CYFER POV

Isa-isa kong inusisa ang mga dokumentong ipinadala ni Attorney Loren Delgado. Matapos kong mabasa ang mga iyon ay tila nanghina ang sistema ko. Wala sa loob na nailapag ko sa mesa ang mga dokumento.

Sumandal ako sa upuan at pumikit sandali.

Hindi birong halaga ang iniwan ni Frank De Vera. Hindi ko akalain na. . .

Mabilis akong dumilat at nagbuntong hininga. Hanggang ngayon ay nasa dibdib ko pa rin ang panghihinayang.

Nanghihinayang ako hindi dahil sa tinanggihan ko 'to noon pa man, nanghihinayang ako kung hindi dahil hindi ko man lamang naipakita sa kanya na karapat-dapat akong bigyan ng ganitong halaga.

I'm not after his money. I'd never imagine myself having even a little part of his fortune. It can never give me the satisfaction and contentment I'm craving for. I know from the very start that his money can never buy any kind of happiness.

All my life I just wanted to have a complete, happy and loving family which compose of a caring mother, a supportive father and ,of course, me.

It was an impossible but desperate wish I'd always prayed to God until I lose my hope and got tired of waiting. It never happened.

The disappointment I'd felt was along with the bitterness I blamed to the world.

Nagalit ako sa mundo at humanap ng iba't-ibang paraan para makalimutan ko ang lahat ng pait na naranasan ko. Sa murang edad, natuto akong magbulakbol, uminom at magbisyo.

Walang nakakaalam. Walang nakakahalata dahil hindi naman ako nilalapitan ng kahit na sino. Ako lamang ang gumawa no'n sa sarili ko. Wala akong naging kabarkada o naging kasama sa mga kalokohang kinasuungan ko kaya wala rin akong mapagbubuntungan ng sisi kung hindi ang sarili ko.

It was a decision chosen by my own demon. Alam kong mali pero itinuloy ko. Wala namang taong mag-aalala para sa akin. Walang taong magbabawal sa akin kung ano ang dapat kong gawin. Wala akong ibang matatakbuhan kung hindi kasamaan.

The most sinful sin I'd made was comiting suicide. Yes, I tried to kill myself.

Pagod na kasi ako. Pakiramdam ko ay wala namang silbi ang isang tulad ko sa mundo kaya naisip kong tapusin ng maaga ang buhay ko. Akala ko noon ay matatahamik na ako ng tuluyan. Akala ko matatapos na lahat at matutuldukan na ang buhay ko.

Hindi pala.

Dahil pagkagising ko, nasa ospital ako. Pilit na inililigtas ng mga doktor. Pilit na sinasagip para madugtungan ang buhay na binalak kong tapusin.

That unforgettable moment of pain made my tears fall when I realized that I made the wrong choice for the nth time. The pain was unbearable and yet I survived. God gave me endless of chances but I choose to waste it. Hindi ba dapat pinapatapon na ako sa impyerno? Tutal naman kapangalan ko ang isang demonyo kaya doon naman dapat ang destinasyon ko.

I thought my mistakes were enough to sent me to where I am destined to go. And again, I was wrong.

There are so many questions in my head left unanswered.

I don't think I deserve this. I can't accept this. Kahit kailan ay hindi ko hiniling 'to.

Sa dami ng kasalanan na nagawa ko, do I still deserve to live and be happy?

Napatitig muli ako sa mga dokumento. The lawyer is so persistent. Ilang beses kong sinabi sa kanya na wala akong balak tanggapin ito pero inulit-ulit niya sa akin na sa ayaw man o sa gusto, walang ibang tatanggap ng partikular na manang ito kung hindi ako and that my father will be at peace if I willingly obliged to have what he left for me . But still, I have doubts.

We also discussed about changing my surname to my father's. Iyon ang isa pang matindi kong tinanggihan. Ngunit kinontra na naman ako ni Attorney Delgado, he told me I will have no choice when I turned eighteen because it is already stated in the law of our country.

Ilang taon na ang lumipas nang tanggihan ko ang pangalang de Vera nang i-alok iyon sa akin ni Daddy. Ako mismo ang tumanggi dahil sa galit at pagkamuhi kay Frank de Vera. I regret it but I can't take it back. My pride won't allow me to do that. That will be foolish to do so.

