Σήμερα ήταν η μέρα της κηδείας. Παρότι λεχώνα, έπρεπε να παρευρεθώ να πω το τελευταίο αντίο στον Ραγιέν.

Είχαμε αποφασίσει η κηδεία να γίνει σε κλειστό κύκλο. Αναβάλαμε μέχρι και τα εγκαίνια της Εκκλησίας μετά από αίτημα του Μητροπολίτη.

Η ατμόσφαιρα ήταν έντονη. Παρότι κανεις δεν έκλαιγε, όλοι έμοιαζαν να έχουν επηρεαστεί από τον χαμό του βασιλιά. Ίσως επειδή για χρόνια ήταν αυτός που είχε αναλάβει την διακυβέρνηση οχι απλώς την Ορτίλια, αλλά ολόκληρης της Ένωσης με τα λεφτά του.

Όταν όλα τελείωσαν επιστρέψαμε στο παλάτι. Πρόσεξα πως από όλους η πθο ήρεμη ήταν η Ίζαμπελ. Ίσως έτσι να ήθελε να θρηνήσει τον άντρα της.

"Είσαι καλά μητέρα;" Την ρώτησα;

Εκείνη δεν απάντησε. Παρά μόνο με κοίταξε με ένα απροσδιόριστο χαμόγελο.

"Όλα καλά. " Απάντησε ανεβαίνοντας την σκάλα.

Κάτι με ενοχλεί εδω. Είναι υπερβολικά χαλαρή για κάποιας της οποίας ο αντρας μόλις πεθανε.

Η Ίζαμπελ είναι πολυ έξυπνη και είμαι σίγουρη πως κάτι κρύβει. Ίσως απλά να είναι η ιδέα μου και να βλέπω παντου κινδύνους.

Έπρεπε να ξαπλώσω αμέσως. Η ορθοστασία και τα γεγονότα με έχουν εξαντλήσει. Άλλωστε πρέπει να φροντίσω και το μωρό.

[...]

Κλεισμένη στο δωμάτιο της και έχοντας όλες τις αισθήσεις της σε εγρήγορση, η Ίζαμπελ ετοίμαζε τα πράγματα της ώστε να γυρίσει για μερικές μέρες στο Μάνιντορ, την γεννέτηρα της.

"Πέρασε Μπιάνκα." Απάντησε ξέροντας πως η κόρη της θα βρισκόταν πίσω από την πόρτα που χτυπούσε.

Χωρίς να την βγάλει ψεύτρα, εκείνη άνοιξε και μέσα μπήκε η Μπιάνκα. Ήταν περίεργη να μάθει τις προθέσεις της μητέρας της τώρα που όλα φαίνονται να παίρνουν έναν αβέβαιο δρόμο.

Ο θάνατος του πατέρα της θα έφερνε το τέλος του κόσμου. Όσο αντιπαθητικός και φιλόδοξος και να ήταν, ήταν το ίδιο έξυπνος και εφευρετικός. Ποιος θα ήταν ο νέος κυρίαρχος της Ένωσης;

"Βλέπω πως ετοιμάζεσαι να φύγεις. Που θα πας;"ρώτησε χωρίς να κρύψει ουτε ελάχιστα την χαρά της.

"Μην ενθουσιάζεσαι τόσο!Στην αδερφή μου στο Μάνιντορ θα πάω. Πρέπει να φύγω και να σκεφτώ πως θα διαχειριστούμε την κατάσταση από εδώ και στο εξής."

"Τι εννοείς;" Ρώτησε παραξενεμένη.

"Τώρα που πέθανε ο πατέρας σου έχουμε κάποιες εκκρεμότητες. Μια από αυτές είναι να παρουσιάσουμε τον θάνατό του όσο πιο φυσιολογικά γίνετε. Να μην κινήσουμε υποψίες."

"Μισό λεπτό. Τι λες; Ο μπαμπάς δεν..."

Η Ίζαμπελ την κοίταξε όλο νόημα.

Ιιιι τον σκότωσε η γυναίκα του;! Τον δηλητηρίασε;!

