Παρότι η γιορτή είχε τελειώσει αργά το απόγευμα, ο ήλιος βρισκόταν ακόμα στον ουρανό ζεσταίνοντας μας με τις απαλές αχτίδες του. Ήταν ευκαιρία για εμένα και τον Χένρι να μείνουμε μόνοι μας και να περπατήσουμε στον κήπο, ασχολία που κάνουμε συχνά τα τελευταία χρόνια.

"Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως ο πατέρας μου φεύγει. Μετά από όλα αυτά."είπε σχετικά θλιμμένος.

Μπορώ να τον καταλάβω. Πατέρας του είναι. Πάρα τα όσα έκανε δεν παύει να τον νοιάζεται έστω και λίγο. Κομμάτι της ζωής του είναι, εκείνος που το έδωσε ζωή. Όσο περίπλοκα και αν έγιναν τα πράγματα δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα.

"Αν πω ότι στεναχωριέμαι θα είναι ψέμα. Εγώ για εσένα λυπάμαι."έτριψα τον ώμο του.

"Είναι ο μπαμπάς μου Αλέξα. Και... Και όσο λάθος και αν ακουστεί δεν ξέρω πως θα έπρεπε να νιώθω. Ανακούφιση που θα απαλλαγώ από εκείνον μετά τα όσα μας έχει κάνει ή λύπη γιατί άνω έναν δικό μου άνθρωπο; Είμαι τόσο μπερδεμένος και δεν θα έπρεπε."

Στάθηκα μπροστά του και οι παλάμες μου ακούμπησαν στα μάγουλα του.

"Ότι και αν αποφασίσεις πως θες να κάνεις, εγώ δεν πρόκειται να σου αρνηθώ."

"Θα είσαι πάντα στο πλευρό μου;"ρώτησε σαν να εξαρτάτε από την απάντηση μου.

"Πάντα. Και τώρα πες μου. Πως πάει η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου; Από ότι ξέρω θα μπορεί να λειτουργήσει κανονικά."

"Από εβδομάδα. Δεκαπέντε χρόνια μας πήρε μα τελικά είναι έτοιμη. Ίσως η πιο μεγαλοπρεπής εκκλησία που χτίστηκε για να δοξαστεί ο Θεός."περηφανεύτικε.

"Ο Θεός ή εσύ;"ειπα με νόημα.

"Ότι κάνουμε ως άνθρωποι δοξάζει τον Θεό. Αλλά το να μείνει το όνομα μου στην ιστορία δεν είναι κάτι που θα με δυσαρεστούσε. Θα ήθελα να αφήσω κάτι πίσω μου για όταν..."

Σταμάτησα να προχωράω.

Τόσες φορές τα έχουμε πει και πάλι συνεχίζει να είναι απαισιόδοξος. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορεί να δεχτεί πως τα πράγματα είναι καλά και ότι έχουμε μία ζωή μπροστά μας.

Δεν ήμαστε εξήντα, ούτε εβδομήντα. Δεν πρόκειται να του συμβεί τίποτα!
Δεν θα αφήσω να του συμβεί τίποτα.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Ίσως φταίει η πίεση ή και οι ορμόνες, μα ήθελα πραγματικά μια αγκαλιά. Και την είχα.

"Ξέρεις πως έχω δίκιο και πως δεν θα είμαι εδώ για πάντα. Γιατί λοιπόν δεν μπορείς να το αποδεχθείς;"έλεγε χαμηλόφωνα ο Χένρι χαϊδεύοντας το κεφάλι μου.

"Επειδή δεν θέλω. Δεν ξέρω τι θα είμαι χωρίς εσένα. Εγώ πάω όπου πας και εσύ, έτσι δεν είπαμε;"

"Θα είσαι βασίλισσα Αλέξα. Και μάλιστα η καλύτερη. Δεν είναι όμως ώρα για αυτά. Σε λίγο έχω να συναντήσω τους μισθοφόρους από την ανατολική ακτή. Πρέπει να γυρίσουμε."είπε και σκούπισα τα μάτια μου.

