*Καταφέραμε να σπάσουμε το προσωπικό μου ρεκόρ στα σχόλια στο My world, με 148! Σήμερα θέλω να δω πολλά σχόλια εδώ για να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τα 50, που είναι και το μεγαλύτερο γι' αυτό το βιβλίο. Άντε σας έβαλα πρόκληση καμάρια μου και όχι δεν με έχει καταλάβει το πνεύμα κάποιας γιαγιάς!

Και επίσης, Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους, με υγεία και με δύναμη!❤💞*

Το μυαλό μου είχε μπλοκάρει και ο λαιμός μου είχε ξεραθεί. Οι ανάσες μου είχαν γίνει γρήγορες και η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά. Πως είχε μάθει;

Δεν είχα μιλήσει ακόμα, προσπαθούσα να σκεφτώ τι να του πω ή μάλλον καλύτερα πως να δικαιολογήσω τον εαυτό μου. Δεν υπήρχε κάτι άλλο που να μπορούσα να κάνω.

"Χένρι εγώ..."

"Η αγάπη μας ήταν κάτι πέρα από ένα απλό συνοικέσιο Αλέξα. Ήταν αγνή, με ανταπόκριση και από τις δύο πλευρές και χωρίς ψέματα. Είχαμε υποσχεθεί πως δεν θα κρύβαμε τίποτα ο ένας από τον άλλον. Δεν έχουν περάσει ούτε δύο ώρες από την στιγμή που μου υποσχέθηκες πως δεν θα κινηθείς πίσω από την πλάτη μου και ένα τηλεφώνημα έρχεται και τα ανατρέπει όλα."άρχισε να μιλάει πλησιάζοντας προς το μέρος μου.

Άκουγα τα όσα έλεγε κοιτάζοντας το πάτωμα ντροπιασμένη. Έχει δίκιο. Σε ότι και να πει θα έχει δίκιο.

"Ήταν η αδερφή μου, που ήθελε να μου αποδείξει όπως έλεγε, πως η γυναίκα που τόσο πολύ υπερασπίζομαι μπροστά σε Υπουργούς και μπροστά στην οικογένεια μου δεν τίποτα άλλο από μια δολοπλόκα και γεμάτη ανασφάλεια πριγκίπισσα σαν όλες τις άλλες. Και το χειρότερο ξέρεις πιο είναι; Πώς είχε δίκιο!"συνέχισε και σήκωσα το κεφάλι μου ώστε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μπροστά σε αυτές τις κατηγορίες.

"Δεν είναι αλήθεια! Εγώ... Εγώ ότι έκανα το έκανα για εμάς και για τον λαό της Λουκέρσια! Πότε δεν είχα άλλο σκοπό!"

"Αλήθεια Αλέξα; Δηλαδή δεν το έκανες για να αποδείξεις πόσο ικανή είσαι να διοικήσεις; Για να βάλεις τα γυαλιά σε όλους; Τόσο αγνές ήταν οι προθέσεις σου; Γιατί οι συζητήσεις σου με τον Χέθγουορντ άλλα δείχνουν!"είπε και πήγε προς το γραφείο όπου βρισκόταν ένα κασετόφωνο.

Αφού το έβαλε να παίξει και άκουσα την συζήτηση που είχα κάνει, συνειδητοποίησα πως το κορίτσι που ακουγόταν δεν ήταν η ίδια κοπέλα που αρκετά καιρό πριν ζωγράφιζε πάνω σε καμβάδες χαρούμενα σχέδια και έκανε όνειρα για το μέλλον.

Ήταν ένας άνθρωπος που μιλούσε για πολιτική και εκδίκηση, δύο πράγματα που ποτέ δεν τις είχαν περάσει από το μυαλό όσο ζούσε στην απλή της πολυκατοικία.