Τρίξι; Τι κάνεις εδώ; Πάλι μπήκες κρυφά;

Μπα μου άνοιξε ο μπαμπάς. Τόσο καιρό σε καραντίνα σπίτι και με τις καλοκαιρινές διακοπές βαρέθηκα. Ελα πες! Τον σκότωσε;

"Τον σκότωσες;!" Φώναξε σοκαρισμένη η Μπιάνκα και η Ίζαμπελ της έκανε νόημα να πάψει.

Κάνεις δεν έπρεπε να μάθει την αλήθεια, πόσο μάλλον τα παιδιά της.

"Καιρός ήταν δεν νομίζεις; Δεν μπορούσα να ανεχτώ τον τρόπο που φέρθηκε στον Χένρι. Που έβαλε πιο πάνω το μπάσταρδο του από τον γιο του. Μπορεί να συγχώρεσα τα όσα έκανε σε εμενα - λέμε τώρα - αλλά ποτέ δεν θα συγχωρήσω την αδιαφορία του. Εξάλλου δεν θα λείψει σε κανέναν. " Είπε βάζοντας ένα ακόμα φόρεμα στην βαλίτσα.

Η Μπιάνκα πήγαινε πανω κάτω αναστατωμένη. Δεν μπορούσε να χωνέψει αυτό που μόλις είχε ακούσει.

"Δεν σε πιστεύω! Πως έκανες κάτι τέτοιο; Έχεις ιδέα που έμπλεξες;"

"Ασε με εμένα να ανησυχώ. Με τον θάνατο του πατέρα σου αποβάλαμε από την οικογένεια την ντροπή των θανάτων των Λούκερ. Δεν έμεινε κάνεις για να αποδείξει το αντίθετο. Οι εικασίες είναι απλά άστεγες ελπίδες." Την διαβεβαίωσε.

"Ήξερες;"

Πίστευε πως ο πατέρας της μόνο σε εκείνη αποκάλυψε την αλήθεια.

Φαίνεται πως δεν ήταν η μόνη που έπρεπε να υπομένει τα βάσανα άλλων.

"Φυσικά παιδί μου, για ποια με πέρασες; Πιστεύεις πως δεν ήξερα τι γινόταν στο ίδιο μου το παλάτι; Άλλο που ποτέ δεν μίλησα."

Αυτό ήταν κάτι που την βαραίνει ακόμα και τώρα.

Ο θάνατος της καλύτερης της φίλης ήταν κάτι που ποτέ δεν συγχώρεσε στον άντρα της. Ήταν για το καλό της οικογένειας έλεγες, για να μην χάσει την υπόσταση της.

Οικογένεια. Πόσες θυσίες και εγκλήματα μπορείς να κάνεις στο όνομα της; Ή έστω χρησιμοποιόντας το σας πρόφαση.

"Κι όμως υπάρχει κάποιος που ξέρει."

Το δερμάτινο μπουφάν της έπεσε από τα χέρια.

Και άλλος; Πόσους ακόμα έπρεπε να στείλει; Πόσο ακόμα δηλητήριο έπρεπε να ξοδέψει;

Πλησίασε την κόρη της και την κοίταξε καχύποπτα.

"Ποιος;"

Η Μπιάνκα δίστασε. Έπρεπε να της πει όσο και αν δεν ήθελε.

"Ο Στέφεν."

[...]

Ο Χένρι βρισκόταν σκεπτικός στο γραφείο του, το μέρος που τόσες και τόσες συναντήσεις, τόσα νέα καλά και κακά και τόσα μυστικά έλαβαν χώρα.

Η προσωπική του φυλακή και μοναδικό μέρος που μπορεί να είναι "ελεύθερος".

Ήταν ο καιρός να μπουν τα πράγματα στην θέση τους και να γίνουν κάποιες κινήσεις από μεριάς του. Ο Ραγιέν άφησε πίσω του πολλές εκκρεμότητες και μια από αυτές ήταν οι Νέβιλ και οι Επαναστάτες.

Με τους τελευταίους να δέχονται υποστήριξη από τους πρώτους, έπρεπε να βρει κάτι ώστε να εξασφαλίσει την ανικανότητα τους να κινηθούν εναντίων τους. Η μοναδική λυση που σκέφτηκε ήρθε από το στόμα του Άνταμ, του δικηγόρου του παλατιού.

