"Hoi Jeroen. Ik ben Tessa. Ik ben degene die bij je in de ambulance zat. Dit is Carolina," en ze wijst naar het mooie meisje dat ik ook zag toen ik in de ambulance werd gelegd.

"En dit is Robbin," en ze wijst naar de goed uitziende jongen die ik ook zag staan toen ik in de ambulance werd gelegd.

"Dit zijn je ouders. Je vader heet Jacob en je moeder heet Michelle. Ze zijn met spoed hierheen gekomen toen ze van je ongeluk hoorden."

"Oké," weet ik uit te stamelen.

Op dit moment is mijn leven een groot raadsel. Ik weet niet wie ik ben, wel hoe ik heet maar niet wie ik ben. Ik weet dat ik zeventien jaar ben, niet waar ik woon, niet wat ik leuk vind, niet welke opleiding ik doe, niet op welke school ik zit, niet wat mijn hobby's zijn en niet wat voor vrienden ik heb.

Na een paar minuten van overleg tussen Tessa, Carolina, Robbin en mijn ouders, komt er een arts binnen.

"Hoi Jeroen, hoe gaat het? Al kennis gemaakt met je familie en vrienden zie ik?"

"Hoe moet het gaan? Ik weet niet eens waarom ik hier lig en wat ik hier doe. Als dat mijn vrienden zijn, moet ik er haast ook wel zo goed en knap en mooi uitzien."

"Haha, je bent in ieder geval niet lelijk. Je ligt hier omdat je een ongeluk hebt gehad toen je aan het fietsen was. Tessa heeft alles zo precies mogelijk aan de broeder vertelt die je geholpen heeft. Toen je hier binnenkwam, was je buiten westen. Die kans hebben we, de overige artsen en ik, aangegrepen om foto's van je te maken om te zien of je iets gebroken hebt of niet. Ik kom nu de uitslag brengen."

"Er is toch niks ernstigs met mijn kleine jongen aan de hand?"

Ik herinner haar stem die zegt "mijn kleine jongen", wat ik best wel raar vind aangezien ik me niks kan herinneren.

"Nee hoor mevrouw Kremers. Hij heeft alleen een paar botten gebroken en moet daarvoor in het ziekenhuis blijven totdat ze geheeld zijn."

"Botten gebroken? Welke botten? Ik heb niet eens pijn, dus hoe kan ik dan botten gebroken hebben?"

"Je werd heel hard geraakt door die auto," legt Tessa uit, "en toen je probeerde je arm op te tillen viel je flauw van de pijn."

"Dat klopt helemaal, jongedame," en tegen mij, "je hebt je rechterarm gebroken, je linker enkel is verbrijzeld, je rechter onderbeen is op meerdere plaatsen gebroken, je hebt een klaplong en een heel zware hersenschudding."

"En ja," zegt Tessa, "je bent inderdaad heel mooi en knap en je ziet er inderdaad heel goed uit, ook al lig je nu in de kreukels."

Robbin fluit tussen zijn tanden als hij dat hoort, en ik word rood want ik weet hoe mooi ze is en als zij dat zegt, moet het wel waar zijn.

Tessa wordt ook rood en iedereen begint te lachen, behalve Tessa en ik. Man wat is ze mooi! Eend at denkt ze dus ook van mij! Dat is al helemaal geweldig. Nu weet ik dat ik Tessa volledig kan vertrouwen. Wat er ook is, ik kan naar haar.

Even later is iedereen weg, behalve Tessa, wat een beetje gênant is aangezien ik haar leuk begin te vinden. Ik weet niet echt wat ik moet zeggen. Gelukkig breekt Tessa het ijs.

"Hoe gaat het nu met je?"

Hoe zou het met mij gaan? Ik heb botten gebroken, een klaplong, een zware hersenschudding en ik lig in het ziekenhuis terwijl ik niet eens pijn heb.

"Nou, ik heb niet echt pijn of zo, als je dat bedoeld."

"Ik bedoelde eigenlijk hoe je je nu voelt."

"Goed, denk ik. Ik kan niet echt helder denken."

"Begrijp ik wel. Je bent ook nog niet helemaal helder."

"Nee, klopt."

Dan is er een gênante stilte.

"Je bent echt mooi." zeg ik.

Ze begint te blozen. "Dank je." zegt ze.

