Simula

The wind blows aggressively from the balcony as i looked myself on the mirror. I bitterly smiled and slowly touched my hair. Ang dating mahaba at maalon kong buhok ay sinubukan kong paikliin at i-deretso. My eyes drifted to my soft pinkish lips na dati ay kulay pula.

I don't know what to feel. I just don't feel like myself right now. I feel like i'm trying to fit into someone's shoes. Kinailangan kong gupitan ang buhok ko, palitan ang pananamit ko at ang uri ng pag galaw ko.

Maybe he will like me if i try to be her, right?

He said that he'll never like me because of my family and way of living. Hindi niya ako magugustuhan dahil sa ugali at kung paano ako gumalaw. Lahat na ng masasakit na salita ay natamo ko galing sa kanya..

Pero bakit ito parin ako? Laging gumagapang at halos halikan ang hubad niyang paa para lamang matanggap ako.

Mariin akong napapikit. Sinubukan kong pigilan ang luhang nagbabadya sa aking mata. Pakiramdam ko ay 'di pa rin mauubos ang luha ko kahit araw araw akong umiiyak.

"Ma'am Yva." Pumasok ang isang kasang bahay sa aking kuwarto. "..andito na po si Sir."

My heart jumped and i immidiately stood up. Mabilis kong tinignan ang sarili ko sa salamin at inayos ang bawat ditalye ng aking katauhan. Somehow, i'm so happy that he'll always come here. Wala akong paki kung napipilitan lang siya o ano, hanggang pumupunta siya dito ay may pag asa ako.

Alam kong mamahalin niya rin ako. Alam ko 'yon..

"Augustav!" I excitedly called his name away from the staircase.

Kumabog lalo ang dibdib ko nang namataan siyang nakatayo malapit sa living room. Iginala ko ang buong tingin ko at wala namang kasambahay na naka paligid doon.

Bawat talon ko mula sa hagdanan ay umaalon ang bestidang suot ko. Kulay puti at hanggang tuhod 'yon. Pinili ko dahil ganun ang madalas na suot 'niya'

When i met his cold and brooding eyes, i smiled widely. Walang emosyon sa mata niya pero may nag aalab sa likod ng mga ito. I saw how be tried to cover his anger using his fists. Napatigil ako dahil doon.

Mukhang kakauwi niya lang din mula sa opisina. Pagod na siguro siya? He's wearing a simple button down sleeves and black slacks. Magulo ang buhok niya at nag tiim ang bagang.

Pinilit kong umayos nang makita ang pag gaan ng gulat sa kanyang mata at napatigil ng tignan ako. Siguro ay nagulat sa bagong ayos ko. Syempre! Sinong 'di magugulat. I wore a white dress! I prefer dark daring dress than this innocent look.

Pero lahat gagawin ko... basta magustuhan niya lang.

"Gustav... You came back-"

"What the fuck are you wearing, Yva?" He's now furious.

Nawala ang ngiti sa labi ko nang marahas niyang kunin ang braso ko dahilan ng aking pag ngiwi. Tuluyan ko nang nararamdaman ang galit niya. Narinig ko ang pag singhap ng iilang kasamabahay sa paligid. Dapat diba ay masanay na sila? Ganito lagi ang nadadatnan nila.

But i know why he's angry right now...

"W-Why? Hindi ba maganda? I actually wore it for you...."

Pinilit kong ngumiti kahit bumabaon na ang kamay ni Gustav sa aking braso na sanhi para mapangiwi ako.

"You're really desperate, huh?" Nangagalaiti niyang sambit.

Nawala ang ngiti ko dahil doon. Kung nakatingin siya ay parang 'di ako ang una niyang nakilala, 'di ako ang una niyang pinansin. Kung maibabalik ko ba ang nakaraan... pag lalapitin ko ba ang mundo nila? Hindi. Palagi nalang ako ang masama.

"W-What?"

"Fuck it, Yvana! You know why the reason why i'm here! Tangina! Hindi kaba mag sasawa?"

I winced once again and tried to remove his hand on my wrist.

"G-Gustav... I'm hurting."

"Tangina! Hindi kita gusto! Naiintindihan mo ba 'yon?" He gasped.

"Siya ang mahal ko at ikaw tigilan mo na ang pag pipilit sa sarili mo sa'kin! You're a disgusting woman! You're too spoiled!"

Hindi na dapat ako ganito, e. Dapat ay nasasanay na ako sa mga salitang ibinabato niya. Ang mukha niya ngayon, tila gusto akong saktan hanggang sa sumuko ako. I know he likes her very much pero 'di ko alam na aabot sa puntong kaya niya akong saktan sa pisikalan.

Mahal ko siya, e. Mahal na mahal ko si Gustav. He's the only reason why i'm still holding.

"G-Gustav, Please..." I beg one more time ngunit nag tiim lang ang kanyang bagang at salubong akong kilay na tinignan.

