Λίγες μέρες μετα...

Ο Ιούλιος είναι παραδοσιακά ο μήνας παίρνω άδεια και επισκέπτομαι το νησί μου καθώς τον Αύγουστο λιώνω στη δουλειά για τη καλύτερη πρόταση που πρέπει να ετοιμάσω για το Σεπτέμβρη

Όταν πατάω το πόδι μου στη Μονεμβασιά ολα είναι αλλιώς. Είμαι άλλος άνθρωπος. Αφήνω τη μεγάλη μου βαλίτσα σπιτι και ψάχνω το πατέρα μου ο οποίος δεν είναι εδώ. Ο πατέρας μου εδώ και παρα πολλά έχει εγκατασταθεί στο νησί. Έζησε τρια χρόνια μόνος του χωρίς εμένα και τη μητέρα μου στο Μανχάτταν κατακτώντας το τίτλο του σπουδαιότερου οδοντιάτρου ομως δεν άντεχε τοσο πιεστική ζωή καο γυρισε πίσω.

Πηγαίνω στο ιατρείο του και τον βλέπω πολυ αγχωμένο από μακριά καθώς έχει ένα έκτακτο περιστατικό. Περιμένω να τελειώσει και κάθομαι στο χώρο υποδοχής. Ώσπου μπροστά μου εμφανίζεται ο Ζωρζ " Τι δουλειά έχεις εσυ στο εργαστήριο του πατέρα μου " το ρωτάω αναυδη.

" αν ο πατέρας σου έχει ιατρείο και είναι οδοντίατρος τοτε έχει μεσα το δικό μου πατέρα όποτε μέχρι να τελειώσουν θα αναγκαστούμε να υποστούμε ο ένας τον άλλον " ένα ειρωνικό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του και το κοιτάζω αηδιασμενη.

Αυτή τη συμπεριφορά την έχει υιοθετήσει από τοτε που με βρήκε στο γραφείο του και δεν με πιστεύει για το λουλούδι. Του ειπα πως αν δεν με πιστεύει να κοιτάξει και τις κάμερες καο συμφώνησε μα κοιτώντας τες διασπίτωσε πως εκείνο το κομματι έχει σβηστεί και θεωρεί κατηγορώντας με πως το έχω κάνει εγω. Μαλωσαμε πολύ άσχημα και οι σχέσεις μας από τοτε είναι εντελώς επαγγελματικές.

Και από εκείνη την ημέρα μιλάμε μόνο για τα απαραίτητα. Δεκα μέρες τωρα με έχει στο πληθυντικό και με έχει ταράξει στις  δουλειές το μόνο του αγχος είναι να πάει καλα η διαφημιστική εταιρία του ετεροθαλή αδερφού του.

Αυτή τη στιγμή ο Ζωρζ κοιτάζει τον ένα πίνακα από την υποδοχή και εγω τον αλλο. " Και ο πατέρας σου τι δουλειά κάνει ; " εστιάζω το βλέμμα μου μόνο στο πίνακα χωρίς να γυρίσω να το κοιτάξω

" Είναι μαθηματικός στο λύκειο της Μονεμβασιάς " γυρνάω και το κοιτάω

" μα πως γίνεται να ζει ο πατέρας σου εδώ ; " έχω μεγάλη απορία. Ξεφυσάει και με κοιτάζει " ο πατέρας μου από το πρώτο του γαμο με τη Καίτη έκανε δυο παιδιά τον Αντώνη και τη Μονικα τα δυο ετεροθαλή μου αδέρφια μετα ομως από πάρα πολλά χρόνια γνώρισε τη μητέρα μου χώρισε τη Καίτη και έκανε εμένα " με κοιτάζει κάπως περιεργα και κάπως τρομακτικά μπορώ να πω

Πάω να απαντήσω μα οι γονείς μας βγαίνουν έξω " θα χαρούμε να έρθουμε αποψε για φαγητό σπιτι σας κύριε Αλεξόπουλε " και ο πατέρας μου του χαμόγελα ενώ ο Ζωρζ αγανακτεί.

" Σας ευχαριστώ παρα πολύ κύριε Ανέστη για σήμερα ελα Ζωρζ αγορι μου πάμε " παρατηρώ για λίγα δεύτερα πως ο Ζωρζ μοιάζει πολύ με το πατέρα του. Πριν φύγουν διαπιστώνω πως ο Ζωρζ μου αφήνει ένα διαφορετικό χαμόγελο από πριν.

" θα τα πουμε το βραδάκι συμπληρώνει ο πατέρας του Ζωρζ καθώς φορά το καπέλο του και του χαμογελώ ευγενικά.

Είμαι μόνο λίγες ωρες στη Μονεμβασιά και ο χρόνος κυλάει τοσο γρήγορα. Κοιτάζω το ρολόι μου αγανακτισμένη και σκέφτομαι πως πρέπει να ετοιμαστώ. Ένα σκέτο βασανιστήριο.

Ανοίγω τη ντουλάπα μου και κλείνω τα μάτια μου αρπάζοντας ένα τυχαιο ρούχο από ολα εδώ μεσα " μην κανεις σαν μικρό κορίτσι άνοιξε τα μάτια σου " ακούω τη φωνή του πατέρα μου

" Μερικές συνήθεις δεν κόβονται μπαμπα " κοιτάζω το λευκό φόρεμα που κρατάω και ξεφυσάω.

