Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν κόσμο διαφορετικό από τον δικό μας, υπήρχε ένα βασίλειο που βρισκόταν πέρα από την Κόκκινη θάλασσα και επεκτανόταν μέχρι τον Μεγάλο Βράχο.

Αυτό το βασίλειο λεγόταν Λουκέρσια και ήταν ο παράδεισος και η χαρά των κατοίκων, γεμάτο υπέροχα καρποφόρα δάση, κρυστάλλινα νερά και γαλάζιες, σαν τον ουρανό, θάλασσες. Χάρις την εξέλιξη της τεχνολογίας, η γεωργία, το εμπόριο και η αλιεία έφερναν πάντα...

Όμως εδώ δεν ήρθατε να μάθετε γεωγραφία  (ποιος θέλει άλλωστε). Ας προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα.

Αυτό το βασίλειο το διοικούσαν ο βασιλιάς Τζέραλντ και η βασίλισσα Σοφία, που ήταν αγαπητοί στον λαό και είχαν καταφέρει να κάνουν την χώρα τους να ανακάμψει στα χρόνια της βασιλείας τους. Μαζί είχαν ένα παιδάκι, την πριγκίπισσα Αλέξα και μελλοντική διάδοχο. Η ζωή τους φαινόταν υπέροχη και χωρίς προβλήματα να τους βασανίζουν, μέχρι εκείνη την μέρα...

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα σκοτώθηκαν σε ένα τροχαίο δυστύχημα και όλες οι ελπίδες και το βασίλειο ήταν στα χέρια της Αλέξα. Όμως και αυτή, με κάποιον μυστήριο τρόπο, εξαφανίστηκε από το παλάτι. Χρόνια και χρόνια αναζήτησης δεν απέδωσαν τίποτα και ένα μεγάλο ερώτημα γυρνούσε στο μυαλό όλων.

Ποιος θα αναλάμβανε την εξουσία;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"ΈΝΑ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΑΗΔΌΝΙ, ΛΑΛΕΊ ΜΩΡΈ ΛΑΛΕΊ! Περάσαμε!" φώναζαν μια παρέα παιδιών που κατάφεραν να περάσουν στις σχολές που θέλουν.

Το άγχος και ο κρύος ιδρώτας είχαν κυριεύσει το σώμα μου, κρατώντας τα πόδια μου στηλωμένα στο έδαφος.

Και αν δεν πέρασα; Αν δεν κατάφερα να μπω στην σχολή που θέλω; Αν δεν καταφέρω να εκπληρώσω το όνειρο μου;

Βρισκόμαστε στην Λουκέρσια, 20 χρόνια μετά τον θάνατο του βασιλεία και της βασίλισσας. Το βασίλειο, πλέον, διοικείται από την κουνιάδα της βασίλισσας, την Κατερίνα του Μάνιντορ και τους ειδικούς συμβούλους του βασιλεία.

Αυτήν την στιγμή...

Ξέχασες να πεις και για την νέα πριγκίπισσα!

Τρίξι;! Τι δουλειά έχεις εδώ; Δεν χωράνε δύο αφηγητές στην ίδια ιστορία!

Συγνώμη μαμά, όμως σαν μελλοντική αφηγητής, θέλω να μάθω και να σε βοηθήσω όπου χρειαστείς.

Πολύ καλά. Όμως δεν θα επεμβαίνεις καθόλου στην ιστορία, κατάλαβες; Που είχα μείνει; Α ναι! Το συμβούλιο, αποφάσισε ότι αν δεν βρεθεί σύντομα η χαμένη τους πριγκίπισσα θα βάλουν κάποια άλλη από την Βασιλική οικογένεια. Και αυτή είναι η κόρη της μαντάμ Κατερίνας, η Κορίν.

Αυτήν την στιγμή βρισκόμαστε σε ένα λύκειο μετά τις εξετάσεις. Τα παιδιά περιμένουν με αγωνία τα αποτελέσματα για να δουν σε πια σχολή πέρασαν ή όχι. Εκεί βρίσκετε και η πρωταγωνίστρια μας, η...

