Το μόνο πράγμα για το οποίο ανυπομονώ είναι για τα κρουασάν και τις μπαγκέτες.

Αχ... Παρίσι! Η πόλη της τέχνης και της ομορφιάς. Το μέρος με την μαγευτική γαλήνη και τα τοπία που σε αφήνουν άφωνο. Η μυρωδιά των λουλουδιών, μαζί με το γλυκό κελάηδισμα των πουλιών και την εντυπωσιακή αίσθηση της-

"200 ΣΤΗΝ ΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΑΝΕ ΜΑΜΑΑΑ, ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΜΑΑΑ. ΝΑ ΜΕ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΨΑΧΝΟΥΝ ΞΑΝΑΑΑ, ΘΑ'ΜΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΜΑΑΑ!"

Ναι, βιάστηκα να μιλήσω.

Από ότι κατάλαβατε φτάσαμε στο Παρίσι μετά από μια απαίσια πτήση (καθόμουν δίπλα στον Μαύρο Σουγιά, ο οποίος άλλαξε γνώμη τελευταία στιγμή και ήρθε μαζί μας) και σε λίγο θα φτάσουμε στο ξενοδοχείο.

Βέβαια τα γίδια aka συμμαθητές μου, αποφάσισαν να καταστρέψουν επισήμως την άφιξη μας στην Γαλλία και να τραγουδήσουν τραγούδια, ακατάλληλα για ανηλίκους, ενηλίκους, ζώα και γενικά οτιδήποτε έχει αυτιά και αντίληψη.

Εγώ ήρθα μόνο για τα κρουασάν παίδες...

Μετά από μια ώρα παγιδευμένη στο λεωφορείο, επιτέλους φτάσαμε στο πεντάστερο ξενοδοχείο μας, μεγαλύτερο και από αυτό της London Tipton.

Μπορώ να πω πως φαίνεται πραγματικά επιβλητικό, διακοσμημένο με έντονα χρώματα και τεράστιους πολυελαίους. Έχει περίπου 10 ορόφους και παρατηρούμε χιλιάδες πελάτες και υπαλλήλους να περιφέρονται στο χώρο.

Ήλπιζα πως θα πετυχαίναμε τον Zac και τον Cody κάπου, αλλά μετά θυμήθηκα πως ένας από αυτούς πέρασε στο dark side και είναι ηθοποιός στο Riverdale, δυστυχώς.

Αφού οι κύριος Smith μας έκανε κήρυγμα για τις ζημιές στο ξενοδοχείο, μας έδωσαν τα κλειδιά για τα δωμάτια μας.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...

Από ότι φαίνεται, το δωμάτιο μας βρίσκεται στον έβδομο όροφο, μακριά από κάθε άλλο παιδί του σχολείου μας. Τα μόνα άτομα που υπάρχουν εδώ είναι από ένα club ηλικιωμένων της Άνω Ραχούλας, τα οποία κάθε φορά που μας συναντούν μας ρωτάνε από που ήρθαμε και πόσο χρονών είμαστε.

Δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα γέλια ή να κλάψω με μαύρο δάκρυ.

Μην ανησυχείς έχει και χειρότερα!

Στην αρχή εγώ και η Cindy, πέσαμε γονατιστές στα πόδια της Roberts, έτσι ώστε να μας αφήσει να μείνουμε μόνες μας, αλλά επειδή όλα τα δωμάτια ήταν τρίκλινα και τετράκλινα έπρεπε να μας φορτώσουν κάποιον επιπλέον.

"Ποιά λες να είναι;" Με ρωτάει η Cindy, καθώς φτιάχνουμε τις βαλίτσες μας στο δωμάτιο.

"Δεν έχω ιδέα. Αλλά ας προσευχηθούμε να μην είναι κάποια πιο περίεργη από εμάς."

Ακούσαμε ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα και η Cindy πήγε να ανοίξει λίγο ανήσυχη.

"Γειά σου! Πέρασε μέσα." Είπε ευγενικά η Cindy και της έκανε νόημα να περάσει.

Οκ... Δεν έχω ιδέα ποια είναι αυτή.

Η κοπέλα πέρασε μέσα με σκυμμένο το κεφάλι και άφησε την βαλίτσα της κάτω χωρίς να μας κοιτάξει. Ύστερα έβγαλε τα ακουστικά της από μια θήκη, κάθισε οκλαδόν σε μια γωνιά στο πάτωμα και άρχισε να ακούει μουσική σημειώνοντας κάτι σε ένα μικρό, μαύρο σημειωματάριο.

Εγώ και η Cindy απλά δεν ξέραμε τι να κάνουμε και την κοιτούσαμε σαν UFO.

Το κορίτσι είχε μακριά, μαύρα μαλλιά που κάλυπταν το πρόσωπο της, μα μπορούσες να διακρίνεις το λευκό δέρμα της. Στη μύτη της είχε ένα διακριτικό σκουλαρίκι και τα ρούχα της, ήταν όλα μαύρα δίχως σχέδια και άλλα χρώματα. Έχει φέρει μαζί της μια πολύ μικρή, μαύρη βαλίτσα με σπασμένο χερούλι και τα ακουστικά της φαίνονται παλιά.

"Εμ... Εγώ είμαι η Sarah. Sarah Foster. Πώς σε λένε;" Την ρώτησα μετά από λίγη ώρα για να σπάσω τον πάγο.

Από ότι κατάλαβατε είμαι εξπέρ στο human interaction.

Εκείνη έβγαλε για μια στιγμή τα ακουστικά της, με κοίταξε με τα διαπεραστικά μάτια της και ύστερα μίλησε.

