POV RILEY:

De warmte van het huis sloeg om me heen als een deken zodra ik de drempel over stapte. De geur van hout en iets dat leek op vers gebakken koekjes hing in de lucht, en het voelde alsof de spanning in mijn schouders langzaam verdampte. Max sloot de deur achter me en leidde me de gang door naar de woonkamer.

"Jongens, Riley is hier," riep Max terwijl hij me naar binnen leidde.

Ik hoorde het geluid van voetstappen voordat ik ze zag. Cole was de eerste die op me afkwam, zijn blonde haar een beetje rommelig, maar zijn glimlach warm en welkom. "Riley! Lang niet gezien," zei hij terwijl hij me een stevige knuffel gaf. "Hoe is het met je?"

"Hey Cole," mompelde ik, blij met zijn oprechte vriendelijkheid, maar ook nog steeds een beetje terughoudend. "Het gaat... het is goed om hier te zijn."

Jasper verscheen ook, met zijn gebruikelijke nonchalante houding en een grijns op zijn gezicht. "Welkom terug, Riles. Blijf je voor een tijdje?" vroeg hij, zijn toon luchtig, maar ik kon de bezorgdheid in zijn ogen zien.

"Ja, dat is het plan," antwoordde ik zachtjes, terwijl ik mijn blik naar de grond richtte.

En toen kwam Dexter, stil maar aanwezig, met zijn donkere ogen die me een moment vasthielden. Hij had altijd iets in zich dat me geruststelde en tegelijkertijd mijn zenuwen op scherp zette. "Riley," zei hij eenvoudig, maar er zat een warmte in zijn stem die me geruststelde.

"Dex," antwoordde ik met een kleine glimlach, hoewel mijn hart sneller begon te kloppen. "Het is goed je weer te zien."

Er viel een korte stilte, maar het was niet ongemakkelijk. Het was gevuld met een soort begrip, alsof ze allemaal wisten waarom ik hier was, zonder dat ik het hoefde uit te leggen.

"Nou, maak het je gemakkelijk," zei Max terwijl hij naar de bank gebaarde. "Je bent thuis nu."

Ik plofte neer op de bank en voelde voor het eerst in dagen een echte opluchting. Cole en Jasper gingen verder met hun gesprek over een voetbalwedstrijd, maar Dex bleef bij de deuropening staan, zijn blik af en toe op mij gericht. Max zat naast me en sloeg een arm om mijn schouder.

"We zorgen voor je, Riley," fluisterde hij zachtjes. "Je hoeft je geen zorgen te maken over hem. Hier ben je veilig."

Ik knikte, dankbaar voor zijn geruststelling, maar in mijn achterhoofd wist ik dat Sam niet zomaar zou opgeven. Toch, voor nu, was ik hier, omringd door mensen die om me gaven, en dat was alles wat ik nodig had.

Dex ging eindelijk zitten, nog steeds stil, maar zijn aanwezigheid voelde troostend. Er was iets aan de manier waarop hij naar me keek, alsof hij me begreep zonder dat ik iets hoefde te zeggen. Het was een gevoel dat ik niet kon ontkennen, hoe hard ik het ook probeerde.

Terwijl de avond vorderde en het huis gevuld werd met gelach en gesprekken, voelde ik me voor het eerst in lange tijd een beetje normaal. Misschien, dacht ik bij mezelf, zou dit echt een nieuwe start kunnen zijn.