And now, I'm on the same situation but in a different circumstance and a different person insisting the same offer.

Wala namang magbabago sa akin kapag pumayag ako. It will be useless and worthless. It's just a waste of time, effort and money. Allowing me to have my father's surname does not make me a legitimate child. In the end, I'll still be a good for nothing bastard with a new surname.

Hindi ko lang alam kung paano ko makukumbinsi si Attorney Delgado na bitiwan na ang kasong iyon.

Muli kong kinuha ang mga dokumento at pinasadahan muli iyon ng tingin.

It states here that the 9% shares of stocks in De Vera Industry bought from a certain member of the board is left under my name. Drat! That's already a hundred million of money! Sandali akong nagtaka at sinuring muli ang mga dokumento. Alam kaya ito ng mga anak niya o ng mga board members? Is it possible na magkaroon ng part ang taong wala namang kontribusyon sa kompanya? Atty. Delgado assured me that every transaction is legal. Well, it's not my concern anymore.

Hindi lamang iyon, nakapangalan rin sa akin ang ilang unknown properties na hindi kasama sa listahan ng assets ni Frank De Vera. I have a trust fund too. Matatanggap ko raw iyon sa edad na twenty-one. He left me a house, cars, a small farm and a little distillery business. What caught my attention was a certain island named Isla La Principe. It says here that it is somewhere in Palawan. Damn! The old man was richer that the president of this country! And to think wala pa ito sa kalahati ng kayamanan niya.

I sighed. Isa-isa kong ibinalik sa envelope ang mga dokumento. Magkikita kami bukas ni Attorney at sana maintindihan niya ang desisyon ko.

Tempting, yes. But not tempting enough for me to change my mind.

I still won't accept this.

Sa tingin ko ay hindi pa ito alam ng magkapatid. Ayokong isipin nila na ako ang naghahabol ng pera.

Tumiim ang bagang ko sa kaisipan na iyon. I'm not as rich as them but I can live comfortably without a cent from my father's wealth.

Being a de Vera is far from my plan.

Itinago ko ang mga dokumento. Dadalhin ko iyon bukas kapag nakipagkita na ako sa abogado. Gusto kong matapos na ito para mabawasan na rin ang mga dapat kong alalahanin.

I went to my room. I want to rest for a while. Humiga ako sa kama. Dumarami ang mga dapat kong isipin sa paglipas ng mga araw. Not to mention, nagkaroon pa kami ng iringan ni Ren Delgado. Hanggang ngayon ay pinag-iisipan ko kung babanggitin ko ba sa abogado ang ginawa ng anak niya. If I'll do that, I have to take the risk. Maaaring kilala ng ama ni Ren ang mga magulang ni Anne. That's a big possibility. Maliit lamang ang mundo ng mga mayayamang tao rito sa bansa. Malaking problema iyon kapag nagkataon. Siguro ay dapat na lamang akong manahimik o kaya naman ay harapin mag-isa si Ren Delgado.

That filthy son of a bitch! Hindi ko alam kung anong gusto niyang mangyari at nakikialam siya sa relasyon namin ni Anne. Ano naman sa kanya? May mapapala ba siya?

Kung hindi ako nakapagpigil sa huling sandali, baka nasa ospital na ang gagong iyon.

Hindi dapat siya nakikisawsaw sa relasyon ng iba. Hindi ko tuloy maiwasang isipin na baka may gusto siya sa girlfriend ko kaya ganoon na lamang siya kung umasta. Damn him!

At nagawa pa niya akong takutin? Hah! Ano namang tingin niya sa akin? Duwag? Hindi niya ako madadaan sa blackmail. I've experieced worse than that. Hindi ako magpapadala sa sinasabi niya lalo na at si Anne ang concern dito.

Anne and I talked yesterday. Sinabi niya sa akin na nasita siya ni Ren noon. Alam niya na may alam si Ren pero hindi niya pinaalam iyon sa akin dahil baka magalit raw ako.

Oo, magagalit ako pero hindi sa kanya kung hindi kay Ren. Hindi ko alam kung anong problema sa akin ng taong iyon at ako ang pinag-iinitan niya. I know na madalas akong hot topic sa academy dahil sa mga tsismis at panghuhusga na ibinabato sa akin pero hindi ko akalain na pati siya na anak ng may-ari ng academy ay papatol sa ganoong usapin.