"Mandy Webster. Με λένε Mandy Webster." Είπε με την βραχνή της φωνή και αφού πέρασε λίγη ώρα μίλησε πάλι. "Έχεις συγγένεια με τον Foster;"

Εγώ βαρεθεί να ακούω αυτή την ερώτηση.

"Ναι. Είναι αδερφός μου. Αλλά μην ανησυχείς, εγώ έχω το μυαλό μου στην θέση του." Είπε και μαζί με την Cindy γελάσαμε, ενώ αυτή συνέχισε να μας κοιτάει περίεργα.

"Μελισσούλα είσαι μέσα;" Ακούσαμε τον David να φωνάζει από έξω και έτρεξα να ανοίξω την πόρτα. "Φεύγουμε σε λίγο για το Λούβρο. Η Roberts είπε να είμαστε κάτω."

Ο David σταμάτησε για λίγο και παρατήρησε την Mandy. Ύστερα μας έκανε νόημα να ετοιμαστούμε και να τον ακολουθήσουμε κάτω.

Τέλεια θα περάσουμε και σήμερα.

Μπορώ να πω πως το Λούβρο είναι πραγματικά μαγευτικό. Υπήρχαν εκατομμύρια εκθέματα που άξιζαν την προσοχή σου και γνωστοί πίνακες που τους είχα δει μόνο σε φωτογραφίες. Ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος και ο φυσικός φωτισμός, έκανε την ατμόσφαιρα ανάλαφρη. Ο ξεναγός δεν μας κούρασε πολύ με λεπτομέρειες και η επίσκεψη μας ήταν ξεκούραστη.

Αν εξαιρέσεις την παραλίγο καταστροφή ενός αγάλματος, από τον Ron και την παρέα του, τότε όλα πήγαν μια χαρά.

Απλά τα γίδια δεν σκέφτηκαν πως δεν πρέπει να ακουμπάμε και τα στηριζόμαστε στα αγάλματα και έτσι η ασφάλεια του μουσείου τους απομάκρυναν με την βία.

Ένας είχε και τέιζερ μαζί του, αλλά πριν προλάβουν να επιτεθούν σε κανέναν, ο Μαύρος Σουγιάς του μίλησε στα γαλλικά με την τέλεια προφορά του και ύστερα άρχισε να γελάει, αφήνοντας τον Ron και την παρέα του ήσυχη.

Μυστήριο τρένο αυτός ο Σουγιάς.

Η σουρικάτα από την άλλη πλευρά, μου είπε πως θα έμενε στο δωμάτιο μαζί με τον Colin και έναν άσχετο από την ομάδα μπάσκετ, που πρόσφατα χώρισε και αυτοί προσπαθούσαν να του δώσουν ερωτικές συμβουλές.

"Ναι, αλήθεια σου λέω. Ο Colin είναι πάντως άσχετος με τα ερωτικά." Μου είπε ο David καθώς τρώγαμε κρουασάν σε μια καφετέρια. "Επίσης επέμενε να κοιμηθούμε μαζί στο διπλό κρεβάτι και μου έδωσε να φορέσω τις πιτζάμες του για το βράδυ, γιατί εγώ άφησα τις δικές μου σπίτι."

"Οκ... Αυτό είναι λίγο περίεργο. Αλλά Δεν νομίζω ο Colin να-" Έκανα μια παύση και κοίταξα την σουρικάτα με γουρλωμένα μάτια.

"Λες να..." Πήγε να πει ο David αλλά μας διέκοψε η Cindy, μαζί με τον Colin.

"Γειά σας παιδιά! Εγώ και η Cindy πήγαμε για ψώνια σε κάτι καταπληκτικά μαγαζιά. Εσείς τι κάνετε;" Ρώτησε ο Colin και μας κοίταξε γεμάτος ευτυχία.

"Εγώ και η μελισσούλα, είπαμε να δοκιμάσουμε τα γαλλικά κρουασάν. Εγώ πάντως μόνο για αυτά ήρθα." Ανακοίνωσε περήφανος και άρχισε πάλι να τρώει λερώνοντας την μύτη του σε σοκολάτα και τρούφα.

Soulmates! (αν και δεν υπάρχουν soulmates, αλλά τέλος πάντων.)

"Σε λίγο θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Μετά την βραδυνή έξοδο, μπορούμε να παίξουμε επιτραπέζια. Έχω φέρει uno, monopoly, scrabble και σκάκι, γιατί δεν ήξερα τι σου αρέσει." Είπε ο Colin και χαμογέλασε στον David.

"Αα ωραία. Μπορούμε να μαζευτούμε  όλοι και να παίξουμε μαζί. Τι λέτε κορίτσια;"

"Ναι, φυσικά. Καλή ιδέα!" Απάντησε η Cindy και ο Colin μας κοίταξε λίγο απογοητευμένος.

"Εντάξει, θα τα πούμε το βράδυ λοιπόν."

Οκ... Αυτό ήταν η επιτομή του awkward.

Μα καλά ο Colin με τον David; Σοβαρά τώρα;

Τι έγινε ζηλεύουμε;

ΤΙ; Φυσικά και όχι.

Είναι και οι δύο φίλοι μου και πραγματικά δεν καταλαβαίνω το σχόλιο σου, φωνούλα.

Ότι πεις... μελισσούλα...

Σκάσε.

Εγώ πάντως θα πήγαινα για τα κρουασάν και ίσως και για την σουρικάτα.

Ερώτηση της ημέρας:Τι κρύβει άραγε η μυστήρια Mandy;

Τα λέμε σύντομα!

Αντίο ζουζουνομπουρμπουλυθρίνια μου♥️