Έχει δίκιο. Δεν πρέπει να επιβαρύνω τον εαυτό μου με τέτοιες σκέψεις τώρα. Είμαι σε μια κρίσιμη περίοδο και πρέπει να την μεταβώ όσο πιο φυσιολογικά γίνετε.

"Το ξέρεις ότι σε αγαπώ έτσι;"ρώτησε.

"Ξέρω."

"Και πως είσαι συνέχεια στις σκέψεις μου."συμπλήρωσε.

"Όπως και εσύ στις δικές μου."

[...]

Αν και αργά το βράδυ, ο Στέφεν συνέχιζε να εργάζεται στο γραφείο του με απότερο σκοπό την ανάκτηση μιας ιδέας για να εξαλείψουν τον κίνδυνο της επανάστασης. Ήταν ένα βάρος που έπρεπε να φύγει απο τις πλάτες της Λουκέρσια χρόνια τωρα.

Η πόρτα του γραφείου άνοιξε και μια νεαρή κοπέλα εμφανίστηκε, μαζεμένη και φορώντας ένα ροζ φόρεμα μέχρι το γόνατο. Ήταν αρκετά αγχωμένη και έκπληκτη που ο Στέφεν βρισκόταν στο δωμάτιο τέτοια ώρα.

"Με συγχωρείτε δεν ήξερα ότι θα σας βρω εδώ." Είπε ταραγμένη και χωρίς να σηκώσει τι κεφάλι της.

Η παρουσία του πάντα την έκανε να αισθάνεται άβολα. Ο τρόπος με τον οποίο κινούνταν, η ευφυΐα του και τα παιχνίδια με τις λέξεις. Ένας τέτοιος άντρας είναι πραγματικά επικίνδυνος όσο και γοητευτικός.

"Δεν πειράζει, εγώ έκατσα λίγο παραπάνω σήμερα. Μπορείς να κάνεις την δουλειά σου." Απάντησε τρίβοντας κουρασμένος τα μάτια του.

Η κοπέλα έγνεψε θετικά και άρχισε να καθαρίζει τον χώρο. Στην αρχή ο Στέφεν δεν έδειχνε να της δίνει σημασία, όταν όμως άρχισε να σκύβει για να μαζέψει κάποια πεταμένα χαρτιά, δεν άντεξε.

"Ρόζα να σου πω."

Η κοπέλα σάστισε.

"Μάλιστα κύριε."

Ο Στέφεν σηκώθηκε κάνοντας ένα κυκλο γυρο από το γραφείο του. Αργά και βασανιστικά πλησιασε την κοπέλα και στάθηκε μπροστά της. Η ανάσα της κόπηκε.

"Δεν πιστεύω να έμαθε κανείς για εχτες το βράδυ;" Ρώτησε παίζοντας με μια ραφή από το ρούχο της.

"Όχι. Κανείς." Είπε πληγωμένα.

Το βράδυ που πέρασε μαζί του, όπως και κάθε βράδυ τους, ήταν μια ευλογία για εκείνη. Κάθε φορά που έλεγε το όνομα της αναστατωνόταν σαν να τη χτυπούσε κεραυνός. Όταν τα μάτια του έπεφταν πάνω της δεν μπορούσε να σταθεί και της έλειπε ακόμα και όταν ήταν δίπλα της.

Τον ερωτεύτηκε. Τον αγάπησε. Εκείνος όμως οχι.

"Ωραία. Γιατί εχτές το βράδυ ήταν ένα λάθος. "

"Και το προχθεσινό;" Ρώτησε με μια ελπίδα η Ρόζα.

"Και το προχθεσινό. Και αυτό της μέρας πριν από αυτό. Γενικά έκανα πολλά λάθη αυτή την εβδομάδα λόγο επιπλοκών στην ερωτική μου ζωή με την γυναίκα μου."

"Δηλαδή εγώ... Εγώ δεν σημαίνω τίποτα για εσάς;" Είπε μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

Τα λόγια του την πλήγωναν. Παρότι δεν είχαν μέλλον μαζί δέθηκε μαζί του και δεν μπορουσε να περιορίσει τα συναισθήματα της.

