Ik word wakker op een andere kamer dan waar ik het gesprek met Tessa had. Om me heen staan vier artsen, mijn ouders, Carolina, Robbin en Tessa. Ik weet niet wat er gebeurt is, dus vraag ik het.

"Wat is er gebeurt? Waarom lig ik hier? Ik hoor toch op een andere kamer?"

Een van de artsen geeft antwoord.

"Dit is een bijkom kamer. Een paar uur geleden kreeg je ineens een open wond. De oorzaak moeten we nog uitzoeken. Je hebt tien hechtingen gekregen."

"Het komt toch allemaal wel weer goed?"

Mijn moeder. Ik kijk naar Tessa en ik zie aan haar dat ze ook met die vraag zit.

"We doen ons best, maar ik verzeker u dat het allemaal beter wordt." is het antwoord van een van de artsen.

Iedereen haalt opgelucht adem. Ook ik.

Intussen heeft Tessa mijn hand vastgepakt en is op een stoel gaan zitten. Iedereen kijkt ons aan.

"Wij vinden elkaar leuk." Zegt Tessa en ik knik instemmend. Een "aww" vult de kamer.

Jacob neemt Michelle even apart. Ik vang flarden van het gesprek op.

"Is ze wel goed voor Jeroen? Ik bedoel, wat als ze hem iets aandoet ofzo of als ze er niet altijd voor hem is?"

"Jacob, maak je nou maar geen zorgen. Ik ken Tessa wel langer dan vandaag en ik weet zeker dat ze er iedere dag, iedere minuut dat ze er voor Jeroen moet zijn, er ook voor Jeroen is."

"Maar, wat als Jeroen in coma"

"Juist Jacob. Wat als? Maar ik weet zeker dat dat niet gaat gebeuren dus maak je daar maar geen zorgen over oké?"

Ze komen weer terug in de kamer. Iedereen heeft het gesprek gehoord want ze hadden de deur niet dicht gedaan.

"Ik zal er altijd voor Jeroen zijn. Maakt u zich daar maar geen zorgen om. U heeft al genoeg om u zorgen over te maken." Zegt Tessa.

Carolina en Robbin kijken ons aan alsof we al heel lang een stel zijn. De doktoren zijn intussen al weer weg gegaan.

"Willen jullie ons even alleen laten?" vraag ik aan papa en mama en Carolina en Robbin.

Ze knikken instemmend. Papa en mama geven me nog even snel een kus. Van Carolina krijg ik een knuffel en van Robbin ook. Ze wensen me veel sterkte toe.

"Waarom wil je even alleen met mij zijn?" vraagt Tessa.

"Omdat ik je iets belangrijks moet vragen. Ik weet niet hoe ik het moet vragen. Ik ben hier echt slecht in denk ik." Zeg ik.

"Vraag maar raak."

"Oké, ik wil je dus vragen: Wil je mijn vriendin zijn?"

Tessa leunt wat naar voren zodat onze lippen heel dicht bij elkaar zijn. Ze gaat nog wat verder en ze kust me. Mijn hartmeter gaat keihard tekeer, waardoor de artsen aangesneld komen. Intussen heeft Tessa haar lippen van de mijne gehaald. Ze gaat met de artsen praten.

"Sorry, ik was vergeten dat hij aan een hartmeter lag. Er is niks aan de hand. Ik heb hem gekust en daardoor ging zijn hartmeter tekeer."

Ze heeft de deur opengelaten dus ik kan het horen. Op het moment dat ze dat zei, was mijn hart weer wat rustiger. Maar doordat ze dat zei, ging mijn hart weer als een gek tekeer.

Nogmaals verontschuldigd Tessa zich. De artsen lopen met een grijns op hun gezichten weg.

"Wat heb je tegen hun gezegd?" vraag ik alsof ik het niet heb gehoord.

"Dat er niks aan de hand is."

"Ik hou van je Tessa."

"Ik hou ook van jou."

"Wil je iedereen weer halen? Of hoeven ze dit nog niet te weten?"

"Ja, ik haal ze wel op."

En dan lig ik hier in mijn eentje op de bijkom kamer. Na een paar minuten komen Jacob en Michelle binnen. Zonder de rest.

"We hebben het gehoord van Tessa. Ze is echt goed voor je."

