Μια νέα μέρα ξημέρωσε, διαφορετική από τις υπόλοιπες. Οι εξελίξεις στο παλάτι έτρεχαν αβίαστα και αναστατωνοντας την ζωή των πρωταγωνιστών.

Αυτή η ιστορία, που στην αρχή είχε πάρει τροπάριο παραμυθιού, έμελλε να εξελιχθεί σε κάτι άλλο ρεαλιστικό και αληθινό.

Καθώς ο Χένρι είχε πάει στην νέα εκκλησία για να δει και από μόνος του την δουλειά του Σάντρο, η Αλέξα βρισκόταν στο παλάτι, ανίκανη να φύγει από τα διαμερίσματα της λόγο της εγκυμοσύνης. Σε ένα δωμάτιο, δυο διαδρόμους μακριά, ο Ραγιέν ήταν ετοιμοθάνατος και με τους γιατρούς να κάνουν ότι μπορούν για να τον κρατήσουν στην ζωή.

Οι Νέβιλ, κουρασμένοι από τις άσκοπες προσπάθειες, παραιτούνται από την οργάνωση κατά του βασιλιά και συνάπτουν ειρήνη μαζί με τους Σέρμουντ. Σε αντάλλαγμα, δίνουν την κόρη τους Ιππολύτη για να παντρευτεί τον μεγαλυτερο γιο του Χένρι και της Αλέξας, Αντόνιο, ώστε να ενωθούν οι οικογένειες.

Αυτό φυσικά δεν άρεσε στους Επαναστάτες, που βλεπωντας πως χάνουν έναν σημαντικό σύμμαχο, θέλησαν να εμποδίσουν αυτήν την ένωση.

Για ακόμα μια φορά, τα πράγματα θα πάρουν μια άλλη τροπή στις ζωές ολων.

[...]

"Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε. Αυτό σημαίνει πολλά για εμένα." Είπα στην μαντάμ Κατερίνα και την Κορίν.

Οι άντρες τους, καθώς και ο λόρδος Γουίλμουρ, είχαν πάει μαζί με τον Χένρι για να δουν την εκκλησία, έτσι βρήκαμε ευκαιρία μετά από καιρό να κάτσουμε όλες μαζί.

Τώρα που ο γιος της Κορίν μεγάλωσε, μπορεί να παίζει με τις μικρές μου και να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.

"Μην το συζητάτε Υψηλοτάτη. Τιμή μας που μας καλέσατε." Είπε η πάντα τυπική Κορίν.

Χάρις αυτήν έμαθα πολλα στην ζωη μου. Χάρις τις γνώσεις και την καθοδήγηση της έφτασα εδώ που είμαι και την ευγνωμονώ γι'αυτο. Θέλησα να της δώσω ένα δικό της παλατι, αλλά προτίμησε ένα μικρό κάστρο λίγο πιο έξω από την Λουκέρσια. Φυσικά δέχτηκα το αίτημα της.

"Πως είναι η εγκυμοσύνη σου Αλέξα; Πρέπει να φτάνει σιγά σιγά ο καιρός." Είπε η μαντάμ βάζοντας μια γκρίζα τούφα πίσω από το αυτί της και πίνοντας από το τσάι της.

"Η αλήθεια είναι πως εχω μερικά πονάκια. Πιστεύω πως από στιγμή σε στιγμή θα γεννήσω." Αστειεύτικα.

Μετά από πέντε παιδιά, τα οποία τέσσερα γέννησα φυσιολογικά σε κλινική, η στιγμή της γέννας είναι μια ακόμα συνήθεια.

"Πως είναι ο βασιλιάς Ραγιέν;" Ρώτησε η Κορίν.

"Λένε πως σύντομα θα μας αφήσει. Ο οργανισμός του δεν είναι όπως πριν." Εξήγησε η μαντάμ.

"Κρίμα. Ότι και να ήταν ο θάνατος είναι πάντα σκληρός."

Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει. Έκανε πολλά εγκλήματα και τώρα προσπαθεί να εξιλεωθεί από αυτά. Όμως ο Θεός ξέρει και θα κρίνει όπως Εκείνος μπορεί.

"Θα μπορέσεις να έρθεις στα εγκαίνια αύριο;"

"Το ελπίζω. Αν και δεν..."

Πετάχτηκα από την καρέκλα μου. Κάτι είχε μουσκέψει το παντελόνι μου και αυτό δεν ήταν τσάι.

Κοίταξα έντρομη τα κορίτσια και αυτά στην συνέχεια εμένα.

Οχι, οχι τόσο νωρίς!

"Έναν γιατρό γρήγορα!"

[...]

"Παρακολουθήστε με πόση λεπτομέρεια είναι σκαλισμένα τα μάρμαρα. Και πόσο ζωντανές μοιάζουν οι Αγιογραφίες. Ο νεαρός καλλιτέχνης μας για ακόμα μια φορά με εκπλήσσει!" Είπε εξτασιασμένος ο Άνταμ, ο δικηγόρος που είχαμε γνωρίσει σε προηγούμενα μέροι της ιστορίας.

Ήταν εκείνος που με την ευστροφία του έφερε την Αλέξα στο παλάτι και προσπάθησε να την πείσει να γίνει η νέα τους πριγκίπισσα. Τον χάσαμε τόσο καιρό.

"Πράγματι είναι πολυ προσεγμένη δουλειά. Σε ευχαριστώ πολυ Σάντρο. Πιστεύω πως θα αρέσουν πολυ και στον Μητροπολίτη όταν έρθει με την συνοδεία του." Απάντησε ο Χένρι.

Το βλέμμα του έπεσε φευγαλέα στον Στέφεν και έμεινε εκεί.

Ο σύμβουλος και φίλος του βρισκόταν σε έναν λήθαργο γεμάτο σκέψεις που ήταν βέβαιο πως τον βασάνιζαν, αλλά δεν μπορουσε να καταλάβει.

Τον πλησίασε θέλοντας να διαλευκάνει το μυστήριο.

"Στέφεν. Είναι όλα εντάξει;"

Ο άντρας ξαφνιάστικε.

"Ναι Υψηλότατε. Όλα περίφημα. Απλώς με απασχολεί το οικονομικό μέρος και το ίδρυμα της βασίλισσας. Χρησιμοποιήσαμε μέρος του Βασιλικού κεφαλαίου για την εκκλησία, αμφιβάλω αν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και ορφανά."

Ο Χένρι χαμογέλασε ανακουφισμενος και  τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη.

"Μην σε απασχολούν τώρα όλα αυτά. Θα βρούμε λύση! Δες τι καταφέραμε. Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα! "

Εκείνη την στιγμή δυο άντρες έφτασαν τρέχοντας στο εσωτερικό της εκκλησίας. Ήταν από το παλατι όπως τους αναγνώρισε ο Φρανκ.

Αμέσως σταμάτησαν μπροστά στον βασιλιά τους και υποκλίθηκαν. Εκείνος τους έκανε νόημα να σηκωθούν και τότε...

"Υψηλότατε. Έχουμε νέα από το παλάτι." Είπε ο πρώτος.

"Όχι άσχημα ελπίζω. Σε ακούω."

[...]

Έτσι όπως ο Χένρι κρατούσε τον μικρό στην αγκαλιά του, μου θυμίζει στιγμές από το παρελθόν που δεν θέλω να ξεχάσω. Κάθε φορά έτσι ήταν, με όλα τα παιδια μας.

Όμως η χαρά μας μετριάζεται.

"Είναι πανέμορφος." Είπε κοιτάζοντας τον.

"Είναι πολύ ήσυχος. Πιστεύω θα σου μοιάζει." Είπα καθώς μου τον έδωσε. Βλέπω ποσο τον έχουν επηρεάσει τα γεγονότα.

Προσπαθεί να δείχνει καλά για εμενα. Ξέρω όμως πως είναι να χάνεις τον πατέρα σου. Δυστυχώς έζησα δυο φορες αυτόν τον πονο.

