Προσοχή!
Κατά πασα πιθανότητα σε αυτό το κεφάλαιο να καταστραφεί ένα μέρος της ψυχή σας και να χαλάσετε ότι απόθεμα σε χαρτομάντιλα υπάρχει στο σπίτι. Σαν συγγραφέας και καλός άνθρωπος (γκουχου γκουχου) θεωρώ χρέος μου να σας προετοιμάσω ψυχολογικά.

Καλή ανάγνωση και ο Θεός μαζί μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Βλέπαμε τις κόρες μας από το μπαλκόνι να παίζουν στον κήπο με τις ξαδέρφες τους, την Ριν και την Εστέρ. Ήταν τόσο όμορφες και ξέγνοιαστες. Η χαρά της ζωής.

Βέβαια. Δεν έχουν να ανησυχούν για τα προβλήματα των μεγάλων. Αυτά είναι παιδιά. Πρέπει να γευτούν τα καλά της ζωής όσο ακόμα έχουν χρόνο.

Η Λουσιάννα έτρεχε με μια κορδέλα στα χέρια της όσο τα άλλα κορίτσια προσπαθούσαν να την φτάσουν.

"Πετάω! Κοίτα μπαμπά πετάω!" Φώναζε προς τα εμάς και ο Χένρι χαμογέλασε.

Ο πατέρας της ήταν παντα η αδυναμία της, όπως και σε όλες τις κόρες μας. Ακόμα θυμάμαι πως η Ιολάν προσπαθούσε παντα να κράτα απασχολημένο τον μπαμπά της ώστε να μην της τον "κλέψουν" τα άλλα της αδέρφια.

"Πρέπει πάντα να τις κανεις να ασχολούνται με κάτι, ακριβώς όπως εσύ." Του είπα.

Εκείνος έπιασε το χέρι μου και το έσφιξε. Άρχισε να βήχει, οχι αρκετά έντονα αλλά τόσο όσο να με κάνει να ανησυχήσω.

"Είσαι καλά αγάπη μου;" Ρώτησα.

"Ναι μια χαρά. Από την σκόνη είναι, θα μου περάσει."

Τότε ο Έϊντεν Χέθγουορντ ήρθε στο μπαλκόνι κρατώντας ένα χαρτί. Δεν μπόρεσα να μην προσέξω το ποσο γρήγορα άλλαξε η έκφραση του μόλις με είδε, σαν να μην με περίμενε εδώ.

"Μεγαλειότατε, Υψηλοτάτη." Υποκλίθηκε.

"Τι κάνεις εδώ;" Τον ρώτησα περίεργη.

Νόμιζα πως θα βρισκόταν είδη στην εκκλησία για να κάνει τις ετοιμασίες.

Όταν ο Χένρι αψήφησε την εντολή του Μητροπολίτη, να μην γίνουν τα εγκαίνια αν δεν περάσουν σαράντα μέρες από τον θάνατο του φίλου του και πατέρα του άντρα μου, εκείνος είπε πως θα το κάνει μόνο αν βρισκόταν όλη η βασιλική οικογένεια μαζί.

Εγώ ήμουν άκρως αντίθετη, όπως και η Άσλεϊ που ο Κορονέλ έχει αναλάβει την προστασία μας. Δεν θέλαμε να προκαλούμε την τύχη μας.

Ο Χέθγουορντ κοίταξε τον Χένρι και εκείνος του έγνεψε θετικά.

"Μπορείς να μιλήσεις Έϊντεν."του είπε.

"Οι Γκρέυ αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την επανάσταση. Χωρίς αυτους οι αντάρτες δεν έχουν παρά να λήξουν ότι κίνηση είχαν εναντίον σας."

"Οι Γκρέυ; Μα αυτοί είναι ένας από τους πιο περήφανους οίκους της Ένωσης και το νησί τους τους προσφέρει μεγάλη ασφάλεια. Γιατί να σταματήσουν;"

Ήμουν πολύ μπερδεμένη. Είχαν δηλώσει από την αρχή την στήριξη τους στον Ραγιέν, από την εποχή των εκλογών. Τι τους έκανε να αλλάξουν τώρα.

Κοίταξα με δυσπιστία τον Χένρι. Αρνούνταν να με κοιτάξει στα μάτια, σημάδι ότι κάτι κρύβει.

"Τι τους πρόσφερες σε αντάλλαγμα Χένρι;"

Δίσταζε να μου πει.

"Την Ιολάν." Απάντησε εν τέλει.

Συνοφρυώθηκα. Τι σχέση μπορεί να έχει η Ιολάν με τους Γκρέυ;

"Τ-την κόρη μας; Για ποιο λόγο;" Ρώτησα μπερδεμένη.

Κάνεις τους δεν έλεγε να απαντήσει, μονάχα με κοίταζαν. Η υπομονή μου άρχισε να εξαντλείται και οι φόβοι μου να βγαίνουν στην επιφάνεια. Τι έκανε πίσω από την πλάτη μου;

"Έϊντεν!" Φώναξα και πετάχτηκε τρομαγμένος.

"Οι Γκρέυ αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την επανάσταση διότι βρήκαν θερίζουν τους όρους στο να δώσουν την Ιολάν στον μεγαλύτερο γιο τους Έντμαν, όταν εκείνη έρθει σε κατάλληλη ηλικία."

Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που άκουσα. Ο Χένρι δεν θα μου το έκανε ποτε αυτό!

"Κατάλληλη ηλικία; Για γάμο;"

"Έχει είδη συμφωνηθεί γλυκιά μου. Έπρεπε να το κάνω." Προσπάθησε να με πλησιάσει μα έφυγα από κοντά του.

"Πίσω από την πλάτη μου;"

Ένιωσα τόσο προδομένη. Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο στο παιδί του; Να το χρησιμοποιήσει για πολιτικούς σκοπούς δίνοντας το σε έναν βάρβαρο οίκο δίχως ευαισθησίες.

Πως έκανε κάτι τέτοιο χωρίς να μου το πει;

"Έϊντεν σε παρακαλώ άσε μας μόνους."

Εκείνος υπάκουσε και μου έδωσε ένα βλέμμα κατανόησης και λύπης.

"Αλέξα εγώ λυπ... "

"Φύγε!"απαίτησα και υπάκουσε.

Φυσικά και λυπάται. Δεν έχει και άλλη επιλογή μετά από αυτό που έκανε στο κοριτσάκι μου. Αυτό που όλοι μαζί σχεδίασαν γιατί είμαι σίγουρη πως και άλλοι το ήξεραν!

Εκτός από εμένα...

Κάνεις δεν μίλησε. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Τι θα άλλαζε;

Με κορόιδεψε. Μου είπε ψέματα. Πούλησε την κόρη του σαν να ήταν ένα απλό σακί με πατάτες ή ένα πρόβατο για συναλλαγή. Και όλα αυτά γιατί;

Για να πετύχει το όνειρο του. Να κάνει την Λουκέρσια και την Ορτίλια τα βασίλεια που ήταν κάποτε και πιο ισχυρά ακόμα. Με θλίβει, με αηδιάζει. Δεν το περίμενα ποτε από αυτόν.

Δεν είναι πια ο Χένρι.

Όσο περνάει ο καιρός τόσο και το βλέπω. Αυτή η σκληράδα, αυτός ο παγος που έχει τυλιχτεί γύρο από την καρδιά του. Αρχίζει σιγά σιγά και τον αποτελειώνει. Τον κάνει άλλον άνθρωπο. Κάποιον που δεν υπολογίζει κανέναν προκειμένου να πετύχει αυτά που θέλει.

Έναν... Αμείλικτο.

"Αλέξα..."

"Κατάλαβες τι έκανες;" Τον ρώτησα καθώς δάκρυα άρχισαν να τρέχουν σαν ποταμάκια θλίψης από τα μάτια μου.

Τότε μόνο τον κοίταξα στα μάτια. Τώρα όμως θα ήμουν εγώ αυτή που θα ήταν αμείλικτη.

"Μόλις πούλησες την κόρη σου σε μια οικογένεια μέθυσων και άκαρδων ανθρώπων προκειμένου τι; Να σώσεις τι; Την χώρα σου; Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να το κανείς! Την τιμή σου; Τώρα είναι που την έχασες! Την κληρονομιά σου; Τι ήθελες να σώσεις τέλος παντων;!"

"Όλους! Έχεις ιδέα τι αντιμετωπίζουμε αυτήν την στιγμή; Κάθε μέρα πίσω γυρίζουν νεκροί στρατιώτες και αστυνομικοί, στην καλυτερη ακρωτηριασμένοι ή ανάπηροι! Με ρωτάς πως μπορώ εγώ ή ο Κορονέλ να κοιτάζουμε τις μητέρες τους στα μάτια και να τους λέμε πως τα παιδιά τους δεν θα ξαναγυρίσουν; Μου ζητάς πως μπορώ να ζητάω από τον λαό μας να πολεμήσει μια μάχη που δεν είναι δική του. Γιατί δεν πρόκειτε κανεις να τους πάρει την γη ή να απειλήσει την ζωή τους. Μόνο τον βασιλιά θα χάσουν. Και μετά θα βρουν άλλον!"

Δεν μπορούσα να ακούω.

Η θέση μας είναι δύσκολη και το κατανοώ. Όμως δεν μπορώ να ζητήσω ουτε από αυτούς τους νέους να θυσιαστούν, ουτε από την κόρη μου να κάνει ενάντια στην θέληση της. Πόσο μάλλον στον γιο μου.

Το άφησα μια φορά όταν είδα ποσο πρόθυμος είναι να αναλάβει τις υποχρεώσεις του. Η Ιολάν, όμως δεν έχει κανέναν λόγο να περάσει μια μίζερη ζωή εξαιτίας μας.

Είναι ευαίσθητη. Δεν είναι σαν τον αδερφό της. Προκειμένου να χαροποιήσει εμάς θα γίνει χαλί στα ποδια ενός άνανδρου.

Και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να έρθει η μέρα που θα μου πει κατάμουτρα πόσο της κατέστρεψα την ζωή. Ή ακόμα χειρότερα, να γίνει σαν την Μπιάνκα.

"Αλέξα. Ότι έκανα το έκανα για την οικογένεια μας!"

Ξεφύσιξα.

