" Μονικα ; " φαίνεται να γνωρίζονται και αυτο αποδεικνύεται από την αγκαλιά τους που είναι τοσο οικεία. Κάθομαι λίγα βήματα πίσω τους κοιτώντας το εκπληκτικό τοπίο.

Βγάζω το κινητο μου από τη τσέπη τραβώντας φωτογραφίες τη θάλασσα όσο ο Ζωρζ μιλάει με αυτή τη κοπέλα. Η κοπέλα μου χαμόγελα γλυκα " εσυ θα πρέπει να εισαι η κοπέλα του αδερφού μου ; " κουνάω αρνητικα το κεφάλι μου

" οχι Μονικα είμαστε φίλοι " και συμφωνω με τα λόγια του Ζωρζ " και από ποτέ αδερφούλη έρχεσαι με τις φίλες σου εκδρομουλες ; " το πειράζει και ο Ζωρζ μουτρωνει " λοιπόν εγω πρέπει να φυγω χάρηκα πολύ για τη γνωριμία ελπίζω να συναντηθούμε στο νησί , φίλησε μου το μπαμπα " αγκαλιάζονται μια ακόμα φορά.

" Χάρηκα για τη γνωριμία " και μου απλώνει το χέρι της τείνω το δικό μου ευγενικά για μια τυπική χειραψία. Όταν η αδερφή του φεύγει και μένουμε μόνοι του γυρνάω τη πλατη. Τον ακούω να ξεφυσάει ομως πραγματικά δεν με ενδιαφέρει " Που θα καθίσουμε ; " ρωτά προσπαθώντας να ελέγξει τα νεύρα του.

" κάπου που δεν θα σε ρεζιλεύω Ζωρζ " και τα μάτια μου περιπλανιούνται στο τοπίο. " εισαι παρα πολύ κακομαθημένη και πεισματάρα " γυρνάω και το κοιτάζω απογοητευμένη " ενταξει " και παίρνω το δρόμο προς την έξοδο.

" που στο καλό πας ελινα ; " γυρνάω και το κοιτάζω " σπιτι μου " και γουρλώνει τα μάτια του. " μα είναι μακριά από εδώ και δεν έχουμε δυο αμάξια. " μίλησε η φωνή της λογικής .

" θα πάω με τα πόδια ! " και γουρλώνει ξανα τα μάτια του. " ασε τις Βλακείες ελινα δεν εισαι πρωταγωνίστρια σε ταινία να παίζεις ρόλο αυτή τη στιγμή και να είναι ολα μελι γαλα μην συμπεριφέρεσαι λες και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από σένα. " περπατάω προς την έξοδο καθώς σκέφτομαι ποσό λάθος έκανα που τον εμπιστεύτηκα.

Στο πάρκινγκ βλέπω ένα παρατημένο ποδήλατο και αποφασίζω πως αυτο θα είναι το μεταφορικό μου μέσο. Από μιρκη τα φοβόμουν ομως ηρθε η ώρα να ξεπεράσω το φόβο μου. Παίρνω το δρόμο προς το λιμάνι και είμαι παρα πολύ προσεκτική καθώς οι οδηγοί δεν με προσέχουν καθόλου. Δε ξέρω πόση ώρα έχει περάσει αλλα χαρομαι γιατί ξέρω πως σε λίγο θα μαι σπιτι μου.

Περίμενα καλύτερη συμπεριφορά από το Ζωρζ αλλα δεν πειράζει. Κάθομαι στο κατάστρωμα κοιτώντας το εκπληκτικό τοπίο όταν αισθάνομαι τη παρουσία κάποιου δίπλα μου. " τελικά δεν εισαι τοσο κακομαθημένη όσο νόμιζα έχεις τσαμπουκά πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτο με γυναικα " γυρνάω και το κοιτάζω αδιάφορα επιλέγοντας να μην του πω κάτι.

" θα γυρίσουμε μαζί τωρα Νεάπολη - Μονεμβασιά είναι παρα πολύ ώρα με το ποδήλατο " πιστεύει πως θα δεχτω ομως δεν με γνωρίζει καθόλου καλα " οχι " αναφωνώ και γελάει " δεν κάνω πλακα ο καθένας με το όχημα του. " και φευγω από δίπλα του πηγαίνοντας στο όχημα μου ώστε να βγω πρώτη από το καράβι " μην κανεις πείσματα σαν μικρό παιδί " ακούω να μου φωνάζει ενώ έχω ηδη φυγει.

Δεν είχα υπολογίσει ποσό κουραστική είναι η διαδρομή. Κάνω στάσεις πολύ συχνα για να ξεκουράζομαι ενώ έχω παρατηρήσει πως ο Ζωρζ δεν με έχει προσπεράσει.

Κάνω μια ακόμα στάση όταν το αυτοκίνητο του σταματά μπροστά μου " μπες μεσα τωρα ! " υψώνει το τόνο της φωνής του. " οχι " του απανταω χαμογελώντας " τοτε δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή. " είμαι σίγουρη πως θα με παρατήσει πάλι.