Ο Στέφεν έπιασε τους ώμους της.

"Ρόζα. Καλη μου Ρόζα πρέπει να καταλάβεις κάτι. Εμείς οι δυο δεν είχαμε ποτς τίποτα παραπάνω από μία... Δυο... Πέντε... Δέκα ερωτικές επαφές. Δεν θα μπορούσαμε να ήμαστε κάτι άλλο γιατί πολυ απλά δεν είμαι αυτό που ψάχνεις και δεν είσαι αυτό που θέλω. Ακόμα και να το θέλαμε, η κοινωνία δεν θα μας άφηνε. Λυπάμαι αν σε πληγώνω μα αυτή είναι η αλήθεια."

Δεν χρειάστηκε να πει τίποτα άλλο.

Με κατεβασμένο το κεφάλι, βγήκε από το δωμάτιο και άφησε και τα υπόλοιπα δάκρυα που κρατουσε να τρέξουν ποταμι στα ροδο κόκκινα μαγουλα της.

Η απόρριψη την τσάκισε. Μακάρι να ήταν δυνατή και να μην μπορουσε να νιώθει. Να μην νιώθει εκείνο το καταραμένο συναίσθημα που της έκαιγε τα σώθηκα.

Βρισκόταν στο χείλος ένας γκρεμου. Και ο Στέφεν ήταν το κενό.

[...]

"Σε ευχαριστώ πολύ που ήρθες. Δεν το περίμενα. " Παραδέχτηκε ο Ραγιέν στην Μπιάνκα.

"Ουτε εγώ. Δεν έχω ολόκληρη την μέρα. Πες μου, τι ήταν το τόσο σημαντικό που ήθελες να μου πεις;"

Ο άντρας δίστασε. Αυτό δεν ήταν κάτι που μπορούσε εύκολα να ξεστομίσει.

"Υπάρχει κάτι. Ένα μεγάλο μυστικό που κρύβω εδώ και χρόνια. Είναι σαν ένα βάρος πουμε πνίγει κάθε βράδυ και μου υπενθυμίζει ποσο απαίσιος άνθρωπος υπήρξα. "

Η Μπιάνκα ρολαρε τα μάτια της.

"Σταμάτα με τους προλόγους και απλά πες. "

Ο Ραγιέν πήρε μια βαθιά ανάσα.

Καθώς ήταν έτοιμος να μιλήσει, ένιωσε μια ξαφνική αδιαθεσία, σαν να μην μπορεί να αναπνεύσει. Σηκώθηκε όρθιος και ξαφνικά βρέθηκε κάτω στο έδαφος αναίσθητος.

Η Μπιάνκα ταραγμένη άρχιζε να φωνάζει για βοήθεια.

Δυο κοπέλες που βρίσκονταν έξω, μαζί και η Ίζαμπελ, την άκουσαν και έτρεξαν αμέσως μέσα.

"Βάλτε τον στο κρεβάτι και βάλτε του το οξυγόνο! " Διέταξε δίχως να χάσει την ψυχραιμία της η πρώην βασίλισσα και έκαναν όπως είπε.

Σε λίγα λεπτά, οι σπασμοί έδωσαν την θέση τους σε έναν γαλήνιο υπνο για τον Ραγιέν και σε ένα κιμά ανησυχίας για τους υπόλοιπους. Η υγεία του χειροτέρευε.

"Δεν έχει πολυ χρονο"συμπέρανε η Μπιάνκα.

Τι ήταν αυτό το τόσο σημαντικό που ήθελε;

Για να την φώναζε αργά το βράδυ, πάει να πει πως ήταν κάτι που δεν ήθελε να μαθευτεί, κάτι από το ένδοξο παρελθον.

Πόσο ένδοξο θα μπορουσε να είναι το παρελθόν του πατέρα της;

"Μητέρα είναι όλα εντάξει;" Την ρώτησε η Εστέρ μόλις την είδε στο παλατι τους.

Έμοιαζε συννεφιασμένη σαν κάτι να την απασχολεί. Ήταν γυναίκα πια, η μητέρα της μπορουσε να της μιλήσει.