His expression says it all. He's really cruel and cold to everyone, ngunit hindi siya naging ganito ka sama sa akin dati. He knows me since then and he knows that i hate being shouted in my face because i immediately cried.

"I'm not going to marry you." with his darkened face as he said that slowly.

"Do you understand? I love her, Yva. Kung kailangan kong tumakas sa pamilya ko ay gagawin ko para makasama siya and you..." He smirked without a humor. "..better stop trying hard. Kahit saktan mo pa sarili mo sa harap ko, you can't make me say yes to you."

Dumaan ang sakit sa aking dibdib nang marinig ko 'yon. Diretso ang mata niya sa aking mga mata. Nanginginig ako sa sakit at takot. I blinked to make my eye more clearer dahil sa luhang nag babadya sa aking mata.

Kontrabida ba talaga ang tingin nila sa'kin? Na ako ang humadlang sa pag mamahalan nila? Hindi ba nila naisip kung gaano ako nasaktan sa lahat ng tao?

"Why?" I sobbed. "...Why you can't like me?"

"I met you first... You looked at me first at hindi siya! Ako dapat ang mahal mo, Gustav!" Sigaw ko sa harap niya.

Malapit ang mukha namin at kitang kita ko parin ang nag aalab na galit sa kanyang mata ngunit mas pinili kong maging matapang upang mag salita.

"Stop making everything about her! Ano pabang dapat kong gawin, huh? Mahal na mahal kita...."

"Stop the engagement. Pinilit mo sila Tita na mag pa kasal ako sa'yo. Wala ka nabang ibang maisip na paraan at ngayon kailangan mo na akong gipitin?" He chuckled sarcastically.

"Hindi na-"

"Because i'm to desperate, Gustav!" I shouted making him stopped. "I'm being martyr for you. I want your attention! I want the whole of you! I love you! Ano bang meron siya na wala ako? I can give you everything! Dahil ba mayaman ako at 'di na inosente sa mga bagay bagay? Do you want me to be her, huh?" Halos nakikiusap ko nang sambit.

Dumaan ang gulat sa kanyang mata habang sinasabi ko 'yon. Medyo lumayo ito pero saglitan lang din hanggang sa muling lumiyab ang apoy dito. Nanginginig ang tuhod ko habang nakatingin pa din sa kanya.

"I-I'll be her for you.. iiwan ko ang buhay na nakagisnan ko para sa'yo. You already know why, right?" I looked at him hopelessly. "Ikaw lang naman ang dahilan kung bakit nabubuhay pa ako. Kapag nawala ka, paano na ako? I-Ito na, Gustav. I'm trying to ber just for you to love me... I'm begging you please.. stay.. ako nalang."

Hindi ko na maramdaman ang mga tuhod ko at tuluyang napasalmpak sa sahig. I begged him on knees. Ang mukha ko ay puno na ng luha at pighati. My mind is too confused. I heard him gasped and muttered some big time curses.

"I'm begging you... I-I can be her. Don't leave me please... M-Magbabago ako... mahalin mo lang ako.. magbabago ako.." I cried. "Gustav.. please..."

Loving him has to much consequences. A pain stabbed my chest a million times. Why people can't choose me? Bakit lahat siya ay 'di ako kayang pag tuunan ng atensyon. Pakiramdam ko ay nag iisa nalang ako.

The girl he loves... is also important to me. Ang babaeng 'yon ang halos ituring kong sandalan sa mga oras na pagod na pagod ako sa mundo. I treated her like my sister but... She chose to betrayed me and secretly stabbed my back.

They chose to betrayed me.

Pero ako pa ngayon ang nag mamakaawa.. ako pa ngayon ang nakaluhod.

"Stand up, Yva..." Nag titimpi niyang sambit.

Umiling ako at tiningala siya. Hindi ito nakatingin sa akin kundi sa kawalan. Katahimikan ang bumalot sa buong mansyon. Tanging hikbi at hagulgol ko lang ang naririnig.

What kind of life is this? Oo nga't nasa akin na ang lahat ng mga bagay na hinihiling ng iba pero ayon nga ba talaga ang bagay na mag papasaya sa'kin? Bakit kailangan akong ganituhin ng mga tao?

"I-I'm begging you..." I almost whispered.

He sighed forcely. "You know I'll never do that. She only have me. Kahit gayahin mo pa siya ay 'di maalis sa puso io na siya lang ang babaeng mamahalin ko. You're just wasting your time."

He turned around and slowly left me dumbfounded. Tulala lang akong pinanuod kung paano siyang unti unting nawala. Parang naubusan ang hininga ko.

Ang taong minamahal ko... nag lalakad palayo sa'kin.

Alam kong 'di pa ito ang huli. I love him so much that I'll wait for myself to burn into ashes until he finally accept me.

This is how i fall...This is how a martyrs fall.