"Oké, ik zal vechten. Maar wel alleen voor jou." Zeg ik tegen Tessa.

Een zucht verlaat haar mond. Ze komt bij me op bed liggen en ze knuffelt me. Zo liggen we een paar minuten. Dan komt de arts binnen en ziet ons liggen.

"Jeroen! Wat doe je? Als je chemo krijgt mag er niemand bij je op bed liggen!" zegt hij boos.

"O, sorry, dat wist ik niet." Zeg ik verontwaardigd door zijn boze mededeling.

Tessa staat met een verslagen blik van mijn bed af en loopt naar buiten.

"Waar ga je heen?" vraag ik verontwaardigd.

"Ik wil even tijd voor mezelf. Ik heb nagedacht over wat je allemaal zei en ik vind dat jij je eigen beslissing moet nemen. Ik sta altijd achter je."

"Oke schatje. Ik hou van je."

"Ik ook van jou."

En dan loopt ze weg. Mij alleen achterlatend want de arts is ook al vertrokken omdat hij werd opgepiept. Ik pak mijn telefoon en mijn koptelefoon en doe muziek op. Ik heb nu muziek nodig. Ik ga naar mijn muziek lijst en zoek muziek op. Ik wil rustige muziek. Ik kom bij Passenger uit. Ik zet het nummer Little House On The Hillside op. Ik vind dat echt een mooi nummer. Het doet me denken aan al het goede in het leven. (A/N dit heb ik in het echt ook.) Daarna komt het nummer Let Her Go. Ik heb dit altijd een gevoelig nummer gevonden.

Na een paar uur van muziek komen papa en mama weer binnen om te kijken hoe het gaat. In die uren heb ik helemaal niks van Tessa of van de anderen gehoord.

Papa en mama stellen een paar vragen die ik afwezig beantwoord. De chemo is inmiddels klaar. De arts is langs geweest om de chemo af te koppelen. Als papa en mama weer weg zijn, krijg ik een appje van Tessa.

J is Jeroen T is Tessa

T: Hey schat, hoe gaat het nu met je?

J: Hey schat, het gaat wel oké

T: Mooi

J: Jupp

T: Ik moet je iets vertellen

J: Nee, ik eerst

T: Vertel

J: Luister. Ik heb nagedacht over wat je zei en over wat ik gezegd heb. Het spijt me van wat ik heb gezegd. Je hebt gelijk. Ik moet gewoon onvoorwaardelijk vechten. Ik ben een eikel geweest door zo tegen je te keer te gaan. Ik snap dat je me nu niet wilt zien. Toen je weg bent gegaan, heb ik muziek geluisterd. Passenger. Ik mis je. Ik wil je bij me hebben. Ik wil je knuffelen, zoenen, alles. Ik hou van je schat.

T: ...

T: Jij hoeft je niet te verontschuldigen. Ik ben degene die dat moet doen.

J: Hoezo? Ik ben fout geweest, jij niet.

T: Jawel, ik ook. Het spijt me zo

J: Wat spijt je?

T: Ik heb het aan Robbin en Carolina verteld van je broertje. Ze reageerden geschokt, maar waren super boos.

J: JE HEBT WÁT??!!

T: Ik kon het niet langer voor mezelf houden. Het vrat aan me.

J: WAAROM OVERLEG JE DAT NIET EERST MET MIJ??!

T: Weet ik niet. Ik moet je trouwens nog iets anders vertellen.

J: Nou vertel maar, veel erger dan dit kan toch niet!

T: Ik uhh... ik heb mezelf... ik heb mezelf gesneden... het spijt me zo

J: Je komt nu hierheen!

Tessa is offline. Ik hoop voor haar dat ze hierheen komt. Ik ben nu echt zo boos en zo teleurgesteld en zo verdrietig. De tranen staan in mijn ogen van boosheid en verdriet.

Een paar minuten later gaat de deur open. Ik lig met mijn rug naar de deur toe en schenk er geen aandacht aan. Ze bekijken het maar. Ik voel mijn bed iets inzakken en kijk toch maar. Het is Tessa. Ze ziet mijn gezicht en kijkt geschokt weg.

"Flik me zo iets nooit meer." Sis ik boos.

"Je wil niet weten hoe erg je me hebt laten schrikken hierdoor. Je hebt me een boel uit te leggen Tessa. Waarom heb je het gedaan?"

"Ik kan dit niet meer aan Jeroen. Ik ben niet dat o zo vrolijke en schattige meisje meer. Ik snijd al veel langer. Vandaag was het diepst. Het was bijna mijn slagader."

"Wat is er met je aan de hand?" sis ik nu meer geschokt en teleurgesteld dan boos.

"Ik ben depressief."

Nu word ik weer boos. Niet om het feit dat ze depressief is, maar omdat ze het me nu pas verteld. Ik had het al lang gezien.

"En dat vertel je me nu pas?! Ik ben je vriend weet je nog! Ik hou van je, als ik jou kwijtraak, raak ik mezelf kwijt. Dan raakt iedereen mij kwijt."

"Sorry."

Alsof het met sorry allemaal klaar is denk ik bij mezelf.

"Ja daar koop ik niks voor! Ik ben boos! Ik vertel je dingen in vertrouwen en die lul jij vervolgens zonder pardon door! Ik dacht dat ik je kon vertrouwen!"

"Jeroen, je kan me vertrouwen. Ik doe alles voor je."

"Zorg jij nou maar dat je mijn vertrouwen terug wint en uit die depressie komt. Wil je me nu even alleen laten? Dank je."

Zonder nog maar iets te zeggen, loopt ze weg. Terwijl ze de deur sluit, vullen mijn ogen zich weer met tranen. Waar ben ik toch mee bezig? Ik verneuk mijn eigen relatie zo. Waarom gebeurt mij dit altijd.