Η Μπιάνκα κοίταξε την κόρη της με τα κοινά τους γαλανά μάτια και της απάντησε με κρυστάλλινη φωνή.

"Ο παππούς σου ίσως να μην αντέξει μέχρι το τέλος της εβδομάδας."

[...]

Ο Χένρι βρίσκετε στο προσκεφάλι του πατερα του από εχτες.

Όταν η Μπιάνκα μας ενημέρωσε για την κατασταση του, δεν πίστευα πως τα πράγματα θα ήταν τόσο σοβαρά. Μα να τος, ο άλλοτε ισχυρότερος άντρας της Ένωσης κείτεται λευκός σαν πανί και καταϊδρωμένος στο κρεβάτι του, με αναπνευστική στήριξη από μηχανήματα.

Πως καταντάει ο άνθρωπος... Από εκεί που ήταν ο άρχοντας του κόσμου ξαφνικά όλα αλλάζουν.

Πιο πολύ λυπάμαι για τον Χένρι. Τον αγαπάει τον πατέρα του και ας μην το λέει. Τον έχει πονέσει αυτή η αποξένωση και η έχθρα, μα δεν είχε επιλογή.

Ο Ραγιέν είναι ένα φίδι, ένας διπρόσωπος. Κάλυπτε τις πράξεις του με ψεύτικα λόγια ευγένειας και από πισω ύφαινε τις δολοπλοκίες του. Απορώ πως μετά από όσα μας έκανε συνεχίζει να τον σκέφτεται.

"Πρέπει να ξεκουραστείς. Είσαι σχεδόν όλη μέρα εδώ." Είπα στον Χένρι.

"Δεν μπορώ να φύγω και να τον αφήσω έτσι. "

"Ο Χέθγουορντ σε ψάχνει. Λέει πως έχει να κάνει με τις τράπεζες και τα δάνεια που πήραν οι υπουργοί από την τράπεζα για τις προεκλογικες τους εκστρατείες. Απασχόλησε με κάτι το μυαλό σου θα σου κανει καλό. " Τον παρότρυνα αλλά δεν άκουγε κουβέντα.

Κατέληξα να τον αφήσω και να πάω μόνη μου να κανονισω τα διαδικαστικά με τις τράπεζες. Κάθε τέτοια περίοδο μας βγαίνει η ψυχή να τακτοποιήσουμε τα ποσοστά ώστε να μην επιρρεαστούν και οι απλοί άνθρωποι.

Πριν γυρίσω στον Χένρι σκέφτηκα να περασω μια βόλτα και από τα δωμάτια των παιδιών. Μόνο τον Ρόγιαλ και τις δίδυμες βρήκα να παίζουν όλοι μαζί με το λάστιχο.

Σιγά πλησίασα από πισω τους και με γρήγορες κινήσεις γαργάλησα την Λουσιάννα στα πλευρά. Η Αριάννα, ως γνωστό πειραχτήρι, προσπαθησε να ελευθερώσει την αδελφή της και ο Ρόγιαλ καθόταν σε μια μεριά και γελουσε.

Πόσο φαίνεται πως είναι δικό μου παιδι.

"Τι παίζεται εσείς εδώ;" Ρώτησα.

"Τίποτα. Τα κορίτσια θέλουν κουκλες! Μπορώ εγώ να παίξω κούκλες;" Έδειξε τον εαυτό του ο Ρόγιαλ.

"Που είναι ο αδερφός σου; Γιατί δεν πατε να παίξετε σκάκι μαζί του αφου δεν τα βρίσκεται;"

"Γιατί είναι μαζί με την Ριν της Άσλεϊ και την Ιολάν και λένε πως δεν μπορουμε να έρθουμε εμείς οι μικροί. " Μούτρωσε.

Δεν μου αρέσει να βλέπω τα παιδια γεμάτα δυσαρέσκεια. Ίσως να τα έπαιρνα μαζί, να δουν τον μπαμπά και τον παππού τους. Μπορεί να χαρεί και ο Ραγιέν.

Πάντα θέλει να παιζει μαζί τους.

[...]