"Το συμφωνητικό είναι έτοιμο Υψηλότατε. Όλα είναι γραμμένα όπως τα θέλαμε."Τον ενημέρωσε ο Άνταμ.

Ο Χένρι ξεφύσιξε. Ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από πάνω του, μα μια σκιά να πλακώνει την καρδιά του.

Δεν είναι ευχάριστο να πρέπει να δυσανασχετήσεις τα άτομα που αγαπάς. Μα ουδέν κακό αμιγές καλού.

"Στείλε το γράμμα του Αντόνιο στην Κοιλάδα των Νέβιλ και της Ιολάν στο Νησί του Γκρέυ. Φρόντισε να μην πέσει στα χέρια κανενός και πως στο πλοίο που θα μπεις να μην υπάρχει κανείς ύποπτος. Όλα θέλω να γίνουν κάτω από άκρα μυστικότητα."

"Μείνετε ήσυχος Άρχοντα μου. Όλα θα γίνουν όπως πρέπει για το κοινό καλό."

Κοινό καλό. Πόσο καλό είναι το να δώσεις την κόρη και τον γιο σου στους εχθρούς σου προκειμένου να έχεις την συμμαχία και την ευημερία που θες;

Ο πόλεμος, αν και κρυφός είχε ξεκινήσει πολύ πριν τον θάνατο του πατέρα του. Στρατιώτες νέοι, γεμάτοι κουράγιο και παρασυρμένοι από την νεανική τους νιότη, δεν γύριζαν πίσω στις οικογένειες τους. Ο ίδιος πλήρωνε τα έξοδα από τις κηδείες τους ως φόρο τιμής στην ανδρεία τους στους Επαναστάτες. Ήταν το λιγότερο που μπορουσε να κάνει.

Πως μπορείς να πεις σε μια μάνα ότι δεν θα ξαναδεί το σπλάχνο της; Ότι ο θάνατος του είναι βέβαιος και αβέβαιος ταυτόχρονα. Ότι το παιδί της αγνοείται και εκείνη να τρελένεται στην σκέψη ότι ίσως να μην το ακούσει να μπαίνει από την εξώπορτα.

Οχι, όλο αυτό έπρεπε να σταματήσει. Είχε πάρει όρκο μπροστά στον λαό του πως θα τους κρατούσε ασφαλής και δεν είχε σκοπό να παιξει την τιμή του κορόνα γράμματα.

Η πόρτα χτύπησε και μέσα στον χώρο μπήκε ο Λεό αναψοκοκκινισμένος και βιαστικός.

"Με συγχωρείτε που άργησα Υψηλότατε, αλλά ίππευα όταν με ειδοποίησαν. " Απολογήθηκε.

"Αναρωτιέμαι ποια αυτήν την φορά αδερφέ." Απάντησε και οι δυο τους γέλασαν.

Ο Χένρι δεν ήταν χαζός. Ήξερε την μεγάλη αγάπη του αδερφου του στο γυναικείο φύλο που μπορουσε να συγκριθεί ή ακόμα και να ξεπεράσει αυτή του φίλου του Αλεξάντερ.

Έχοντας επιλέξει να παντρευτεί μια γυναίκα για πολιτικούς σκοπούς που και εκείνη έκανε την άστατη ζωή όταν δεν ήταν μαζί του, μπορούσε να έχει όσες γυναίκες ήθελε και με την δικαιολογία ανάκτησης διαδόχου, μιας και η δικιά του δεν μπορούσε να του προσφέρει παιδι.

Δεν είχε ιδέα πόσα πιστοποιητικά αναγνώρισης είχε ζητήσει να τυπωθούν για τα εξώγαμα του.

"Λοιπόν. Εγώ καλύτερα να σας αφήσω. Όλα θα γίνουν οπως τα είπαμε."απομακρύνθηκε ο Άνταμ θέλοντας να αφήσει τα δυο αδέρφια μόνα τους.