"Jij ook, ook al lig je helemaal in de kreukels."

"Dank je, denk ik. Kom je elke dag een bezoekje brengen? Dan kunnen we mijn vorderingen bespreken. Niet dat ik die meteen ga krijgen of zo."

"Ja hoor, ik kom iedere dag wel even langs. Gewoon om dan even bij te zijn en je te zien."

"Heb ik jouw al een keer eerder leuk gevonden? Het lijkt zo vertrouwd bij jou namelijk."

"Niet dat ik weet. Dat moet je Robbin even vragen. Jullie zijn beste vrienden en weten alles van elkaar. Zal ik hem even halen?"

"Ja doe maar."

Tessa gaat Robbin halen. Ik blijf hier liggen, niet dat ik veel anders kan. Ik blijf hier liggen zonder pijn, wat best raar is aangezien ik dat wel hoor te hebben met al die gebroken botten.

Ik heb de arts, die er ook was om te vertellen wat ik heb. Hij heeft mij uitgelegd hoe ik hem kan op piepen, zoals ze dat hier noemen. Na een paar tellen staat de arts aan mijn bed.

"Wat is er aan de hand Jeroen?"

"Hoe komt het dat ik geen pijn voel?"

"Je zenuwen zitten bekneld."

"Dan hoor je toch wel gewoon pijn te hebben?"

"Ja, dat kan, maar het hoeft niet per se. Ik denk eigenlijk eerder dat een paar van je zenuwen zijn doorgesneden. Maar dat vertelde ik express niet toen je ouders erbij waren, die zouden zich dan alleen maar zorgen gaan maken, terwijl dat helemaal niet nodig is."

Tessa en Robbin komen binnen. Ze krijgen het laatste van het gesprek tussen mij en de arts mee.

"Was dat het, Jeroen?"

"Ja."

"Dan ga ik maar weer eens verder met mijn zaalronde."

"Oké." En tegen Tessa: "Ga maar even naar mijn ouders en Carolina. Zeg maar dat ik ze graag een voor een bij me wil hebben aangezien het me anders veel te veel word."

"Oké, doe ik."

Tessa loopt weer weg naar de wachtkamer.

"Dus, Jeroen, jij wilde mij spreken?"

"Eh, ja. Het is een beetje gênant. Kijk het zit zo. Ik vind Tessa leuk en ik denk dat ze mij ook leuk vindt. Alleen ik weet niet meer of ik Tessa al een keer eerder leuk vond, aangezien ik mijn geheugen heb verloren."

"Ja, je het Tessa al eens eerder leuk gevonden. Je hebt al een paar keer met haar afgesproken zelfs. Je hebt haar bijna gezoend!"

"Oh, meen je dat echt serieus?"

"Ja natuurlijk, waarom zou ik tegen jou gaan liegen?"

"Vond ze mij eerder ook al leuk?"

En op dat moment komt ze binnen lopen. Ze was toch naar de wachtkamer?

"Ik heb alles gehoord," zegt ze, "en ja, ik vond jou eerder ook al leuk. De reden waarom ik in de ambulance huilde, was omdat ik niet wist of je het zou overleven. Je zag er zo beroerd uit toen!"

"Eh, ik laat jullie maar even alleen," zegt Robbin, "ik kom later wel terug."

Robbin loopt weg en gaat naar mijn ouders en Carolina en vertelt het verhaal aan hen. Ik hoor Carolina joelen.

"Ik vind je echt heel leuk, Jeroen."

"Ik jou ook."

Ze loopt langzaam naar me toe en gaat op de rand van het bed zitten. Ik wil me bewegen, maar dan voel ik ineens een helse pijn. Ik kijk naar mijn linker enkel, die verbrijzeld is, en ik zie allemaal bloed gutsen uit een open wond.

"AAAAAAAAAAAH!!!" gilt Tessa, en op dat moment word alles zwart voor mijn ogen.

Heeeeyyy Mensjes,

het eerste hoofdstuk is klaar! JAAAAHH! BLIJHEID!!! Laat me alsjullieblieft weten wat jullie ervan vinden. De cover, tjah, die moet nog gemaakt worden. als jullie iemand kennen die dat goed kan, zeg het, dan kan ik diegene vragen om een cover voor mij te vragen.
LATERZZZZZ EN HOU JE TAAI