Ηταν 15:55.

Αφού έστειλα μήνυμα στη μαμά μου ενημερώνοντας την πως θα αργήσω λόγω μιας εργασίας, κατευθύνθηκα προς την μεγάλη βιβλιοθήκη.

Ανοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

Δεν ήταν ακόμη εκεί οπότε είπα να ρίξω μια ματιά στα βιβλία.

Περιπλανιόμουν βαριεστημένα ανάμεσα στα γεμάτα ράφια κοιτάζοντας το ρολόι μου. Η ώρα είχε πάει 16:30 και ήμουν έτοιμη να φύγω. Σιγά μην ερχόταν αυτός για εργασία και ειδικά στην ιστορία. Εδώ κάνει κοπάνες ακόμα και στα καλλιτεχνικά.

Καθώς προχωρούσα προς την έξοδο η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο Πάρης. Περπατούσε αργά και άνετα σαν να μην είχε αργήσει μισή ώρα. Ηδη είχα αρχίσει να βράζω από τα νεύρα μου βλέποντας τον τόσο χαλαρό.

Μόλις με είδε άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μου.

"Τι λες, θα αρχίσουμε;" μου είπε αδιάφορα και κάθισε στο τραπέζι δίπλα μου.

"Οχι. Αν θες ξεκίνα μόνος σου την εργασία. Εγω έφευγα" δεν θα του έδινα και σημασία.

"Πας καλα; πού πας;" με ρώτησε και ο εκνευρισμός ήταν εμφανής στα μάτια του.

"Περίμενα μισή ώρα. Δεν πρόκειται να μείνω κι άλλο. Εχουμε και δουλειές ξέρεις" είπα προσπαθώντας να τον κάνω να μην μου φέρει αντιρρήση. Κάτι που δεν πετυχαίνω ποτέ δηλαδή.

"Και γω δουλειές είχα" μου απάντησε κλείνοντας μου πονηρά το μάτι.

Το σκέφτηκα για λίγο..."ΙΟΥΥΥ. Δεν θέλω να ξέρω" τι με ενδιαφέρει εμένα τι κάνει στην προσωπική του ζωή;

"Αντε κάτσε κάτω να ξεκινήσουμε μια ώρα αρχύτερα. Μη με νευριάζεις" συνέχισε επιβάλλοντας πάλι τον εαυτό του.

Οσο πιο γρήγορα αρχίσουμε την εργασία τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσουμε και δεν θα χρειάζεται να τον ανέχομαι.

"Καλά" είπα μονολεκτικά και τράβηξα μια καρέκλα που είχε λίγο πιο πέρα, ξεφυσώντας.

"Ετσι μπράβο"

-
-

Μου ερχόταν να τον βαρέσω."Δεν με βοηθάς καθόλου όμως. Ολη μόνη μου την κάνω. Και να σου θυμίσω πως εσύ διάλεξες το θέμα"εδω και πόση ώρα αυτός κάθεται αραχτός με τα πόδια στο τραπέζι και εγώ κάνω την εργασία. "Και κάτσε σαν άνθρωπος επιτέλους, σε βιβλιοθήκη βρίσκεσαι,όχι στο καφενείο του κυρ Μπάμπη".

"Πρώτον θα κάθομαι όπως βολεύομαι και δεύτερον, ντάξει, χαλάρωσε ρε παγωτίνι. Την επόμενη φορά θα την δουλέψω εγώ, σιγά το πράγμα. Α και τρίτον, άσε τον κυρ Μπάμπη ήσυχο" απάντησε καθώς είχε κλειστά τα μάτια του, έτοιμος να κοιμηθεί.

"Παγωτίνι;" αλήθεια τώρα;

"Ναι, μόλις το σκέφτηκα και αποφάσισα να σε λέω έτσι." εξήγησε χαμογελώντας ελαφρά.

Ωραίο χαμόγελο...

Σουυτ μικρή Δάφνη.

