Αυτό το μαντήλι μυρίζει λίγο χλωροφόρμιο...

Μετά την καταστροφή που υπέροχου φορέματος μου, δεν είχα άλλη επιλογή.

Φόρεσα το φόρεμα που μου είχε φέρει η γιαγιά...

Τα ηλίθια μανίκια με ζεσταίνουν, το ηλίθιο, φούξια χρώμα με κάνει να ξερνάω και η ηλίθια μακριά ουρά με κάνει να θέλω να μετακομίσω στην Παραγουάη... ΜΟΝΙΜΑ!

Το μόνο καλό που είχε είναι το μάκρος του. Φόρεσα τα all star μου και κανείς δεν πρόκειται να τα παρατηρήσει...

"Sarah ήρθε ο David!" Μου φώναξε η μαμά από κάτω και έτρεξα βάζοντας βιαστικά τα γυαλιά μυωπίας μου.

Κατέβηκα τις σκάλες και ο David με κοίταξε και ύστερα έβαλε τα γέλια!

"ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ! Πριγκίπισσα Barbie, Μαριπόζα, μου έχεις κλέψει την καρδιά!" Είπε και έβαλε ξανά τα γέλια.

Εγώ τον αγριοκοίταξα χωρίς να μιλήσω και φύγαμε από το σπίτι μου, με το αυτοκίνητο του.

Στην αρχή ήταν τέρμα άβολο γιατί αυτός δεν σταμάτησε να γελάει και πάρα λίγο να τρακάρουμε με μία νταλίκα...

"Οι άλλοι που είναι;" Με ρώτησε μετά από λίγη ώρα και σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο.

"Ο Ron θα πήγαινε με την Mandy από νωρίς στο σχολείο, γιατί είναι ο πρόεδρος υποθέτω. Η Cindy θα πήγαινε μαζί με τον Colin και τον Mike, πιο μετά. Ο Μαύρος Σουγιάς δεν έχω ιδέα που είναι. Μπορεί να έρθει με την Miller..."

Η σουρικάτα με κοίταξε στα μάτια για λίγο και ύστερα μου μίλησε ήρεμα. Πιο ήρεμα από ότι συνήθως.

"Χτες έφυγε ο αδερφός μου με την κοπέλα του." Μου ανακοινώνει κάπως ανακουφισμένος. "Πριν φύγει όμως μου μίλησε λίγο. Ξέρεις συμβουλές του μεγάλου αδερφού..."

"Και τι σου είπε;" Τον ρώτησε με ενδιαφέρον.

"Να μην χάσω άλλο χρόνο και να είμαι ο εαυτός μου."

"Έχει δίκιο." Του είπε και παρατήρησα καλύτερα τα μάτια του. "Πιστεύω πως δεν χρειάζεσαι συμβουλές για να γίνεις nerd. David, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου! Μην ζητάς αποδοχή από όλους. Μείνε με τα άτομα που βλέπουν τον πραγματικό David Grant τον τέταρτο. Όχι τον wannabe cool David, ούτε τον μούφα nerd David..."

"Μπορώ να σου πω κάτι;" Με ρώτησε και έσκυψε πιο κοντά μου στο αυτοκίνητο.

Το βενζινάδικο που είχαμε σταματήσει ήταν άδειο και κανείς υπάλληλος δεν είχε έρθει.

"Τι;" Ρώτησα κάπως αγχωμένη και τον πλησίασα ακόμα πιο πολύ.

"ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ! ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!" Κάποιος άγνωστος φώναξε και μια ομάδα μαυροντυμένων ανδρών μας τράβηξαν έξω από το αυτοκίνητο.

Πάλεψα να φύγω από το κράτημα του ενός ουρλιάζοντας, αλλά ήταν αργά.

Ο ντουλάπας κάλυψε τη μύτη μου με ένα άσπρο μαντήλι και όλα θόλωσαν.

Άνοιξα τα μάτια μου αργά και προσπάθησα να κουνηθώ αλλά μάταια.

Βρισκόμουν καθισμένη σε μια καρέκλα με δεμένα τα χέρια μου. Κοίταξα ανήσυχη γύρω μου και παρατήρησα το δωμάτιο.

