"Λοιπόν δεσποινίς, είστε έτοιμοι να φύγουμε;"

Η ερώτηση του με έπιασε απροετοίμαστη. Δεν περίμενα ότι θα έφευγα τώρα άμεσα. Ήθελα τουλάχιστον λίγο χρόνο να αποχαιρετήσω τους δικούς μου,έστω να ετοιμάσω κάποια ρούχα!

"Ναι μονάχα δώστε μου ένα λεπτό να ετοιμάσω κάποια πράγματα..."

"Όλα υπάρχουν στην σχολή. Εάν δεν φύγουμε τώρα το πιο πιθανόν είναι να χάσεις την υποτροφία. Αποχαιρέτησε τους δικούς σου και πάμε."απάντησε ο λίγο μεγαλώσομος άντρας, συμπράττοντας έτσι ένα στραβό βλέμμα από τον τύπο με την κοτσίδα.

Οι γονείς μου είχαν σηκωθεί όρθιοι και με ένα λυπημένος χαμόγελο με αγκάλιασαν.

"Να προσέχεις αγάπη μου. Να είσαι εντάξει στα μαθήματα και τις υποχρεώσεις σου και να διαβάζεις!"είπε ο μπαμπάς μου συγκινημένος.

"Μην ξεχνάς να μας τηλεφωνείς και να έρχεσαι οπότε μπορείς. Με κάνεις πολύ περήφανη."είπε η μαμά μου και με κράτησε πιο σφικτά στην αγκαλιά της.

Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να τους αφήσω μόνους, άλλωστε είμαι το μοναδικό τους παιδί και αν και υιοθετημένη πότε δεν ένιωσα ξένη ή κάτι παρόμοιο. Με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή που με βρήκαν στο κατώφλι του σπιτιού τους και με περιέβαλαν με αγάπη.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από την πόρτα. Το μόνο που πήρα μαζί είναι μια κορνίζα, το αγαπημένο μου κραγιόν και ένα κολιέ που μου είχε πάρει δώρο η Άσλεϊ στα γενέθλια μου πέρσι.

Όταν βγήκα από την πολυκατοικία, αυτό που είδα στην είσοδο με άφησε με το στόμα ανοιχτό!

Μια τεράστια λιμουζίνα βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου και ο μεγαλόσωμος άντρας μου άνοιξε την πόρτα για να μπω μέσα. Το εσωτερικό ήταν ακόμα καλύτερο, με τα κόκκινα δερμάτινα καθίσματα να με κερδίζουν αμέσως!

Μετά που μπήκα εγώ, ο άντρας με την κοτσίδα, που αν θυμάμαι καλά τον λένε Άνταμ, ήρθε και έκατσε ακριβώς δίπλα μου κρατώντας έναν χαρτοφύλακα. Έκανε νόημα στον οδηγό και ξεκινήσαμε την διαδρομή μας.

Κοιτούσα απο το παράθυρο συνεπαρμένη. Η ομορφιά της πόλης σε συνδυασμό με την καλοτυχία μου σήμερα, έκαναν αυτήν την μέρα καλύτερη από ότι ειχα φανταστεί! Νιώθω τόσο ευτυχής! Τίποτα δεν μπορεί να μου το χαλάσει!

Είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από τις τεράστιες πολυκατοικίες και τα μαγαζιά, το μόνο που έβλεπα τώρα ήταν φύση και κάνα δυο σπιτάκια. Δεν ήξερα ότι η Σχολή τεχνών είναι τόσο μακριά.

Πήρα το θάρρος να ρωτήσω τον Άνταμ για το που βρισκόμαστε.

"Συγνώμη. Η Σχολή είναι πολύ μακριά ακόμα;"

"Δεν πάμε στην Σχολή, αλλά στο παλάτι."είπε χωρίς να πάρει τα μάτια του από μπροστά.

Στο παλάτι; Τι δουλειά έχουμε στο παλάτι; Τι στο καλό συμβαίνει εδώ!;

"Γιατί να πάμε στο παλάτι;"ρώτησα έντρομη

"Θα καταλάβεις όταν φτάσουμε, δεν είναι πολύ μακριά ακόμα."είπε χωρίς να μου δώσει καμία λεπτομέρεια.

Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να πάμε εκεί. Βέβαια το παλάτι έχει πολλές συλλογές με έργα τέχνης από όλο τον κόσμο, ίσως να θέλουν να μου δείξουν κάτι. Ίσως έτσι να κάνουν σε όλους τους υποψηφίους. Δεν πρέπει να μεγαλοποιώ τα πράγματα, πρέπει να ηρεμήσω.

Η λιμουζίνα έφτασε έξω από μια τεράστια χρυσή πύλη. Ο οδηγός έβγαλε ένα τηλεχειριστήριο και πατώντας ένα κουμπί η είσοδός άνοιξε. Δεν ήξερα ότι η Σχολή έχει τόσο στενές σχέσεις με ήσαν βασιλική οικογένεια.

