Terwijl er getroost wordt, komen papa en mama weer binnen. Ze zien ons en vragen of ze erbij mogen komen.

"Natuurlijk mag dat." Zeg ik.

Ze komen erbij, maar papa krijgt dan telefoon en moet ons excuseren. Een paar minuten later komt papa weer terug met tranen in zijn ogen.

"Bella is aangereden." Zegt hij verslagen.

Ik voel de steek in mijn hart. Mijn hond, mijn mooie, lieve hond die nooit een vlieg kwaad deed, is aangereden. Tranen lopen over mijn wangen. Wat gaat alles toch weer geweldig goed. Alles wat verkeerd kan gaan nu, gaat verkeerd. Waarom ben ik in deze hel beland?

Papa komt bij me. Hij gaat op de rand van mijn bed zitten en geeft me een knuffel. Ik voel dat mijn schouder nat word. Ja, zelfs de grote, sterke, geweldige papa wordt het teveel. Ik weet niet meer wat ik moet doen.

"Papa, wat doen we nu met Bella? Begraven of cremeren?" vraag ik.

"Wat wil jij dat we doen?"

"Ik wil cremeren. Dan is ze altijd nog bij ons."

"Dan doen we dat."

Dan komt er een arts binnen.

"Jeroen, ik kom je halen voor de bestraling."

Ja fuck, dat was vandaag. Dat kan er ook nog wel bij. Deze dag is al kut genoeg.

"Morgen krijg je je eerste chemo. Als dat vandaag moet, is dat veel te veel, want de bestraling en de chemo zijn allebei heel erg zwaar." Zegt de arts.

"Goed, neem me maar mee."

"Zo makkelijk gaat dat niet. Je moet eerst radioactief vloeistof in je darmen krijgen. Dat gaat via een spuit in je arm. Het duurt ongeveer twee uur voordat de vloeistof je darmen heeft bereikt. Heb je vandaag gegeten?"

"Ja, hoezo? En kom maar op met die spuit. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd vandaag."

"O, dat mag eigenlijk niet. Je moet nuchter zijn voor je bestraling. Ik overleg even met de andere artsen wat we nu moeten doen. Ik ben zo terug."

En de arts loopt weg. Ik wend me tot Tessa.

"Schat, je weet dat ik van je hou hé?"

Ze knikt.

"Mooi. Als ik dit niet overleef, wil ik dat je verder gaat met je leven. Ik weet dat het nog vroeg is, maar toch. Alles dat mis kan gaan, gaat mis."

"Schatje, ik kan niet leven zonder jou. Je moet niet zo denken please. Het is al zwaar genoeg voor iedereen."

Ik knik alleen maar. Ik kan niks meer uitbrengen. Ik wil niks meer uitbrengen. Ik wil beter worden, dat is het enige wat ik op dit moment wil.

Dan komt de arts weer binnengelopen.

"Jeroen, de bestraling vindt morgen plaats. Vandaag krijg je je chemo. Dat gaat via het infuus dat ik bij me heb." Zegt de arts.

Hij doet het infuus aan de infuuspaal en sluit het aan op mijn hand. Mijn eerste chemo. Ik heb zoveel vragen. Ik stel ze niet want ik weet de antwoorden al. Ik verlies mijn haar, ik word lelijk, ik krijg tientallen medicijnen, mijn gezicht zwelt op en nog veel meer. Ik wil dit niet!

De arts ziet de uitdrukking op mijn gezicht.

"Rustig maar Jeroen, we doen er alles aan om je beter te maken."

De arts loopt weg nadat het infuus is aangelegd. Papa en mama lopen hem achterna en gaan met hem praten. Tessa, Carolina, Robbin en ik blijven achter.

"Robbin, je moet het Carolina vertellen." Zeg ik tegen Robbin.

Hij kijkt me verontwaardigd aan.

"Wat moet je me vertellen?" vraagt Carolina aan Robbin.

"Eh, ik, uhm, ik vind je uhm, ik vind je leuk." Zegt Robbin twijfelend.

Carolina blijft eerst als versteend staan, maar reageert dan door haar lippen op de zijne te zetten.

"Ik jou ook Robbin."

"Aww." Zeggen Tessa en ik tegelijk.

Dan kijk ik Tessa aan, en Tessa mij. Allebei met dezelfde blik. Ik zet mijn lippen dan op die van Tessa en dan zijn er twee stelletjes aan het zoenen in een ziekenhuis kamer.

Nadat Carolina terug heeft getrokken wordt ze knalrood.

"Carolina, kom eens hier." Zeg ik tegen haar.

Ze komt naar me toe gelopen en ik zeg dat ze naar voren moet buigen. Dat doet ze en ik fluister in haar oor dat als ze Robbin pijn doet, ze een probleem heeft. Maar ik zeg het met een knipoog en ze begrijpt me. Dan wenk ik Robbin en zeg ik hetzelfde.

Intussen is mijn chemo al aan de gang. Papa en mama komen weer binnen. Ik kijk ze aan en zie de bezorgde blikken.

"Wat is er aan de hand?" vraag ik aan mama.

"Lieverd, we hebben wat uitleg gekregen over de chemo. Er zijn een heleboel bijwerkingen. Je verliest je haar, je wordt misselijk na de chemo en zo zijn er nog veel meer."

"Ja, dat weet ik. Ik word er ook heel moe van en krijg last van stemmingswisselingen door de Dexa."

"Jeroen, de komende paar dagen moet je in het ziekenhuis blijven. De artsen moeten je voortgang zien. De voortgang zal niet direct na een chemo te zien zijn, maar na meerdere pas. Jij krijgt om de week chemo en om de twee weken wordt je bestraalt." Zegt papa.

Ik wil dit allemaal niet horen. Ik wil gewoon rust nu. Dat is het enige wat ik wil. Ik zeg tegen iedereen behalve Tessa dat ze weg moeten gaan. Ze gaan weg.

"Waarom mag ik blijven?"

"Omdat ik bij jou rust heb. Bij jou kan ik alles kwijt. Het voelt gewoon zo ontzettend goed om met jou alleen te zijn nu het nog kan."

"Hoe bedoel je nu het nog kan?"

"Kom op. Denk je serieus dat ik dit allemaal aankan? Ik kon de dood van mijn broertje amper aan! En dan ervaar ik het nu zelf. Ik heb kanker, mijn hond is vandaag aangereden, ik ben een paar dagen geleden aangereden, papa moest huilen! Papa moest verdomme huilen! Hij huilt bijna nooit! Dit wordt teveel voor hem, het wordt teveel voor mama, het wordt teveel voor mij."

"Jeroen, geloof me lieverd, je kan dit aan. Je moet vechten. Doe het voor mij. Doe het anders voor Bella. Ik hou van je en het laatste wat ik wil, is jou kwijtraken."

"Waarom zou ik vechten? Ik wil dit niet! Ik heb dit nooit gewild!"

"Jeroen, alsjeblieft. Vecht voor mij, voor Bella, voor je ouders! Voor onze toekomst! Alsjeblieft Jeroen. Ik smeek je."

Oehh wat zal Jeroen gaan doen? Gaat hij vechten of laat hij zichzelf gaan? Wat denken jullie dat hij gaat doen? Laat het weten in de reacties.
Love you all guyss xx

P.S. Morgen komt er geen stukje, daarom vandaag twee. Woensdag komt er ook geen stukje. Donderdag weer.