုခ်န္၏ေရွးၪီးစေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ေသာစိတ္အဟုန္သည္ေရကန္ေအာက္ေျခ၌အနည္ထိုင္သြား၏။ထိတ္လန႔္ေၾကာက္ရြံ႔ဖြယ္ရာအမူအရာကိုအခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိဝတ္ဆင္ထား၏။ကိုယ့္အက်ပ္အတည္းျပႆနာေအာက္နစ္ျမဳပ္ေနေသာလုခ်န္သည္ညီအစ္ကိုေတြအေပၚအထိသက္ရာက္မိေနသည္ကိုသတိမျပဳႏိုင္။က်င္းမွပုခံုးကိုပုတ္ၿပီးနား၌ကပ္၍စကားဆိုလာခ်ိန္တြင္ေတာ့မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔သြား၏။ၿပီးလ်ွင္မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီရဲလာ၍မူလသူ႔ပံုစံအတိုင္းျပန္လည္ေရာက္ရိွသြားသည္။

အစ္ကိုႀကီး၏စိတ္အေျခအေနကိုေျပေလ်ာ့ေအာင္လုပ္ေပးေသာဧကရာဇ္ကိုေက်းဇူးပဲတင္ရမလား ဒါေတျြဖစ္ခဲ့ျခင္း၏လက္သည္ျဖစ္သၫ့္အတြက္အျပစ္ပဲတင္ရမလား ညီအစ္ကိုေတြလည္းမသိေတာ့။

"ေကာင္းၿပီ!ထားလိုက္ေတာ့!.အကိုသံုး..သားျဖစ္သူအတြက္စံနမူနာေကာင္းတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ကိုယ့္အမူ႔အက်င့္ကိုယ္ထိန္းပါ..တူေလးႀကီးျပင္းလာရင္သူ႔အေဖလိုျဖစ္မေနေစခ်င္ဘူး"

သားျဖစ္သူအေပၚမေကာင္းေသာလႊမ္းမိုးမႈေတြရိွေနေၾကာင္းကိုလုခ်န္သတိေပးလိုက္သည္။ၿခံဝင္းအတြင္းပ်ံ႔က်ဲေနေသာေလထုသည္လည္းတဖန္ျပန္လည္ေပါ့ပါးလာၿပီးအိမ္ေတာ္သည္လည္းျပန္လည္အသက္ဝင္လာေတာ့သည္။

စားခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေသာဟင္းလ်ာမ်ားသည္စားပဲြအျပၫ့္ေနရာယူထားၿပီးဧကရာဇ္ရိွေနခ်ိန္မွာေတာ့စားလို႔မေကာင္းျဖစ္ေနသည္မွာအမွန္ပင္။စားေသာက္ေသာအခါထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ားကိုအေလးမထားပဲစကားေဖာင္ဖဲြ႔တတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ျငားလည္းဧကရာဇ္ႏွင့္အတူအစ္ကိုႀကီး၏တင့္တယ္ေလ်ွာက္ပတ္စြာစားေတာ္တည္ေနေသာအသြင္ေၾကာင့္သူတို႔၏မူလပံုစံအတိုင္းမစားေသာက္ရဲၾက။လုခ်န္သည္လည္းႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတူရိွေနခဲ့သည္ျဖစ္၍မသိလိုက္ပါပဲက်င္းသံုးေဆာင္ေသာအတိုင္းသာအက်င့္ပါသြားခဲ့၏။မသိကေအာက္ႏွင့္ေတာ္ဝန္စံုတဲြအတိုင္းႀကိဳးပမ္း၍ယဥ္ေက်းေအာင္သံုးေဆာင္ေနၾကသည္။ရလဒ္အေနျဖင့္အစားအစာကိုအရသာခံရမၫ့္အစားယဥ္ေက်းဖို႔ကိုသာအာရံုစိုက္ေနမိၾကသည္။လုခ်န္သည္ညီအစ္ကိုမ်ား၏ကိုးရိုးကားရားႏိုင္ေသာအေနအထားကိုသတိမျပဳမိေပမဲ့က်င္းကေတာ့ေက်နပ္လ်က္ရိွသည္။အမူထမ္းမ်ားျဖစ္လာၿပီးေနာက္ပိုၿပီးယဥ္ေက်းလာၾကသည္ဟူ၍သာလုခ်န္ယူဆေနသည္။

က်င္းသည္အစားဂ်ီးမ်ားေသာသူမဟုတ္။ပံုမွန္ဆိုလ်ွင္ဟင္းအမ်ိဳးစံုစြာစားႏိုင္၏။ဟင္းခြက္အတြင္းမွဟင္းဖတ္မ်ားကိုလုခ်န္ပန္းကန္လံုးထဲထၫ့္ေပးတတ္သည္။Liu Cuoနဲ႔ေရွာင္းစန္သည္တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲCao Xin၏ဖြာေသာပါးစပ္ထပ္မဟလာရန္သတိေပးေသာအၾကၫ့္နဲ႔ၾကၫ့္လိုက္သည္။Cao Xinလည္းေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ားကိုၿမိဳခ်ရင္းေခါင္းငံု႔သြားသည္။

သူမထိရေသးေသာဟင္းပဲြဆိုလ်ွင္လက္မလွမ္းရဲေသာညီအစ္ကိုမ်ားေၾကာင့္လုခ်န္စေနာက္ခ်င္လာၿပီးတမင္ပင္အားလံုးစားခ်င္ေနေသာဟင္းပဲြမ်ားကိုခ်န္ထားခဲ့၏။သူတူကိုင္လိုက္ေသာအခ်ိန္တိုင္းပါးစပ္တျပင္ျပင္ျဖစ္ကာေမ်ွာ္လင့္တႀကီးေစာင့္စားေနၾကေသာညီအစ္ကိုမ်ားအသြင္ကိုလုခ်န္သေဘာက်လ်က္ရိွသည္။သူတို႔ႏွစ္သက္ေသာဟင္းပဲြကိုမေရြးခ်ယ္ပဲတျခားဆီေရာက္သြားလ်ွင္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

ေပ်ာ္ရႊင္စရာပဲြေတာ္သည္Cao Xinႏွင့္အျခားသူမ်ားအတြက္ေတာ့စိတ္ႏွလံုးပင္ပန္းဆင္းရဲရသၫ့္ျဖစ္ရပ္သာ။အစ္ကိုႀကီးႏွင့္ဧကရာဇ္ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားမွသာအခ်ိန္အၾကာႀကီးတားဆီးထားခဲ့ရေသာသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။

ေန့လည္စာမ်ွသာသည္အစ္ကိုႀကီးႏွင့္ဆိုလ်ွင္ေအာင္ျမင္စြာအႏၲရာယ္ကင္းကင္းၿပီးဆံုးသြားမွာျဖစ္ေပမဲ့ဧကရာဇ္မွလာၿပီးအရာအားလံုးဖ်က္ဆီးပစ္မည္ဟုဘယ္သူကႀကိဳေတြးထားမိမွာလဲ?

အစ္ကိုႀကီးႏွင့္ေယာက္ဖျဖစ္သူအိမ္ေတာ္အတြင္းမွလက္တဲြထြက္သြားသည္ကိုရႈပ္ေထြးေနေသာခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ၾကၫ့္လိုက္မိၾကသည္။တစ္ခ်ိဳ႕မွာသက္ျပင္းခ်ေနသလိုတစ္ခ်ိဳ႕မွာေခါင္းယမ္းေနၾကသည္။

အစ္ကိုႀကီးႏွင့္ဧကရာဇ္ျဖစ္သူစိတ္ခ်မ္းေႁမ့ေစရန္ဧကရာဇ္စိတ္မသက္မသာမျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ဧကရာဇ္မႏွစ္ၿမိဳ႔ဆံုးအရာသည္သူတို႔ျဖစ္ေနေၾကာင္းေတာ့မေတြးမိၾကဘူးထင္သည္။

ေနာက္တစ္ခါက်လ်ွင္အစ္ကိုႀကီးတစ္ၪီးတည္းသာလာခဲ့ဖို႔ေျပာရမည္။သို႔ေပမဲ့လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားေတာ့လြန္စြာသံသယဝင္မိၾကသည္။ဧကရာဇ္သည္သူတို႔ကိုင္တြယ္ႏိုင္ျခင္း၏အေဝးဆံုးအရပ္မွာရိွသည္။

•••••••

တစ္ခုခုျပစရာရိွတယ္ဟုလုခ်န္ဆိုလာသၫ့္အတြက္ၪီးေဆာင္ကာလမ္းျပေစလိုက္သည္။

"က်င္း..ခုနကေျပာတာတကယ္ပဲလား?"

စိတ္အေျခအေနေလ်ာ့ပါးေစရန္က်င္းေျပာလာေသာအေၾကာင္းအရာကိုလုခ်န္ရွက္မိေပမဲ့လည္းေသခ်ာေအာင္သိခ်င္ေသးသည္။ေတာက္ပေသာအႃပံုးေတြႏွင့္အတူမ်က္ခံုးပင့္ျပရင္း

"ဒါေပါ့..ဒါေပမဲ့ငါအဲ့ဒီစကားကိုနည္းနည္းသေဘာက်လို႔မင္းကိုသက္ၫွာေပးလိုက္မယ္..ႏွစ္ခါပဲထားလိုက္ေတာ့"

က်င္းမွနား၌ကပ္၍ေျပာလာေသာစကားသည္Cao Xin၏ဇနီးမွခဲအိုဟုသံုးႏႈန္းေၾကာင္းကိုျဖစ္သည္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျပႆနာရွာတဲ့မိသားစုလဲ!