"Κοίτα την. Κοίτα την κόρη σου. Θα την κοιτάζεις το ίδιο όταν θα της λες πως την πρόδοσες; Και για ποια οικογένεια μου μιλάς; Αυτό δεν είναι οικογένεια! Χτισμένη σε ψέματα, διαφθορές και εκδίκηση! Και τώρα αυτό! " Φώναξα δείχνοντας προς το μέρος της κόρης μας.

Μπορούσε να μου πει όποια άλλη δικαιολογία ήθελε. Οχι όμως αυτό. Οχι να χρησιμοποιεί εμάς για να καλύψει τα δικά του λάθη. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το χωνέψω.

"Φρόντισε ότι έκανες να αξίζει τον κόπο." Πέταξα την τελευταία μου κουβέντα και έφυγα από εκεί.

Δεν ήθελα να τον βλέπω άλλο να με κοιτάζει σαν πληγωμένος. Γιατί μόνο αυτό δεν είναι.

Μετά τα εγκαίνια θα αλλάξουν πολλά εδώ μέσα. Πρώτα πρώτα η σχέση μας.

Με πρόδωσε και αυτό δεν μπορώ να το αποδεχτώ. Πήρε μια τόσο σημαντική απόφαση, για τον οποιονδήποτε σκοπό, χρησιμοποιώντας το παιδί μας χωρίς να με υπολογίσει.

Γιατί; Γιατί δεν έκανε το ίδιο και με τον Αντόνιο;

"Ει ει που πας έτσι;" Με πρόλαβε η Κιάνα με την Άσλεϊ.

"Αφήστε με γιατί είμαι ένα βήμα πριν να διαλύσω τα πάντα εδώ μέσα!" Έδιωξα το κράτημα της.

Εκείνες όμως δεν το έβαλαν κάτω. Με έπιασαν πάλι και αυτή τη φορά με πήγαν κάπου απόμερα στον κήπο.

Δεν έφερα αντίσταση. Γιατί άλλωστε; Θα αλλάξει τίποτα; Καλύτερα να το βγάλω από μέσα μου όσο δύσκολο και να είναι.

"Τώρα πες μας. Τι σου συνέβει;" Ξεκίνησε η Άσλεϊ.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και αρχισα να τους τα εξηγώ όλα από την αρχή. Όσο μιλούσα αυτές με πρόσεχαν χωρίς να μιλάνε, μονάχα κάνοντας διάφορες εκφράσεις έκπληξης.

Όταν τελείωσα, έχοντας αφήσει τον εαυτό μου να εκφραστεί ελεύθερα, τότε ήταν που η Κιάνα πηρε πρώτη τον λόγο.

"Μπορώ να μιλήσω;"ρώτησε.

" Ναι φυσικά. "Ξεφύσιξα.

" Ωραία. Κοίτα, εγώ δεν έχω παιδιά. Όμως τα δικά σου τα μεγάλωσα και τα έχω σαν δικά μου, τα νιώθω και δικά μου και νομίζω το ίδιο κάνει και η Άσλεϊ. Η κίνηση του Χένρι ήταν αδικαιολόγητη και το καταλαβαίνω. Η σκέψη του όμως όχι."

"Τι εννοείς; Το να δώσει την κόρη μου στους Γκρέυ δηλαδή ήταν έξυπνο; Αυτή είναι καθαρά στρατηγική κίνηση!"

"Και τι περίμενες; Ότι εμείς οι πριγκίπισσες μπορούμε να ορίσουμε μόνες μας την μοίρα μας;"

"Εσυ δηλαδή πως το έκανες;" Την ρώτησα.

"Επειδή ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να γεννηθώ προς το τέλος. Ο πατέρας μου έχει αρκετά παιδιά ώστε να τα παντρέψει με όλα τα νησιά Φίτζου! Ξέρεις γιατί οι πριγκίπισσες είναι η χαρά των βασιλιάδων; Γιατί ενώ οι γιοι είναι οι διάδοχοι που αργά ή γρήγορα θα τους αντικαταστήσουν, εμείς προσφέρουμε ασφάλεια και συμμαχίες. Το ίδιο έκανε και η Ιολάν, το ίδιο θα κάνει και η Αριάννα και η Λουσιάννα, το ίδιο έκανες και εσύ. Και πρεπει να το αποδεχτείς πριν διαλύσει την σχέση σας. Η κόρη σου πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του να είσαι γαλαζοαίματος."

"Έχει δίκιο η Κιάνα, Αλέξα. Και να ήθελες δεν θα μπορούσες να το αλλάξεις. Η κόρη σου είναι η σανίδα σωτηρίας μας."

Όσο σωστά και να μιλάνε, πράγμα που απεχθάνομαι, δεν ξέρω αν μπορώ να εμπιστευτώ τον Χένρι ξανά.

Εννοώ ότι μου το έκρυψε. Κινήθηκε πίσω από την πλάτη μου. Μπορώ να συγχωρήσω τον λόγο, οχι όμως την πράξη.

Η Κιάνα ακούμπησε τον ώμο μου έχοντας ένα μεγάλο χαμόγελο. Πρέπει να αισθάνεται πολυ περήφανη για την Ιολάν. Καταβάθος ξέρω ποσο σοβαρά θα το παρει. Και θα χαρεί, παρόλο που είχαμε αλλά σχέδια.