"Χένρι συλληπητήρια. Ότι και να συνέβει μεταξύ σας ήταν ο πατέρας σου και σίγουρα σε αγαπούσε."

Έπιασα στοργικά το χέρι του.

Πριν λίγο μας ενημέρωσαν πως ο Ράγιεν, όσο σκληρά και αν πάλεψε δεν τα κατάφερε. Άφησε την τελευταία του πνοή πριν λίγες ώρες. Όσο εγώ γεννούσα.

Ο Χένρι μοιάζει χαμένος. Δεν μπορεί να το αποδεχτεί ακόμα.

"Πρέπει να φτιάξω τα της κηδείας. Εσυ ξεκουράσου και..."

Η πόρτα άνοιξε διακόπτοντας τον. Τα παιδια έκαναν την εμφάνιση τους, θέλοντας να γνωρίσουν με την σειρά τους το νέο τους αδερφάκι.

Ο Χένρι χαμογέλασε. Δεν περίμενα να τον δω να το κάνει τόσο σύντομα. Φαίνεται πως η αγάπη του για αυτά είναι πιο δυνατή από την θλίψη του.

"Ρόγιαλ, Αριάννα, Λουσιάννα ελάτε. Και εσείς Ιολάν και Αντόνιο. Ελάτε να γνωρίσετε τον αδερφό σας." Τους είπε και τα μικρότερα έτρεξαν και σκαρφάλωσαν στο κρεβάτι.

"Αγόρι, επιτέλους!" Ενθουσιάστηκε ο Ρόγιαλ.

"Γιατί μικρέ έχεις παράπονο από εμένα;" Τον πείραξε ο Αντόνιο.

Στην όψη των πειραγμάτων τους χαμογελασα και εγώ. Πόσο χαίρομαι να τους βλέπω όλους καλά. Ειδικά τον διάδοχο μου, που όσο μεγαλώνει τόσο πιο κοντά έρχεται και με τα αδέρφια του.

"Πως είσαι μητέρα; Δεν πονας;" Ρώτησε η Ιολάν.

"Μια χαρά είμαι γλυκιά μου. Τόσα παιδια έχω κάνει, στο έκτο θα κολλήσω;"

Η κόρη μου είναι ο πιο πονόψυχος άνθρωπος. Τυχερός αυτός που θα την πάρει. Με τον Χένρι αποφασίσαμε να διαλέξουμε μαζί τον άντρα της. Θα βρω έναν γαμπρό αντάξιο της.

Η ώρα πέρασε με τα παιδιά να έχουν είδη δεθεί με το νέο μας μέλος. Μια παράξενη οχλοβοή ακουγόταν έξω από το παράθυρο μας.

Έστειλα την Κιάνα να παει να δει.

Για μια ακόμα φορά βρισκόταν φρουρός δίπλα μου όπως και σε κάθε γέννα μου. Είναι η μόνη από τις κυρίες μου που δεν έχει φύγει από κοντά μου.

Όσο και να σέβομαι την απόφαση της να μην παντρευτεί, στεναχωριέμαι κιόλας. Όλοι χρειάζεται να έχουν ένα άλλο μισό, ένα στήριγμα.

Τουλάχιστον αυτή είναι δική της απόφαση και από τις ελάχιστες πριγκίπισσες που έχουν αυτό το προνόμιο.

"Υψηλότατε, υπάρχει κόσμος έξω από το παλατι. Άνθρωποι που ήρθαν να σας συγχαρούν και να γιορτάσουν." Είπε έκπληκτη.

"Πόσος κόσμος είναι έξω Κιάνα;" Ρώτησα.

"Όλη η Λουκέρσια!"

Προφανώς δεν έχουν πληροφορηθεί τον θάνατο του Ραγιέν.

Κοίταξα τον Χένρι, δείχνοντας του τι έπρεπε να κάνει. Εκείνος έγνεψε θετικά και φίλησε ένα ένα τα παιδιά μας.

