"Δώσε τα ρούχα μου να ντυθώ! Εχω ξεπαγιάσει με την πετσέτα!" φώναξα νευριασμένα κοιτώντας τον δολοφονικά.

Εδώ και δέκα λεπτά βρισκόμαστε έξω από το μπάνιο προσπαθώντας κάπως να αρπάξω την φόρμα και το μπλουζάκι μου από τα χέρια του. Ααα και το γιαγιαδίστικο εσώρουχο μου...ναι ναι καλά διαβάσατε.

"Χμμ, για να δούμε τι έχουμε εδώ" είπε κοιτώντας εξεταστικά ένα ένα τα ρούχα μου. "Μια βράκα!" αναφώνησε λες και είχε κάνει την μεγαλύτερη ανακάλυψη της γης και ξέσπασε σε γέλια.

"Ασε κάτω τα βρακιά μου επιτέλους και άσε με να ντυθώ!" ήμουν έξαλλη. "Και σταμάτα να γελάς σαν το ηλίθιο πια".

Oh oh... Αυτό...δεν έπρεπε να το πεις...

Ξαφνικά ένιωσα την πλάτη μου να ακουμπάει τον κρύο τοίχο και δύο χέρια να με εγκλωβίζουν. Το καστανοπράσινα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και πλέον βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής.

Η θερμοκρασία όμως γιατί ανεβαίνει; Δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτό.

"Εμένα δεν θα με ξαναπείς ηλίθιο. Κατάλαβες;" ψιθύρισε και ένιωσα να ανατριχιάζω από την ανάσα του που χτυπούσε στον λαιμό μου.

Ωπ ωπ ωπ..τι έχουμε εδω;

Από τον φόβο είναι. Σκάσε.

Ναι ναι ναι... Σίγουρα.

Σταμάτα σου είπα.

Πρέπει να είχε περάσει ένα λεπτό που καθόμασταν έτσι, απλά να κοιταζόμαστε. Αυτός γεμάτος νεύρα και εγώ... Φοβισμένη. Ναιπ. Αυτό ειναι σίγουρα. Γι αυτό ασφυκτιώ αυτή την στιγμή.

"Α-άσε με ν-να φύγω" τραύλισα καθώς προσπάθησα να απεγκλωβιστώ.

Δεν μίλησε. Απλά έκανε στην άκρη δίνοντας μου τα ρούχα και εγώ μπήκα άρων άρων στο μπάνιο για να βγάλω την πετσέτα από πάνω μου και να βάλω τα ρούχα μου.

Αφού ντύθηκα βγήκα δειλά και πήγα στο δωμάτιο μου.

Καθόταν στην καρέκλα του γραφείου μου κρατώντας το κινητό μου. Ευτυχώς δεν έκανε καμιά ζημιά μέχρι τώρα.

Wait what?!

Είπα το κινητό μου; κρατάει το δικό μου κινητό;

"Ασε κάτω τώρα το κινητό μου αδίστακτε βιαστή!" φώναξα και με μια απότομη κίνηση το πήρα από τα χέρια του.

"Ντάξει κούλαρε. Δεν πρόλαβα να το ανοίξω." είπε σηκώνοντας τα χέρια ψιλά.

Φιουυ. Ευχαριστώ Αγιε μου Νεκτάριε.

"Αλλά πρόλαβα να δω το φόντο σου" γέλασε σατανικά και πραγματικά πιστεύω πως τώρα ήρθε η ώρα να μετακομίσω στο Μεξικό και να αλλάξω το όνομα μου σε Χουανίτα. Γιατί το φόντο μου είναι μια υπεροχοτελειοφανταστικη φωτογραφία του Αχιλλέα!

"Καλά αυτός ο φλώρος σ'αρέσει; " ξίνισε το μουτρα του και με κοίταξε εξεταστικά.

Θα τον σκοτώσω. ΘΑ ΠΕΤΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΙΚΙ ΘΑ ΠΕΤΑΝΕΙ(Ο νικηφόρος εμφανίζεται στο backround).