"Άσλεϊ! Που είσαι;" Μπήκε στο σπίτι τους ο Κορονέλ γεμάτος χαρά.

Εκείνη εμφανίστηκε προσπαθώντας ακόμα να βγάλει τα σκουλαρίκια της και ανήσυχη.

Τα παιδιά τους, Ριν και Άρθουρ ήρθαν και αυτά μέσα ακούγοντας τις φωνές του πατέρα τους.

"Τι συνέβει;"τον πλησίασε και βοήθησε να βγάλει το στρατιωτικό του μπουφάν.

" Τακτοποίησα και τις τελευταίες εκκρεμότητες. Άυριο θα μιλήσω και με τον βασιλιά και αργότερα θα είμαι ένα καλά κρατούμενος συνταξιούχος πενηντάρης! " Είπε και το ζευγάρι αγκαλιάστηκε από χαρά.

Εδώ και καιρό περίμεναν αυτήν την στιγμή, όταν επιτέλους θα μπορούσε ο Κορονέλ να ηρεμήσει από τις βαριές ευθύνες του και η Άσλεϊ να παψει να ανησυχεί διαρκώς.

Ακόμα και δυο χρόνια μετά την γέννηση της Ριν, όταν απέκτησαν το δικό τους παιδι, εκείνος έβαζε παντα την δουλειά πρωτη και αυτό σχεδόν του κατέστρεψε την υγεία.

"Δηλαδή τώρα που θα είσαι συνέχεια σπίτι θα με μάθεις πως να είμαι στρατηγός;" Ρώτησε ενθουσιασμένος ο Άρθουρ.

Ο Κορονέλ τον σήκωσε στην αγκαλιά του και η Άσλεϊ από πισω του έκανε παρατήρηση πως θα βλάψει την μέση του.

"Μην φοβάσαι γυναίκα, μια χαρά είμαι. Ώστε θες να γίνεις στρατηγός μικρέ;"

"Ναι!" Απάντησε περήφανα.

"Τότε θα έχουμε μια ζωή για να σου δείξω πως θα το κάνεις!" Άρχισε να παίζει μαζί του.

Την ώρα του ύπνου και έπειτα από ένα εξουθενωτικό παιχνίδι κρυφτό, όλοι πήγαιναν στα δωμάτια τους.

Ο Κορονέλ φίλησε ένα ένα τα παιδια του και περισσότερο την Ριν.

"Μπαμπά. Εγώ θα παντρευτώ ποτέ;" Ρώτησε και εκείνος κοντεψε να πνιγεί.

"Τι ερωτήσεις είναι αυτές αγάπη μου; Πως σου ήρθε κάτι τέτοιο;"

"Η Εστερ μου είπε πως σύντομα θα αρραβωνιαστεί με τον γιο του βασιλιά Χάουαρντ. Εγώ ξέρω πως έχει τρεις γιους, γιατί να μην πάρω έναν από αυτούς;" Ρώτησε ανυπόμονα και ο Κορονέλ ένιωσε αμήχανα.

"Διότι... Ε... Κοίταξε υπάρχει ένα πρωτόκολλο με αυτά και... "

"Ωραία τότε να παντρευτώ τον γιο της Λάιλα, της φίλης της μαμάς που ήταν μαζί Κυρίες των Τιμών. Πρίγκιπας είναι εξάλλου. Ή τον έναν από τους γιους του βασιλιά Αλεξάντερ! Είναι πανέμορφοι οι βόρειοι!"

"Αμάν παιδί μου! " Ξέσπασε μην αντέχοντας να ακούσει άλλα. "Πρίγκιπα θες; Οι υπόλοιποι δεν σου κάνουν; Στο κάτω κάτω για να παντρευτεις έναν ισχυρό άντρα πρεπει να το εγκρίνει ο ίδιος, η μητέρα σου και εγώ και ο βασιλιάς. Άσε τα αυτά λοιπόν για όταν έρθει η ώρα και σου υπόσχομαι πως θα σου φερω τον πιο όμορφο πρίγκιπα του κόσμου. Τώρα πήγαινε κοιμήσου και ονειρέψου κάτι πιο ασφαλές. "Είπε και την ξαναφίλησε.