Στον Αντόνιο αρκέστηκε σε ένα άγγιγμα στο μάγουλο και μια αγκαλιά.

Ήταν πάντα τυπικός μαζί του. Στοργικός αλλά και τυπικός. Έτσι φτιάχνεις έναν σωστό βασιλιά, λέει. Καλό και σκληρό εκεί που πρέπει.

Δεν θα ήταν κακή λίγη περισσότερη πατρική αγάπη. Ξέρω πως τον λατρεύει, εδώ όταν ήταν μωρό δεν ξεκόλλαγε από πάνω του, μα δεν θέλει να είναι υπερβολικός.

"Να προσέχετε την μητέρα σας." Είπε και έφυγε.

[...]

Η Μπιάνκα έβαζε τις τελευταίες λεπτομέρειες στην εμφάνιση της.

Δεν μπορουσε να παει απεριποίητη να γνωρίσει το τελευταίο από τα ανίψια της. Το ήλπιζε τουλάχιστον.

"Ρόζα γλυκιά μου, σε παρακαλώ μπορείς να ειδοποιήσεις τον Στέφεν ότι φευγω;" Ζήτησε στην καινούργια της μαντάμ.

Από τότε που η μαντάμ Μάργκαρετ βγήκε στην σύνταξη, δυσκολεύτηκε να βρει κάποια αντάξια της.

Την ελπίδα βρήκε στο πρόσωπο της νεαρής οικονόμας Ρόζα. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά και πανω απο ολα ήξερε πως ήταν πιστή. Και ο αδερφός της ο βασιλιάς δεν έφερε κάποια αντίρρηση, έτσι σύντομα η νεαρή κοπέλα ήρθε στην υπηρεσία της.

"Μάλιστα πριγκίπισσα."

Τότε η πόρτα άνοιξε και στο δωμάτιο μπήκε ο Στέφεν.

Έριξε μια φευγαλέα μάτια στο κορίτσι, αρκετή για να ανάψει σπίθες στην καρδιά της αλλά που γρήγορα έσβησε. Ο εκλεκτός της καρδιάς της δεν φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος.

"Α ήρθες Στέφεν; Και μόλις έφευγα. Θα πάω να δω τον νέο μας πρίγκιπα μήπως θα ήθελες να έρθεις και εσυ;" Τον ρώτησε.

Ακόμα και τώρα που το παίζει ανίδεη, ήταν πανέμορφη. Όμως δεν μπορεί να της συγχωρήσει το γεγονός πως ξέρει.

Ξέρει και τον καλυπτει. Καλυπτει έναν νεκρό που το μόνο που έκανε μια ζωή ήταν να καταστρέφει τις ζωές άλλων.

Όπως έκανε και με την δική του.

"Ρόζα ασε μας μόνους με την γυναίκα μου σε παρακαλώ." Είπε αυστηρά.

Η Μπιάνκα παραξενεύτικε. Η κοπέλα χωρίς αντίρρηση υπάκουσε. Το δωμάτιο μυριζε μπαρουτι και ο Στέφεν ήταν το φιτίλι, έτοιμο να εκραγεί.

"Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;"

"Πες μου κάτι Μπιάνκα. Όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν μαζί ήμουν αρνητικός μαζί σου; Σου φέρθηκα άσχημα; Μήπως σε προσέβαλα;"ρώτησε αλλάζοντας τον τόνο του.

"Οχι. Ήσουν και είσαι υπόδειγμα συζύγου. Τι συμβαίνει όμως;"

Ο άντρας ήθελε όσο τίποτα άλλο να χτυπήσει κάτι, ακόμα και την ίδια.

Έβγαλε γρηγορα αυτήν την σκεψη. Θα έκανε τα παντα εκτός από αυτό. Από το να πεσει τόσο χαμηλά ακόμα και τώρα.

"Τότε εσυ γιατί με προσβάλλεις έτσι Μπιάνκα;"

"Πότε σε προσέβαλα;"

Είχε μπερδευτεί εντελώς. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να χάσει την εμπιστοσύνη της ο Στέφεν, ειδικά τώρα που την είχε ανάγκη.