Κάποια στιγμή το κασετόφωνο σταμάτησε και ο Χένρι έβγαλε απ'την τσέπη της καπαρντίνας ένα διπλωμένο χαρτί. Ανοίγοντας το και δείχνοντας το ήταν ακριβώς ίδιο με εκείνο που μου έδωσε ο Κορονέλ, απλά ήταν τυπωμένο.

"Για βγάλε και εσύ το δικό σου για να τα συγκρίνουμε! Μήπως έγινε κάποιο λάθος με το τύπωμα!"έλεγε θυμωμένος μα ούτε που τόλμησα να τον κοιτάξω.

Τον άκουγα να ξεφυσάει και να πηγαινοέρχετε αναστατωμένος. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Είχαμε τσακωθεί και άλλες φορές αλλά ποτέ τόσο και για τόσο σοβαρό λόγο. Ήταν εκτός εαυτού και για όλα φταίω εγώ.

"Ακόμα και τώρα που έμαθα πως η αδερφή μου, που έχουμε το ίδιο αίμα, πρόδωσε εμένα και την οικογένειά της δεν πονάει τόσο όσο το να μαθαίνω πως συμμετείχες σε τόσο βρώμικα πράγματα! Ένας λόγος που σε ερωτεύτηκα ήταν επειδή δεν ήσουν σαν τις άλλες! Ήσουν αθώα, άθραυστη! Τώρα είσαι σαν όλους τους Υπουργούς,τους υπεύθυνους, τις υπηρέτριες, τις πριγκίπισσες, τους πολιτικούς! Είσαι ίδια με αυτούς! Άφησες την καρδιά σου να φθαρεί. Το παλάτι κατέστρεψε και την δική σου αθωότητα!"έλεγε με σπασμένη φωνή και κατάλαβα πως ήταν έτοιμος να κλάψει.

Στην ίδια κατάσταση βρισκόμουν και εγώ με τα μάτια μου να αρχίζουν να ελευθερώνουν πίκρα και ενοχικά δάκρυα. Μπορεί να ήταν τα λόγια του Χένρι που με πλήγωσαν περισσότερο ή η αποκάλυψη της ενοχής μου και το γεγονός του ότι είχε δίκιο.

Τελικά το παλάτι κατάφερε κάτι που κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε εδώ και πολλά χρόνια. Να με κάνει μέρος του συνόλου.

Το χέρι του ήρθε σε επαφή με το ξύλινο γραφείο αφήνοντας έναν δυνατό ήχο στο δωμάτιο που με έκανε να αναπηδήσω και να αφήσω έναν λυγμό να μου ξεφύγει.

"Όταν σου μιλάω θα με κοιτάς στα μάτια!"απαίτησε.

Διστακτικά και αργά σήκωσε το κεφάλι μου και αντίκρισα τα βρεγμένα μάτια του να με κοιτάζουν γεμάτα θυμό, λύπη και απογοήτευση. Αυτό ήταν και το τελειωτικό χτύπημα. Δεν έβλεπα καθόλου αγάπη μέσα τους. Ένιωθα να αργοπεθαίνω και ένα βάρος να κατακλύζει την καρδιά μου.

"Πες μου! Ήταν δουλειά σου να ερευνήσεις μια πριγκίπισσα;! Τι είσαι, κατάσκοπος;!"φώναζε.

"Όχι αλλά έβλαψε εμένα και την οικογένειά σου! Την οικογένεια που σε λίγο καιρό θα γίνει και δικιά μου! Έπρεπε να τιμωρηθεί και για να γίνει αυτό έπρεπε να αποδείξω την ενοχή της!"

"Φυσικά και θα τιμωρηθεί Αλέξα! Όμως δεν ήταν δική σου δουλειά να ανακατευτείς! Δεν είναι δουλειά σου να ψάχνεις συμμάχους ή να καταστρώνεις ίντριγκες και σχέδια! Δεν είναι ο χαρακτήρας σου!"