At kung bakit masyado siyang interasado na malaman kung sino ba talaga ako at kung ano ang relasyon ko sa mga de Vera ay wala rin akong ideya. Masasabi kong naghihinala na siya sa akin ngunit wala akong panahon para gatungan ang mga hinala niya.

I won't waste my time to the likes of him. All I have to do is be careful next time. I must not make him more suspicious about me. Ayokong lumaki ito at bigyan ng hinala ang ibang tao dahil kapag kumalat ito ay hindi lamang ako ang maaapektuhan kung hindi pati na rin si Anne.

And there is Rhea. Pala-isipan sa akin kung naghihinala na ba siya o ano. Hindi pa nasasabi ni Anne sa bestfriend niya ang tungkol sa relasyon namin. May mga pagkakataon na gusto ko siyang payuhan na sabihin na niya ngunit natatakot ako sa magiging kapalit. I don't think Rhea will like me for her bestfriend. I'm sure she'll go against me at baka payuhan pa nito si Anne na hiwalayan ako o baka ito mismo ang gumawa ng paraan para paghiwalayin kaming dalawa ni Anne.

I can't let that happen. Anne is the most precious person came into my life. She's the best thing I never knew I needed. Hindi ko nga kayang isipin na magkakahiwalay pa kami.

If that time comes, I can't imagine my life anymore.

I'm not sure if I could still love any other girl aside from Anne. Hindi ako magsasalita ng tapos. Siguro,oo. Siguro,hindi. But Anne will always be the first girl I love.

Every first love cuts deeply. My heart will always remember her name along with the memories we share together.

Agad akong napamulat. Why am I thinking like we'll gonna end up apart?

This is not a good sign.

-

Nagising ako ng maramdaman kong may humahaplos sa pisngi ko. Nang magmulat ako ng mata, I saw Anne staring at me with a little smile in her lips.

"Anne." I mumured her name. She bow her head and claim my lips for a second.

"Sorry. Hindi ako nagpasabi na pupunta ako. I miss you." she said. Ngumiti naman ako.

"It's okay." bumangon ako at hinawakan ang kamay niya. "What time is it?"

"Almost six. May dala akong food. Let's have an early dinner."

"Sure. Luto mo?" I asked. She nodded. Tumungo kami ng kusina at nakita kong may nakalapag na paper bag sa lamesa.

"Thank you. Ang dami ko na atang utang sayo, ah." biro ko. Napapadalas kasi ang pagbibigay niya ng pagkain sa akin. Mukhang may agenda siya na patabain ako.

"Wala 'yan,no. Gusto ko naman na nakikita kitang kumain ng mga luto ko." sagot naman niya habang inilalabas niya ang mga tupper ware na nasa loob ng paper bag. Ako naman ang naghanda ng lamesa.

Gusto ko ang ganitong set-up. Nakakasama ko siyang kumain at nakakapagkwentuhan kami ng matagal hindi kagaya sa academy. Siguro kailangan na naming bawas-bawasan ang pagkikita sa rooftop lalo na at may isang tao na nakaalam ng relasyon namin.

"Hmm, smells so good. . ." halos maglaway na ako. Marunong pala siyang magluto ng Italian dishes. "Wow. Ano pang kaya mong lutuin?"

"Nah. Napanuod ko lang 'yan saka ko ginaya. Hindi ko nga alam kung magugustuhan mo yung lasa."

She bit her lower lip and ,swear, she looked so cute everytime she do it.

Hinawakan ko siya sa bewang at hinigit palapi sa akin. She gasped, hindi inaasahan ang ginawa kong pahila sa kanya.

We stare at each other for a few seconds. There's only a three inches gap between us. I do love the way she roamed her eyes on me as if memorizing every curves, lines and edges of my face. I could see variety of emotions showing in her expresive brown-eyes. While my eyes moved down to her small pointed noise and down to her pinkish lips. . .She licks it with her tounge and I can't help but groan.

"Don't do that. . ." I pressed my forehead on hers. Humigpit ang hawak ko sa bewang niya. I swear, hindi ako naging ganito kalapit sa kahit kaninong babae. Sa kanya lamang .