"Ναι αυτός! Και δεν ειναι φλώρος. Αλλά βέβαια, ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" είπα σοβαρή πλέον. Κανένας δεν τα βάζει με το αγόρι μου (και ας μην το ξέρει ο ίδιος ότι τα έχουμε).

"Σιγά που θα ζηλέψω εγώ αυτόν. Ποιος; Εγώ." καυχήθκε βάζοντας τα χέρια του πίσω από το κεφάλι.

Ohh, κάποιος πηγαίνει γυμναστήριο..

Σίγουρα όχι εσύ πάντως.

Ναι αυτό το ξέρω. Aaanyywaaays.

"Πόσο καιρό τον γουστάρεις;" με ρώτησε κλείνοντας μου το μάτι.

"Δεν σε αφορά" του απάντησα και κάθισα στο φουξ πουφ δίπλα από το κομοδίνο μου. Δεν είμαστε και κολλητοί για να ξέρει.

"Καλά, κατάλαβα" μουρμούρισε γελώντας και με κοίταξε με ένα υπονοούμενο να κατακλύζει το πρόσωπο του. "Νομίζω πως χρειάζεσαι βοήθεια για να τον προσεγγίσεις γιατί απ'ότι βλέπουμε και οι δύο, δεν το χεις με το φλερτ"

"Τι εννοείς δεν το χω με το φλερτ;" τον ρώτησα και καλά θιγμένη.

"Εννοώ ότι ο μόνος τρόπος για να ρίξεις εσύ κάποιον είναι να τον σπρώξεις" είπε με την ειρωνία κυριολεκτικά ζωγραφισμένη πάνω του.

"Δηλαδή θεωρείς οτι εσύ είσαι καλύτερος;"

Εμ γκουχ γκουχ είναι.

Το ξέρω αλλά δεν χρειάζεται να το παραδεχτούμε.

"Νομίζω πως όλο το σχολείο μπορεί να στο επιβεβαιώσει" είπε και με κοίταξε πονηρά.

Α τον ανώμαλο.

"Και γι αυτό θα σου μάθω πως να φλερτάρεις σε δέκα απλά βήματα" μου ανακοίνωσε περήφανος χωρίς καν να με ρωτήσει.

"Και ποιος σου είπε εσένα ότι θέλω εγώ την βοήθεια σου;" σήκωσα το φρύδι μου καθώς βούλιαζα ακόμα πιο μέσα στο πολυαγαπημένο μου πουφ.

"Δεν περιμένω κανέναν να με ρωτήσει για να κάνω κάτι παγωτίνι" είπε σοβαρά και σηκώθηκε πάνω.

"Πρώτο βήμα" ξεκίνησε  να λέει και ύψωσε τον δείκτη του χεριού του.

"Μα δεν δέχτηκα καν! Δεν θέλω τις οδηγίες σου!" τον διέκοψα αλλά αυτός απλά με αγνόησε.

"Πρέπει να αρχίσεις να φοράς άλλα ρούχα. Με αυτά ούτε τυφλό δεν ελκύεις" συνέχισε δείχνοντας μου αυτά που φορούσα.

Υπονοεί κάτι για τις ωραιότατες φορμούλες του παππού μου;

"Γιατί τι έχουν τα ρούχα μου; " έσμιξα τα φρύδια μου και του έριξα ενα προειδοποιητικό βλέμμα για να προσέξει τι θα απαντήσει.

"Δεν εκπνέουν ούτε θηλυκότητα, ούτε γοητεία...ούτε καν κάτι χαριτωμένο! Πώς να σε προσέξει ο άλλος όταν μοιάζεις σαν να φόρεσες ένα σακί από πατάτες;" αναφώνησε και κατευθύνθηκε προς την ντουλάπα μου.

Θα αγνοήσω το κακόγουστο σχόλιο του και θα επικεντρωθώ σε κάτι πιο σημαντικό..