Οδηγώντας περάσαμε ένα πλακόστρωτο δρομάκι όπου δεξιά και αριστερά του έβλεπες δέντρα και θάμνους κλαδεμενα ομοιόμορφα και σε υπέροχα σχέδια, μέχρι που το αμάξι σταμάτησε μπροστά από το παλάτι.

Ο Άνταμ μου έκανε νόημα να βγω και έτσι έκανα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου έβλεπα το τεράστιο και εντυπωσιακό κάστρο της Λουκέρσια, που τόσα και τόσα είχα διαβάσει γι' αυτό. Ήταν πραγματικά υπέροχο!

Δύο από τους φρουρούς που στέκονταν έξω από την γιγαντιαία πόρτα μας άνοιξαν και ο Άνταμ μου είπε να τον ακολουθήσω.

Μπήκαμε μέσα στο παλάτι, το οποίο φαινόταν ακόμα μεγαλύτερο από μέσα και έβγαλα ένα επιφώνημα θαυμασμού.

Οι τοίχοι ήταν στις αποχρώσεις του κίτρινου με διάφορους πίνακες να τους στολίζουν, το πάτωμα από μάρμαρο ήταν τόσο λαμπερό που μπορούσες να δεις την αντανάκλαση σου και οι πολυέλαιοι και οι ζωγραφιές στο ταβάνι σε ταξίδευαν σε μια άλλη, αναγεννησιακή εποχή. Βρισκόμουν πάνω στο κόκκινο χρυσοκέντητο χαλί και αισθανόμουν τόσο "μικρή" μπροστά σε όλο αυτό!

"Ακολούθησε με."με έβγαλε από τις σκέψεις μου ο Άνταμ και μου έδειξε μια αρκετά μεγάλη σκάλα.

Αφού την ανεβήκαμε, φτάσαμε σε έναν όροφο με πολλές πόρτες όπου δεξιά και αριστερά τους υπήρχαν εκείνες οι ιπποτικές στολές που βλέπουμε στις ταινίες. Βασικά όλο αυτό ήταν σαν να βρίσκομαι σε ταινία! 

Σταματήσαμε μπροστά από μία πόρτα, μεγαλύτερη από της άλλες και την άνοιξε. Μπήκα μέσα και το πρώτο πράγμα που παρατήρησα είναι οι δύο χρυσοί θρόνοι που βρίσκονταν στο κέντρο.

Ήμουν τόσο συνεπαρμένη από την εικόνα, που έτρεξα κατευθείαν προς τα εκεί για να δω τις λεπτομέρειες.
Κόκκινο βελούδο στα καθίσματα, σκαλισμένα σχέδια στις άκρες και πολύτιμα πετράδια το πάνω μέρος.

"Σου θυμίζει κάτι;"ρώτησε με έναν μικρό ενθουσιασμό ο Άνταμ.

"Όχι ιδιαίτερα. Όμως αρκετά εντυπωσιακό!"

"Ναι, ο θρόνος αυτός ήταν παραγγελία του βασιλιά Ερρίκου του τρίτου, του βασιλιά πριν από..."

"Άνταμ επιτέλους ήρθατε! Που είναι η δεσποινίς μας;"τον διέκοψε ένας άντρας αρκετά μεγάλος σε ηλικία, με άσπρα μαλλιά και γένια. Έδειχνε αρκετά οικίος κάπου πρέπει να τον έχω ξαναδεί.

Περπάτησα προς το μέρος τους και τότε γύρισε και με κοιταξε.

"Θεέ και κύριε είσαι ίδια η μητέρα σου!"είπε εντυπωσιασμένος και κάνοντας κύκλους γύρο μου.

"Γνωρίζεται την μητέρα μου, την Σαμάνθα;"ρώτησα

"Σαμανθα; Δεν γνωρίζω καμιά Σαμανθα! Άνταμ είσαι σίγουρος ότι βρήκες το σωστό κορίτσι;"απευθύνθηκε σε εκείνον και έγνεψε θετικά.

"Τα τελευταία χρόνια της ζωής της μένει με μια οικογένεια σε μια από τις φτωχογειτονιές του βασιλείου. Απ'οτι κατάλαβα δεν έχει ιδέα για ποιον λόγο είναι εδώ ή για το ποια είναι."

"Α καθόλου καλό αυτό! Δηλαδή δεν ξέρει τίποτα για την βασιλική ζωή και τις συνήθειες μας!"είπε μελαγχολικά ο κύριος.

Δεν έχω καταλάβει τίποτα. Αφού δεν είναι γνωρίζει την μητέρα μου, πως λέει ότι της μοιάζω; Μήπως να εννοεί την πραγματική μου μητέρα; Μήπως ξέρει που βρίσκεται;

"Μήπως θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε τι συμβαίνει; Ποιος είστε εσείς και γιατί με φέρατε εδώ;" τους διέκοψα μιας και είχα μπερδευτεί απο όλα αυτά.

"Ω μα είναι πολύ απλό δεσποινίς μου!"είπε και ήρθε προς το μέρος μου.

"Εσείς είστε η χαμένη πριγκίπισσα της Λουκέρσια! "