ေဒါသပဲထြက္ရမလားသေဘာပဲက်ရမလားေတာင္လုကန္မသိေတာ့။အစ္ကိုႀကီးဆိုေသာဂုဏ္ပုဒ္ကိုအရွက္တကဲြျဖစ္ေစေသာအေၾကာင္းအရာျဖစ္ေပမဲ့လည္းမိသားစုလိုသေဘာထားေသာသူမ်ားဆီမွႏွစ္ၪီး၏ဆက္ႏြယ္မႈကိုအသိအမွတ္ျပဳျခင္းသည္လုခ်န္အတြက္မ်ားစြာအဓိပၸာယ္ရိွသည္။

"ဒါဆိုမနက္အေစာႀကီးဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ"

"အဲ့တာက..လုခ်န္ေတာင္ကိုသြားတဲ့လမ္းမွာခ်ဳံပုတ္ေလးေတြရိွတယ္..ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိေပမဲ့ေဆာင္းတြင္းက်မွပန္းပြင့္လာတယ္..အဲ့ဒီပန္းေလးေတြဆီကခ်ိဳသာတဲ့ရနံ႔နဲ႔ျမင္သာတဲ့အေရာင္ကတစ္ၪီးတစ္ေယာက္ကိုသတိရေစႏိုင္လို႔..အဲ့တာမလို႔သူတို႔ရိွေသးလားသြားၾကၫ့္တာ..မင္းကိုျပခ်င္လို႔"

"အရူး..ဘာလို႔ငါ့ကိုမေစာင့္တာလဲ?အတူသြားၿပီးၾကၫ့္လို႔ရတာပဲ"

"မရဘူး.အပင္ေသသြားၿပီဆိုရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?ငါကလည္းလုခ်န္ေတာင္ကိုမသြားျဖစ္တာႏွစ္ခ်ီၾကာေနၿပီ..မင္းကလည္းေနအကင္းျပန္ေကာင္ေသးတာမဟုတ္ဘူး"

သူေနျပန္ေကာင္းသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာမိမလိုေတာင္ျဖစ္သြားသည္။ဒါေပမဲ့လည္းလုခ်န္ထံမွဂရုစိုက္မႈမ်ားကိုပိုေတာင္းတ၍ပါးစပ္ျပန္ပိတ္ကာလုခ်န္ပါးထက္ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္သည္။

"ရိွေနေသးတာလား?"

"ရိွရံုတင္မကဘူး..ပန္းေတြေတာင္ပြင့္ေနၿပီ"

က်င္းကိုသတိရေစႏိုင္ေသာအရာကိုက်င္းအားျပႏိုင္မွာျဖစ္၍လုခ်န္အလြန္အမင္းေပ်ာ္ရႊင္ေနေတာ့သည္။မ်က္ႏွာထက္မွအႃပံုးသည္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္ဆိုတယ္မရိွ။

ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာလုခ်န္အသြင္ေၾကာင့္က်င္းလည္းနမ္းရိႈက္ခ်င္ေသာစိတ္မ်ားထိန္းမရျဖစ္လာသည္။မလ်င္လြန္းမျမန္လြန္းေသာေျခလွမ္းမ်ားဆက္ေလ်ွာက္မသြားေတာ့ပဲအနမ္းမ်ားၾကာရွည္လာၾကသည္။ထို႔ေနာက္တစ္ေယာက္ခါးထက္တစ္ေယာက္လက္ထားကာခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုပူးကပ္ရင္းလုခ်န္ေတာင္ရိွရာသို႔ၪီးတည္လိုက္ၾကသည္။
အရာအားလံုးစတင္ခဲ့ေသာေနရာ.....။
ဘယ္ေတာ့မွေမ့ေပ်ာက္သြားမည္မဟုတ္ေသာပထမဆံုးေသာဆံုရပ္...။
ျဖစ္ရပ္အားလံုး၏သက္ေသတည္ရာျဖစ္ေသာလုခ်န္ေတာင္...။

••••••

CCလေးကြော်ငြာဝင်ထားတယ်❤️

[[Unicode]]

ယောက်ဖ

(AN/brother-in-lawကိုဇနီးသည်များဘက်ကဖြစ်လို့ခဲအိုလို့ပဲသုံးပေးထားပါတယ်၊အမှန်ဆိုယောက်ဖလို့အရမ်းရေးချင်တာ၊မိန်းကလေးတွေဘက်ကကြည့်တာဆိုတော့ခဲအိုပဲအသင့်တော်ဆုံးထင်လို့၊အဆင်ပြေတယ်ထင်လားဟင်?)

ဆောင်းတွင်းမနက်ခင်းသည်အအေးမြဆုံးအချိန်ဖြစ်၍ငှက်များပင်စောစောထရန်ငြင်းဆိုကြ၏။နေမင်းလည်းနိုးထရန်ဆန္ဒရှိသည့်ပုံမပေါ်။သို့သော်ငြားလည်းနှစ်သစ်သို့ရောက်ရှိလာပြီဖြစ်၍စစ်တပ်တွင်းအုပ်ချုပ်သူ၏အိမ်တော်မှာတော့တစ်မျိုးတစ်ဖုံသောဆူညံမှုများရှိလျက်။အစေခံများသည်အရာရာကိုအစီစဥ်တကျနေရာချလျက်ရှင်းကာသုတ်ကာနှင့်အလုပ်များနေကြသည်။အမျိုးသမီးအခြွေအရံများကတော့ဤကာလနှင့်သင့်တော်လျောက်ပတ်သောအဆင်တန်ဆာများပြင်ဆင်လျက်အလုပ်များနေသည်။အိမ်ရှင်မနှစ်ဦးဖြစ်သောCao Xin၏ဇနီးသည်ဟုန်အာနှင့်Liu Cuo၏ဇနီးသည်လိဟွာတို့ထိန်းချုပ်ကွပ်ကဲမှုအောက်တွင်ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုများသည်ပြီးမြောက်သွား၏။Chu Meiသည်ရှောင်းစန်၏ဇနီးဖြစ်သည်နှင့်အတူဂုဏ်ယူဖွယ်ရာဧည့်သည်များကြိုက်နှစ်သက်တာကိုသိသည့်အတွက်မီးဖိုချောင်ကိုတာဝန်ယူကာဦးစီးရသည်။ဟုန်အာနှင့်လိဟွာနှစ်ဦးသည်ဧည့်သည်များအကြောင်းသိချင်လွန်း၍Chu Meiအနားတဂျီဂျီလိုက်ကပ်နေတော့သည်။သို့ပေမဲ့တစ်ခွန်းမှမဟသောChu Meiကြောင့်သိချင်စိတ်များကိုမီးစာထည့်ပေးနေသလိုပင်။

အမှန်ပင်သူတို့၏အစ်ကိုကြီးအမတ်မင်းလုချန်သည်နေ့လည်ခင်းပိုင်းတွင်လာလည်မည်ဖြစ်ကြောင်းစကားပါးလာခဲ့သည်။ယောကျ်ားသားများ၏ဆိုစကားအရအစ်ကိုကြီးသည်အဖော်မပါပဲအလည်လာခွင့်မရှိဟုသိခဲ့သည်။ထိုကြောင့်လည်းပါလာမည်မလားမှန်းဆ၍အဆိုးဆုံးကိုကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားကြသည်။အစ်ကိုကြီး၏အဖော်ဖြစ်သူသည်လိင်တူဖြစ်ကြောင်းကိုဟိုးယခင်ကတည်းကသိရှိနှင့်ပြီးပြီ။ဧကရာဇ်၏ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာကိစ္စများကိုဘယ်သူမှထုတ်ဖော်မပြောရဲကြပေမဲ့လည်းဟန်ကျိုးတွင်ဖြစ်ပွားခဲ့သောအစ်ကိုကြီးကိုလာရောက်ခေါ်ယူသည့်အံ့မခန်းဖြစ်စဥ်သည်သမိုင်းတွင်ကျန်ရစ်လောက်အောင်ထင်ရှားကျော်ကြားသောပုံပြင်တစ်ပုဒ်ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့်လည်းစစ်ရေးအရာရှိအိမ်တော်တွင်နေထိုင်သူအများသည်ဧကရာဇ်နှင့်ဆက်နွယ်မှုရှိသည်ဆိုပြီးအထူးအခွင့်အရေးများရရှိတတ်ကြသည်။

Chu Meiနှင့်ရှောင်းစန်လိုအတော်အသင့်ကျွမ်းဝင်နေသည်မဟုတ်ပဲဟုန်အာနှင့်လိဟွာသည်ယောကျ်ားသားများထံမှသာခဲအိုဖြစ်သူအကြောင်းကိုကြားဖူးခဲ့သည်။တစ်ခါထက်ပိုပြီးရောက်လာဖူးပေမဲ့ဟုန်အာထံတွင်ခဲအိုဖြစ်သူကိုတွေ့ရန်အခွင့်အရေးအမြဲတမ်းမရှိခဲ့။

Cao Xinသည်ဧကရာဇ်အားလူသားဖြစ်တည်မှု၏အဆိုးရွားဆုံးဥပမာဟုအမြဲတမ်းဖော်ပြလေ့ရှိသည်။Liu Cuoကတော့Cao Xinမှာပထမဆုံးကြုံကြိုက်သောအချိန်မှာပဲဧကရာဇ်ကြောင့်စိတ်ဒဏ်ရာရသွားသည်ဟုဆိုသည်။ရှောင်းစန်ကတော့တစ်ပါးသူကိစ္စရပ်များကိုထုတ်ဖော်ပြောလေ့မရှိ။အစ်ကိုကြီးဘေးတွင်အချိန်အတော်ကြာအမူတော်ထမ်းခဲ့သောရှောင်းစန်ထံတွင်တစ်ပါးသူကိစ္စရပ်များအပေါ်စိတ်မဝင်စားတတ်သောအကျင့်စရိုက်ထပ်တိုးလာခဲ့သည်။ထို့ကြောင့်လည်းရှောင်းစန်ထံမှသူတို့ဘာမျှမေး၍မရ။