"Στην χώρα μου έχουμε ένα ρητό. "Ένας καλός πατέρας σκέφτεται για τα παιδιά του. Ένας ακόμα καλύτερος σκέφτεται για τα παιδιά των παιδιών του και για τα παιδιά των παιδιών, των παιδιών του."." Με συμβούλεψε.

"Μπορεί να σε πλήγωσε αυτό που έκανε και εγώ αν ημουν στην θέση σου έτσι θα ένιωθα, μα σκέψου πως αυτό το ένα άτομο έσωσε εκατομμύρια αλλά και θα συνεχίζει να σώζει." Συμπλήρωσε η Άσλεϊ σαν να το είχαν συνεννοηθεί και με αγκάλιασαν.

Νιώθω τόσο τυχερή που τις έχω κοντά μου. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτές.

Είμαι σίγουρη πως αν ήταν μαζί μας και η Λάιλα τα ίδια θα έλεγε, ίσως και με πιο αστείο τρόπο.

Ξέρω όμως πως με τα μυνήματα και τα γράμματα ο δεσμός μας γίνετε πιο δυνατός.

Μπορώ μα καταλάβω πια γιατί έφυγε. Ήθελε να βρει τον δρόμο της. Άξιζε κάτι καλυτερο απο το να είναι μια απλή Λαίδη.

Ίσως πρέπει να καταλάβω και τον Χένρι. Έχει χαθεί στο σκοτάδι. Η καρδιά του σιγά σιγά χάνετε. Θέλω να είμαι αυτό το φως που θα τον καθοδηγήσει και θα τον βοηθήσει να βρει τον δρόμο του. Αυτή η φωνή που θα γνωρίζει και θα ακούει κάθε φορά που θα αισθάνεται μόνος και χαμένος.

Θέλω να ανακτήσουμε την παλιά μας σχέση.

[...]

Ο κόσμος είχε αρχίσει και συσσωρευόταν στην εκκλησία για τα εγκαίνια. Η αστυνομία και οι φύλακες είχαν είδη πάρει θέση και περίμεναν την άφιξη της βασιλικής οικογένειας.

Δεν ήταν οι μόνοι όμως.

"Όλα έτοιμα;" Είπε ένας μαυροφορεμένος άντρας σε έναν όμοιο του.

"Μόλις πει το Πάτερ ημών, βγάζουμε το όπλο και τον στέλνουμε στον αγύριστο."

"Είστε σίγουροι; Θα είναι βλασφημία να σκοτώσουμε κάποιον μέσα στην εκκλησία." Είπε ένας άλλος διστακτικά.

"Αυτή είναι μια πράξη που ο Θεός είμαι σίγουρος πως θα καταλάβει. Ο άδικος θάνατος του βασιλιά μας Ραγιεν δεν μπορεί να περάσει έτσι. Θα σκοτώσουμε τον Χένρι όπως αυτός σκότωσε τον πατέρα του." Είπε ο άντρας με το χαρακωμένο μάτι.

Δώρο από τους στρατιώτες και συμπατριώτες του σε όσους ήταν ενάντια στον βασιλιά. Ποιον βασιλιά; Αυτόν που έκλεψε με βία και δόλο τον θρόνο; Έτσι είναι οι σωστοί άρχοντες;

Μόλις όλα τελείωναν, τον θρόνο θα τον άφηναν στον άλλον γιο του βασιλιά, τον Λεό, εκείνον που ο ίδιος είχε ονομάσει διάδοχο.

"Να τοι έφτασαν!" Ανακοίνωσε ο ένας.

"Ο Μητροπολίτης είπε πως θα είναι στις μπροστινές θέσεις. Πρέπει να κάτσουμε κάπου κοντά τους. Ελάτε παμε!"

[...]

Η λειτουργία είχε σχεδόν τελειώσει. Ο Μητροπολίτης θα έβγαζε τον λόγο του και θα έλεγε το Πάτερ ημών, επιτρέποντας μας να φύγουμε.

Αισθάνομαι παράξενα εδώ. Όχι την γαλήνη που θα έπρεπε να νιώθω σε μια εκκλησία. Κάτι κακό θα συμβεί αλλά δεν ξέρω που και ποτε.

Βέβαια δεν νομίζω να είναι χειρότερο από τα σημερινά. Με τον Χένρι ήμασταν σαν ξένοι. Κανεις δεν έλεγε να υποχωρήσει. Δεν ξέρω αν το θέλω ακόμα.

Αυτό που έκανε με πλήγωσε βαθιά και θέλω χρόνο να το καταπιώ. Το να μου κρύψει το ότι θα παντρέψει την πρωτότοκη κόρη μας με έναν Γκρέυ με γεμίζει αηδία. Μέχρι και ο απεσταλμένος τους είναι εδώ.

"Σήμερα ήρθαμε εδώ για να τιμήσουμε την συνεισφορά που κάνει ο γενναιόδωρος βασιλιάς μας στον λαό του. Αυτή η εκκλησία είναι ένα δώρο στον λαό της Λουκέρσια και θα το εκμεταλλευτούμε όσο πιο σωστά γίνετε για να τιμήσουμε τον Θεό και Σωτήρα μας. Επιπλέον, αυτή η μέρα είναι μια ευκαιρία και για να τιμήσουμε έναν άνθρωπο που έφυγε πρόσφατα από την ζωή. Τον βασιλιά της Ορτίλια, Ραγιέν."