Αυτή δεν είναι η Αλέξα;! Η πριγκίπισσα Αλέξα;!

Τρίξι! Δεν το ξέρει ακόμα! Μην επεμβαίνεις! Αλλά ναι! Αυτή είναι. Και αυτήν την στιγμή κατευθύνεται προς το βιβλιοπωλείο που εργάζεται για να ανακοινώσει σε όλους τα αποτελέσματα...

...

Καθώς ανοίγω την παλιά πόρτα του βιβλιοπωλείου, το κουδουνάκι της εισόδου χτυπάει για να δείξει την παρουσία μου στον χώρο.

Ο κύριος Τζακ και η Άσλεϊ, η παιδική μου φίλη, κάνουν γρήγορα την εμφάνιση τους αφήνοντας στην μέση οποία δουλειά και αν είχαν. Δύο ζευγάρια μάτια έχουν εστιάσει πάνω μου, κάνοντας τον κόμπο στο στομάχι πιο έντονο.

"Λοιπόν Αλέξα; Πέρασες;"ρώτησε με αγωνία η Άσλεϊ.

Ήμουν έτοιμη να μιλήσω, όμως οι λέξεις δεν έβγαιναν. Κατάφερα να ψελλίσω μόνο την λέξη εγώ και μετά έκανα μια παύση, βάζοντας μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου.

"Αντε γιαβρί μου μιλά!"πρόσταξε με την ίδια αγωνία ο κύριος Τζακ.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και φώναξα:

"Πέρασα! Πέρασα! Πέρασα!"τσίριζα και μερικοί στο μαγαζί γύρισαν να με κοιτάξουν, όμως δεν με ένοιαζε!

Η Άσλεϊ τσιρίξε μαζί μου και έτρεξε να με κάνει μια μεγάλη αγκαλιά, ενώ ο κύριος Τζακ χειροκροτούσε χαρούμενος.

"Μα αυτό πρέπει να το γιορτάσουμε! Λοιπόν κλείνουμε τώρα αμέσως το μαγαζί και πάμε για φαγητό! Κερνάω εγώ!"είπε φορώντας βιαστικά το σακάκι του.

"Και οι πελάτες;"ρωτήσαμε.

Μας έκανε νόημα με το χέρι του, λέγοντας έτσι ότι θα το τακτοποιήσει και σφύριξε τόσο δυνατά που έπρεπε να κλείσω τα αυτιά μου.

"Το μαγαζί κλείνει λόγο εορταστικού κλίματος! Ευχαριστούμε για την προτίμησή σας και αύριο μέρα είναι! Καλό σας μεσημέρι."είπε και όλοι άρχισαν να βγαίνουν έξω μουρμουρίζοντας κάτι, όχι και τόσο ευγενικό.

Κατά την διάρκεια του φαγητού συζητάγαμε για τις σχολές που θα πάμε με την Άσλεϊ, εκείνη ψυχολογία και εγώ καλλιτεχνικά, καθώς και για το παρτυ γενεθλίων μου αύριο. Επιτέλους γίνομαι 23 και μπορώ πλέον να μετακομίσω στο σπίτι των ονείρων μου, ως ενήλικας!

"Τέλεια μας πήγαν όλα φέτος! Φοιτητική ζωή, καινούργιο σπίτι, επιτέλους αύξηση!"είπε τονίζοντας την τελευταία λέξη.

"Μήπως αυτό το "επιτέλους" πήγενε για μένα ανιψιά;"

"Δύο χρόνια δουλεύουμε μαζί σου και αν ψάχναμε την λέξη αύξηση στο λεξικό δεν θα ξέραμε τι σημαίνει!"τον πείραξε και ένα μικρό γελάκι μου ξέφυγε.

"Σιγά και την δουλειά που κάνεις, πρόσεξε μην σπάσεις κανένα νύχι! Μάθαιτε τίποτα για να προκόψετε και να ανοίξετε σπιτικό αύριο μεθαύριο!"είπε πίνοντας λίγο από το κρασί του.

"Ώπα πολύ μακριά το πήγες! Αν είναι να ανοίξω σπιτικό θα το πάρω με μονό κρεβάτι!"