"Με κράταγες συνεχώς στην απ'έξω, δεν με άφηνες να ανακατεύομαι και να παίρνω αποφάσεις σχετικά με το μέλλον της χώρας μου και κάτι έπρεπε να κάνω ώστε να αποδείξω ότι δεν είμαι απλά διακοσμητική εδώ μέσα!"ύψωσα και εγώ τον τόνο μου εκφράζοντας τα παράπονα μου.

"Νομίζεις ότι ήρθα εδώ για να πάρω την θέση σου; Το μόνο που ήθελα ήταν να προστατεύσω αυτό το αγνό κορίτσι που η ζωή του ήρθε τούμπα από την μία στιγμή στην άλλη! Ο μόνος λόγος που σε "κράταγα" στην "απ'έξω" ήταν γιατί όλοι αυτοί οι πολιτικοί ήταν έτοιμοι να πέσουν και να σε εκμεταλλευτούν για τον δικό τους σκοπό επειδή ήσουν άπειρη! Και μην ξεχνάς πως κάπου εκεί μέσα μπορεί να υπάρχει και ο δολοφόνος της οικογένειας σου! Ήθελα να σε προστατεύσω!"

"Και αυτό δεν μπορούσες να μου το πεις νωρίτερα;"

"Νόμιζα ότι ήταν αυτονόητο ότι θέλω το καλό σου από τις τόσες φορές που σε προειδοποίησα! Νόμιζα... νόμιζα πως υπήρχε κάτι μεταξύ μας!"

Γιατί βάζει πληθυντικό; Νομίζει πως δεν τον αγαπάω πια; Όχι! Δεν πρέπει να το κάνει αυτό! Δεν πρέπει να αλλάξει άποψη για εμένα!

Ήρθα πιο κοντά του και πιάνοντας απελπισμένη το χέρι του. Εκείνος όμως δεν με κοιταζε. Δεν πρέπει να μην με κοιτάει! Δεν πρέπει να με αποστρέφεται δεν πρέπει να χάσουμε αυτήν την φλόγα που έχουμε! Πρέπει να με κοιτάξει πάλι!

"Χένρι σε παρακαλώ κοίταξε με. Χένρι εγώ σε αγαπάω. Αλήθεια!" Εξομολογήθηκα και εκείνη την στιγμή με κοίταξε με ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο του.

Δεν μίλησε πάρα μόνο τράβηξε απότομα το χέρι του και έφυγε μακριά μου, σκίζοντας την καρδιά μου στα δύο.

Τον έχανα και το ένιωθα. Και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτό!

Τότε, μετά από αρκετά λεπτά ησυχίας, πήρε μια βαθιά ανάσα και σκουπιζοντας τα μάτια του μου είπε μια σειρά απο προτάσεις που κατέστρεψαν όλον τον κόσμο γύρο μου και με βύθισαν στο απόλυτο σκοτάδι.

"Εγώ δεν ξέρω αν σε αγαπάω πια."

Το να το ακούσω αυτό από τα χείλει που εχτές με έκαναν να αισθάνομαι τον επίγειο παράδεισο ήταν το χειρότερο βασανιστήριο από όλα.

Ξαφνικά έχασα την αναπνοή μου και την όρεξη για ζωή. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί ώστε να φύγει αυτός ο πόνος. Αλλά κάτι τέτοια δεν συμβαίνουν στην πραγματική ζωή.

"Εγώ θα φύγω και θα γυρίσω σε τρεις μέρες για να παντρευτούμε. Η συμφωνία είναι συμφωνία. Η Μπιάνκα θα μείνει εδώ ώστε να μην ξανακάνει κανείς κάτι και θα φύγει αμέσως μετά τον γάμο για την Ορτίλια. Στο μεταξύ η σχέση μας θα είναι τυπική και τίποτα παραπάνω. Δεν θέλω να σε δω, οπότε μέχρι τον γάμο θα κοιμόμαστε στα δωμάτια μας και μετά θα δούμε. Συνεννοηθήκαμε;"έλεγε με ήρεμη αλλά βραχνιασμένη φωνή.