Βλέποντας το πρόσωπο του Χένρι να γίνετε σκυθρωπό στο άκουσμα του πατέρα του, βρήκα ευκαιρία να πιάσω το χέρι του.

Στην αρχή δεν ανταποκρίθηκε άμεσα, μιας και δεν το περίμενε. Ούτε εγώ περίμενα να κάνω κάτι τέτοιο. Απλά μου βγήκε.

Όμως μετά έσφιξε το χέρι μου και τον κοίταξα χαμογελαστή καθώς εκείνος είχε εστιάσει την προσοχή του στα λόγια του Μητροπολίτη που εγώ δεν άκουγα.

"... Και εύχομαι σε όλους σας ένα καλό Σαββατοκύριακο και ο Θεός μαζί σας." Ήταν το τέλος του λόγου του.

Ακολούθησε το Πάτερ ημών, όπου όλου είχαμε σκύψει ευλαβικά το κεφάλι και κάναμε τον σταυρό μας. Δίπλα μου η Κορίν με τον Χέθγουορντ είχαν προσηλωθεί στην λειτουργία.

Μακάρι να μπορούσαμε να φέρουμε και τα παιδιά μαζί, αλλά ο Ρόγιαλ είχε μια μικρή αδιαθεσία και τα κορίτσια σίγουρα λόγο της ηλικίας δεν θα κάθονταν φρόνημα εδώ. Ήρθαν μόνο η Ιολάν και ο Αντόνιο.

Και έτσι όπως συνεχίζαμε την λειτουργία, ξαφνικά από την πίσω θέση ένας μεταλλικός ήχος έσπασε την σιωπή πριν την Θεία Κοινωνία και η Ίζαμπελ φώναξε με όλη της την δύναμη.

"Όχι!"

Ένας πυροβολισμός έδωσε το τελειωτικό χτύπημα και σε κλάσματα δευτερολέπτου ξέσπασε οχλοβοή και πανικός στην αίθουσα.

Ο Χένρι...

[...]

Πόσο ευκολα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα από την μια στιγμή στην άλλη...

Αυτή η ιστορία που ξεκίνησε ως παραμύθι, πήρε ξαφνικά μια πιο σκοτεινή τροπή.

Εκεί που περιμέναμε την ευτυχία και το καλό τέλος των πρωταγωνιστών, έρχεται κάποιος και τα ανατρέπει όλα. Και όπως ο κόσμος στην αίθουσα που πανικόβλητος έψαχνε να βρει μια διέξοδο, έτσι και το κακό μόλις κάνει την δουλειά του εξαφανίζεται.

Και το κακό έγινε. Όχι όμως αυτό που οι Επαναστάτες περίμεναν.

Με τα όπλα τους γεμάτα ακόμα και με την βασιλική φρουρά να ρίχνει προς το μέρος τους, προσπάθησαν να σημαδέψουν το μέρος του βασιλιά και του πρίγκιπα με τις σφαίρες να μην καταφέρνουν να τους βρίσκουν.

"Βγείτε έξω! Τώρα!" Φώναξε ο Χένρι στην έντρομη οικογένεια του.

Ένας άντρας τράβηξε την τρελαμένη Ίζαμπελ που συνέχιζε να φωνάζει στον γιο της να φύγει, ενώ την Μπιάνκα την τράβαγε έξω με το ζόρι ο Στέφεν.

"Στάσου! Στάσου! Μητέρα! Χένρι!" Φώναζε καθώς την έβαζε στο αναστατωμένο πλήθος.

"Είναι ασφαλής μα πρέπει να σε βγάλω από εδώ τώρα!"

"Και εσύ; Στέφεν που πας;" Τον ρώτησε καθώς έβλεπε πως έβγαζε ένα όπλο από το πισω μέρος του παντελονιού του. "Περίμενε! Μην πας πάλι μέσα! Στέφεν!"

Άδικος κόπος. Ο άντρας είχε είδη μπει και μαζί του ήταν και ο Κορονέλ. Η Άσλεϊ δεν πρόλαβε να τον σταματήσει πριν οι άντρες κλείσουν την πόρτα πισω του παγιδεύοντας τους δολοφόνους και τους ίδιους μέσα.

Η Αλέξα και οι υπόλοιποι ήταν ακόμα έξω στο προαύλιο σοκαρισμένοι και ακούγοντας τους πυροβολισμούς από το εσωτερικό της εκκλησίας. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει ξέροντας πως μέσα βρισκόταν ο άντρας της και κινδυνεύει.

"Μεγαλειοτάτη πρέπει να φύγουμε τώρα για την ασφάλεια σας! " Είπε ένας φρουρός.

Εκείνη έγνεψε γρήγορα αρνητικά.

"Δεν θα τον αφήσω μόνο μέσα!" Έκανε να τρέξει μα η Μπιάνκα την έπιασε από το μπράτσο.

"Φεύγουμε από εδώ τώρα!" Της είπε κοφτά και ο Αντόνιο ήρθε κοντά τους.

"Άκου την θεία μητέρα. Θα μείνω εγώ εδώ."