Πηγαίνοντας στο δωμάτιο του, χίλια δυό ερωτήματα τον βασάνιζαν. Ποιος ήταν άραγε ο πατέρας της Ριν; Τόσα χρόνια και ακόμα να το μάθει.

Πιθανόν η Άσλεϊ να γνωρίζει και απλα να μην θέλει να το αποκαλύψει. Ποτε δεν την πιεσε να του πει, ήλπιζε να το έκανε μόνη της, μα τα χρόνια πέρασαν και τίποτα ακόμα.

"Ήρθες; Αναστατωμένος μου φαίνεσαι, συνέβει τίποτα;"

Δίστασε να της πει. Έπρεπε όμως να ξέρει.

"Άσλεϊ... Εδώ και χρόνια σου είμαι απόλυτα αφοσιωμένος. Δεν σε πίεσα ποτέ για τίποτα και σου στάθηκα όταν κάνεις άλλος δεν μπορούσε. Μέχρι και πορτρέτο σε αφησα να κάνεις επειδη σε ευχαριστούσε.Πιστεύω πως η σχέση μας δεν είναι πλέον αμήχανη όπως πρώτα. " Ξεκίνησε τον πρόλογο του.

Η κοπέλα ξαφνιάστηκε. Ποιος ο λόγος για έναν τόσο βαθυ και συναισθηματικό πρόλογο;

"Ναι είναι αλήθεια. Είσαι υπόδειγμα άντρα μα δεν καταλαβαίνω τον λόγο αυτής της συζήτησης. "

"Ένα πράγμα δεν μου εχεις πει τόσα χρόνια, ίσως και το πιο σημαντικό. Ποιος είναι ο πατέρας της Ριν."

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε.

Γιατί έπρεπε να κάνει αυτήν την ερώτηση; Σάμπως η ίδια ξέρει την απάντηση;

"Δεν είναι η ώρα για αυτά. Ίσως να πρέπει να... "

"Οχι τώρα είναι! Με κρατάς στο σκοτάδι δεκαπέντε χρόνια τώρα. Και πολυ άντεξα! Ξέρεις ποιος είναι σωστά; Ξέρεις και μου τι κρύβεις; Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί το κρύβεις;"

"Κορονέλ σταμάτα." Είπε απαιτητικά η Άσλεϊ.

"Ξέρεις τι θέλει η κόρη μας; Να παντρευτεί κάποιον πρίγκιπα και όχι οποιονδήποτε! Ή του βασιλιά Αλεξάντερ ή του βασιλιά Χάουαρντ! Εγώ τι θα της πω; Μην το κάνεις γιατί μπορεί κάποιο από αυτά να είναι τα αδέρφια σου; Και αν γνωρίσει κανέναν στο παλάτι; Θεέ μου ουτε εικόνα δεν μπορώ να το κάνω."είπε αηδιασμένος.

"Κορονέλ... "

Εκείνος πλησίασε και έκατσε δίπλα της στο κρεβάτι και έκλεισε τα χέρια της στην χουφτα του.

"Σε παρακαλώ πολύ αγάπη μου. Πες μου ποιος είναι. Δεν σε πίεσα ποτέ για κάτι άλλο. Θέλω να προστατεύσω την Ριν και δεν ξέρω πως."

Η Άσλεϊ άρχισε να βουρκώνει μα δεν τι έβαλε κάτω.

"Δεν ξέρω." Επέμεινε.

Ο Κορονέλ σηκώθηκε απότομα.

"Πως γίνετε να μην ξέρεις;"

"Επειδή δεν μπήκα ποτε στην διαδικασία να θέλω να μάθω!" Φώναξε και εκείνος σάστισε.

Το πρόσωπο της πιο ψυχρό και από το χιόνι. Σε δευτερόλεπτα άλλαξε η προσωπικότητα της και όλα αυτά εξαιτίας μιας ερώτησης. Έριξε το κεφάλι της πισω κουρασμένη και με τα χέρια τράβηξε τα μαυρα μαλλιά της το ίδιο πισω.