And I didn't knew that being this close to the girl you love can give you pain of. . .of lust.

Huminga ako ng malalim at sinusubukang patayin ang hindi dapat nabubuhay sa katawan ko.

You can't blame me, people! I'm young! I don't have any experience on this. . .on girls aside from the kiss Anne and I shared.

And I don't want us to end up having 'it'. Both of us are not ready for the consequence of having 'it'. We will only regret it later.

"D-do what?" she asked innocently. Agad ko siyang binitawan. Pinagtuunan ko ng pansin ang paglipat ng pagkain sa mga plato.

"Cy? What's wrong?" tanong niya ulit. Hindi ako humarap. I can't let her see my. . .

"Cy, galit ka ba? May nagawa ba ako?" she put her arms around me. Her face on my back. Lumalim ang tiyan ko sa paghugot ng paghinga. Napatingala ako sa taas at nag-iisip kung anong gagawin ko. I cursed under my breath when I feel her warm body against my skin. May damit naman ako pero bakit pakiramdam ko nasusunog ako?

Shit.

Dahan-dahan kong inalis ang braso ni Anne sa bewang ko.

"I-I'm not, Anne. Wait. May kukunin lang ako sa kwarto." iyon lang at mabilis akong pumislit palabas ng kusina at nagtungo sa kwarto ko.

That was hell!

ANNE POV

Limang minuto na ang lumipas pero hindi pa rin bumabalik si Cyfer. Ano kayang nangyari doon at bigla na lamang tumakbo? Ang sabi niya may kukunin lamang siya sa kwarto pero hanggang ngayon hindi pa siya bumabalik.

Napatingin ako sa mga pagkain. Hindi na mainit ang pagkain kaya naman naisipan kong initin gamit ang microwave.

I set the timer pagtapos pumunta ako sa kwarto ni Cyfer. Baka kung ano na nangyari do'n. Mukha pa naman siyang may sakit kanina. Pulang-pula kasi ang mukha niya at medyo mainit ang katawan niya. Baka nabinat na 'yon! Lalo akong nag-alala.

"Cy?" kumatok ako. Tatlong beses. Walang sumagot. "Cy, papasok na ako, ha?"

Pag pasok ko sa kwarto niya, wala siya roon pero narinig ko ang lagaslas ng tubig banyo. He took a shower?

Kinatok ko ang pintuan ng banyo.

"Cy, okay ka lang ba dyan?" tanong ko. Idinikit ko ang tainga ko sa pintuan para marinig ko siya.

Narinig ko ang pag patay ng tubig sa shower saka sinagot niya ako.

"Three minutes. Sa dining room mo na lamang ako hintayin."

"Okay."

Kahit parang naweweirdohan ako sa mga ikinikilos ni Cyfer, mas pinili kong huwag na lamang iyon pansinin. Baka nainitan lamang siya kaya biglang nag-shower.

Palabas na sana ako nang may makita ako sa side table katabi ng kama niya.

May nakalapag do'n na frame. Kumunot ang noo ko. Wala naman akong nakitang frame dito noong huling punta ko.

Agad akong pumunta sa kama at dahan-dahang kinuha ang picture frame.

Napasinghap ako.

It. . .it's me.

Stolen ang kuha at nakatingin ako sa malayo ngunit nakangiti.

Si Cyfer kaya ang kumuha nito?

Masyadong natuwa ang puso ko dahil halos hindi ko na bitawan ang picture frame. Nakaka-touch! Cyfer keeps a picture of me in his room. Talagang ipina-frame pa, ha? Hindi ko maiwasang matawa ng marahan.

Bumukas ang pinto ng banyo at napalingon ako sa likod.

Napasinghap ako ng makita si Cy. . .na tuwalya lamang ang nakatabing sa ibabang katawan.

Napatulala ako at hindi malaman kung ano ang sasabihin. Hindi ko maiwas sa kanya ang aking tingin. Oh, my God!

Seventeen pa lamang si Cyfer pero may yung. . .yung abs niya. . .

I bit my lower lip. Gosh! I can't breath!

Nakita kong maski siya ay natigilan nang maabutan pa niya ako sa kanyang kwarto.