သူတို့နှစ်ဦးစလုံးသဘောတူလက်ခံထားသောအရာမှာခဲအိုဖြစ်သူသည်နတ်ဘုရားအသွင်ခမ်းနားတင့်တည်သောအသွင်ရှိပြီးအရာအားလုံးကိုစွမ်းဆောင်နိုင်သောသူဟူ၍။အစ်ကိုကြီးထံသို့ရောက်ရှိလာသောအကောင်းဆုံးသို့မဟုတ်အဆိုးဆုံးလည်းဖြစ်နိုင်သည်။သိချင်စိတ်ပြင်းပြမှုနှင့်စိတ်အားထက်သန်မှုတွေသည်ခဲအိုဖြစ်သူကိုမြင်တွေ့ချင်စိတ်များအပေါ်ထပ်လောင်းပေးနေ၏။ခဲအိုဖြစ်သူကိုကြိုဆိုရန်သင့်လျော်သောကျင့်ဝတ်ထုံးတမ်းများကိုပင်ယောကျ်ားသားများနှင့်လေ့ကျင့်ရင်းသင်ယူလိုက်သေးသည်။ဟုန်အာသည်Cao Xinကိုခဲအိုနေရာထား၍လေ့ကျင့်သောအခါတွင်Cao XinထံမှXuan Yuan Jingနှင့်သူနဲ့ဘယ်နေရာတူနေလို့လဲဆိုသောမကျေမနပ်အော်ဟစ်သံကတစ်ဆောင်လုံးပင်ကြားနိုင်သည်။အကုန်လုံးကတော့ရယ်မောနေကြပေမဲ့Liu Cuoကတော့ခေါင်းသာခါသည်။ရောက်လာတော့မည့်အစ်ကိုကြီးအပေါ်Cao Xinပြဿနာမရှာရန်သာဆုတောင်းနေမိသည်။

"အမြန်လုပ်ကြ..ကတိုက်ကရိုက်ဆိုပေမဲ့လည်းအကောင်းဆုံးတော့ဖြစ်ချင်တယ်"

နန်းတော်ရှိစည်းစိမ်အပြည့်နှင့်စားပွဲသောက်ပွဲများနှင့်မယှဥ်သာပေမဲ့အနည်းဆုံးတော့ဧကရာဇ်အားသက်တောင့်သက်သာရှိစေချင်သည်။သူတို့အတွက်ကြောင့်အစ်ကိုကြီးမျက်နှာပျက်ရတာမျိုးအဖြစ်မခံနိုင်။ထို့ကြောင့်လည်းစာရောက်ရှိလာကတည်းကအလုပ်များနေကြခြင်းဖြစ်သည်။မနက်ခင်းတွင်ဧကရာဇ်အလိုမကျတာတစ်စုံတစ်ရာမရှိအောင်နောက်ဆုံးစစ်ဆေးဖို့ရန်သာကျန်သည်။

"ညီမသုံးကအနားယူသင့်နေပြီ..လွန်ခဲ့တဲ့လကပဲကလေးမွေးထားရတာ..အရမ်းအားမစိုက်နဲ့..ငါပဲကြည့်ပေးလိုက်မယ်"

နောက်အကျဆုံးထိမ်းမြားခဲ့သူဖြစ်ပေမဲ့Liu Cuoသည်ရာထူးအနေနှင့်ဒုတိယနေရာတွင်ရှိတာကြောင့်နေရာစီလျှင်လိဟွာသည်ပထမဆုံးထိမ်းမြားခဲ့သူCao Xinဇနီးဟုန်အာထက်မြင့်၏။

"အစ်မနှစ်ကအရမ်းစိုးရိမ်တတ်တာပဲ"

ဟုန်အာလည်းလက်နှင့်အသာကာပြီးရယ်မောလိုက်သည်။လိဟွာသည်လွန်စွာစိုးရိမ်ပူပန်တတ်သူဖြစ်ပြီးအရာတော်တော်များများမှာလိုက်၍စိုးရိမ်တတ်သည်။အလွန်ကောင်းသောယောက်မဖြစ်၏။ထူးကဲကောင်းမွန်သောမိခင်လည်းဖြစ်လာပေလိမ့်မည်။ဟုန်အာသည်သူတို့ယောက်ျားသားများကဲ့သို့နှစ်ယောက်စလုံး၏ကလေးများအတူကြီးပြင်းလာပြီးညီအစ်ကိုအရင်းချာများသဖွယ်ဖြစ်လာရန်လိဟွာကိုယ်တိုင်မှကလေးရလာဖို့စောင့်တောင်မစောင့်နိုင်တော့။

ဟုန်အာစနောက်နေတုန်းမှာပဲတံခါးဝကိုစောင့်ကျပ်နေသောလူငယ်သည်လျှောက်တင်ရန်အထဲဝင်လာသည်။အိမ်ကြီးရှင်များသည်နောက်ဘေးခြံထဲရောက်နေကြသည်ဖြစ်၍အရင်ဆုံးတွေ့သောအိမ်ရှင်မနှစ်ဦးထံတွင်သာလျှောက်တင်လိုက်သည်။

"သခင်မ..ဂိတ်တံခါးမှာတစ်စုံတစ်ယောက်ရောက်နေပါတယ်..နာမည်ပြောရန်ငြင်းဆိုပြီးသခင်ကြီးနဲ့တွေ့ဖို့လာတယ်လို့ပဲပြောပါတယ်"

ဟုန်အာနှင့်လိဟွာသည်မျက်မှောင်ကျုံ့လျက်တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်မိကြသည်။

ဒီလောက်အရေးကြီးနေတဲ့အချိန်မှာဘယ်သူရောက်လာပြန်တာလဲ?အစ်ကိုကြီးနဲ့ခဲအိုဖြစ်သူရောက်အံ့ဆဲဆဲအချိန်ကျမှ

"အခြားအချိန်မှသာပြန်လာဖို့ပြောလိုက်ပါလား?"

ဧည့်သည်ကိုယဥ်ကျေးစွာငြင်းဆိုရန်လူငယ်အားလိဟွာသည်သိသာထင်ရှားသောစိုးရိမ်ကြောင့်ကျမှုတွေနဲ့အမိန့်ပေးလိုက်သည်။သို့သော်လည်းတုံ့ဆိုင်းနေသောလူငယ့်အသွင်ကြောင့်

"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"

"အဲ့..တာ..က.. ထိုသူ့အသွင်မှာအရေးပါသောသူပုံစံဖြစ်လို့ကျွန်တော်မျိုးငြင်းဆိုရန်သတ္တိမရှိပါ"

"အဲ့တာဆိုလည်းငါကိုယ်တိုင်ထွက်တွေ့ပြီးသွားခိုင်းလိုက်မယ်"

အစေခံ၏အခက်အခဲကိုနားလည်ပြီးအိမ်တော်၏အိမ်ရှင်မနေရာနှင့်ဧည့်သည်ကိုငြင်းဆိုရန်ဟုန်အာဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ဟုန်အာသည်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင်၏သမီးဖြစ်ပြီးလက်မထပ်စဥ်အခါကဧည်သည့်များကိုတည်ခင်းနေရာချထားပေးလေ့ရှိ၏။ခေါင်းမာသောစားသုံးသူကိုတောင်ကိုင်တွယ်နိုင်သူဖြစ်၍ယုံကြည်ချက်လည်းရှိသည်။ဤအခြေအနေကိုကိုင်တွယ်နိုင်သည်ဖြစ်၍စိတ်မပူရန်လိဟွာလက်ကိုခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးလိုက်၏။

မဖိတ်ခေါ်သောဧည့်သည်ကိုနှုတ်ဆက်ရန်ဂိတ်တံခါးဝရှိရာသို့လျှောက်လှမ်းသွားသည်။

ရှည်လျားသောအဖြူရောင်သားမွှေးဝတ်ရုံကိုဝတ်ဆင်ထားသောအမျိုးသားသည်ဂိတ်တံခါး၌တင့်တယ်စွာရပ်လျက်။လမ်းမထက်မျက်နှာမူနေသည်ဖြစ်၍ကျော့ရှင်းသောနောက်ကျောဘက်ခြမ်းကိုသာဟုန်အာမြင်တွေ့ရသည်။

"ဆရာ..တောင်းပန်ပါတယ်..ဒီကနေ့ဧည်သည့်လက်ခံတွေ့နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး"

ဟုန်အာအနားသို့လျှောက်လာတာကိုသိနေပုံရသည်။ရုတ်တရက်ခေါ်လိုက်တာဖြစ်ပေမဲ့ထိတ်လန့်သွားခြင်းမရှိ။

ပန်းပွင့်များပွင့်အာလာသလိုပဲဖြည်းညှင်းစွာဟုန်အာရှိရာဘက်ခြမ်းသို့လှည့်လာသည်။

မျက်ဝန်းများသည်လရောင်လွှမ်းသောဆောင်းဦးရေကန်သဖွယ်ကြည်လင်လျက်တဖိတ်ဖိတ်တောက်ပနေ၏။သေသပ်သောမျက်ခုံးသည်ပြီးပြည့်စုံစွာစီတန်းနေပြီးနှာခေါင်းအမြင့်နှင့်တော့တွဲဖက်ညီလှ၏။နှင်းတမျှဖြူဖွေးသောကြွေထည်အသားအရေ၌နူးညံသောနှုတ်ခမ်းတစ်စုံသည်နှင်းမြေတွင်ပွင့်အာနေသောပန်းနုရောင်ပယင်းရို့စ်ပန်းပွင့်လေးများအသွင်။ရှုပ်ထွေးသောပန်းခတ်များထိုးနေသောခရမ်းနုရောင်ဝတ်ရုံကာိထူထဲနူးညံ့သောအပေါ်ဝတ်ရုံမှဖုံးကာလုမတတ်ဖြစ်နေသည်။

တစ်သက်တာတွင်ဤမျှချောမောလှပသူမတွေ့ဖူးသောဟုန်အာသည်အတော်ကြာသည့်အထိဘာပြောရမှန်းမသိပဲကြည့်နေ၏။တစ်ယောက်ယောက်ကများအနှီပုဂ္ဂိုလ်သည်လူမဟုတ် နတ်ပြည်မှဆင်းသတ်လာသောနတ်သားဟုပြောလျှင်တောင်ဟုန်အာယုံမိမည်။