"Οχι! Αν πρέπει να φύγουμε θα το κάνουμε όλοι μαζί."

Η Άσλεϊ ήταν η πιο φοβισμένη από όλους. Ο άντρας της δεν θα έπρεπε να ει αι εδώ, θα έπρεπε είδη να έχει παρει σύνταξη, μα να που τώρα η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή.

Δεν ήταν ο ίδιος με παλια. Δεν ήταν νέος. Φοβόταν για αυτόν. Φοβόταν πολυ. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε έτσι. Τότε κατάλαβε...

Τον αηαπούσε. Τον αγαπούσε περισσότερο από τον Αλεξάντερ και τον Χάουαρντ. Περισσότερο από τον καθένα, περισσότερο και από την ίδια της την ζωή.

Αφήνοντας την εκκλησία πίσω της η καρδιά της κόντευε να σταματήσει. Προσευχόταν μονάχα ο άντρας της να γυρίσει ξανά κοντά της.

Όπως όλες...

[...]

Έχει περάσει μια ώρα από όταν δεχτήκαμε την επίθεση και ακόμα κανένα νέο από τον Χένρι. Η κατάσταση εδώ έχει αρχίσει να ξεφεύγει.

Πρώτη φορά έβλεπα την Ίζαμπελ σε τέτοια κατάσταση, ταλαιπωρημένη και κλαίγοντας. Λογικό, το παιδι της κινδυνεύει. Ο άντρας μου κινδυνεύει.

"Που είναι τόση ώρα; Γιατί αργούν τόσο;" Έλεγε η Μπιάνκα προσπαθώντας να καθησυχάσει παράλληλα και την μητέρα της.

Ο Αντόνιο και η Ιολάν ήταν συνέχεια δίπλα μου.

"Το αγόρι μου... Το παιδί μου, είναι μόνο... " Παραμιλούσε κλαίγοντας η Ίζαμπελ και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

"Δεν έπρεπε να αφήσω τον μπαμπά μόνο του, έπρεπε να είμαι εκεί!"

Ο Αντόνιο έριχνε ευθύνες στον εαυτό του και κλώτσησε το πρώτο αντικείμενο που βρέθηκε μπροστά του.

"Αυτό θα ήθελαν και εκείνοι που μας επιτέθηκαν. Να κάνουν κακό σε εσάς. Ηρέμησε Αντόνιο και κάτσε να δούμε τι θα γίνει." Τον συμμόρφωσε η Κιάνα.

Εγώ δεν είχα το κουράγιο να μιλήσω. Ένιωθα σαν ένα άδειο σώμα χωρίς ψυχή.

Εκεί που όλα ήταν φυσιολογικά ξαφνικά ένας πυροβολισμός και οι φωνές μας τύλιξαν χαλόντας την ατμόσφαιρα και παρασέρνοντας μας στο χάος. Ήξερα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Η πόρτα άνοιξε και περιμέναμε με αγωνία να εμφανιστεί εκείνος που την άνοιξε. Ήταν ο Στέφεν...

Ήταν κουρασμένος, με σκισμένα ρούχα και μια πληγή στο μέτωπο.

Η Μπιάνκα έτρεξε αμέσως και τον αγκάλιασε.

"Που είναι ο γιος μου;" Ρώτησε η Ίζαμπελ ανήσυχη.

"Ανακρίνει τον μοναδικό επιζών μαζί με τους άλλους αστυνομικούς. Μην φοβάστε είναι καλά στην υγεία του. "απάντησε.

Ευτυχώς Θεέ μου είναι καλά!

Και η Ίζαμπελ έδειχνε περισσότερο χαρούμενη τώρα.

"Είναι και ο Κορονέλ μαζί του;"ρώτησε με μια ελπίδα η Άσλεϊ.

Η έκφραση του άλλαξε.

Ο Στέφεν άφησε από την αγκαλιά του την Μπιάνκα και πλησίασε την Άσλεϊ. Το πρόσωπο της άσπρισε. Τον έπιασε από τους ώμους και με δάκρυα του μίλησε.

" Τον αφήσατε; Αφήσατε τον Κορονέλ;"

"Άσλεϊ εμείς..."

"Όχι, όχι, οχι, πρέπει να πάτε πίσω!" Έκανε σπασμωδικές κινήσεις φωνάζοντας απελπισμένη.

"Άσλεϊ."

"Πρέπει να μου τον φέρεις πίσω, πρέπει να..."

"Άσλεϊ συγνώμη μα είναι νεκρός! Είναι νεκρός όπως και ο Λέο!" Της ανακοίνωσε και εκείνη κλαίγοντας έπεσε στην αγκαλιά του.

Έβλεπα τον πόνο στα μάτια της καλύτερης μου φίλης. Ο Κορονέλ είχε χαθεί. Ο Λέο είχε χαθεί. Όλα είχαν χαθεί εξαιτίας εκείνων που δεν μπορούσαν να δεχτούν την αλήθεια!

Ο Στέφεν την άφησε από τα χέρια της και την παρέδωσε σε εμένα.

"Στο είπα ότι δεν έπρεπε να πάμε εκεί, το ήξερα, το ήξερα, το ήξερα!" Συνέχισε τον θρήνο και ακολούθησα και εγώ το ξέσπασμα της.