Bitch don't.. Not my closet..

"Μη τολμήσεις να ανοίξεις την ντουλάπα μου" τον προειδοποίησα αλλά guess what... Την άνοιξε, γιατί σιγά μην ακούγε κάποιον που να του λέει το αντίθετο... Κλασσικά.

Καθόταν επί πέντε λεπτά και έψαχνε. Μα καλά τι βρίσκει τοοσο ενδιαφέρον πια στις πιτζάμες του Ντόναλντ Ντακ και τις κάλτσες της Μπέτυ Μπου;

"Βρε τη Δάφνηηη. Δεν μας τα λεγες αυτά βρε πονηρούλα" τον άκουσα να λέει μετά απο λίγο και όταν είδα τι κρατούσε λίγο ήθελα για να πνιγώ με το ίδιο μου το σάλιο.

ΤΟ ΣΤΡΙΝΓΚΑΚΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΔΩΡΟ Η ΜΑΜΑ ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ! (Επρεπε να το είχα πετάξει εδώ και καιρό και όλο το αμελούσα) Και της το είχα πει ότι δεν θέλω τέτοια δώρα..

"Δεν είναι δικό μου βάλτο πίσω στη θέση του! Δηλαδή δικό μου είναι αλλά δεν το χρησιμοποιώ. Βασικά γιατι σου λέω για το στρινγκ μου;!" είπα πιο γρήγορα και από φόρμουλα ένα που τρέχει στην εθνική οδό.

"Ντάξει παγωτίνι, δεν χρειάζεται να δικαιολογήσε. Σιγά τα αυγά. Ενα μαύρο δαντελωτό ξετσίπωτο στρινγκάκι είναι" με κορόιδεψε και ξέσπασε σε γέλια.

-

Μισή ώρα. Μισή ολόκληρη ώρα είχε περάσει και αυτός ακόμα γελούσε.

"Μπορείς να μου πεις επιτέλους τι ήταν τόσο αστείο;" ξεφύσιξα εκνευρισμένα και στρυφογύρισα τα μάτια μου.

"Η αντίδραση σου..χαχαχαχ...παγωτίνι έπρεπε να σε δεις. Είχες...χαχαχαχ...είχες γίνει παντζάρι... Χαχαχαχ" προσπάθησε να πει καθώς έπιανε την κοιλιά του απ'τα γέλια.

"Ανώριμε πίθηκε... " ψιθύρισα τόσο σιγανά ώστε να μην με ακούσει. "Λοιπόν, έλα τώρα να συνεχίσουμε την εργασία. Ηδη καθυστερήσαμε" είπα και άνοιξα τον υπολογιστή.

"Είναι ανάγκη; Βαριέμαι απίστευτα. Κάποια άλλη φορά;" με κοίταξε με κουταβίσια μάτια για να με πείσει.

Οχι Δάφνη. Στο ύψος σου. Επειδή τα μάτια του δείχνουν πιο γλυκά και από σοκολατάκια με έξτρα μερέντα αυτή τη στιγμή δεν σημαίνει ότι θα υποκύψεις.

"Οχι Πάρη. Με διέκοψες από το ντουζ μου, δεν με άφηνες να πάρω τα ρούχα μου, έμαθες ποιος μου αρέσει ΚΑΙ είδες τα εσώρουχα μου. Μετά από όλα αυτά δεν πρόκειται να μην δουλέψουμε την εργασία" είπα αυταρχικά και απόλυτα. Ας τολμούσε να φέρει αντίρρηση.

"Καλά... " μουρμούρισε και στρωθήκαμε και οι δύο στη δουλειά.

____________________________________

Hello helloo. 👋

Ο Πάρης  έμαθε ποιος αρέσει στην Δάφνη. Και γι αυτό αποφάσισε να της μάθει πώς να φλερτάρει για να τον προσελκύσει. Θα δουλέψουν οι οδηγίες του; 😏😏

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο.

Vote ⭐ and comment 💬 .

Byeee. ❤❤