Ήταν ένας παλιός χώρος, αρκετά σκοτεινός, με μια έξοδο. Το φως ήταν λιγοστό από την παλιά λάμπα στο ταβάνι και η μυρωδιά της σκόνης σε ζάλιζε.

"Μελισσούλα;" Ακούσα τον David να λέει ακριβώς από πίσω μου.

Φαίνεται μας είχα δέσει πλάτη, πλάτη με... σπάγκο από το super market;

Τι φάση;

"Πού βρισκόμαστε;" Ρώτησα τον David αλλά ούτε αυτός γνώριζε το μέρος.

"Ξυπνήσατε βλέπω!" Μας είπε ένας κύριος ντυμένος στα μαύρα, με καλυμμένο το πρόσωπό του.

"Ποιος είσαι; Γιατί είμαστε εδώ; Τι θέλετε από εμάς;" Άρχισα τις ερωτήσεις σαν πεντάχρονο παιδάκι.

Το κινητό του τύπου χτύπησε και το ringtone του ήταν το τραγούδι της Beyonce... το single ladies... ναι...

"Τι θες Τούλα;" Ρώτησε ο άνδρας νευριασμένος και μπορούσα να ακούσω τις σκέψεις της σουρικάτας.

"ΟΧΙ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!" Ούρλιαξε στο τηλέφωνο και ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα."ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΩΡΗ! ΣΠΑΤΑΛΗΣΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ!"

Έκλεισε το τηλέφωνο και έβαλε τα κλάματα.

"ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ;" Μας είπε μέσα από τους λυγμούς του.

"Εεε ναι;" Ακούσα την σουρικάτα κάπως ανήσυχη.

"Γιατί δεν με θέλει η ΤΟΥΛΑ ΜΟΥ;" Έβαλε τα κλάματα και σκούπισε τη μύτη του με ένα μαντήλι. "Πούλησα τα χωράφια στο χωριό..."

Πάνε τα χωράφια στο χωριό...

"Της αγόρασα μαγαζί για να ανοίξει κομμωτήριο! Πήρα δάνειο για να της φτιάξω μια σπιταρόνα καλύτερη και από αυτές του χρυσού αιώνα του Περικλή! Διακοπές πηγαίναμε κάθε χρόνο στην Μύκονο και αγόρασα εξοχικό στην Πάρο! ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΙ; Και εγώ μια χάρη της ζήτησα. Να προσέχει την μανούλα μου όσο δουλεύω! ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΘΕΛΕΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟ! ΚΑΡΓΙΑ!" Είπε και έβαλε πάλι τα κλάματα πέφτοντας κάτω.

"Τώρα θα θέλει και διατροφή να της πληρώνω! ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ! ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩ! ΕΝΑ ΜΙΣΘΟ ΑΠΟ ΤΗΝ HOPKINS ΠΑΙΡΝΩ!"

Τι ζω θεέ μου;

Ας μας βοηθήσει κάποιος!

"Γιατί κλαις άχρηστο πλάσμα;" Τον ρώτησε η Hopkins που εμφανίστηκε στο δωμάτιο μαζί με τους μπράβους της.

"Τίποτα, τίποτα... Αφήστε με στον πόνο μου!" Είπε απλά ο άνδρας και έκατσε σε μια γωνιά.

"Γιατί είμαστε εδώ; Τι συμβαίνει;" Ρώτησε ο David νευριασμένος την Hopkins και αυτή γέλασα.

"Ξέρω για τους Γ.Μ." Μας ανακοινώνει και παθαίνω ένα εγκεφαλικό. "Οι Γαλάζιοι Μονόκεροι είναι μια άθλια υπηρεσία, με τραγικό γούστο στα ονόματα και ακόμα πιο τραγικό γούστο στο styling. Έχω δει τις επίσημες στολές τους... Δεν θέλετε να ξέρετε..."

"Δεν έχουμε ιδέα για ποιο πράγμα μιλάς! Δεν ξέρουμε τίποτα!" Φώναξε ο David και η Hopkins τον χαστούκισε με δύναμη.