Τον είχε ανάγκη.

Ο πατέρας της είναι νεκρός και όσο και να το κρύβει την πονά. Εκείνος της έμαθε να είμαι αμείλικτη και παντα να ορθοποδεί.

Εκείνος την έκανε αυτό που είναι. Ένα σώμα δίχως ψυχή. Μα χάρις εκείνον την βρήκε. Χάρις αυτόν τον γάμο.

Έστω και άθελά του έκανε κάτι καλό μετά από τόσα χρόνια δυστυχίας.

"Ακόμα συνεχίζεις να το παίζεις ανήξερη έτσι;" Γέλασε ειρωνικά ο Στέφεν. "Πες μου τι σε ήθελε εχτες ο πατέρας σου!" Απαίτησε να μάθει και τότε εκείνη κατάλαβε.

Ήξερε. Δεν ήταν χαζός. Όμως πως ήξερε;

"Πως έμαθες;" Έσκυψε το κεφάλι.

Απογοητεύτικε. Και εκείνος μαζί της.

"Πως μπόρεσες να μου κρατήσεις κάτι τέτοιο κρυφό, έστω και για μια μέρα;"

Ντρεπόταν με τον εαυτό της.

Για πρώτη φορά έκανε κάτι στην ζωή της και ένιωθε. Και μάλιστα ντροπή.

"Στέφεν δεν ήθελα... Το ορκίστηκα στον πατέρα μου."

"Ο πατέρας σου ήταν η αιτία που η οικογένεια μου εξορίστηκε! Ο πατερας σου ήταν η αιτία μου αμαυρώθηκε το όνομα μας! Ο πατερας σου ήταν η αιτία που μεγάλωσα στην δυστυχία και την καταπίεση, η αιτία που πέθαναν οι γονείς μου ντροπιασμένοι! Πως μπορείς και σέβεσαι ακόμα ένα κτήνος σαν και αυτό;"

"Ήταν ο πατέρας μου Στέφεν! Ήταν η τελευταία του επιθυμία!"

"Δεν με νοιάζει τι ήταν!" Ύψωσε την φωνή του.

Ήταν τόσο δυνατά που ουτε ο ίδιος δεν το πίστευε. Ποτε άλλοτε δεν είχε ξανά φωνάξει τόσο.

Ποτε άλλοτε δεν ένιωθε τόσο μίσος για έναν άνδρα. Ποτε άλλοτε δεν είχε σιχαθεί γυναίκα.

Η Μπιάνκα ένιωσε να της σπάει ένα κομμάτι της. Όμως δεν θα το άφηνε έτσι. Κανεις δεν είχε το δικαίωμα να της φωνάξει.

"Αρκετά! Είμαι η Μπιάνκα Σέρμουντ, η κόρη, η αδερφή και η θεία ενός βασιλιά! Δεν έχεις να κάνεις με ένα απλό κοριτσάκι που σου κανει σκηνή ζηλοτυπίας! Ποτε ξανά μην το ξεχάσεις αυτό γιατί θα είναι το τελευταίο λάθος που θα κάνεις!" Τον απείλησε και ήταν καθοδόν προς την πόρτα.

Αστραπιαία το χέρι του Στέφεν τυλίχθηκε γυρο από το μπράτσο της, τραβώντας και φέρνοντας την κοντά του.

Πάνω στην έξαψη της στιγμής ένωσε τα χείλη τους σε ένα φιλί όχι αγάπης και κτητικότητας.

Όσο και αν αντιστάθηκε σε σώμα και καρδιά, η Μπιάνκα δεν μπορούσε να αποδράσει, ώσπου με μια δυνατή σπρωξιά τον απομάκρυνε από κοντά της.

Και οι δυο τους προσπαθούσαν να βρουν τις ανάσες τους. Τα μάτια τους γυάλιζαν από οργή και πάθος.