Δεν είχα τι άλλο να κάνω πια. Έπρεπε όμως να μείνω δυνατή ώστε να συνεφέρω και την Άσλεϊ. Ποιος θα εξηγήσει στα παιδια ότι ο πατέρας τους χάθηκε;

[...]

Κοιτώντας το άψυχο σώμα του αδερφού του, με τα γαλήνια χαρακτηριστικά, ο Χένρι είχε ένα πράγμα στο μυαλό του.

Εκδίκηση.

Για τον αδερφό και τον φίλο που έχασε. Για την τιμή που έκλεψαν μέσα από τα χέρια του, για το έργο ζωής του που καταστράφηκε και για την ψυχή που ποτέ ξανά δεν θα είναι η ίδια.

Μετά τον πυροβολισμό δεν κατάλαβε και πολλά. Το μόνο που ένιωσε ήταν ένα χέρι να τον τραβάει μακριά και ένα σώμα να μπαίνει μπροστά του.

Ο Λεό τον είχε σώσει.

Έπιασε το σώμα του σοκαρισμένος και το πρώτο πράγμα που έκανε ηταν να φωνάξει σε όλους να φύγουν από εδώ.

"Λεό! Λεό!" Φώναζε με όλη του την δύναμη καθώς αίμα έτρεχε από το στήθος του και η ανάσα του σιγά σιγά έσβηνε.

Ο αδερφός του πέθαινε...

Οχι, δεν μπορούσε να τον χάσει τώρα! Τώρα που θα άλλαζαν τον κόσμο.

Κάτι προσπαθούσε να του πει μα ήταν μόνο σκόρπια γράμματα χωρίς σημασία.

"Μην μιλάς! Μην χαραμίζεις τις δυνάμεις σου." Του είπε και τον έσυρε πισω απο μια μεγάλη σε πλάτος κολώνα ώστε να καλυφθούν.

Τότε μόνο μπόρεσε να πει αυτό που ήθελε, όταν οι πυροβολισμοί έπαψαν για λίγο.

"Εγώ σε έσωσα αυτή τη φορά αδερφέ." Είπε γελώντας και έβηξε καθώς αίμα έβγαινε από το σώμα του.

Είχε δίκιο. Πάντα ο Χένρι ήταν αυτός που τον κάλυπτε στον πατέρα τους όταν έκανε μια ζαβολιά. Ο Χένρι τον έπιασε τότε που έπεσε από το δέντρο όταν ήταν παιδιά. Που δεν τον αντιμετώπισε ως εχθρό ποτέ, ουτε ακόμα και όταν ο πατερας τους τον έκανε διάδοχο του.

Πάντα τον έκανε να αισθάνεται μέλος αυτής της οικογένειας.

Τώρα ήρθε η ώρα να τον ξεπληρώσει.

"Κάνε κουράγιο! Θα βγούμε από εδώ!"έπιασε το χέρι του.

" Εγώ οχι ζωντανός."

"Σκάσε! Είσαι αδερφός μου! Είσαι ο πιο δυνατός από τους δυο μας! Μην κλείσεις τα μάτια σου! Είμαι ο βασιλιάς σου και σε διατάζω να μην κλείσεις τα μάτια σου!" Απαίτησε με μάτια κόκκινα από το κλάμα.

Ήταν όμως αργά.

Έχοντας στριμώξει τους περισσότερους σε μια γωνιά και έχοντας ανοίξει την είσοδο, οι αστυνομικοί έβγαλαν τον βασιλιά και τον πληγωμένο πρίγκιπα έξω.

Ο Κορονέλ, ο Χέθγουορντ και ο Στέφεν ήταν δίπλα τους. Ο Λεό όμως δεν άνοιγε τα μάτια του.

Ο Χένρι φώναζε το όνομα του με όλη του τη δύναμη, κλαίγοντας και σπαράζοντας, μα καμια απάντηση.

Ο αδερφός του έφυγε...

"Κύριε πρέπει να φύγουμε τώρα!" Τον ταρακούνησε ο Κορονέλ ρίχνοντας στην στέγη. Ένας άντρας έπεσε από εκεί.

Τότε ο χαμένος βασιλιάς ξύπνησε και παίρνοντας το σώμα του αδερφού του στα χέρια του μαζί με τον Στέφεν έτρεξαν να καλυφθούν πισω απο ενα κτίσμα της εκκλησίας.

Οι άντρες είχαν γίνει περισσότεροι.

"Δεν μπορούμε να φτάσουμε στα οχήματα, ούτε να φέρουμε μερικά εδώ χωρίς να μας εντοπίσουν." Συμπέρανε ο Κορονέλ.

"Πρέπει να περιμένουμε τις ενισχύσεις."

"Έϊντεν, μέσα σε πέντε λεπτά μπορεί να μας έχουν εντοπίσει. Διάολε που σκατά είναι κρυμμένοι τόσοι;"

Ο Χένρι έβγαλε προσεκτικά το κεφάλι του και άρχισε να κοίτα μέσα από τον καπνό και την σκόνη για τυχόν περάσματα ή κρυψώνες των Επαναστατών.

Εντόπισε δυο άντρες να βγαίνουν από μια  υπόγεια αποθήκη. Δίπλα τους στεκόταν και ο Μητροπολίτης δείχνοντας τον δρόμο.

