POV RILEY:

Vandaag was de dag waar ik al weken naar uitkeek. Het was mijn verjaardag, en hoewel ik altijd een beetje gemengde gevoelens had over verjaardagen, voelde het dit jaar anders. Dit jaar voelde alles beter. Beter door Dex. Beter door de jongens. Ze waren altijd een soort familie voor me geweest, maar nu voelde het als iets veel diepers, iets waar ik eindelijk helemaal thuis was.

Toen ik wakker werd, voelde ik de spanning in mijn buik, maar op een goede manier. Dex was al vroeg weggegaan, maar de jongens waren vast bezig met iets – dat voelde ik. Ik hoorde al wat gerommel beneden, gelach, en misschien zelfs wat gestommel in de keuken. Het voelde zo vertrouwd, alsof ik niet eens hoefde te vragen wat ze aan het doen waren.

Toen ik naar beneden liep, werd ik verwelkomd door de geur van vers gebakken brood en koffie. Max stond in de keuken, en de rest van de jongens zat al aan de eettafel, allemaal met grijnzen op hun gezicht. Ik voelde me meteen op mijn gemak, en het was alsof de zorgen van de afgelopen tijd ver weg waren. Dit was waar ik hoorde. Dit was mijn plek.

"Goedemorgen, jarige!" riep Max uit, zijn grijns breder dan ooit. "Heb je zin in je verrassing?"

Ik fronste, benieuwd naar wat ze hadden bedacht. "Verrassing?" vroeg ik lachend. "Wat hebben jullie in godsnaam nu weer in petto?"

"Nog niet vertellen," zei Cole, zijn ogen twinkelend. "Je moet het zelf ontdekken."

Jasper knikte. "We hebben iets voor je. Het is... speciaal."

"Oké, ik ben benieuwd," zei ik, maar mijn nieuwsgierigheid was al aangewakkerd.

Ze duwden me zachtjes richting de woonkamer, en ik zag dat er een grote doos op de bank stond, gedrapeerd met een deken. Dex stond erbij, met een grijns die ik niet goed kon plaatsen – hij leek zelf een beetje opgewonden. Ik keek hem aan, maar hij zei niets. Wat was dit nu weer?

Max keek me aan en gebaarde dat ik de deken moest verwijderen. "Kijk snel, voordat je het niet meer kunt geloven!"

Ik haalde de deken van de doos af en wat ik zag, deed mijn hart een sprongetje van vreugde. Daar, in de doos, zat een kleine, pluizige labradorpuppy met grote, donkere ogen die me recht aanstaarden. Hij had een prachtig gouden vachtje en een speelse houding. Hij keek me aan met een onschuldige blik, maar zijn staart begon meteen heen en weer te zwaaien.

"Oh mijn god..." was het enige wat ik uit kon brengen. Mijn stem brak van enthousiasme. "Wat is dit...?"

"Gelukkige verjaardag, Riley," zei Dex zacht, en zijn ogen straalden toen hij het hondje naar me toe schoof.

De jongens stonden allemaal grijnzend om me heen, en ik voelde tranen opkomen. Dit was het perfecte cadeau. Ik had altijd al een hond gewild, maar het was iets waar ik nooit echt op had durven hopen. Maar nu... nu had ik de kans om voor dit kleine wezen te zorgen, om een vriend te hebben die altijd bij me zou zijn.

"Zijn naam is Mister Miles," zei Max. "We dachten dat het een goede naam was voor de kleine man."

Ik keek naar het hondje, die zijn neusje in de lucht stak en met zijn kleine pootjes speelde. Hij was absoluut perfect. "Mister Miles," herhaalde ik zacht, terwijl ik het hondje voorzichtig op mijn schoot nam.

Dex knielde naast me neer en keek naar de puppy. "We dachten dat je het wel zou kunnen gebruiken," zei hij. "Iets om van te houden, iets om voor te zorgen. We wilden je iets geven dat je altijd gelukkig zou maken."

"Dit is het mooiste cadeau ooit," zei ik, mijn stem nu een beetje breekbaar van de emotie. "Dank jullie wel... echt. Ik kan het niet eens goed beschrijven."

Cole grijnsde. "We zijn blij dat je het leuk vindt. Het was een teaminspanning."

Jasper knikte. "Nu heb je iemand om mee te wandelen, hè?"

Dex lachte zacht. "En iemand om mee te knuffelen."

Mister Miles keek met zijn grote ogen omhoog, en ik voelde mijn hart smelten. Dit voelde als een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een hoofdstuk vol liefde, vriendschap en alles waar ik voor had gewacht.

En in dat moment besefte ik iets. Het was niet alleen de puppy die mijn hart vulde. Het was alles. Mijn band met de jongens, met Dex... dit was waar ik thuishoorde. Ik had altijd geweten dat ik ergens thuis was, en nu had ik het gevonden.