ထိုသူသည်ဟုန်အာကိုခေါင်းအစခြေအဆုံးမည်မျှတန်သည်အားခန့်မှန်းသလိုနှင့်တချက်ကြည့်လာ၏။ပြီးလျှင်အေးတိအေးစက်နှင့်ခြံဝင်းအတွင်းအလုပ်များနေကြသောအမူထမ်းများရှိရာသို့အကြည့်ရွေ့သွားသည်။သူ့ပုံစံမှာဟုန်အာကိုမသိကျေးကျွန်ပြု၍စကားဆိုဖို့ရာထိုက်တန်သောသူကိုရှာနေပုံရ၏။

ဤကဲ့သို့အနှိမ်ခံရခြင်းသည်ဟုန်အာစံအိမ်သို့ရောက်ပြီးနောက်ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်၏။မြို့တော်မှာသူများလည်းအလည်လာတတ်ကြပေမဲ့အနှီချောမောလှပသောပုဂ္ဂိုလ်လိုမျိုးမောက်မာသူမရှိ။ယုံကြည်မှုလွဲကဲနေသောထိုသူ့ထံတွင်ဟုန်အာသည်အလွယ်တကူခေါင်းငုံ့ခံမည့်သူမဟုတ်။အစော်ကားခံလိုက်ရသလိုခံစားရပြီးနောက်ဒေါသနှင့်အတူအသံလည်းမြင့်လာသည်။

"လူကြီးမင်းရှင့်..ဒီနေ့ခဲအိုဖြစ်သူအလည်လာမှာဖြစ်၍အခြားဧည့်တွေ့လက်ခံနိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး..နောင်မှသာထက်လာခဲ့ပါ"

"ခဲအို??"

အသံသည်ကြည်လင်၍တေးသံသာ၏။အနည်းငယ်မျှအံ့သြသွားသောပုံပေါ်ပေမဲ့တေးသံသာကတော့လျော့ပါးသွားခြင်းမရှိ။ပြီးလျှင်မျက်ခုံးရိုးများကျုံ့ဆင်းလာ၏။

"ဟုတ်ပါတယ်..ခဲအိုဖြစ်သူပါ"

ဟုန်အာသည်ဧကရာဇ်ကိုခဲအိုတော်ထားရခြင်းအပေါ်လွန်စွာဂုဏ်ယူသူဖြစ်သည်။လိပ်တူနှစ်သက်ခြင်းသည်မျက်မှောင်ကျုံ့စရာအခြင်းအရာဖြစ်နေဆဲကိုလှစ်လျူရှုလျက်ကျေနပ်အားရဖြစ်နေသောအသံနှင့်

"ငါတို့ရဲ့အစ်ကိုကြီးအမတ်မင်းလုချန်ကဧကရာဇ်အနှစ်သက်ဆုံးသူဆိုတာဟန်ကျိုးကလူတိုင်းသိကြတယ်..ပြီးတော့ဒီကနေ့ကဟန်ကျိုးကိုအစ်ကိုကြီးနှင့်ဧကရာဇ်နဲ့အတူပြန်လာမဲ့နေ့ပါ..ဒီကလူကြီးမင်းနားလည်ပေးနိုင်မယ်လို့ထင်ပါတယ်"

နတ်ဘုရားအသွင်အလှပိုင်ရှင်၏ကျဥ်းမြောင်းသောမျက်ဝန်းထက်အေးစက်သောအလင်းတန်းဖြတ်ပြေးသွားသောကြောင့်ဟုန်အာမတတ်သာပဲရင်တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသည်။ယခင်ကရှိခဲ့သောသတ္တိနှင့်ယုံကြည်ချက်တွေသည်တစ်ဝက်အထိတောင်လျော့ပါးသွားကုန်၏။

ကျော်လွန်ရန်မစွမ်းသာသောအလှတရားများပိုင်ရှင်၏နှုတ်ခမ်းထောင့်သည်တဖြည်းဖြည်းနှင့်ကော့ညွှတ်တတ်လာသည်။ရုတ်တရက်ပင်သူ၏မျက်ဝန်းများသည်မိုးသောက်ချိန်၏ပထမဆုံးရောင်ခြည်တန်းတစ်ခုနှယ်ရွှန်းဆိုလာ၏။အေးစက်လေးလံနေသောလေထုသည်လည်းလျော့ပါးသွား၏။

"သိပြီ..ခဲအိုတဲ့လား..ဟမ်"

အစကတော့ဓားမြအဖွဲ့ကြားတွင်အမျိုးသမီးရှိကြောင်းမကြားဖူးသည့်အတွက်ခဲအိုဆိုသောစကားအပေါ်တွေဝေသွား၏။လုချန်၏ချစ်သူအဖြစ်သမာရိုးကျခေါင်းစဥ်အတပ်ခေါ်ခံရသူသည်သူဖြစ်နေမယ်လို့ကျင်းမထင်မှတ်ထားခဲ့။သူတို့၏လက်ခံမှုအပေါ်တစ်စိတ်တစ်ဒေသအားဖြင့်ဝမ်းမြောက်လျက်လုချန်သာသိသွားလျှင်ဘယ်လိုများတုံ့ပြန်လေမလဲတွေးမိရင်းအမူမဲ့အမှတ်မဲ့နဲ့အပြုံးတစ်ခုကဖြစ်တည်လာသည်။အရူးတစ်သိုက်၏ခေါင်းဆောင်ဟူသောဂုဏ်သတင်းကိုနှစ်ခြိုက်သူအဖို့ခေါင်းအစခြေအဆုံးနီရဲလျက်လွန်စွာရှက်သွေးဖြာနေလိမ့်မည်။

ဒါပေမဲ့လည်းလူရူးတစ်သိုက်မှဤကဲ့သို့ကျွမ်းဝင်စွာခေါ်ဝေါ်သောအသုံးအနှုန်းသည်သူ၏ဂုဏ်ယူဖွယ်ရာကြီးကျယ်မြင့်မြတ်သောအဆင့်အတန်းကိုနိမ့်ကျစေ၏။ထိုသူများနှင့်ကျင်းစပ်စပ်ယှက်ယှက်မနေချင်။သူနဲ့မတွေ့ခင်ကတည်းကရှိခဲ့သောလုချန်၏သွေးသောက်ညီအစ်ကိုများသာမဟုတ်လျှင်...

မျက်စိကျိန်းစေနိုင်သောအပြုံးကြောင့်ဟုန်အာ၏လက်တွေ့ကျကျစကားများသည်ပျောက်ရှကုန်၏။ဒေါသများလည်းပျောက်ကွယ်သွားပြီ။အနှီပုဂ္ဂိုလ်ကိုဟုန်အာတိုက်ရိုက်မကြည့်ရဲ။ပုံကျသပ်ရပ်သောရုပ်ထုနှယ်မျက်နှာထက်ခိုးကြည့်ရင်းအစီစဥ်မကျသောစကားများကိုဆိုလာသည်။

"အ..အင်း..ဟုတ်.."

လှပတင့်တယ်သောအမျိုးသားလာရောက်မှုကိုငြင်းဆိုရန်ကြံရွယ်ထားသောကိစ္စရပ်သည်ရှေ့မဆက်နိုင်ဖြစ်နေ၏။ဤပုဂ္ဂိုလ်ထံတွင်အဆင့်အတန်းမြင့်မားသောအရှိန်အဝါရှိသည်ကိုလည်းဟုန်အာသတိပြုမိသည်။ထိုသူ့ထံတွင်လူအများမငြင်းဆိုနိုင်အောင်လုပ်ထားသောတစ်စုံတစ်ရာကရှိနေသည်။

"ငါ့ကိုအိမ်တော်ရဲ့သခင်ဆီခေါ်သွား"

အသံတွင်လိုက်ပါလာသောအေးစက်တင်းမာမှုကထိုသူသည်ခွင့်တောင်းနေသည်မဟုတ်အမိန့်ပေးနေသည်ဖြစ်ကြောင်းထောက်ပြပေးနေ၏။ငြင်းဆန်ခြင်းကိုလက်ခံမည်မဟုတ်သောအမိန့်။

"မှန်လှပါ..လူကြီးမင်းဒီဘက်ကိုကြွပါ"

Cao Xinနှင့်အခြားသူများအစ်ကိုကြီးကိုစောင့်ရင်းရယ်မောဆူညံနေကြသောအိမ်တော်အတွင်းပိုင်းသို့တခြားအပိုတစ်ခွန်းမှမဆိုပဲဟုန်အာလမ်းပြခေါ်ဆောင်သွားသည်။

"ဒီတစ်ခါရောဟန်ကျိုးမှာအစ်ကိုကြီးဘယ်လောက်ကြာကြာနေမလဲမသိဘူး..အဲ့ဒီစောက်ဧကရာဇ်လာပြီးအစ်ကိုကြီးရဲ့အချိန်တွေကိုလက်ဝါးကြီးအုပ်ကတည်းကငါတို့အတွက်အချိန်မပေးနိုင်တော့ဘူး"

Cao Xin၏ဂန္တဝင်တင်လောက်အောင်ကျယ်လောင်သောအသံသည်အဝေးကပင်တောင်ကြားနေရသည်။ရိုင်းစိုင်းသောအသုံးအနှုန်းကြောင့်ကျင်းမျက်မှောင်ကျုံ့သွား၏။ဘယ်လောက်ပင်ရိုင်းစိုင်းနေပါစေလုချန်၏သွေးသောက်ညီအစ်ကိုများဖြစ်တာကြောင့်ကျင်းအတွင်း၌သာထိန်းချုပ်ထားရသည်။လုချန်၏သူ့ညီအစ်ကိုတွေအပေါ်ကာကွယ်ပေးမှုသည်ကျင်းအားဒေါသထွက်စေမြဲဖြစ်ပေမဲ့ထိုရူထောင့်အပေါ်ဘယ်တော့မှပြောင်းလို့ရမှာမဟုတ်မှန်းကျင်းသိသည်။အနှီမျက်စိစပါးမွှေးဆူးစရာတစ်သိုက်အားလုချန်ဘေးမှပျောက်ကွယ်သွားရန်သာဆုတောင်းနေမိသည်။အနည်းဆုံးတော့အခုအချိန်မှာလုချန်၏အဝေးမှာသာရှိနေကြသည်။