Ο προδότης! Αυτός θα ήταν ο πρώτος που θα πέθαινε στα χέρια του!

"Από εκεί μέσα βγαίνουν!" Είπε ο Χένρι.

"Δεν υπάρχει τρόπος να φύγουμε χωρίς να μας δουν! Πρέπει να σας πάρουμε από εδώ και γρήγορα!"

"Δεν πρόκειται να φύγω αν δεν δω νεκρούς όλους αυτούς Στέφεν!"

"Αυτή την στιγμή δεν με νοιάζει καθόλου το τι θέλετε. Αν δεν καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι εκείνο το όχημα, πολυ φοβάμαι πως αυτοί θα δουν εμάς νεκρούς! "

Η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να γίνετε πιεστική. Τα νεύρα όλως είχαν σπάσει και ο κίνδυνος παραμονεύει.

Ένα τολμηρό σχέδιο πέρασε στο μυαλό του Κορονέλ. Ίσως και να υπήρχε τρόπος να σωθεί ο βασιλιάς.

"Μόλις σας πω τρέξτε προς το κοντινότερο τζιπ. Μην τολμήσετε να κοιτάξετε πισω. " Είπε οπλίζοντας.

Όλοι είχαν μπερδευτεί.

"Και εσυ;" Ρώτησε ο Έϊντεν.

"Εγώ είμαι στρατιώτης και όχι διασώστης. Θα κάνω τον κατάλληλο αντιπερισπασμό ώστε να φύγετε με τον βασιλιά."

"Δεν θα σε αφήσουμε εδώ. Θα γυρίσουμε να σε πάρουμε και θα φύγουμε όλοι μαζί."

Δεν θα άντεχε και αλλού χαμό μέσα σε μια μέρα. Ο Κορονέλ είναι ο πιο πιστός και ικανός του σύμμαχος και στρατηγός.

Είναι φίλος του.

Βλέποντας πως οι στιγμή ήταν η κατάλληλη, ο άντρας φώναξε στους στρατιώτες του.

"Εσείς φύγετε τώρα! Άντρες προστατέψτε τον βασιλιά σας!"

Πέντε στρατιώτες έκαναν έναν κυκλικό σχηματισμό γυρο από τον Χένρι και έριχναν προς όλες τις κατευθύνσεις.

Ο Χένρι προσπαθούσε να βγει από τον κυκλο, μα τα σώματα και τα χέρια τον κρατούσαν πισω.

Ένας άντρας έπεσε νεκρός.

Οι υπόλοιποι είχαν είδη μπει στο αμάξι και κλείδωσαν τις πόρτες πριν βάλουν μπρος.

Το τελευταίο πράγμα που είδε πριν αρχίσουν να απομακρύνονται είναι τον Κορονέλ Σίλβαν να τρέχει προς τους στρατιώτες του και να πέφτει στο έδαφος από τα πυρά ενός αντάρτη. Ο ίδιος έπεσε νεκρός αμέσως μετά.

Τωρα και οι δυό αυτοί άντρες που του είχαν σώσει την ζωή ήταν δίπλα του νεκροί και παγωμένοι.

"Όσοι σας το έκαναν αυτό θα πληρώσουν ακριβά το τίμημα. Δεν πρόκειται να δείξω ελεος!" Μονολόγησε ο Χένρι κοιτάζοντας για τελευταία φορά τα σώματά τους.

Ορίστε. Δικό σας. Μπορείτε να κλάψετε μαζί μου πια😭

Και μόλις ανακάλυψα πως δεν το χω καθόλου με σκηνές δράσης...

Δεν ξέρω πια σκηνή ήταν η πιο συναισθηματική. Πάντως σίγουρα ο Χένρι δεν έδρασε σωστά απέναντι στην Αλεξα. Και ο θάνατος του Κορονέλ και του Λεό...

Μου ήταν τόσο δύσκολο να σκοτώσω αυτους τους δυο χαρακτήρες αλήθεια. Πιστεύω όμως ότι μέσω του κεφαλαίου απέδωσα σωστά τα συναισθήματα των χαρακτήρων και δεν σας έκανα να βαρεθείτε ή να κουραστείτε.

Τώρα ετοιμάζομαι να γράψω τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου. Ουαου νιώθω τόσο περίεργα. Αυτό το βιβλίο το αγάπησα παρά πολυ, προσπάθησα να το κάνω όσο πιο διαφορετικό γίνετε, με πλοκη και εξέλιξη. Είναι κρίμα που αυτή η περιπέτεια σιγά σιγά τελειώνει.

Δεν ξέρω ποτε θα ανεβάσω ξανά. Θέλω να γράψω όλο το τέλος και να το ανεβάσω.

☁Κορονέλ ή Λεό;

Εγώ ξεκάθαρα Κορονέλ. Και ο Λεό καλός είναι, αλλά εκείνος ήταν ο πιο αγαθος και καλός άνθρωπος στην ιστορία, ασε που βοήθησε την Άσλεϊ και την αγάπησε.

MY FEELINGS ARE BROKEN 😭💔

Αυτά από εμένα.

Τα λέμε ξανά σε επόμενο κεφάλαιο❤