Βγαίνει από το αμάξι και με πλησιάζει εξαγριωμένος. Τοποθετεί τα χερια του στη μέση και με κοιτάζει με ένα βλέμμα αγανάκτησης αλλα κρύβει και πόθο ανάμεσα σε ολα τα αλλα. Με σηκώνει στην αγκαλιά του βάζοντας με μεσα στο αμάξι. Μου βάζει κατευθείαν ζωή και κλεινει τη πόρτα κλειδώνοντας της κιόλας.

Ρε το γουρούνι τι έκανες μόλις ;

Μου πεταει και τη τσάντα μου και μπαίνει και αυτος στη θέση του. " τωρα μαλιστα ! " και συνεχίζει να οδηγεί σαν να μην τρέχει τιποτα.

Στη διαδρομή επιλέγω να μην βγάλω άχνα εξάλλου αυτος με έβαλε στο αυτοκίνητο του με το ζορι. " ελινα έχεις σκοπό να μιλήσεις ; " κοιτάζω έξω από το παράθυρο και επιλέγω να τραβήξω μια φωτογραφία με το κινητο μου. Μόνο που το κινητο μου δεν βρίσκεται στα χερια μου.

Το αυτοκίνητο έχει σταματήσει στην άκρη του δρόμου και το κινητο μου βρίσκεται στα χερια του Ζωρζ ο οποίος με κοιτάζει με το βλέμμα του υπερόπτη. " δώσε μου το κινητο μου " λέω όσο πιο ηρεμα μπορώ και βολεύομαι καλύτερα στο κάθισμα μου " οχι " μου χαμόγελα ειρωνικά.

Αυτή είναι η πιο αστεία στιγμή μέχρι τωρα στη ζωή μου " στο αδιάφορο βλέμμα του σχηματίζεται ένα χαμόγελο " μπράβο σου εγω ομως θέλω το κινητό μου για να βγάλω τη φωτογραφία " τον βλέπω να ανοίγει τη κάμερα του κινητού μου και να τη στρέφει προς τα εμας.

Τραβάει τη φωτογραφία όπου και οι δυο μας χαμογελάμε " τωρα πάρε το κινητο σου " το κοιτάζω περιεργα με μια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου. Λίγα λεπτα μετα βρισκόμαστε έξω από το σπιτι μου.

" Ευχαριστώ " αναφωνώ γλυκά και κατεβαίνω από το αμάξι " ετσι ένα ξερό ευχαριστώ " ακούω τη σπαστική φωνή του. " ναι καλό σου απόγευμα Ζωρζ " και βγάζω τα κλειδιά του σπιτιού μου. Ακούω τον ήχο του αυτοκινήτου ως ένδειξη πως έφυγε.

Αφήνω μια ανάσα ανακούφισης και ξαπλώνω στο άνετο καναπέ μου, κλείνοντας τα μάτια μου από τη κούραση. Σκέφτομαι πως σήμερα εγω και η φωτογραφική μου γίναμε ένα. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που λατρεύουν να αποτυπώνουν τις στιγμές τους σε φωτογραφίες

Γιατί οι στιγμές διαρκούν όσο ένας δείκτης του δευτερολέπτου ο οποίος συγχρονίζεται τελεια με τη μοναξιά των άνθρωπων οι οποίοι τις πιο πολλές φορες χάνονται από δίπλα σου σαν να μην υπήρξαν ποτέ και αυτο που μένει τελικά είναι η φωτογραφία.

Κουνάω το κεφάλι μου διώχνοντας αυτες τις σκέψεις και πηγαίνω στις φωτογραφίες κοιτώντας αυτή που τράβηξα με το Ζωρζ. Φαινόμαστε και οι δυο τοσο χαρούμενοι αν και εγω είμαι εξαγριωμένη μαζί του.

Σηκώνομαι από το καναπέ όταν παρατηρώ ότι δίπλα από τη κούπα που έπινε καφε το πρωί βρίσκεται το κινητο του. Παίρνω τα κλειδιά του σπιτιού μου και κατευθύνομαι στο δικό του για να του αφήσω.

Στέκομαι έξω από την εξώπορτα του και δειλιάζω για λίγα δεύτερα να πατήσω το κουδούνι μέχρι που τελικά τα καταφέρνω. Η μαμα του μου ανοίγει χαμογελαστή τη πόρτα και με αγκαλιάζει σφικτά. " ηρθα να αφησω το κινητο του " λέω ως δικαιολογία.

" Σε παρακαλώ ελινα μου πήγαινε στο δωματιο του να του το δώσεις εσυ επειδή εμείς μαλωσαμε πριν λίγο και δεν θέλω άλλους τσακωμούς " της χαμογελάω γλυκά νεύοντας θετικά και φτάνω έξω από τη πόρτα του δωματίου του.

Με μια βαθιά ανάσα χτυπάω τη πόρτα του

* το ξέρω πως είχα να ανεβάσω μερούλες ομως μου λείψατε τοσοο💕
Αν σας αρεσε 💫 & 🖊