POV TESSA

"Zorg jij nou maar dat je mijn vertrouwen terug wint en uit die depressie komt. Wil je me nu even alleen laten? Dank je."

De tranen vullen mijn ogen. Ik had het hem eerder moeten vertellen. Wat ben ik toch weer dom bezig. Hij haat me nu vast. Ik loop weg zonder te antwoorden. Ik ben weer eens tijd voor mezelf nodig. Ik sluit de deur en kijk nog even door het raampje in de deur naar hem. Ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft en ik zie zijn schouders schokken. Ik wil naar binnen gaan maar hij wil me niet zien.

Als ik het ziekenhuis uitloop en muziek op wil zetten, kom ik erachter dat ik mijn telefoon ben vergeten. Shit, hij ligt nog bij Jeroen op de kamer. Shit shit shit. Na lang nadenken besluit ik toch dat ik mijn telefoon ga halen.

Als ik bij de kamer van Jeroen kom en ik de deur open doe, kijkt Jeroen mij geschokt aan. Hij duwt nog net zijn handen onder het deken, maar ik heb het al lang gezien. Ik barst in tranen uit en hij weet dat ik het gezien heb.

"Schatje, het spijt me zo. Ik zag het gewoon niet meer zitten." Zegt hij.

En dan zegt hij dat ik moet stoppen met snijden! Klootzak!

"Ik heb mijn telefoon vergeten." Zeg ik alsof ik het niet gezien heb, maar we weten allebei wel beter. Ik loop naar hem toe alsof ik mijn telefoon wil pakken, maar ik geef hem dan onverwacht een klap in zijn gezicht en ik voel mijn hand branden. Daarna geef ik hem een knuffel.

"Sorry van alles Jeroen." Zeg ik huilend.

Hij is nog steeds verbaasd dat ik hem sloeg. Hij duwt me van zich af en dan pak ik zijn polsen. Ik zie het bloed van hem. Ik kijk naar Jeroen en zie de tranen in zijn ogen. Ik geef hem een knuffel.

"Doe dit nooit meer oké?" vraag ik.

Hij knikt instemmend. Een zucht verlaat mijn mond. Ik wil hem niet kwijt. Daar ben ik wel mee bezig nu. Toen ik zei dat ik mezelf al langer snijd dacht ik echt dat hij het ging uitmaken. Ik hou van hem.

"Ik hou van je Tessa." Zegt hij zonder enige twijfel in zijn stem.

"Ik ook van jou."

"Waarmee heb je je net eigenlijk gesneden? Er zijn hier toch geen messen ofzo?"

"Nee, er zijn hier geen messen. Ik heb de achterkant van mijn telefoon kapot gemaakt en heb me daarmee gesneden."

"WAT?!"

"Sorry schat. Ik moest pijn voelen voor wat ik gedaan heb. Ik wilde niet zo tegen je doen. Toch gebeurde het. Ik heb er spijt van. Ik dacht dat toen je weg liep zonder iets te zeggen, het uit was."

"Jeroen, ik kan jou niet laten gaan. Dat moet je weten. Ik zou het nooit uitmaken. Ik dacht toen je zei dat je alleen gelaten wilde worden, het voor altijd was. Ik dacht ook dat het uit was."

"Tessa, ik kan niet zonder jou. Maar ik kan je vertrouwen toch?"

"Ja tuurlijk. Daar hoef je niet aan te twijfelen."

"Mooi. Dit blijft tussen ons hé?"

"Ja, dit blijft tussen ons."

Dan komt er een arts binnen. Dezelfde arts die zei dat ik niet bij Jeroen op bed mocht toen hij chemo had. Ik kijk hem aan en hij knikt en loopt weer weg. Hij komt later wel terug. Jeroen en ik liggen nog een tijdje in elkaars armen en dan gaat mijn telefoon. Het is papa. Ik neem op.

"Hoi pap. Ja ik kom zo naar huis. Ik ben nu nog even bij Jeroen. Ja. Hoe laat eten we? Oké, tot zo. Ik ook van jou."

"Dat was papa. Ik moet naar huis. Ik moet zo eten."

"Oké schat. Tot morgen. Ik hou van je."

"Tot morgen. Ik ook van jou."

En ik loop de deur uit na een geweldige zoen. Het voelde zo goed. Zo ontzettend goed! Ik loop het ziekenhuis uit en ga naar huis. Ik zoek mijn fiets en fietssleutel en dan herinner ik me weer dat ik lopend ben. Dan loop ik maar. Ik kan toch niet zo veel anders.

Halverwege de terugweg komt een man naar me toe. Hij ziet er aardig uit. Hij vraagt of ik mee ga naar zijn huis. Natuurlijk zeg ik nee en natuurlijk accepteert hij dat niet. Hij sleurt me mee naar een zwart busje en scheurt mijn broek open en doet mijn onderbroek uit. Hij doet zijn broek en onderbroek uit en ik gil het uit van angst. Ik zie maar een oplossing aangezien hij zijn busje geluidsdicht heeft gemaakt. Ik geef hem een keihard knietje in zijn kruis. Ik doe mijn kleren weer aan en ren weer naar het ziekenhuis. Ik moet naar Jeroen.

Heeeeeeey mensen!

Wat vinden jullie van dit stukje? Het begin vind ik het slechts. Maar ik vind het steeds beter worden. Wat vinden jullie? Ik ga nu gelijk verder met het nieuwe hoofdstuk. Deze was aardig lang. Ruim 1700 woorden. Wat vinden jullie fijner? Lange hoofdstukken zoals deze of zoals de eerste hoofdstukken? Ik ga nu ook vaker POV wisselingen doen. Gewoon even wat uitproberen he. Moet toch kunnen.

Love you all