Κάθομαι στο καναπέ και περιμενω το πατέρα μου να έρθει να φύγουμε " άντε κυρ' Ανέστη θα αργήσουμε " τον βλέπω να γελά και να με κοιτα " πάμε ωραια μου κυρία " και προχωράμε παρέα προς το σπιτι του Ζωρζ.

Στη πόρτα μας υποδέχεται η κυρία Ευτυχία η μητέρα του Ζωρζ και πραγματικά το ονομα της ταιριάζει απόλυτα με τα γλυκα χαρακτηριστικά της. Το δείπνο κύλησε πολύ ηρεμα και ευχάριστα ρώτησα πολλές φορές τη κυρία Ευτυχία αν θέλει βοήθεια ομως μου αρνήθηκε πεισματικά βρήκα από που πήρε ο γιος της.

Η κυρία Ευτυχία και ο κύριος Μενέλαος είναι υπέροχοι άνθρωποι σε αντίθεση με το γιο τους που είναι ιδιότροπος απόψε. Κάθεται απέναντι μου και κοιτάζει αδιάφορα τη σοκολατοπιτα που έχει σερβίρει η μητέρα του.

" Κυρία Ευτυχία το γλυκό είναι πραγματικά υπέροχο " και γεύομαι μια γερή δόση σοκολατοπιτας. " Ζωρζ , αγορι μου γιατί δεν πας μια βόλτα με τη κοπέλα θα βαρεθείτε με εμας τους μεγάλους εδώ , σε ευχαριστώ γλυκιά μου " και μου χαμόγελα.

Ο Ζωρζ σηκώνεται από τη θέση του και με το βλέμμα του μου δείχνει να κατευθυνθώ ως τη πόρτα.

Χαμογελάω ευγενικά και φορώντας τη ζακέτα μου μιας και έχει αεράκι τον ακολουθώ. Περπατάμε βουβοί ο ένας δίπλα στον άλλον ενώ του ρίχνω που και που κλέφτες ματιές " έτσι θα κυλήσει η βραδιά ; " γυρνάει και με κοιτάει πάλι με αυτο το ξινό του βλέμμα

" έχεις κάτι να προτείνεις ; " ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου και ένα περίεργο ύφος στο δικό του. " εισαι θυμωμένος μαζί μου και με κατηγορείς για αυτο στην εταιρία εγω ομως το βάζω στη άκρη " του λέω κοιτάζοντας τον.

Μιας και το σπιτι του είναι κοντα στη παραλια αμπελακια αποφασίζω να  πάμε μια βόλτα.  " Δεν εισαι πολύ ομιλητικός " εξάγω ένα συμπέρασμα " Μιλάω με τα χαρτια μου " το κοιτάζω παραξενευμένη " δεν σε καταλαβαίνω αλλα σκέψου πως αυτα είναι άψυχα " του τονίζω και παρατηρώ πως γυρνάει και με κοιτάζει μεσα σε όλη τη βραδιά μα αυτο διαρκεί πολύ λίγο καθώς το βλέμμα του στρέφεται στη θάλασσα

" ποια είναι η άποψη σου για την αγαπη ; " η ερώτηση του με αιφνιδίασε " η αγαπη Ζωρζ είναι απλώς αποτέλεσμα μιας τυχαίας συνάντησης. Δυο άγνωστοι που μπορεί να εξελιχθούν σε κάτι μαζί μα στο τέλος θα είναι άγνωστοι με κοινές αναμνήσεις " κοιτάμε και οι δυο τη θάλασσα ενώ πλέον το βλέμμα του έχει μαλακώσει

" κάποτε ερωτεύτηκα μια κοπέλα ήταν το πιο κοντινό μου ατομο και θεώρησα πως το χειρότερο πράγμα στο κόσμο ήταν που κλείστηκε στον εαυτό της και δεν μπορούσα να κάνω τιποτα για να τη βοηθήσω ήταν πλέον αργά " η μάτια μου επικεντρώνεται στη θάλασσα

" το χειρότερο πράγμα στο κόσμο είναι να βλέπεις τον εαυτό σου να αποξενώνεται και να μην μπορείς να κανεις τιποτα για να τον βοηθήσεις. " τοποθετεί διστακτικά το χέρι του πάνω στο δικό μου.

Το βλέμμα μου μένει καρφωμένο στη θάλασσα και κανένας από τους δυο δεν κάνει τη κίνηση να τραβηχτεί " Έχεις ερωτευτεί ποτέ ; " η ερώτηση του πέφτει σαν κεραυνός

" μπορώ να μην απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση Ζωρζ " σηκώνει αδιαφορα τους ώμους του " ότι θες εξάλλου δεν σε ήξερα και από χθες απλοί συνεργάτες είμαστε " τα λόγια του με πίκραναν. Σηκώνομαι από εκεί που καθόμασταν " καλύτερα να γυρίσουμε "

Με το βλέμμα του στραμμένο προς τη θάλασσα ξέρω πως και αυτος συμφωνεί. Ο δρόμος της επιστροφής είναι βουβός.

* το κόβω λίγο αποτομα θα επανορθώσω στο επόμενο κεφάλαιο
Αν σας αρεσε 💫 & 🖊