"Γιατί ζαργάνα μου, δεν σου αρέσουν οι γαμπροί που σου φέρνω εγώ και η μάνα σου;"

"Ευτυχώς που υπάρχει ο μπαμπάς και τους διώχνει με το μαχαίρι της κουζίνας!" Απάντησε και σκασαμε στα γέλια καθώς ο κύριος Τζακ έλεγε κατι για την σημερινή νεολαία και την γλώσσα που βγάζει.

Μετά το μεσημεριανό φαγητό, γύρισα σπίτι. Είχα ξεχάσει εντελώς να πάρω τηλέφωνο του γονείς μου για να τους πω τα νέα. Καλύτερα όμως γιατί θα μπορώ να δω την αντίδραση τους.

Μπήκα στην πολυκατοικία μας και έβγαλα τα παπούτσια στην είσοδο του σπιτιού μας. Άνοιξα την πόρτα και αφού μπήκα μέσα, έβγαλα το παλτό μου και το ακούμπησα στον καλόγερο. Με παραξένεψε το γεγονός ότι αλλά δύο, σχετικά ακριβά παλτό, βρίσκονταν εκεί όμως δεν είχα δει αλλά παπούτσια πέρα από τα δικά μας.

"Μαμά;" φώναξα θέλοντας να την ρωτήσω για τα παλτό.

"Στο σαλόνι αγάπη μου!"

Πήγα πρώτα μέχρι την κουζίνα να βάλω ένα ποτήρι νερό και μετά περπάτησα ως το σαλόνι, όπου βρίσκονταν οι γονείς μου μαζί με δύο άγνωστους άντρες.

Οι άνδρες, φορούσαν ένα μαύρο παντελόνι με ένα άσπρο πουκάμισο, μια κόκκινη γραβάτα και ένα επίσημο μαύρο σακάκι. Ο ένας είχε κάστανα κοντά μαλλιά και ήταν πιο ψηλός από τον άλλον με την μαύρη κοτσίδα και τα γυαλιά μυωπίας.

"Αγάπη μου συγχαρητήρια! Μόλις μάθαμε ότι πέρασες στην σχολή που επιθυμούσες!"σηκώθηκε η μαμά από τον καναπέ και με αγκάλιασε.

"Με κάνεις περήφανο αστέρι μου συγχαρητήρια!"με επικρότησε ο μπαμπάς και με αγκάλιασε και αυτός.

Τότε και οι δύο γύρισαν και μου έδειξαν τους δύο παρεβρισκόμενους που είχαν σηκωθεί όρθιοι μόλις μπήκα.

"Συγχαρητήρια για την επιτυχία σου! Ήμαστε από την σχολή Καλών Τεχνών της Λουκέρσια! Είμαι ο Άνταμ! Μας έστειλαν να σε παραλάβουμε και να σε πάμε στον κοιτώνα σου στην σχολή!"είπε φιλικά ο άντρας με τα γυαλιά και μου έδωσε το χέρι του για χειραψία.

"Χαίρω πολύ, Αλέξα! Δεν ήξερα πως η σχολή στέλνει ιδιωτικό αυτοκίνητο για την μεταφορά."ανταπέδωσα το χαμόγελο και εξέφρασα την απορία μου.

"Είναι θέμα ασφάλειας. Η σχολή μας είναι παγκοσμίου αναγνώρισης και εκεί φοιτούν και μέλη βασιλικών οικογενειών και γαλαζοαίματων. Για να μην κάνουμε εξαιρέσεις, αποφασίστηκε να ερχόμαστε και να παίρνουμε όλους τους μαθητές ιδιωτικά! Λοιπόν δεσποινίς, είστε έτοιμη να φύγουμε;"

Το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας!

Ελπίζω να σας αρεσε όσο άρεσε και σε εμένα όταν το έγραφα!

Θα ήθελα να μου πείτε πως σας φάνηκε και αν σας άρεσε αυτού του τύπου η αφήγηση έτσι ώστε να την συνεχίσω και στην υπόλοιπη ιστορία.

Αυτά από εμένα❤