စိတ်ထဲမှာတော့တေးထားလျက်ကျင်းမကြားသလိုသာဟန်ဆောင်လိုက်သည်။ဤအရူးဓားပြတွေမိုက်မဲစွာပြုသောရိုင်းပြမှုများ၏အပြစ်ဒဏ်ကိုလုချန်ခံယူမယ်ပြောထားတာပဲ။သဘောတူထားသောအကြောင်းအရာရှိတာမလို့မည်သို့သောအပြစ်များပေးရန်ကောင်းမလဲတွေးရင်းစိတ်နှလုံးလည်းပြန်လည်ကောင်းမွန်လာသည်။

"အရှေ့ဘက်ခြမ်းဒေသကိုငါတို့ရောက်သွားတုန်းကဆိုရင်အစ်ကိုကြီးမှာအချိန်တောင်မပေးနိုင်ဘူး..စရောက်တုန်းတစ်ခါရယ်ပြန်တော့မဲ့တစ်ခါရယ်ပဲတွေ့ရတယ်..တစ်ချိန်လုံးငါတို့ကိုဖော်ရွှေပျူငှာတဲ့အိမ်ရှေ့စံHuan Shu Chengပဲအဖော်ပြုပေးနေတာ"

Ge Qingသည်အိမ်ရှေ့စံအပေါ်၌အတော်ပင်အမြင်ကြည်ပုံရသည်။အခွင့်အရေးရတိုင်းအိမ်ရှေ့စံကောင်းကြောင်းထည့်ပြောတတ်သည်ကိုလူတိုင်းသိကြသည်။အမှန်တကယ်မှာGe Qingသည်အိမ်ရှေ့စံလိုမျိုးဂုဏ်ပုဒ်ရှိသူနှင့်သိကျွမ်းဝင်ခဲ့သည်ဖြစ်ကြောင်းကိုကြွားဝါလိုခြင်းသတ်သတ်ဖြစ်သည်။

ထောက်ခံမှုနှင့်အတူခေါင်းငြိမ့်ရင်းCao Xinသည်မဖိတ်ခေါ်ပဲစကားဆိုလာပြန်သည်။

"ဟုတ်တယ်..အိမ်ရှေ့စံ Huan Shu Chengကအမှန်ပင်ချီးကျူးထိုက်တဲ့သူတစ်ယောက်ပဲ..တော်ဝင်မျိုးနွယ်ဖြစ်ပါလျက်နဲ့ငါတို့ကိုလေးစားသမှုနဲ့ဆက်ဆံတယ်..အစ်ကိုကြီးဟာလေဘာလို့များအသည်းနှလုံးမရှိတဲ့ဧကရာဇ်ကိုပြစ်ပြီးသူ့ကိုမရွေးလဲမသိဘူး"

"အဟမ်း!"

လူသတ်မှုကျူးလွန်လိုသောအရိပ်အယောင်များထွက်လျက်ကြည့်နေပြီးသတိပေးရန်ကျင်းချောင်းဟန့်လိုက်သည်။တော်ဝင်ပိုးမွှားကောင်ကောင်းကြောင်းတွေများပြောနေလိုက်တာ!ရှောင်းချန်ငါ့ကိုပစ်သွားပြီးစက်ဆုပ်စရာအကောင်နောက်လိုက်စေချင်နေကြတယ်!

ဧကရာဇ်၏ကြိုတင်အသိမပေးပဲရောက်ရှိလာမှုကြောင့်တစ္ဆေသရဲမြင်လိုက်ရသလိုမျက်နှာများဖြူဆုတ်ကုန်ကြသည်။အစ်ကိုကြီးရောက်မလာခင်ဧကရာဇ်အရင်ရောက်လာမည်ဟုမထင်မှတ်ထားခဲ့။

ဧကရာဇ်အပေါ်အရိုအသေမတန်ကြပေမဲ့လည်းသူတို့သည်အခုအချိန်မှာနိုင်ငံတော်အုပ်ချုပ်ရေး၏လက်အောက်ခံဖြစ်သည်။အရာရှိများဖြစ်နေတာကြောင့်လည်းဧကရာဇ်ကိုဂါဝရပြုရမည်မှာအမှန်ပင်ဖြစ်သည်။

ခေတ္တမျှမလှုပ်မယှက်ထိတ်လန့်သွားကြပြီးနောက်အကုန်လုံးဒူးကိုယ်စီညွှတ်လျက်သက်တော်ရာကြောင်းရှည်စေကြောင်းဆုတောင်းသံများထွက်လာတော့သည်။

အကုန်လုံးရုတ်တရက်ဒူးညွတ်သွားသည်ကိုမြင်ပြီးဟုန်အာကြက်သေသေသွားသည်။သူမအမြဲတမ်းလေ့ကျင့်ခဲ့သောအရှင်မင်းကြီးအားဂါဝရပြုပုံကိုတကြော်ကြော်အော်နေပြီးဘာလို့ဒူးထောက်နေကြမှန်းစဥ်းစားမရဖြစ်နေသည်။

"အာ..အိုင်းယား..ဘာလို့ကျွန်မနဲ့လာလေ့ကျင့်နေတာလဲ?မခံယူဝံ့ပါဘူး"

ဟုန်အာသည်သူမကိုစနောက်ပြီးလေ့ကျင့်နေကြသည်ဟုထင်သွားပြီးတပြုံးပြုံးနှင့်လက်ခါယမ်းနေ၏။သူမနောက်တွင်ရပ်နေသည့်ကြီးကျယ်ခမ်းနားသောအရောင်အဝါများလွှမ်းခြုံနေသောဧကရာဇ်ကိုအရိုအသေပေးနေကြကြောင်းသတိမပြုမိ။

သူ့ဇနီး၏အပြုအမူကြောင့်Cao Xinအရှက်ရသွား၏။သူမသည်တကယ်ပင်အခြေအနေကိုမဖတ်တတ်။သူ့မိန်းမကိုဧကရာဇ်ဘာများအပြစ်ပေးမလဲမသိနိုင်တာမလို့Cao Xin၏နဖူးထက်ချွေးများပြန်လာသည်။

"ဟုန်အာ..ဒူးထောက်စမ်း..အမြန်!"

သူ့မိန်းမကိုဒူးထောက်ပြီးအရိုအသေပေးရန်Cao Xinခပ်တိုးတိုးနှင့်အချက်ပြလျက်ရှိသည်၊

"ခေါင်းမော့စေ"

ဟုန်အာတခစ်ခစ်ရယ်ရင်းခေါင်းမော့ရန်စနောက်ပြီးပြောစဥ်ကျင်းကိုယ်တိုင်ကလည်းအချက်ပြရာနှင့်တစ်ထပ်တည်းကျသွားသည်။ဟုန်အာကတော့ထုံးစံအတိုင်းသူမခိုင်းသမျှစနောက်ပြီးလိုက်လုပ်နေသည်ဟုထင်နေမြဲ။

Cao Xinခမျာဧကရာဇ်ကိုကြည့်တောင်မကြည့်ရဲတော့။သူ့မိန်းမ၏လုပ်ရပ်ကြောင့်ကြောက်ရွံသလိုအရှက်ရမိသဖြင့်မြေကျင်းတူးကာကိုယ့်ကိုကိုယ်မြေမြုပ်လိုက်ချင်နေပြီ။ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပင်အသက်မဲ့နေသောသူ့မိန်းမခန္ဓာကိုယ်ကိုပွေ့ထားပြီးကလေးများကတစ်ဖက်တစ်ချက်တွင်ငိုနေသောသူ့ပုံရိပ်ကအကောင်အထည်လိုက်အတွေးထဲရောက်ရှိလာသည်။ဆိုးရွားသောထိတ်လန့်မှုနှင့်အတူအသံလည်းတုန်ယင်နေ၏။

"အရှင်မင်းကြီး..တောင်းပန်ပါတယ်..ဘယ်သူနဲ့ရင်ဆိုင်နေရမှန်းသူမသိလို့ပါ..ဂရုဏာထားခွင့်လွှတ်ပေးတော်မူပါ"

Cao Xinသည်သူကိုယ်တိုင်မှာလည်းစော်ကားပုတ်ခတ်သောစကားဖြစ်သည့်အိမ်ရှေ့စံကိုရွေးချယ်သင့်ကြောင်းပြောခဲ့သည်ကိုမေ့သွားပြီးဟုန်အာကိုခွင့်လွှတ်ပေးရန်သာကိုယ်စားတောင်းပန်တော့၏။

ကျင်းသည်Cao Xinမိန်းမထံမှငါသည်သာဤအိမ်တော်၌အရေးကြီးဆုံးသူဆိုသောအကြည့်ကိုအာရုံထားသည်မဟုတ်။

ဘေးဘီဝဲယာကိုကြည့်ပြီးလုချန်ကိုဘယ်နေရာမှာမှမမြင်၍မျက်မှောင်ကျုံ့သွားသည်။

"လုချန်ဘယ်မှာလဲ?"