"Σε ευχαριστώ πολύ Άνταμ. Η συνεισφορά σου εδώ μας βοήθησε στις δυσκολίες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. "

"Χαρά μου να βοηθάω." Απάντησε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Περνώντας στον διάδρομο έπεσε πανω στην Λαίδη Κιάνα, την οποία χαιρέτησε με ένα μεγάλο χαμόγελο.

"Πως είστε Λαίδη μου; Ελπίζω να είστε καλά."

"Μια χαρά είμαι κύριε Άνταμ, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Έμαθα πως θα φύγετε σύντομα εκτός συνόρων, είναι αλήθεια;"

"Ναι αλλά όχι για τίποτα σπουδαίο. Μια προσωπική υπόθεση που καλό θα ήταν να κλείσει ώστε να αποβούμε το μοιραίο." Εξήγησε και η Κιάνα, αν και δεν κατάλαβε περι τίνος πρόκειται, έγνεψε θετικά.

Ο Άνταμ ήταν πολύ συμπαθής άντρας, με χιούμορ και εξυπνάδα όλα σε έναν αρμονικό συνδιασμό. Ήταν όμορφος και ευκατάστατος και έδειχνε φανερά πως την συμπαθούσε. Είπαμε πως ήταν και ελεύθερος;

"Τότε να μην σας κρατάω άλλο. Έχετε σίγουρα τόσες ετοιμασίες να κάνετε." Έκανε να φύγει, μα το σώμα του βρέθηκε γρήγορα μπροστά από το δικό της.

"Ξέρετε έμαθα πως ειστε καλή στο σκάκι και ήθελα να σας ζητήσω... Αν φυσικά έχετε χρόνο και θέλετε να... Να παίξουμε μια παρτίδα."

Η Κιάνα έκανε πως σκεφτόταν.

"Λοιπόν. Αν είστε διατεθημένος να χάσετε να είστε έτοιμος σήμερα στις έξι."

"Ω αγαπητή μου εγώ δεν χάνω ποτέ. Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται σε έξυπνη στρατηγική και τυχη και τα δυο είναι σίγουρα το φόρτε μου." Περηφανεύτηκε.

Φαίνεται πως ένας φιλικός ανταγωνισμός είχε ξεκινήσει ανάμεσα στους δύο.

Δεν ξέρω για εσένα, πάντως θα ήταν πολυ καλο ζευγάρι.

Δεν είναι παντα όλα τόσο απλά στην ζωή Τρίξι. Η Κιάνα επέλεξε να είναι μόνη για κάποιον λόγο. Δεν είναι ευκολο να αλλάζεις αποφάσεις μιας ζωής. Σίγουρα το φλερτ δεν είναι κακό. Όμως η δέσμευση είναι κάτι που η ίδια θα ήθελε να αποφύγει.

Μα γιατί; Τι το κακό έχει το να είσαι παντρεμένος; Εγώ το βρίσκω ένα από τα καλύτερα πράγματα στην ζωή μιας κοπέλας.

Και έτσι είναι και για την Κιάνα. Όμως ο σκληρός περιορισμός που είχε όλη της την ζωή και η δέσμευση που ο τίτλος "πριγκίπισσα" της έχει επιβληθεί, την έκαναν να θέλει να ζήσει μια ζωή ελέυθερη και χωρίς άλλη καταπίεση.

Σίγουρα δεν μπορείς να κάνεις ελεύθερα τόσα πράγματα όταν είσαι παντρεμένος.

Ας γυρίσουμε όμως στην ιστορία μας. Ο Λέο έχει φύγει και το σκοτάδι έχει πέσει στα βασίλεια της Δύσης. Ο Χένρι βρίσκεται ακόμα στο γραφείο του δουλεύοντας πάνω στην ιδέα του και η μητέρα του μπαίνει μέσα χαμογελώντας πικρά, διακόπτοντας τον.

"Έτσι όπως σε κοιτάζω μου θυμίζεις τον πατέρα σου. Κακή παρομοίωση, το ξέρω. Μα είναι αλήθεια. Μόνο εκείνος μπορουσε να ξενυχτάει με τις ώρες σε ένα γραφείο και να ξεχνάει ακόμα και να φάει."