Εγώ, από την άλλη, δεν είχα καθόλου φωνή για να απαντήσω. Την έχασα μαζί με κάθε ελπίδα που είχα πως ίσως  με συγχωρήσει.

Ο πόνος μου ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσα να υπολογίσω τίποτα. Ήθελα να σπάσω ότι βρισκόταν στο δωμάτιο και να ουρλιάξω με όλη μου την δύναμη.

"Συνεννοηθήκαμε;!"επανέλαβε και με έπιασε δυνατά από τους ώμους ταρακουνοντας με.

Ανίκανη να απαντήσω απλά έγνεψα θετικά μα δεν τον ικανοποίησε.

"Θέλω να σε ακούσω να το λες."είπε απαιτητικά σαν να ήθελε να με βασανίσεις. Ίσως και αυτό να έκανε.

"Ναι."ειπα τελικά και κούνησε ικανοποιητικά το κεφάλι του.

Κοιτάζοντας με για τελευταία φορά με τα γαλανά του μάτια, που άλλες φορές ήταν η σωτηρία μου αλλά τώρα ήταν το τέλος μου, με άφησε και έφυγε από το δωμάτιο χωρίς να μου ρίξει ούτε μια ματιά. Απλά άνοιξε τόσο δυνατά τις πορτες που κοπάνησαν μεταξύ τους και με άφησε να πέσω στο πάτωμα κλαίγοντας.

Άρχισα να ξεσπάω σε δυνατότερα κλάματα και να δυσκολεύομαι υπερβολικά να αναπνεύσω.

Από τον καθρέφτη απέναντι έβλεπα την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Κόκκινη, με εξίσου κόκκινα και υγρά μάτια και μάγουλα και με την αξιοπρέπειά μου να έχει κάνει φτερά.

Σύρθηκα και ακούμπησα την πλάτη μου στο κρεβάτι πιάνοντας με τα χέρια μου το κεφάλι μου. Φωνές ακούγονταν γύρο μου αλλά δεν αναγνώριζα καμιά. Ήταν απλά ήχοι.
Ένα χέρι βρέθηκε στον ώμο μου και σαν να ξύπνησα άκουσα την φωνή της Άσλεϊ να φωνάζει το όνομα μου.

"Κιάνα φέρε νερό γρήγορα! Αλέξα! Αλέξα είσαι καλά;"έλεγε ανήσυχη και η φωνή της όσο πήγενε και μου ακούγονταν όλο και πιο μακριά.

Μέσα στην θολούρα είδα και την Λάιλα να πέφτει δίπλα μου και να μου κρατά το χέρι. Τότε δεν άντεξα.

Όλα γύρο μου μαύρισαν και έχασα την επαφή μου με το περιβάλλον.

Δυστυχώς λόγω λέξεων δεν μπόρεσα να γράψω και τις υπόλοιπες σκηνές που υποσχέθηκα στα spoiler του προηγούμενου κεφαλαίου οπότε θα τα βάλω όλα στο επομενο! Δεν ήξερα αν θέλατε ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο οπότε δεν το διακινδύνεψα.

Τωρα για όσους έμειναν μέχρι το τέλος, άρχισα σας λατρεύω και ευχαριστώ πολύ και δεύτερον πείτε μου πως σαν φάνηκε όλο αυτό το σκηνικό.

Ήταν αρκετά έντονο, πρέπει να αλλάξω κάτι, ήθελε κάτι ακόμα; Αν ναι εξηγήστε μου ώστε να βελτιωθώ και να γίνω καλύτερη όχι μόνο για εμένα αλλά και για εσάς, έτσι ώστε να μπορώ να σας δώσω ένα ευχάριστο αφήγημα για να περνάτε την ώρα σας!

Αυτά από εμένα!

Τα λέμε σε επόμενο κεφάλαιο!❤