သြဇာကိတ္တပရှိသောအသံသည်ခြံဝင်းအတွင်းဟိန်းထွက်သွား၏။

"လျှောက်တင်ပါတယ်အရှင်မင်းကြီး..အစ်ကိုကြီးရောက်မလာသေးပါဘူး"

အခုမှသာဟုန်အာတစ်ယောက်စာမဖွဲ့နိုင်သောလှပမှု၏အရှင်သည်သူတစ်ချိန်လုံးလေ့ကျင့်ခေါ်ဝေါ်နေသောအရှင်မင်းကြီးဖြစ်ကြောင်းသိသွားတော့သည်။လေ့ကျင့်နေကြခြင်းမဟုတ်။ဧကရာဇ်ကိုယ်တိုင်တင့်တယ်စွာကြွမြန်းလာခြင်းဖြစ်သည်။

ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမှန်းမသိတော့သောဟုန်အာမျက်နှာထက်တွင်အရောင်ပေါင်းစုံဖြတ်ပြေးနေ၏။ဧကရာဇ်အားသူမပြောဆိုခဲ့မိပုံကိုပြန်တွေးမိတော့ဖြူဆုတ်သွား၏။တဖန်သူမကိုယ်သူမဧကရာဇ်လိုမျိုးအရှက်မဲ့စွာသရုပ်ဆောင်မိတာကိုတွေးမိပြန်တော့နီရဲလာ၏။ဧကရာဇ်အပေါ်အရိုအသေမဲ့မိတဲ့အတွက်ကျရောက်လာမည့်အပြစ်ဒဏ်ကိုတွေးမိကာဖြူလျော်သွားတော့သည်။

တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်လာသောဒူးများသည်မြေပြင်ထက်ထောက်၍ကျသွားသည်။

"ကျွန်တော်မျိုးမ မိုက်မဲမိတာကိုခွင့်လွှတ်တော်မူပါ..ကျွန်တော်မျိုးမ..မသိ"

တတွတ်တွတ်ရွတ်ဆိုလာသောအရည်မရအဖတ်မရများကိုတိတ်စေရန်လက်ခါပြလိုက်သည်။အချိန်လည်းမရသလိုနားထောင်ရန်လည်းစိတ်မဝင်စား။

ချစ်ရသူ၏မိုက်မဲသောမိသားစုမှန်းသိတာကြောင့်ရိုင်းပြမှုကိုကျင်းခွင့်လွှတ်ပေးနိုင်သည်။သူတို့၏ရူးသွပ်မှုများကိုDatongမှအကောင်းဆုံးသမားတော်ပင်ပျောက်အောင်ကုနိုင်မယ်မထင်။

သူတို့အစားအပြစ်ဒဏ်ကိုလုချန်ခံမည်ဖြစ်၍ပြဿနာတည်ဖို့ရာမတန်လို့သာကျင်းဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ဆူညံသောလူတစ်သိုက်နှင့်လုချန်ကိုဒီမှာပဲစောင့်ရင်ကောင်းမလား ဒါမှမဟုတ် ယာယီတော်ဝင်နားနေဆောင်ကိုပဲပြန်ပြီးလုချန်ကိုရှာရမလား ကျင်းချိန်ဆလျက်ရှိသည်။

ခဏအကြာမှာတော့မိုက်မဲစွာလိုက်မရှာလို၍ဒီမှာသာစောင့်နေရန်ကျင်းဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။လုချန်သည်ကတိဖြတ်တတ်သောသူမဟုတ်။ရှာမတွေ့လျှင်တဖြည်းဖြည်းနှင့်ဒီကိုရောက်လာလိမ့်မည်။

ဒီကနေ့မနက်တွင်ကျင်းသည်ဟန်ကျိုးနယ်စားနှင့်အစည်းအဝေးတစ်ခုရှိခဲ့သည်။အားလပ်ချိန်တွင်လုချန်နှင့်သီးသန်အနားယူရန်လှေတစ်စင်းနှင့်လိုအပ်သည်များစီစဥ်ပေးဖို့ပြောကြားခဲ့သည်။အခန်းသို့ပြန်ရောက်ချိန်တွင်လုချန်ကိုရှာမတွေ့တော့။

သတင်းကောင်းကိုလုချန်မရှိသည့်အတွက်အကြာကြီးဆက်လက်ထိန်းထားရမည်ဖြစ်၍ကျင်းလည်းမကျေမနပ်ဖြစ်သွားပြီးအစောင့်ကိုခေါ်ကာလုချန်ကိုရှာခိုင်းလိုက်သည်။သို့ပေမဲ့အစောင့်သည်တုန်ရီစွာဖြင့်ဧကရာဇ်သွားပြီးမကြာခင်သခင်လုလည်းထွက်သွားကြောင်းလျှောက်တင်လာသည်။ဘယ်နေရာဆီလဲကတော့သူလည်းစကားမဆိုသလိုအစောင့်မှာလည်းမမေးရဲခဲ့။

ပထမဆုံးသူ့အတွေးထဲပေါ်လာသည်မှာဤအိမ်တော်ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့်လည်းနေ့လည်ခင်းမတိုင်သေးပဲနဲ့အမြန်ရောက်ရှိလာခြင်းဖြစ်သည်။

စိတ်ပျက်မှုတွေနှင့်စိတ်မရှည်မှုတွေသည်မျက်နှာထက်စာရေးထိုးထားသည်။အန္တရာယ်သည်သိသာထင်ရှားလွန်း၍မည်သူမျှအသံမထွက်ရဲကြ။ပြင်ဆင်မှုများဖြင့်သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေခဲ့သောအိမ်တော်သည်သင်္ချိုင်းမြေနှယ်ငြိမ်ကျသွား၏။အိမ်တော်ရှိအမျိုးသမီးများမှာတော့ဧကရာဇ်မကြွမြန်းလာခင်ပြင်ဆင်မှုများစောလျင်စွာပြီးသွားသည့်အပေါ်ကျေးဇူးတင်မဆုံးဖြစ်နေကြ၏။

ကျင်းတင့်တယ်စွာထိုင်လိုက်ပြီးနောက်အိမ်တော်ရှိအကောင်းဆုံးဖြစ်သောလက်ဖက်ရည်ပွဲသည်စားပွဲထက်ရောက်ရှိလာ၏။လေးလံထိုင်းမှိုင်းသောအငွေ့အသက်တွေဖြန့်ကျက်နေသလိုကြောက်မက်ဖွယ်ရာအနေအထားကြောင့်လူတိုင်း၌ထွက်ပြေးချင်သောဆန္ဒများရှိကြသည်။တစ်ဦးမျက်နှာတစ်ဦးကြည့်လျက်အလွန်တရာမသက်မသာသောအနေအထားနှင့်ထိုင်နေကြ၏။

လုချန်သည်ထုံးစံအတိုင်းမိုးအထိတတ်သောရယ်သံမောသံများကြားနေရမည်ထင်ပြီးရောက်ရှိလာ၏။သို့သော်လည်းသူ့ကိုမြင်ပြီးစိတ်သက်သာရာရသွားသောညီအစ်ကိုများကိုသာတွေ့လိုက်ရသည်။လုချန်၏ပုံရိပ်သွင်ကိုမြင်ပြီးအားလုံးလည်းတစ်ပြိုင်နက်သက်ပြင်းချမိကြသည်။

"ဘာလဲ?ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ?တစ်ယောက်ယောက်ကအနိုင်ကျင့်ပြန်တာလား?"

ကြောက်မက်ဖွယ်ရာကောင်းသောတိတ်ဆိတ်မှုနှင့်ညီအစ်ကိုတွေ၏မသာယာသောမျက်နှာထားများသည်သူနှင့်ကျင်းအကြားရှိငြင်းခုံမှုကိုတောင်အမှတ်ရသွားသည်။

ဘယ်သူမှနှုတ်ဖြင့်စကားမဆိုရဲ၍ဧကရာဇ်ထံကိုသာအကြည့်ပို့လိုက်ကြသည်။

အကြည့်များ၏ဦးတည်ရာတွင်ကြောက်ခမန်းလိလိအခြေအနေ၏ဇာတ်ကောင်ကထိုင်လျက်။

ကြီးမြတ်လှသောDatongဧကရာဇ်ကျင်းဇုန်!

ကျင်းထံမှအဆမတန်ဖြာထွက်နေသောဧကရာဇ်တစ်ပါး၏အရှိန်အဝါကိုသူ့ညီအစ်ကိုများကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေကြကြောင်းနားလည်သွားပြီးကျင်းကိုခေါ်ယူလိုက်သည်။

"အာ..ကျင်း!!မင်းကဒီမှာလား?ငါကလိုက်ရှာနေတာ.အုပ်ချုပ်မှုကိစ္စရေးရာတွေနဲ့မင်းအလုပ်များနေတယ်ထင်နေတာ"

ကျင်းဘေးနားသို့လုချန်အချိန်မဖြုန်းပဲရောက်ရှိသွားသည်။ကျင်းဒီနေရာရောက်နေခြင်းအပေါ်လုချန်အမှန်တကယ်ပင်ပျော်ရွှင်လှသည်။ကျင်းကိစ္စရေးရာများနှင့်အလုပ်များနေသည်ထင်တုန်းကသူစိတ်တိုမိသေးသည်။ရုံးတော်ကနေအားပြန်မွေးရန်ထွက်လာကာမှဒီမှာလည်းအလုပ်ဆက်လုပ်နေသေးလျှင်ဘာများထူးမှာတဲ့လဲ?ခဏတာမျှတော့ကျင်း၏ပျော်ပါးတတ်သောသဘာဝကိုလုချန်မေ့လျော့သွားခဲ့၏။နန်းတော်ကနေထွက်ဖို့အတွက်တစ်ထောင့်တစ်ခုသောနည်းလမ်းတွေကိုရှာဖွေနေသောကျင်းသည်ဟန်ကျိုးကိုလာပြီးအလုပ်လုပ်မှာတဲ့လား?

ကျင်းကိုတွေ့ချိန်မှာတော့အခြေမခိုင်သောအတွေးတို့သည်အလဟာသသာဖြစ်ကြောင်းလုချန်ခံစားလိုက်ရ၏။အခန်းထဲလုချန်ကိုရှာမတွေ့ချိန်တွင်ကျင်းသည်ဒီနေရာကိုလိုက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်မည်။ကျင်း၏သဘောထားကြီးမှုကြောင့်လုချန်ရင်တွင်းနွေးထွေးသွား၏။

ကျင်းစကားပြန်မလာခင်မှာCao Xin၏သားဖြစ်သူCao Junသည်သူတို့ရှိရာတည့်တည့်သို့ပြေးလာ၏။ကြည့်ရူပေးနေသောမိန်းမပျိုသည်လည်းပျာယာခတ်စွာအနောက်ကပြေးလိုက်လာ၏။

"အဖေ..အဖေ..အဖေ..စောက်ဧကရာဇ်ဦးလေးကြီးကောလာပြီလား?"