"Δεν τον αγάπησες ποτέ τον μπαμπά έτσι; Τον μισούσες;" Άφησε κάτω την πένα και εστίασε στην μητέρα του.

Εκείνη γέλασε και κοίταξε το πάτωμα, λες και τα μαρμάρινα πλακάκια θα της έδιναν την απάντηση σε μια τόσο ειλικρινή ερώτηση.

Αυτά όμως είναι κρύα και άψυχα. Ακριβώς όπως ο πατέρας του.

"Τον πατέρα σου δεν τον μίσησα ποτέ, ούτε όμως τον αγάπησα. Ποτέ δεν είχαμε αυτό που έχεις εσυ με την Αλέξα. Στην αρχή ούτε να βλεπόμασταν δεν θέλαμε. Όμως στην πορεία, βλέποντας πως έχουμε κοινά μονοπάτια και ένα από αυτά είναι η οικογένεια, μεταξύ μας δημιουργήθηκε ο σεβασμός και η κατανόηση. Όποτε όχι. Δεν μίσησα τον πατέρα σου. Απλά δεν μπορώ να του συγχωρέσω κάποια πράγματα."

"Και ένα από αυτά ονομάζεται Λέο και Σιμώνα;" Σήκωσε καχύποπτα το φρύδι του.

"Ίσως. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τα παιδια, μα η παρουσία τους στο παλάτι με προσέβαλε. Πως θα ένιωθε η Αλέξα αν τα μπάσταρδα παιδιά σου, που έκανες με άλλες απλές γυναίκες, είχαν ξαφνικά τα ίδια δικαιώματα με τα βιολογικά σου, ακόμα και στο μερίδιο;"

Αυτό τον έβαλε σε σκέψεις.

Δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο στην Αλέξα, στην γυναίκα της ζωής του, μα και μόνο σαν ιδέα είναι τρομακτικό. Τόσο καιρό νόμιζε πως η μητέρα του απλά ζήλευε. Όμως τώρα που έφτασε και ο ίδιος στην κατάλληλη ηλικία την καταλαβαίνει.

Ήταν άδικος μαζί της τόσο καιρό. Εκείνη ήθελε μονάχα το καλό της οικογένειας και ο πατέρας τους την υπόληψη. Και οι δυο έκαναν λάθη. Μονάχα που η Ίζαμπελ είχε το θάρρος να τα ονομάσει και να τα αποδεχτεί μπροστά στα παιδιά της.

Πλησίασε τον Χένρι και γονάτισε προς το μέρος του.

Εκείνος την σήκωσε αμέσως και την έβαλε να καθήσει στην καρέκλα του, κάνοντας την καρδιά της να φτερουγίσει. Δεν ήταν καλή μάνα. Παρόλα αυτα τα παιδια της την αγαπούσαν και την σέβονταν.

Γι'αυτο άλλαξε στάση όταν γεννήθηκαν τα εγγόνια της. Σε αυτά ήθελε να δώσει ότι δεν μπόρεσε στα παιδια της. Ήταν νέα για μαμά, στα δεκαεννέα είχε κιόλας αποκτήσει την Μπιάνκα. Δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί.

"Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την αγάπη ενός παιδιού για την μάνα και τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια Χένρι. Για χάρη της θα πέσεις στον πιο βαθύ λάκο και θα ρίξεις μόνος σου το χώμα για να θαφτείς. Θα κάνεις πράγματα που δεν χωράνε λογική. Και θα κάνεις κακό. Πολύ κακό. Όμως όταν θα τους κοιτάς στα μάτια και αυτοί θα γελάνε με κάποιο αστείο ή θα είναι γαλήνια κοιμισμένοι, θα ξέρεις πως το έκανες για το καλό τους."

Χάιδεψε το μάγουλο του. Εκείνος συγκινημένος της φίλησε το χέρι.

Τα τωρινά γεγονότα τους έφεραν κοντά. Ακόμα και με την Μπιάνκα είχαν αρχίσει να φτιάχνουν μια καλή σχέση. Η οικογένεια του ήταν και πάλι ενωμένη.

