Część pisana z punktu widzenia Aleksandra Krause. 

Tego dnia pogoda była okropna, od samego rana niebo było spowite czarnymi chmurami. Deszcz nie przestawał padać, aura była nie do zniesienia.  

A ja, nie czułem nic, tak jakbym nie miał duszy, wiedziałem tylko, że żyję. Siedziałem bezczynnie na łóżku a do pokoju co chwilę wpadała mama, krzycząc żebym się ubierał. Wisiałem gdzieś w przestworzach pustki, nie było mnie, nie było nic. 

 - Alex wstawaj! Pomogę Ci się ubrać- z mojej bezpiecznej pustki wyrwał mnie głos Adriana. 

Nic nie mówiąc wstałem i robiłem wszystko co mi powiedział. Byłem trochę jak robot, który funkcjonuje ale nic nie czuje. 

Dalej pamiętam, jak mama wzięła mnie pod pachę, w ręku trzymała czarną parasolkę i kazała mi wsiąść do auta. Drogi nie pamiętam, poza ciszą i tym, że z jakiegoś powodu Elka cały czas zmieniała chusteczki higieniczne. 

Na miejscu czuć było zapach świec który mieszał się z intensywnym zapachem kwiatów. , dopiero kiedy weszliśmy do jakiegoś zimnego dużego pomieszczenia, spadłem na ziemie. Poczułem się tak, jakby ktoś uderzył mnie kilofem w głowę.  

Na środku stała piękna brązowa trumna a w niej na satynowej poduszce leżał Piotrek. Mój Piotrek, człowiek którego kochałem do szaleństwa, człowiek którego bardzo skrzywdziłem. Człowiek którego ZABIŁEM!!!!. 

Do świadomości wróciłem dopiero na cmentarzu,  choć nie byłem w stanie się rozglądać, wiedziałem , że są tam tłumy ludzi.  Po środku obok księdza stali rodzice Piotra i jedyne co słyszałem to głos klechy i przeraźliwy płacz jego matki.  Po moich dwóch stronach stały mam i Ela, które kurczowo trzymały mnie pod ręce i płakały. A Ja nie potrafiłem płakać, nie potrafiłem  czuć opuściły mnie wszystkie ludzkie odczucia. 

Nagle zaczęły do mnie docierać słowa. 

- Świętej Pamięci Piotr , niespełna 21-letni mężczyzna, który zginął śmiercią tragiczną żegna. 

- Ukochanych rodziców  ,  kochanych dziadków, rodzinę bliższą i dalszą, przyjaciół, kolegów i całą Warszawę. 

- Ponad to Piotr, żegna człowieka któremu oddał serce Aleksandra , żegna również Roberta, Emilię, Elżbietę i Adriana. Piotr żegna  najlepszego przyjaciela Krzysztofa i wszystkich tych życzliwych, których spotkał na swojej krótkiej życiowej ścieżce. 

Następnie 4 mężczyźni opuścili trumnę w ciemny dół, przykryli betonowymi płytami i poukładali kwiaty. Na środku stały dwa ogromne serca, na jednym widniał napis "Ukochanego synka żegnają Rodzice " a na drugim napis "Z nieustającą miłością Aleksander z rodziną" 

Po wszystkim, całe rzesze ludzi ustawiły się aby złożyć kondolencje rodzicom Piotra.  Ja nie dałem rady, nie potrafiłem spojrzeć im w twarz. Kiedy po wszystkim przeszli obok mnie, przeszyło mnie lodowate spojrzenie jego mamy. Jej oczy krzyczały " Ty morderco - zabiłeś mi syna" 

Po powrocie do domu w głowie odbijały mi się słowa księdza "Piotr żegna Aleksandra , Aleksandra , Aleksandra .... Mordercę.....Mordercę .....Mordercę 

Zaczęło brakować mi tchu, nie mogłem oddychać, dusiłem się aż wpadłem w dziwny tunel, na końcu którego było światło .....