ကလေးငယ်၏ကြည်လင်ပြတ်သားသောအသံသည်ငရဲမင်း၏ကိုယ်စားလှယ်မှသံလင်ကွင်းများတချန်းချန်းတီးလာသလိုပင်။အားလုံးလည်းမျက်ဖြူဆိုက်တော့လေမလားဖြစ်လာသည်။

အထိတ်တလန့်သက်ပြင်းရှိုက်ရင်းမသိလိုက်ပါပဲနဲ့အကြည့်များသည်ဧကရာဇ်တုံ့ပြန်မှုကိုသိရရန်ရောက်ရှိသွား၏။

ဘုရား ဘုရား! မိန်းမပြီးတော့ကလေး!
Cao Xinအတွက်တော့မဆုံးနိုင်သောအိမ်မက်ဆိုးများအလား။ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင်ထိတ်လန့်နေသောCao Xinသည်နေမြဲနေရာမှာထိုင်လျက်သားအစားအပြစ်ခံပေးရန်အဆင်သင့်ပြင်နေပြီ။အတွေး၏နောက်တစ်ဖက်ခြမ်းမှာတော့'ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ်..အကိုကြီးရှိနေလို့'

Cao Xinမိသားစုကိုညီအစ်ကိုများလက်မြှောက်အရှုံးပေးထားသည်မှာဟိုယခင်ကတည်းကဖြစ်သည်။ယောကျ်ားဖြစ်သူကအစမိန်းမ၊ကလေးအဆုံးမထိန်းနိုင်အောင်ပါးစပ်ဖွာကြ၏။ဘယ်တော့မှအရင်မတွေးပဲစိတ်ထဲရှိရာပြောတတ်ကြသည်။အချိန်အခါကောင်းကိုမှရွေးပြီးဖျက်လိုဖျက်ဆီးလုပ်တတ်ကြ၏။

လျော့ပါးလာပြီးဖြစ်သောအခြေအနေသည်Cao Xinသားလေးကျေးဇူးနှင့်ပြန်လည်တင်းမာလာ၏။အပြစ်ကင်းသောကလေးငယ်သည်လူစိမ်း၏မျက်နှာကိုကြည့်လျက်ရှိသည်။

ကျင်းသည်လက်ဖက်ရည်တစ်ငုံသောက်ကာစားပွဲပေါ်သို့ပုံမှန်အတိုင်းပြန်ထားလိုက်၏။ကျောက်သားစားပွဲနှင့်လက်ဖက်ရည်ခွက်ထိသံကိုလုချန်တင်မကအားလုံးလည်းကြားရသည်။အေးစက်သောကျင်း၏အကြည့်များသည်စူးစမ်းလိုစိတ်နှင့်မျက်ဝန်းများတောက်ပနေသောကျန်းမာဝဖြိုးသည့်ကလေးငယ်ထံရောက်ရှိသွားသည်။အကြည့်ချင်းဆုံသွား၏။

Cao Junသည်ကျင်းနှင့်လုချန်နှစ်ဦးစလုံးကိုမယုံကြည်နိုင်လောက်အောင်အံ့သြသင့်နေသောအသွင်ဖြင့်ကြည့်နေသည်။ဤမျှခမ်းနားထည်ဝါသောသူများကိုသူမမြင်ဘူးခဲ့။

"ဦးလေးကစောက်ဧကရာဇ်ဦးလေးကြီးလား?"

အပြစ်ကင်းသောအသွင်ဖြင့်ကျင်းကိုထိုမေးခွန်းထပ်မေးလာသည်။သူ၏ရိုးသားမှုသည်တစ်မိသားစုလုံးကိုအန္တရာယ်တွင်းသို့ပို့နေတာကိုနားလည်သည့်ပုံမပေါ်။သူ့မိသားစုတင်မကအိမ်တော်အတွင်းရှိလူအကုန်လုံးပါသည်။

ပုံမှန်အခြေအနေမှာဆိုလိုထိုကဲ့သို့ချစ်စရာကောင်းသောမေးခွန်းမေးလာလျှင်အားလုံးရယ်မောမိကြလိမ့်မည်။သို့ပေမဲ့လည်းယခုအချိန်မှာသူ့အားစော်ကားမောက်မာသောဘယ်သူမဆိုမှန်းဆမရနိုင်သောအပြစ်ဒဏ်များပေးသည့်နေရာတွင်နာမည်ဆိုးနှင့်ကျော်ကြားသောဂရုဏာကင်းသောဧကရာဇ်ကရှေ့မှာရှိနေသည်။

ကျင်းကိုပူပန်လျက်ကြည့်နေရာမှအဓိပ္ပာယ်ပါသောအကြည့်နှင့်ကောက်ကျစ်စဥ်းလဲစွာပြုံးကာလက်သုံးချောင်းထောင်ပြလာသောကျင်းကြောင့်လုချန်မျက်မှောင်ကျုံ့သွားသည်။

လုချန်မျက်လုံးများသည်မယုံကြည်နိုင်မှုနှင့်အတူပြူးကျယ်လာသည်။မျက်နှာထက်လည်းနဂိုအရောင်ရှိမနေတော့။အချိန်တိုလေးအတွင်းမှာကျင်းအပေါ်အမှားကျူးလွန်တာသုံးကြိမ်တောင်ရှိနေပြီ?မဖြစ်နိုင်တာ!

Cao Xinဘက်လှည့်ကြည့်ချိန်တွင်ဒေါသထွက်နေသောသူ့အသွင်အကြောင့်Cao Xinအပါအဝင်ညီအစ်ကိုများလန့်ဖြန့်ကုန်ကြသည်။

"Cao Xin!မင်းသားကိုမင်းဘယ်လိုသင်ကြားပေးထားတာလဲ?တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုခေါ်ဝေါ်ရင်မှန်ကန်အောင်သုံးနှုန်းရမယ်ဆိုတာမင်းသားကိုမသင်ထားဘူးလား?"

Cao Xin၏စောက်ဧကရာဇ်ခေါ်သံကိုခဏခဏကြားကာနားယောင်ပြီးစောက်ဧကရာဇ်ဦးလေးဟုလိုက်ခေါ်သည်မှာထင်ရှားလှ၏။ဤအခြင်းအရာတွင်Cao Junသည်အပြစ်ကင်းသူဖြစ်၏။ဖခင်ဖြစ်သူကိုသာအပြစ်တင်ရမည်၊

Cao Xinလည်းတောင်းပန်ဝန်ချပြီးခွင့်လွှတ်ပေးရန်တောင်းဆိုခြင်းသာတတ်နိုင်သည်။အစ်ကိုကြီးရှိနေ၍သာအပြစ်လွတ်ကြောင်းသူတို့နားလည်သည်။အမြဲတမ်းမေတ္တာဂရုဏာကြီးမားသောအစ်ကိုကြီးပင်ဒေါသထွက်နေ၍အာချောင်မိသောမိမိကိုယ်မိမိသာနောင်တရမိသည်။

ဆိုးရွားလှသောဖြစ်စဥ်ကြောင့်လုချန်၏ရှေးဦးစပျော်ရွှင်နေခဲ့သောစိတ်အဟုန်သည်ရေကန်အောက်ခြေ၌အနည်ထိုင်သွား၏။ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့ဖွယ်ရာအမူအရာကိုအချိန်အတော်ကြာသည်အထိဝတ်ဆင်ထား၏။ကိုယ့်အကျပ်အတည်းပြဿနာအောက်နစ်မြုပ်နေသောလုချန်သည်ညီအစ်ကိုတွေအပေါ်အထိသက်ရာက်မိနေသည်ကိုသတိမပြုနိုင်။ကျင်းမှပုခုံးကိုပုတ်ပြီးနား၌ကပ်၍စကားဆိုလာချိန်တွင်တော့မျက်မှောင်ကျုံ့သွား၏။ပြီးလျှင်မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲလာ၍မူလသူ့ပုံစံအတိုင်းပြန်လည်ရောက်ရှိသွားသည်။

အစ်ကိုကြီး၏စိတ်အခြေအနေကိုပြေလျော့အောင်လုပ်ပေးသောဧကရာဇ်ကိုကျေးဇူးပဲတင်ရမလား ဒါတွေဖြစ်ခဲ့ခြင်း၏လက်သည်ဖြစ်သည့်အတွက်အပြစ်ပဲတင်ရမလား ညီအစ်ကိုတွေလည်းမသိတော့။

"ကောင်းပြီ!ထားလိုက်တော့!.အကိုသုံး..သားဖြစ်သူအတွက်စံနမူနာကောင်းတစ်ခုဖြစ်အောင်ကိုယ့်အမူ့အကျင့်ကိုယ်ထိန်းပါ..တူလေးကြီးပြင်းလာရင်သူ့အဖေလိုဖြစ်မနေစေချင်ဘူး"

သားဖြစ်သူအပေါ်မကောင်းသောလွှမ်းမိုးမှုတွေရှိနေကြောင်းကိုလုချန်သတိပေးလိုက်သည်။ခြံဝင်းအတွင်းပျံ့ကျဲနေသောလေထုသည်လည်းတဖန်ပြန်လည်ပေါ့ပါးလာပြီးအိမ်တော်သည်လည်းပြန်လည်အသက်ဝင်လာတော့သည်။

စားချင်စဖွယ်ကောင်းသောဟင်းလျာများသည်စားပွဲအပြည့်နေရာယူထားပြီးဧကရာဇ်ရှိနေချိန်မှာတော့စားလို့မကောင်းဖြစ်နေသည်မှာအမှန်ပင်။စားသောက်သောအခါထုံးတမ်းစဥ်လာများကိုအလေးမထားပဲစကားဖောင်ဖွဲ့တတ်ကြသူများဖြစ်သည်။