"Όταν γεννήθηκε η Ριν και μετά, είδα ποσο καλός ήσουν μαζί της. Πόσο καλός ήσουν μαζί μας. Την τάιζες, την φιλούσες, έπαιζες μαζί της, μέχρι και πάνες άλλαζες κάποιες φορές. Η πρωτη της λέξη ήταν "μπαμπάς". Τότε κατάλαβα πόσο σημαντικός είσαι για εκείνη και πόσο πολύτιμη σου είναι. Σου απαλύνει τον πονο για την δική σου κόρη, την οικογένεια που έχασες. Δεν ήθελα να το χαλασω αυτό. Είχαμε χτίσει μια τόσο ωραία σχέση. Κατάλαβα πως το παιδι μου είχε βρει έναν πατέρα που να του αξίζει."

"Αυτή η σχέση είναι βασισμένη σε ένα ψέμα. " Είπε πικραμένος.

"Ψεύτικη ή όχι, αυτή είναι η σχέση μας. Εσυ εισαι ο πατέρας που θέλω να έχει το παιδι μου. Και αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, τότε που μου έκανες εκείνη την πρόταση για να παντρευτούμε, παλι ναι θα σου έλεγα! Γιατί είσαι ο πιο δυνατός και ο πιο πιστός άντρας που έχω γνωρίσει. Και ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό που βρέθηκες στον δρόμο μου. "Είπε και τον φίλησε.

Όχι μια συχνή κίνηση αλλά μια με νόημα. Το εννοούσε αυτό το φιλί, την αγάπη που έκρυβε σε αυτό. Με τα χρόνια η αμηχανία μετατράπηκε σε σεβασμό και ο σεβασμός είχε και αρκετή δόση αγάπης. Για να επιλέξει να κάνει ένα παιδί μαζί του κάτι παει να πει σωστά;

"Στην πραγματικότητα εγώ βρέθηκα στον δικό σου γιατί σε παρακολούθησα." Είπε και γελασαν.

Εκείνος ξαπλωσε δίπλα της και κοιμηθηκαν αγκαλιασμένοι, όπως την πρωρη φορά μετά την γεννα της Ριν, που η Άσλεϊ φοβόταν παρα πολυ και εκείνος την καθησύχασε δείχνοντας της πως να κοιμήσει το μωρό.

Αυτό ήταν που τους ένωσε. Και αυτό ήταν που θα τους κρατήσει μαζί για παντα.

[...]

"Ίσως να είχες δίκιο για εμένα πατέρα." Είπε ο Χένρι στον κοιμισμένο άντρα δίπλα του. "Χάνω τον έλεγχο. Χάνω την πόλη μας, την υγεία μου, την οικογένεια μου. Ίσως να έχασα και τον Θεό τον ίδιο. Με τιμωρεί για τις αμαρτίες μου, για τον φόνο που διέπραξα. Έτσι, αν μπορώ να σε ευχαριστήσω για μια τελευταία φορά με την αποτυχία μου, ας είναι. Λυπ... Λυπάμαι πατερα. "

Το πριν λίγο σε λήθαργο χέρι του Ραγιέν κουνήσεις τα δάχτυλα του και έπιασε το χέρι του γιου του.

"Είχα πάντα δίκιο Χένρι." Άνοιξε τα μάτια του.

Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στο κακό γερασμένο πρόσωπό του. Αμέσως του ήρθε να βήξει, ένας βήχας τόσο άσχημος που θυμίζει θάνατο.

Υπενθυμίζει πως το τέλος είναι κοντά...

"Σπατάλησα... Ολόκληρη την ζωή μου σε ονειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον μου. Για το πως θα έγραφα το όνομα μου με χρυσά γράμματα στην ιστορία... Και δεν θαύμασα τον άντρα που είχε γίνει. "

Τα λόγια του τον άγγιξαν. Πήρε τόσο καιρό στον πατέρα του να του μιλήσει και να του πει όσα αισθάνεται. Να γίνει μια σωστή πατρική φιγούρα που τόσο χρειαζόταν.