"Και κάτι τελευταίο Χένρι. Μην κάνεις τα ίδια λάθη που κάναμε με τον πατέρα σου. Να είσαι δίπλα στα παιδιά σου σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. Φτιάξτε αναμνήσεις που θα θυμούνται για πάντα και που όταν φτάσεις στο τέλος της διαδρομής, θα περνάνε μπροστά σου σαν ταινία. Τότε θα ξέρεις αν ήσουν όντως καλός άνθρωπος. Γιατί παντα στο τέλος καταλαβαίνεις την αλήθεια."

"Μείνε ήσυχη. Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ."την διαβεβαίωσε και την αγκάλιασε.

Ένιωθε καλά που το έκανε. Ένα συναίσθημα που είχε να νιώσει χρόνια. Το άγγιγμα της μάνας είναι λυτρωτικό.

Για λίγο ξέχασε τα προβλήματά του και άλλα αφέθηκε στο ζεστό συναίσθημα που τον κατέκλυσε.

Χρειαζόταν την μητέρα του πιο πολυ απο ποτε. Χρειαζόταν την οικογένεια του. Τώρα και για παντα.

[...]

Ηταν η ώρα να πάνε τα παιδιά για υπνο, το πρόβλημα όμως ήταν πως δεν μπορούσα να τα βρω πουθενά. Είμαι σίγουρη πως θα είναι στο δωμάτιο μου πάλι και θα κρύβονται για να παίξουν.

Έχουν εξαφανιστεί και η Ιολάν με τον Αντόνιο. Δεν πιστεύω να έχουν σχεδιάσει τίποτα όλοι μαζί! Νόμιζα πως ξεπεράσαμε τις φάρσες όταν ήταν πολυ μικρά. Δεν θα αντέξω δεύτερο κύμα τώρα!

Άνοιξα βιαστικά την πόρτα και η εικόνα που αντίκρισα με σόκαρε.

"Μαμά έλα και εσύ μαζί μας!" Φώναξε ο Ρόγιαλ χοροπηδώντας στο κρεβάτι.

"Ναι, ο μπαμπάς μας λέει κάτι τρομερές ιστορίες από όταν ήταν μικρός." Συμπλήρωσε η Ιολάν που είχε βολευτεί σε μια άκρη και κρατούσε το μωρό.

Ο Χένρι βρισκόταν ξαπλωμένος στο κέντρο, έχοντας στην αγκαλιά του την Αριάννα και την Λουσιάννα, ενώ από την άλλη πλευρά βρισκόταν ο Ρόγιαλ και καθιστός ο Αντόνιο.

Μου προκάλεσε τόση συγκίνηση αυτή η εικόνα. Ξέρω πως ο Χένρι λατρεύει τα παιδιά αλλά θέλει να τα μεγαλώσει έτσι ώστε να μην εξαρτώνται από κανέναν. Με αυτόν τον τρόπο δεν ήταν όσο κοντά τους έπρεπε να είναι και ειδικά με τον Αντόνιο ήταν περισσότερο αυστηρός.

Ο Χένρι πήρε τον μικρό από την Ιολάν και όλοι μαζί μου έκαναν χώρο ώστε να ξαπλώσω δίπλα τους. Έβγαλα τις γόβες μου, πουμε είχαν πεθάνει όλη μέρα και βολεύτικα κοντά τους έχοντας τις μικρές αγκαλιά.

"Πρέπει να βρούμε ένα όνομα στον μικρό." Συμπέρανε καθώς εκείνος κρατούσε σφιχτά το δάχτυλό του.

Η αλήθεια είναι πως δεν το ειχαμε σκεφτεί. Με αυτά και με εκείνα δεν προλάβαμε να κάνουμε καμια προετοιμασία ούτε για την βάφτιση.

"Το βρήκα! Τι λέτε για Ρόγιαλ Τζούνιορ;" Είπε ο μικρός και αρχίσαμε να γελάμε.

"Δεν νομίζω να καταφέρουμε να τα βγάλουμε περα με δυο Ρόγιαλ."σχολίασε ο Αντόνιο.

"Το βρήκα!Να τον πούμε Ραγιέν όπως τον παππού! " Πετάχτηκε η Λουσιάννα και με τον Χένρι κοιταχτήκαμε έντρομοι.