သို့သော်ငြားလည်းဧကရာဇ်နှင့်အတူအစ်ကိုကြီး၏တင့်တယ်လျှောက်ပတ်စွာစားတော်တည်နေသောအသွင်ကြောင့်သူတို့၏မူလပုံစံအတိုင်းမစားသောက်ရဲကြ။လုချန်သည်လည်းနှစ်ပေါင်းများစွာအတူရှိနေခဲ့သည်ဖြစ်၍မသိလိုက်ပါပဲကျင်းသုံးဆောင်သောအတိုင်းသာအကျင့်ပါသွားခဲ့၏။မသိကအောက်နှင့်တော်ဝန်စုံတွဲအတိုင်းကြိုးပမ်း၍ယဥ်ကျေးအောင်သုံးဆောင်နေကြသည်။ရလဒ်အနေဖြင့်အစားအစာကိုအရသာခံရမည့်အစားယဥ်ကျေးဖို့ကိုသာအာရုံစိုက်နေမိကြသည်။လုချန်သည်ညီအစ်ကိုများ၏ကိုးရိုးကားရားနိုင်သောအနေအထားကိုသတိမပြုမိပေမဲ့ကျင်းကတော့ကျေနပ်လျက်ရှိသည်။အမူထမ်းများဖြစ်လာပြီးနောက်ပိုပြီးယဥ်ကျေးလာကြသည်ဟူ၍သာလုချန်ယူဆနေသည်။

ကျင်းသည်အစားဂျီးများသောသူမဟုတ်။ပုံမှန်ဆိုလျှင်ဟင်းအမျိုးစုံစွာစားနိုင်၏။ဟင်းခွက်အတွင်းမှဟင်းဖတ်များကိုလုချန်ပန်းကန်လုံးထဲထည့်ပေးတတ်သည်။Liu Cuoနဲ့ရှောင်းစန်သည်တစ်ချိန်တည်းမှာပဲCao Xin၏ဖွာသောပါးစပ်ထပ်မဟလာရန်သတိပေးသောအကြည့်နဲ့ကြည့်လိုက်သည်။Cao Xinလည်းပြောချင်သောစကားများကိုမြိုချရင်းခေါင်းငုံ့သွားသည်။

သူမထိရသေးသောဟင်းပွဲဆိုလျှင်လက်မလှမ်းရဲသောညီအစ်ကိုများကြောင့်လုချန်စနောက်ချင်လာပြီးတမင်ပင်အားလုံးစားချင်နေသောဟင်းပွဲများကိုချန်ထားခဲ့၏။သူတူကိုင်လိုက်သောအချိန်တိုင်းပါးစပ်တပြင်ပြင်ဖြစ်ကာမျှော်လင့်တကြီးစောင့်စားနေကြသောညီအစ်ကိုများအသွင်ကိုလုချန်သဘောကျလျက်ရှိသည်။သူတို့နှစ်သက်သောဟင်းပွဲကိုမရွေးချယ်ပဲတခြားဆီရောက်သွားလျှင်စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်ကုန်ကြသည်။

ပျော်ရွှင်စရာပွဲတော်သည်Cao Xinနှင့်အခြားသူများအတွက်တော့စိတ်နှလုံးပင်ပန်းဆင်းရဲရသည့်ဖြစ်ရပ်သာ။အစ်ကိုကြီးနှင့်ဧကရာဇ်နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာသွားမှသာအချိန်အကြာကြီးတားဆီးထားခဲ့ရသောသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။

နေ့လည်စာမျှသာသည်အစ်ကိုကြီးနှင့်ဆိုလျှင်အောင်မြင်စွာအန္တရာယ်ကင်းကင်းပြီးဆုံးသွားမှာဖြစ်ပေမဲ့ဧကရာဇ်မှလာပြီးအရာအားလုံးဖျက်ဆီးပစ်မည်ဟုဘယ်သူကကြိုတွေးထားမိမှာလဲ?

အစ်ကိုကြီးနှင့်ယောက်ဖဖြစ်သူအိမ်တော်အတွင်းမှလက်တွဲထွက်သွားသည်ကိုရှုပ်ထွေးနေသောခံစားချက်များဖြင့်ကြည့်လိုက်မိကြသည်။တစ်ချို့မှာသက်ပြင်းချနေသလိုတစ်ချို့မှာခေါင်းယမ်းနေကြသည်။

အစ်ကိုကြီးနှင့်ဧကရာဇ်ဖြစ်သူစိတ်ချမ်းမြေ့စေရန်ဧကရာဇ်စိတ်မသက်မသာမဖြစ်အောင်ကြိုးစားအားထုတ်ခဲ့ကြသူများသည်ဧကရာဇ်မနှစ်မြို့ဆုံးအရာသည်သူတို့ဖြစ်နေကြောင်းတော့မတွေးမိကြဘူးထင်သည်။

နောက်တစ်ခါကျလျှင်အစ်ကိုကြီးတစ်ဦးတည်းသာလာခဲ့ဖို့ပြောရမည်။သို့ပေမဲ့လည်းဖြစ်နိုင်ပါ့မလားတော့လွန်စွာသံသယဝင်မိကြသည်။ဧကရာဇ်သည်သူတို့ကိုင်တွယ်နိုင်ခြင်း၏အဝေးဆုံးအရပ်မှာရှိသည်။

•••••••

တစ်ခုခုပြစရာရှိတယ်ဟုလုချန်ဆိုလာသည့်အတွက်ဦးဆောင်ကာလမ်းပြစေလိုက်သည်။

"ကျင်း..ခုနကပြောတာတကယ်ပဲလား?"

စိတ်အခြေအနေလျော့ပါးစေရန်ကျင်းပြောလာသောအကြောင်းအရာကိုလုချန်ရှက်မိပေမဲ့လည်းသေချာအောင်သိချင်သေးသည်။တောက်ပသောအပြုံးတွေနှင့်အတူမျက်ခုံးပင့်ပြရင်း

"ဒါပေါ့..ဒါပေမဲ့ငါအဲ့ဒီစကားကိုနည်းနည်းသဘောကျလို့မင်းကိုသက်ညှာပေးလိုက်မယ်..နှစ်ခါပဲထားလိုက်တော့"

ကျင်းမှနား၌ကပ်၍ပြောလာသောစကားသည်Cao Xin၏ဇနီးမှခဲအိုဟုသုံးနှုန်းကြောင်းကိုဖြစ်သည်။ဘယ်လောက်တောင်ပြဿနာရှာတဲ့မိသားစုလဲ!

ဒေါသပဲထွက်ရမလားသဘောပဲကျရမလားတောင်လုကန်မသိတော့။အစ်ကိုကြီးဆိုသောဂုဏ်ပုဒ်ကိုအရှက်တကွဲဖြစ်စေသောအကြောင်းအရာဖြစ်ပေမဲ့လည်းမိသားစုလိုသဘောထားသောသူများဆီမှနှစ်ဦး၏ဆက်နွယ်မှုကိုအသိအမှတ်ပြုခြင်းသည်လုချန်အတွက်များစွာအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။

"ဒါဆိုမနက်အစောကြီးဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ"

"အဲ့တာက..လုချန်တောင်ကိုသွားတဲ့လမ်းမှာချုံပုတ်လေးတွေရှိတယ်..ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိပေမဲ့ဆောင်းတွင်းကျမှပန်းပွင့်လာတယ်..အဲ့ဒီပန်းလေးတွေဆီကချိုသာတဲ့ရနံ့နဲ့မြင်သာတဲ့အရောင်ကတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုသတိရစေနိုင်လို့..အဲ့တာမလို့သူတို့ရှိသေးလားသွားကြည့်တာ..မင်းကိုပြချင်လို့"

"အရူး..ဘာလို့ငါ့ကိုမစောင့်တာလဲ?အတူသွားပြီးကြည့်လို့ရတာပဲ"

"မရဘူး.အပင်သေသွားပြီဆိုရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?ငါကလည်းလုချန်တောင်ကိုမသွားဖြစ်တာနှစ်ချီကြာနေပြီ..မင်းကလည်းနေအကင်းပြန်ကောင်သေးတာမဟုတ်ဘူး"

သူနေပြန်ကောင်းသွားပြီဖြစ်ကြောင်းပြောမိမလိုတောင်ဖြစ်သွားသည်။ဒါပေမဲ့လည်းလုချန်ထံမှဂရုစိုက်မှုများကိုပိုတောင်းတ၍ပါးစပ်ပြန်ပိတ်ကာလုချန်ပါးထက်ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။

"ရှိနေသေးတာလား?"

"ရှိရုံတင်မကဘူး..ပန်းတွေတောင်ပွင့်နေပြီ"

ကျင်းကိုသတိရစေနိုင်သောအရာကိုကျင်းအားပြနိုင်မှာဖြစ်၍လုချန်အလွန်အမင်းပျော်ရွှင်နေတော့သည်။မျက်နှာထက်မှအပြုံးသည်ပျောက်ကွယ်သွားတယ်ဆိုတယ်မရှိ။

ချစ်မြတ်နိုးဖွယ်ရာလုချန်အသွင်ကြောင့်ကျင်းလည်းနမ်းရှိုက်ချင်သောစိတ်များထိန်းမရဖြစ်လာသည်။မလျင်လွန်းမမြန်လွန်းသောခြေလှမ်းများဆက်လျှောက်မသွားတော့ပဲအနမ်းများကြာရှည်လာကြသည်။ထို့နောက်တစ်ယောက်ခါးထက်တစ်ယောက်လက်ထားကာခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုပူးကပ်ရင်းလုချန်တောင်ရှိရာသို့ဦးတည်လိုက်ကြသည်။
အရာအားလုံးစတင်ခဲ့သောနေရာ.....။
ဘယ်တော့မှမေ့ပျောက်သွားမည်မဟုတ်သောပထမဆုံးသောဆုံရပ်...။
ဖြစ်ရပ်အားလုံး၏သက်သေတည်ရာဖြစ်သောလုချန်တောင်...။

••••••