"Dank jullie. Weten opa en oma al van mij?"

"Ja. Ze komen zo snel mogelijk. Maar ze wonen in België he. En wij zijn hier in Drenthe, dus het duurt wel even voordat ze hier zijn." Zegt Jacob.

"Dank je. Ik hou van jullie."

"Wij ook van jou jongen."

TIME SKIP DE VOLGENDE DAG

Mama is blijven slapen in het ziekenhuis, waar ik heel blij mee was. Opa en oma zijn bij papa thuis. Ze komen vandaag langs. Familie mag buiten het bezoekuur om bij me zijn. Ik moest al om zes uur 's ochtends opstaan voor medicijnen en pijnstillers.

Het is inmiddels tien uur. Opa en oma zijn nu net bij mij. Ze hebben me een boeket bloemen gegeven. Ze weten dat ik van bloemen hou. Ik weet ook wat voor bloemen het zijn. Ze hebben me gerbera's en eustoma's gegeven. Ik ben er heel erg blij mee.

"Hoe is het met je jongen?" is de eerste vraag van opa en oma.

"Mwa, het gaat. Het kan beter. Ik heb gister een open wond gehad bij mijn enkel en er zitten nu tien hechtingen in."

"Oei, dat klinkt niet best. Komt het wel weer goed dan?"

"Ja oma, het komt wel weer goed. Dat weet ik zeker."

"En je hebt een vriendinnetje heb ik gehoord?"

"Ja, ze is echt geweldig. Ze is alles wat ik in iemand zoek." Zeg ik trots.

"Haha, mooi zo. Hoe heb je haar gevraagd dan?"

Als ik eraan terug denk, slaat de hartmeter weer aan. Er komen weer artsen aangesneld. Papa legt uit wat er aan de hand is.

"Ze moet wel heel geweldig zijn als iedere keer als Jeroen aan haar denkt de hartmeter aanslaat." Zegt een van de artsen.

"Ja, ze is echt super geweldig!" zeg ik tegen hem.

De artsen lopen weer weg en ik vertel mijn verhaal aan opa en oma.

"Dus eigenlijk, als je geen ongeluk had gehad, zouden jullie nu niet samen zijn. Heb ik dat zo goed?"

"Opa, je hebt gelijk."

"Nou, dat is nou eens geluk bij een ongeluk he?"

Daar moet ik wel om lachen.

"Lachen doet pijn. Je moet me niet zo aan het lachen maken." Zeg ik nep boos.

Na een tijdje nog gepraat te hebben, gaan opa en oma weer samen met papa naar huis. Papa gaat kleren en schoon ondergoed halen.

Als papa weer terug komt, is het bezoekuur van de ochtend. Dat is van elf tot twaalf uur. Een paar vrienden zijn er en ik heb hun alles uitgelegd, voor zover het uit te leggen valt. Tessa is er natuurlijk ook. Ze heeft haar ouders ook meegenomen.

"Waar kan ik de kleren neerleggen?" zegt papa.

"Daar in de kast." En mama wijst naar de kast die een paar meter naast mijn bed staat.

Het bezoekuur is voorbij en de zaalarts komt binnen met het middageten. Een sapje en een papje omdat ik nog geen vast voedsel mag hebben. Ze zijn nog bezig met een inwendig onderzoek. Honger heb ik niet, dus ik drink alleen het sapje.

In de middag komt de behandelend arts naar ons toe. Hij heeft nieuws over het inwendig onderzoek.

"Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Helaas moet ik beginnen met het slechte nieuws want het goede nieuws is een vervolg op het slechte nieuws. Het inwendig onderzoek is afgerond en we komen tot de conclusie dat je nog lang niet klaar bent. We zijn tot de conclusie gekomen dat je maag heel erg is opgezwelt. Dat is heel simpel te behandelen door middel van medicatie. Ook hebben we per ongeluk iets in je dunne darm opgemerkt. Het lijkt verdacht veel op een kwaadaardige tumor. Het spijt me dat ik dit moet zeggen, maar ik moet het toch doen. Je hebt darmkanker. Er wordt nu op dit moment een behandelplan voor je opgesteld. Maar de grote van de tumor laat zien dat het een hele zware behandeling gaat worden."