"Σε κανέναν δεν ήρθαν τα πράγματα εύκολα. Όλοι κάναμε λάθη. Το θέμα είναι να τα διορθώνουμε. Μπορεί να μην υπάρχει λόγος να στο πω αυτό μα... Είμαι πολυ ευχαριστημένος από εσένα Χένρι. Και περήφανος! "Δάκρυσε.

Ο Χένρι του έσφιξε το χέρι συγκινημένος και ο πατερας του ανταπέδωσε.

Θέατρο ή όχι, είχε ανάγκη να ακούσει αυτά τα λόγια. Ειδικά τώρα, αυτήν την κρίσιμη περίοδο.

"Και μην φοβάσαι τον θάνατο Χένρι. Ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Μην αφήσεις μόνο εκρεμμότητες που μπορεί να ταράξουν την αιώνια γαλήνη σου. Εμένα η μεγαλύτερη ήταν να τα ξαναβρω με τα παιδιά μου. Με όλα τα παιδιά μου. Φέρε μου σε παρακαλω την Μπιάνκα και μετά γυρνα στην Ορτίλια. Σώσε την οικογένεια από αυτους τους στασιαστές που βρήκαν την ρίξη μας ευκαιρία για να επαναστατήσουν. "

"Δεν μπορώ να σε αφήσω μόνο σου. "

"Δεν θα είμαι μόνος. Θα έχω αυτές τις χαριτωμένες νοσοκόμες και την μητέρα σου να με φροντίζουν. Μεταξύ μας προτιμώ αυτές." Αστειεύτηκε.

Αφού γέλασε, φίλησε το χέρι του πατέρα του και βγήκε από το δωμάτιο.

Η Αλεξα με τα παιδια τους είχαν μόλις έρθει. Με ένα πονεμένο χαμόγελο ο Χένρι σήκωσε στην αγκαλιά του τις δίδυμες και χάιδεψε το κεφάλι του Ρόγιαλ. Η Αλέξα τον κοίταξε παραξενεμένη.

"Είναι πολυ κουρασμένος. " Είπε συνθηματικά.

Εκείνη αμέσως κατάλαβε. Πεθαίνει.

Χωρίς να χαλάσει την χαρουμενη έκφραση που είχε δημιουργήσει για τα παιδιά, έπιασε τον μικρό της γιο και του είπε:

"Ρόγιαλ. Πήγαινε με τα κορίτσια να βρείτε τον αδερφό και την αδερφη σας και να τους φέρεται εδώ. Φωνάξτε και την μαντάμ Κατερίνα και τον Φρανκ ντε Λούκα και πείτε τους να ετοιμάσουν τα σεντόνια. Θα καταλάβουν."

"Μάλιστα." Είπε ο μικρός και πιάνοντας τις αδερφές του έφυγαν τρέχοντας.

Όταν το πεδίο ήταν ελεύθερο, η Αλέξα αγκάλιασε τον Χένρι.

"Πρέπει να βρω την Μπιάνκα. Πήγαινε να τον χαιρετίσεις. Θελει να σε δει. Μέσα ήρθε και η μητέρα μου."

"Θα παω. Θα είσαι εντάξει;"

Ο Χένρι δίστασε να απαντήσει.

"Δεν ξέρω. Το πεπρωμένο μου είναι προκαθορισμένο. Ότι είναι να γίνει θα γίνει."

Ποιητής ή μήπως κάτι άλλο;😲

Νέο κεφάλαιο και στο επόμενο θα αποχαιρετήσουμε τον αγαπητό Ραγιέν. Πως νιώθετε;

🐾Πιστεύετε πως εννοούσε όσα είπε στον Χένρι;

Εγώ παντως ναι. Μου φάνηκε αρκετά αληθινός.

Επίσης, πήρα πρόσφατα καινούργιο κινητό του οποίου το πληκτρολόγιο μου έχει σπάσει τα νευρα και με αναγκαζει να γράφω πιο αργά και από χελώνα. Όποτε, μέχρι να το συνηθίσω, ίσως να αργώ να ανεβάζω κεφαλαια σε οποιαδήποτε βιβλίο μου.

Αυτά από εμένα.

Τα λέμε ξανά σε επόμενο κεφάλαιο! ❤