Hopeful Refrain has finally ended.

Pagpasensyahan niyo na kung ganito at rush ang naging ending, pero sa good side, na-enjoy ko namang isulat siya. Who would've thought na dati, sinimulan kong planuhin at isulat iyon during weeks of first semester... only to be find out na matatapos siya kung kailan patapos na ang second sem?

YES. Pitong buwan ko nang sinulat itong kwento na 'to, pero may impact na iyon pagdating sa'kin. (At sana kayo rin, hehe). Also, iilan sa mga scenes sa HR ay based on real experiences ko. The rest ay galing naman sa 🌈 imagination 🌈, obviously.

(Kung nanood ka ng SpongeBob SquarePants, siguro naman alam mo ung imagination reference, ano?)

So... ayun lang. Thank you for reaching until this note! Kung may isang bagay akong natutunan habang sinusulat ko siya, ito iyon: love is like a refrain. Kapag nasaktan ka, it's either titigilan mo na, o magpapatuloy ka pa rin kahit masakit na o tingin mo ay umaasa ka pa rin sa kanya.

Remember what Ike told you: "Your worth doesn’t depend on others, but it’s in you." Okay?

I, archivesniayeng, will say goodbye to the HUMSS 11-04 and the rest of the gang. See you on our next stop, I guess?

PS. Carl Yuri will be back. Ibang story nga lang. (⁠◠⁠‿⁠◕⁠)