Μας πέρασε η ίδια σκέψη από το μυαλό. Ας αφήσουμε τους νεκρούς εκεί που είναι.

"Εγώ έχω μια ιδέα." Είπε διστακτικά η Ιολάν.

"Σε ακούμε." Την παρότρυνε ο πατέρας της.

"Το σκέφτηκα πολύ και... Το όνομα Φίλιππος μου αρέσει αρκετά και νομίζω θα του πηγαίνει."

Ναι! Δεν είναι κακή ιδέα. Το Φίλιππος είναι ένα ιδιαίτερο και σπάνιο όνομα και προσθέτει κύρος.

Και στα παιδιά φάνηκε να αρέσει πολύ.

"Δεν είναι άσχημο! Ναι Φίλιππο θα τον ονομάσουμε! Μπράβο Ιολάν. Και ξέρω και ποιος πρέπει να γίνει και ο νονός του."

"Ποιος μπαμπά;" Ξάπλωσε πανω του η Αριάννα.

"Ο Φρανκ ντε Λούκα. Έχει κάνει τόσα για εμάς όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι και στην τελετή εγκαινίων της εκκλησίας αύριο θα πάει αντί για εμένα και θα διαβάσει τον λόγο μου."

Τα νέα αυτά με παραξένεψαν. Δεν ήξερα πως ο Χένρι δεν θα πήγαινε. Αλλά πιστεύω καλύτερα.

Τώρα που οι επαναστάτες είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος και οι διαπραγματεύσεις μας με τους Νέβιλ πάνε καλά, δεν πρέπει να κινδυνεύσει.

Η πόρτα χτύπησε και μόλις ακούστηκε το χαρακτηριστικό "περάστε" μέσα μπήκε ο Λόρδος Γουίλμορ και ο Φρανκ. Υποκλίθηκαν και στάθηκαν απέναντι μας.

"Μα τι όμορφη εικόνα Μεγαλειότατε! Λυπόμαστε παρα πολυ που πρέπει να την ταράξουμε, μα σας χρειαζόμαστε για κάτι επείγον σχετικά με τα αυριανά εγκαίνια."

Κοιταχτήκαμε παραξενεμένοι. Τι τώρα;

Ο Χένρι μου έδωσε το μωρό και μαζί με τον Αντόνιο βγήκαν έξω από το δωμάτιο.

"Τι λες να είναι;" Ρώτησε η Ιολάν.

"Δεν ξέρω. Μα δεν έχω καθόλου καλό προαίσθημα..."

Η αρχή του τέλους. Μόνο αυτό σας λέω. Στο επόμενο κεφάλαιο ετοιμαστείτε για δράμα, κλάμα και δράση!
Για να σας δώσω μια εικόνα: Την "Συνωμοσία των Πάτσι" την ξέρετε;

Α ξέχασα κάτι...

Αλοχα κόσμε!

Πως ειστε;

Για εμενα αν ρωτάτε ετοιμάζομαι ψυχολογικά για το άνοιγμα των σχολείων. Πως θα την παλεψω με μια μάσκα στην μουρη τις μισές ώρες της μέρας; Εφτα στο σχολείο και δεν έχω ιδέα ποσες στο φροντιστήριο! Somebody heeelp!

Για να σας φτιάξω την διάθεση, ορίστε μερικά από τα memes που εφτιαξε μια αναγνώστρια του βιβλίου και που πραγματικά τα βρίσκω το ένα καλύτερο από το άλλο.

Το τελευταίο νομίζω μας περιγράφει όλους τους συγγραφείς 😂

Επίσης δεν είχα ιδέα πως κάποιοι σιπάρετε την Κιάνα και την Άσλεϊ. Εξεπλάγην! Αλλά μου αρέσει που είστε δημιουργικοί.

Αν έχετε κάποιο άλλο meme που θέλετε να ανεβάσω μπορείτε να μου το στείλετε στο Instagram. Με λένε panagiotakont.

Και τώρα η ερώτηση της ημέρας:

⚜Τι λέτε να συμβεί στο επόμενο κεφάλαιο;

Αυτά από εμένα.

Τα λέμε ξανά την επόμενη φορά ❤