Γύρισα στον υπολογιστή συνεχίζοντας να γράφω. "Δεν θα το σχολιάσω"

"Σνομπ" ψιθύρισε νομίζοντας ότι δεν θα τον ακούσω. Χαα, μάλλον δεν γνωρίζει τα περίφημα ραντάρ αυτιά μου.Μικρέ ανήξερε Πάρη..

Αλλη είναι η μικρή και ανήξερη εδώ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Θα σκάσεις επιτέλους;

"Εγώ σνομπ; εσύ είσαι αυτός που αργεί και μετά κοιμάται δίχως να τον ενδιαφέρει" ε μα όχι και σνομπ εγώ. Και να το ακούσω και από αυτόν μάλιστα..

Ξεφύσηξε και με κοίταξε με άγριο βλέμμα."Εγώ φταίω που είπα να συναντηθούμε για την κωλοεργασία. Αν ήξερα οτι θα με πρίζεις θα την έκανα σπίτι μου."

Ναι, πες μας ότι έχεις και δίκιο να τρελαθούμε.

"Ε κάντην μόνος σου λοιπόν και άσε με ήσυχη! "Σηκώθηκα πάνω υψώνοντας την φωνή μου.

Μου τη σπάει αφάνταστα...

"Σςςς!κάντε ησυχία!" μας μάλωσε η εξηντάχρονη βιβλιοθηκάριος με το συνηθισμενο βλέμμα που φωνάζει απο μακριά βαριεστημάρα και αδιαφορία.

"Ναι ρε Δάφνη, όλο φασαρία κάνεις. Αμάν πια" με κοίταξε ο Πάρης γελώντας.

Αλλά όπως θα έλεγε και η αείμνηστη γιαγιά μου, το πολύ γέλιο φέρνει κλάμα Πάρη.

-
-
-

Ηταν βράδυ και ξάπλωνα στο κρεβάτι μου. Είχα τελειώσει τα μαθήματα και τώρα χαλάρωνα βλέποντας μια ταινία στο λάπτοπ μου. Ηταν μια απο αυτές τις κλασσικές εφηβικές ρομαντικές ταινίες όπου όλοι ξέρουμε το τέλος. Αλλά και πάλι εγώ δεν βαριέμαι ποτέ να τις βλέπω. Θέλω να πιστεύω ότι ίσως κάποια στιγμή να μου δώσει λίγη σημασία ο Αχιλλέας και να καταλήξουμε σαν αυτά τα αγαπημένα γλυκανάλατα ζευγαράκια τα οποία κοροϊδεύω αλλά μεταξύ μας, αν είχα αγόρι δεν θα με πείραζε καθόλου να ήμασταν κάπως έτσι.

Καλά βρες κάποιον πρώτα και μετά τα λέμε και αυτά.

Μπορείς να μην με προσβάλεις συνέχεια;

Bitch please. Of course not.

Και πάνω που φανταζόμουν όλα αυτά ο σπαστικός ήχος του κινητού μου χάλασε όλες τις σκέψεις μου.

Αμάν ρε Στέλλα..

Εχετε ένα νέο μήνυμα από: Αγνωστος αριθμός.

Το άνοιξα με καχυποψία καθώς δεν είχα δωσει το νούμερο μου σε κανέναν τωρα τελευταία.

Και γενικώς ποτέ.

Αυτό είναι άλλο θέμα.

*Αύριο στις πέντε στην βιβλιοθήκη. Μη περιμένεις πάλι και γκρινιάζεις.*

*πώς βρήκες τον
αριθμό μου; *

*Να μη σε νοιάζει παγωτίνι.*

*Μη με λες έτσι.
Εκνευρίζομαι. *

*Πρόσεχε μη σου σκιστεί κάνα καλσόν 😏*

Αυτή η ευγένεια θα μας φάει...

____________________________________

Heeyy. Αυτό είναι το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας μου. Ελπίζω να σας άρεσε.
Μη ξεχάσετε να προσθέσετε την ιστορία μου στην βιβλιοθήκη σας έτσι ώστε να ενημερώνεστε όποτε ανεβάζω (δηλαδή πολύ πολύ συχνά 😉).

Byee. ❤❤