Όσο και να προσπαθούσε να της επιβληθεί ο Στέφεν, άλλο τόσο προσπαθούσε να το κάνει και η Μπιάνκα. Δυο δυνατοί χαρακτήρες σε έναν επικίνδυνο πόλεμο.

"Από εδώ και πέρα, πολλά θα αλλάξουν." Είπε πρώτος εκείνος πλησιάζοντας την.

Το ένα χέρι του πηγε πισω από την μέση της, κλειδώνοντας την και φέρνοντας στο μυαλό τις την πρωτη τους νυχτα μαζί και το άλλο στον λαιμό της, χωρίς όμως να την σφίξει. Κίνηση που μόνο ο Τζέιμς, ο πρώην άντρας της έκανε και όχι τόσο ευγενικά όσο ο Στέφεν.

"Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου! " Απαίτησε.

"Ξεχνάς κάτι πολυ σημαντικό αγαπητή μου. Εγώ έχω το πανω χέρι. Είμαι ο άντρας σου και εκείνος που ξέρει το μικρό σου μυστικό. Είμαι βέβαιος πως μόλις η Αλεξα μάθει την αλήθεια δεν θα είναι τόσο χαρούμενη. Έξαλλη θα έλεγα. Και αφου δεν μπορεί να ξεσπάσει στον νεκρό πεθερό της μάντεψε ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος."ψυθίρισε στο αυτί της.

Η απειλή την φάνταζε αισθησιακό κάλεσμα.

Πλέον δεν μπορούσε να ξέρει αν τα εννοούσε αυτά που έλεγε. Αυτός ο Στέφεν ήταν διαφορετικός από τον διπλωμάτη και εύστροφο άντρα που αγάπησε.

Ήταν μια σατανική εκδοχή του, γεμάτη δίψα για εκδίκηση. Σαν να είχε επιτέλους ξυπνήσει τουε δαίμονες που για χρόνια τιθάσευε.

Εκείνος, καταλαβαίνοντας πως είχε σπάσει τις άμυνες της και παρακινούμενος από δίψα για εκδίκηση, πιπιλούσε τον λαιμό της και κατηύθυνε τα χέρια του προς τους γλουτούς της.

"Έχεις ιδέα πόσο με πλήγωσες;"

Ακόμα και τώρα του φάνταζε όμορφη. Ήθελε όμως να την σπάσει και να την πονέσει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.

Όσο για το πρώτο θα το είχε καταφέρει αν ο εγωισμός της δεν την ξύπναγε από τις παγίδες του Μορφέα.

Ποιος είπε ότι ο θεος των ονείρων παει μόνο στους κοιμισμένους;

"Στέφεν άφησε με. Τώρα!"

Τον έσπρωξε για ακόμα μια φορά και έτρεξε γρήγορα έξω.

Δεν έκανε κίνηση για να την σταματήσει.

Άρχισε να πετάει και να σπάει ότι βρισκόταν κοντά του.

Ένιωθε θυμωμένος, προδομένος, θλιμμένος... Κενός.

Η γυναίκα στην οποία είχε δώσει τα πάντα έκανε παιχνίδι πίσω απο την πλάτη του και μάλιστα ξέροντας τις επιπτώσεις.

Ο πατέρας του για χρόνια κατακρινόταν για την λανθασμένη απόφαση του να εναντιωθεί στον βασιλιά και τώρα ο γιος του μαθαίνει πως όλα ήταν δουλειά ένας αχόρταγου δολοπλόκου.

Όλα καταστράφηκαν εξαιτίας του. Η μητέρα του πέθανε από την στεναχώρια της, ο πατέρας του ως δειλός στασιαστής και εκείνος ίσως να είχε την μοίρα του ξεχασμένου αν δεν ήταν ο μεγαλυτερος εχθρός του. Τι ήθελε άραγε από αυτόν;

Συγχώρεση μέσο εκείνου; Να τον συμπεριλάβει στα σχέδια του; Ή μήπως να τον χλευάσει και να τον χρησιμοποιήσει όπως τον ανόητο πατέρα του;

"Γαμώτο!" Ούρλιαξε και πέταξε τον τεράστιο καθρέφτη του δωματίου στο πάτωμα, κάνοντας τον χίλια κομμάτια.