"Δεν σου έχουν μάθει να μην λες ψέματα;" Τον ρώτησε χαιρέκακα και μου χαμογέλασε ψεύτικα. "Ίδιος ο πατέρας σου. Μια ζωή ήταν ένας άχρηστος, δειλός απατεώνας! Φαίνεται πως του μοιάζεις λίγο..."

Γριά μάγισσα θα το πληρώσεις!

"Τι θες επιτέλους από εμάς;" Ρώτησα νευριασμένη.

"Θέλω να μου πείτε που βρίσκεται το αρχηγείο των Γ.Μ."

"Κάνε όνειρα! Προτιμώ να πεθάνω πάρα να μιλήσω σε εσένα!" Της είπε ο David και η Hopkins έβαλε τα γέλια.

"Αυτό μπορούμε να το κανονίσουμε, κυρίε Grant! Θα σας κάνω να μιλήσετε. Φέρτε μου το πριόνι!"

Wait what?

ΑΑΑΑΑΑΑ!

Το ξέρω ότι δεν είναι η ώρα, αλλά με αυτή την φράση που είπε, θυμήθηκα τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι, από την εκπομπή της Αννίτας Πάνιας. Αυτό το τραγούδι είναι πραγματικά εθιστικό...

"Κυρία δεν έχουμε πριόνι..." Είπε ένας από τους μπράβους της.

"Το εννοείς δεν έχουμε πριόνι; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΠΛΗΡΩΝΩ ΡΕΕΕ;"

"Κυρία Hopkins είναι στο τηλέφωνο ο κύριος Jones. Θέλει να σας μιλήσει." Πετάχτηκε από το βάθος μια νεαρή κοπέλα και η Hopkins μας κοίταξε νευριασμένη.

"Πες του πως έρχομαι! Όσο για εσάς, θα σας δώσω μια μικρή διορία για να τα πείτε όλα. Θα τα πούμε σε λίγο." Μας λέει και ετοιμάζεται να φύγει.

"ΕΣΥ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΑ ΚΛΑΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΣΟΥΛΑ ΤΗΝ ΤΟΥΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΟΥΣ!" Ούρλιαξε στον κύριο και έφυγε αγανακτισμένη. "Είναι δύσκολο να βρεις καλούς ντουλάπες στις μέρες μας..."

Έφυγαν πλέον όλοι από το δωμάτιο, εκτός από τον κύριο που δεν ξέρω το όνομα του.

"Πάω στην γωνία μου να κλάψω λίγο. Εσείς μείνετε ήσυχοι..." Μας λέει μελαγχολικά και απομακρύνετε αρκετά από εμάς.

"Μελισσούλα;" Μου ψιθύρισε η σουρικάτα για να μην μας ακούσει. "Νομίζω πως μπορούμε να λυθούμε."

Με αυτά τα λόγια πάγωσα και κοίταξα αγχωμένη γύρω μου.

"Είναι επικίνδυνο. Ο κύριος είναι οπλισμένος και χωρισμένος. Θα μας κάνει σουρωτήρι..."

"Δεν φαίνεται τόσο επικίνδυνος." Μου είπε ο David και γυρίσαμε να τον κοιτάξουμε.

"ΤΣΟΥΛΑ ΤΟΥΛΑ!" Ούρλιαξε και πυροβόλησε τον απέναντι τοίχο πέντε φορές.

"Μήπως βιάστηκες να μιλήσεις;" Ρώτησα την σουρικάτα και μπορούσα να διακρίνω το άγχος της.

"Μπορεί... αλλά είμαι ο David Grant ο τέταρτος. Αν πεθάνω τουλάχιστον θα ξέρω πώς προσπάθησα." Λέει και αρχίζει να κουνιέται διακριτικά προωθώντας να λύσει τους κόμπους.

Είμαστε νεκροί...

Αύριο αρχίζουν τα σχολεία. Θέλω να σας πω πως αν θέλετε να επιβιώσετε στην νέα σχολική χρονιά, καλό θα ήταν να μην ζητάτε αποδοχή από κανέναν. Been there, done that! Είναι κλισέ συμβουλή, αλλά πάντα πιάνει!

Ερώτηση της ημέρας: Ποια είναι η αγαπημένη σας σειρά;

Τα λέμε σύντομα!

Αντίο ζουζουνομπουρμπουλυθρίνια μου♥️