"H-hindi ba. . .ang. . .ang sabi ko sa dining ka na m-maghintay?" he stammer. Dumapo ang tingin niya sa hawak kong frame. Natamaan naman ako ng hiya at mabilis na ibinalik ang frame sa side table. Walang sali-salita akong lumabas ng kwarto niya. Halos takbuhin ko ang daan pabalik sa kusina.

Napahawak ako sa dibdib ko. Sobrang bilis ng tibok no'n.

Tinampal-tampal ko ang pisngi ko. "Wake up, Anne. Wake up."

Nakita ko naman na ang katawan ni Cyfer dati pero bakit parang iba ngayon? Bakit para akong nakukuryente na ewan?

Kinakabahan ako. Ayoko ng ganitong pakiramdam. Feeling ko magkakasala ako kay Lord.

Pilit kong kinalma ang sarili ko at huminga ng malalim.

Ba't naman kasi hindi mawala sa isip ko yung abs ni Cyfer?!

. . .Argh! Anne, tama na ang pagpapantasya, okay? Turn off 'yan. . .sabi ko sa aking sarili.

Maya-maya pa ay narinig ko na ang pagtunog ng timer.

-

Ang awkward ng atmosphere sa pagitan namin ni Cyfer. Hindi siya umiimik at ako naman nahihiyang umimik. Hindi ko tuloy alam kung nasarapan siya sa luto ko o hindi.

Pero ganado siyang kumain kaya naman natuwa ako kahit papaano. Inubos niya yung dinala kong pagkain.

Nagligpit kami ng pagkain namin, wala pa ring imikan. Parehas kaming naghugas ng plato, wala pa ring imikan. Natapos na kami't lahat, wala pa ring umiimik sa aming dalawa.

Hindi na ako makatiis! Gusto ko na siyang makausap ulit.

Kung alam ko lamang na ganito ang magiging kalalabasan ng hindi ko paglabas agad ng kwarto niya, eh di sana kumaripas na ako ng takbo palabas.

I bit my lower lip. Magsasalita na ba ako o huwag na lamang?

Nagitla ako at napasinghap nang marahas niya akong hinila at ikinulong sa bisig niya. Wala sa loob na naitukod ko ang aking palad sa dibdib niya.

"Ang sabi ko sayo huwag mong gawin 'yan, di ba?" pumungay ang mga mata niya at ang boses niya. . .ang husky at masyadong sexy. Napansin kong namumula na naman siya.

Itinaas ko ang kamay ko sa leeg niya at sinipat ang init niya. He groaned . Hinuli niya ang kamay ko at nilagay muli sa dibdib niya. Okay naman, wala siyang lagnat. Eh, ba't siya namumula?

Akmang magsasalita ako nang mapansin kong iba ang klase ng tingin niya sa akin. Wala na naman akong masabi dahil tila umurong ang dila ko. Para siyang nang-aakit na ewan.

Lihim kong sinaway ang aking sarili.

. . .Anne, huwag kang assuming. . .

Hindi ko siya matignan sa mata kagaya kanina. Naiilang ako. Argh! Ano ba kasing nangyari at nagkakaganito kaning dalawa?

Napakagat labi akong muli.

"I told you not to do that, Anne." he's giving me a warning. "Don't bit your lip or I'll bit it myself."

I gasped. My eyes went wide and my jaw almost dropped on the floor. W-what does he mean by that?!

Bago pa ako makapagsalita ay bumaba na ang labi niya sa labi ko.

Nakalimutan ko na ang protesta at nalunod ako sa halik niya.

THIRD PERSON POV

"Fix what you need to fix. We need the tickets immediatlely." the man order to his new secretary.

"Si, signore. Anything else?" the woman added softly, trying to get the man's interest.

But he only smile wickedly at her. "I want to know everything about the girl named Annielle Martin. She's studying at Appollo and Artemis Academy in the Philippines. Give the details through internet before our flight. Don't miss anything."

Iyon lamang ang sinabi ng lalaki at umalis na ito. Nanlulumo man ang babaeng sekretarya ay wala itong magawa.

The man looked at the phone in his hands. The wallpaper was a smiling beatiful young girl. Hindi sa kanya ang phone 'yon. Pagmamay-ari iyon ng isang taong walang pakialam sa mundo.

In two weeks time, magkikita na naman sila ng taong iyon.

"I can't wait to see you again, brother. . ."

>>next update