Κανείς από τους βοηθούς δεν τόλμησε να πλησιάσει στον πανω όροφο εκτός από την Ρόζα, η οποία βρισκόταν έξω από το δωμάτιο και αναλογιζόταν το τι είχε κάνει.

Είχε μόλις διαλύσει ένα ζευγάρι, είχε φέρει την καταστροφή σε μια οικογένεια μα δεν την ένοιαζε. Την πονούσε μόνο να βλέπει τον Στέφεν να υποφέρει.

Και όλα αυτά εξαιτίας της.

"Ρόζα!" Άκουσε την φωνή του να την καλεί, σαν ένα πληγωμένο θηρίο.

Τρομαγμένη κινήθηκε προς την πηγη του ήχου, έτοιμη να υποστεί τις συνέπειες.

"Μάλιστα κύριε." Είπε διστακτικά.

Ο Στέφεν έστρεψε την προσοχή του στην εντυπωσιακά όμορφη κοπέλα με τα μελί μάτια και τα κάστανα μαλλιά.

Ναι, η Ρόζα ήταν όμορφη και καλή κοπέλα, γλυκιά σαν ζάχαρη και επικίνδυνη σαν το τριαντάφυλλο. Αλλά δεν ήταν η Μπιάνκα.

Ήθελε μονάχα να εκτονωθεί. Να ξεσπάσει όλη την οργή του πανω της. Δεν ήθελε όμως και να την βλάψει. Ένα παιδί ήταν που το μόνο που ζητουσε ήταν αγάπη.

Μια αγάπη που εκείνος είχε δώσει σε άλλη μα τον έκανε χίλια κομμάτια.

Μήπως όμως με αυτήν την αγάπη θα έπρεπε πισω αυτό που του έκλεψαν; Ναι δεν ήταν και άσχημο.

Αμέσως ο άντρας επιτέθηκε στα χει πει της χωρίς να την αφήσει να παρει ανάσα ή να αντισταθεί.

Σάμπως ήθελε κιόλας; Είχε αφεθεί στα χέρια του χωρίς να φέρει αντίρρηση. Και ας ήξερε πως την χρησιμοποιούσε.

Είχε συνηθίσει στο να την χρησιμοποιούν.

Τσα! Δεν με περιμένατε!?

Ξέρω πως εχω χαθεί και απορείτε που πηγε αυτή η πανεμορφη και γλυκοιτατη, μα πανω απ'ολα μετριόφρων συγγραφέας. Θα σας πω ευθείς αμέσως.

Η αλήθεια είναι πως βαριόμουν να γράψω όχι επειδή βαριόμουν βαριόμουν αλλά επειδή δεν είχα έμπνευση. Μου έβγαινε να γράψω εντελώς μηχανικά και ίσως να το προσέξετε λίγο στην αρχή του κεφαλαίου.

Πιστευω ως το αποτέλεσμα σας άφησε ικανοποιημένους και άξιζε την αναμονή.

Άτσα ο Στέφεν... Η σιγανοπαπαδιά! 😏
Ποιος να το λεγε πως θα μας έβγαινε καζανοβα.

👑Πως σας φαίνεται το ζευγάρι Στεφεν-Μπιανκα. (Πρέπει να τους βρω ship name επειγόντως! -moonglow- I need you!)

Τώρα δεν ξέρω ποτε θα ξανα ανεβασω κεφάλαιο. Δεν θέλω να πιεστω και να βγει ένα μαυρο χαλί, ουτε και εσείς φαντάζομαι. Επίσης δουλεύω και σε ένα καινουργιο βιβλίο που θα ανεβάσω όχι συντομα αλλά είναι σίγουρο ότι θα ανεβάσω.

Το έχω κιόλας ερωτευτεί 😍

Αυτά από εμένα.

Τα λέμε ξανά σε επόμενο κεφάλαιο!